Produkt zaczyna działać po 4-7 h od podania. Nie powinien on zastępować leczenia ratunkowego w hiperkaliemii zagrażającej życiu. Produkt podaje się raz/dobę. Zalecana dawka początkowa produktu zmienia się w zależności od wieku. Aby uzyskać pożądaną dawkę, można zastosować wiele sasz. Dawkę dobową można dostosowywać w odstępach jednotygodniowych lub dłuższych w oparciu o stężenie potasu w surowicy krwi i żądany zakres docelowy. Jeśli jest to wskazane klinicznie, należy monitorować stężenie potasu w surowicy. Czas trwania leczenia powinien być indywidualnie ustalany przez lekarza prowadzącego w zależności od konieczności kontrolowania stężenia potasu w surowicy. W przypadku spadku stężenia potasu w surowicy krwi poniżej żądanego zakresu należy zmniejszyć podawaną dawkę lub zaprzestać jej podawania. Produkt należy podawać w 3-godz. odstępach od innych doustnych produktów leczniczych. Dorośli. Zalecana dawka początkowa to 8,4 g patiromeru raz/dobę. Aby uzyskać pożądany zakres docelowy, dawkę dobową można stosownie do potrzeb zwiększyć lub zmniejszyć o 8,4 g do maks. dawki wynoszącej 25,2 g/dobę. Młodzież w wieku 12-17 lat. Zalecana dawka początkowa to 4 g patiromeru raz/dobę. Należy dostosować dawkę dobową patiromeru w oparciu o stężenie potasu w surowicy i pożądany zakres docelowy, do maksymalnej dawki wynoszącej 25,2 g/dobę. Jeśli potrzebne są dawki powyżej 7 g, zaleca się przejście na stosowanie saszetek patiromeru po 8,4 g. Pominięcie dawki. W razie pominięcia dawki należy jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę tego samego dnia. Pominiętej dawki nie powinno się przyjmować razem z kolejną dawką. Pacjenci w podeszłym wieku. Brak specjalnych zaleceń dotyczących dawki i podawania dla tej populacji pacjentów. Pacjenci poddawani dializie. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania patiromeru u pacjentów poddawanych dializie. W badaniach klinicznych nie zastosowano u tych pacjentów żadnych specjalnych wskazówek dotyczących dawki i podawania. Żaden pacjent pediatryczny poddawany dializie nie był leczony patiromerem. Pacjenci ze schyłkową niewydolnością nerek (schyłkowa PChN). Patiromer badano wyłącznie u ograniczonej liczby pacjentów z szacunkowym współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (eGFR) wynoszącym <15 ml/min/1,73 m2. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności patiromeru u dzieci i młodzieży <12 lat. Dane dotyczące młodzieży w wieku 12-17 lat ograniczają się do ekspozycji trwającej 6 m-cy. Dlatego też u młodzieży w wieku 12-17 lat należy zachować ostrożność podczas leczenia trwającego dłużej niż 6 m-cy.

Produkt należy dodać do wody i wymieszać do uzyskania zawiesiny o jednolitej konsystencji. Zalecane całkowite objętości do przygotowania zaw. zależą od dawki: 1 g patiromeru: 10 ml; 2 g patiromeru: 20 ml; 3 g patiromeru: 30 ml; 4 g patiromeru: 40 ml; >4 g patiromeru: 80 ml. Zawiesinę należy przygotować postępując zgodnie z poniższą instrukcją. Pierwszą połowę zalecanej objętości dla wymaganej dawki należy wlać do szklanki i dodać pełną dawkę patiromeru, a następnie wymieszać. Następnie należy dodać 2. połowę zalecanej objętości i ponownie dobrze wymieszać zawiesinę. Proszek się nie rozpuści. W razie potrzeby do mieszaniny można dodać więcej wody w celu uzyskania żądanej konsystencji. Jednakże większe objętości mogą prowadzić do przyspieszonej sedymentacji proszku. Mieszaninę należy przyjąć w ciągu 1 h od przygotowania zaw. Jeśli po wypiciu w szklance pozostanie prosz., należy dodać więcej wody, wymieszać zawiesinę i niezwłocznie przyjąć. W razie potrzeby procedurę tę można powtarzać aż do przyjęcia pełnej dawki. W zależności od osobistych preferencji, zamiast wody do przygotowania mieszaniny można użyć następujących płynów lub potraw o półpłynnej konsystencji, postępując zgodnie z powyższym opisem: sok jabłkowy, sok żurawinowy, sok ananasowy, sok pomarańczowy, sok winogronowy, sok gruszkowy, przecier morelowy, przecier brzoskwiniowy, jogurt, mleko, zagęszczacz (np. skrobia kukurydziana), sos jabłkowy, budyń waniliowy lub czekoladowy. Zawartość potasu w płynach lub potrawach o półpłynnej konsystencji użytych do przygotowania mieszaniny należy uwzględnić w zaleceniach dietetycznych dotyczących spożycia potasu u poszczególnych pacjentów. Zasadniczo sok żurawinowy należy spożywać w umiarkowanych ilościach (tj. mniej niż 400 ml/dobę) ze względu na możliwe interakcje z innymi produktami leczniczymi. Produkt można przyjmować podczas posiłków lub niezależnie od nich. Nie należy go podgrzewać (np. w kuchence mikrofalowej) ani dodawać do podgrzanej żywności i płynów. Nie należy go przyjmować w suchej postaci. Podawanie przez zgłębnik nosowo-żołądkowy (NG) lub przezskórną gastrostomię endoskopową (PEG): w przypadku dawek do 8,4 g patiromeru zaw. należy przygotować w sposób opisany powyżej. W przypadku dawki powyżej 8,4 g, do 16,8 g patiromeru należy zastosować całkowitą objętość 160 ml, a w przypadku dawki powyżej 16,8 g, do 25,2 g patiromeru całkowitą objętość 240 ml. Objętości te zapewniają łatwy przepływ zawiesiny przez rurki. Wykazano zgodność z rurkami wykonanymi z poliuretanu, silikonu i polichlorku winylu. Zalecana średnica rurek wynosi 2,17 mm (6,5F) lub więcej. Po podaniu rurkę należy przepłukać wodą.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W badaniach klinicznych u 9% dorosłych pacjentów leczonych patiromerem stężenie magnezu w surowicy wynosiło <1,4 mg/dl (0,58 mmol/l). Średnie zmniejszenie stężenia magnezu w surowicy wynosiło 0,17 mg/dl (0,070 mmol/l) lub mniej. W badaniu klinicznym z udziałem dzieci i młodzieży średnie zmniejszenie stężenia magnezu w surowicy w 26. tygodniu wynosiło 0,35 mg/dl (0,1440 mmol/l). Podczas badania klinicznego z udziałem dzieci i młodzieży żaden pacjent nie osiągnął stężenia magnezu w surowicy <1,4 mg/dl (0,58 mmol/l). Stężenie magnezu w surowicy powinno być monitorowane przez co najmniej 1 m-c po rozpoczęciu leczenia i zgodnie ze wskazaniami klinicznymi w trakcie leczenia, a u pacjentów, u których wystąpiło niskie stężenie magnezu w surowicy, należy rozważyć suplementację magnezu. Pacjenci, u których w wywiadzie stwierdzono występowanie niedrożności jelit lub przejście poważnego zabiegu chirurgicznego przewodu pokarmowego, ciężkie zaburzenia żołądka i jelit lub zaburzenia połykania, nie zostali włączeni do badań klinicznych. W przypadku stosowania innych preparatów wiążących potas zgłaszano występowanie niedokrwienia jelit, martwicy i/lub perforacji jelit. U pacjentów dorosłych, dzieci i młodzieży z ciężkimi zaburzeniami żołądka i jelit występującymi obecnie lub w wywiadzie należy dokładnie ocenić korzyści i zagrożenia dotyczące podawania patiromeru zarówno przed leczeniem, jak i w trakcie leczenia. Po przerwaniu leczenia patiromerem może wzrosnąć stężenie potasu w surowicy, w szczególności w przypadku kontynuacji leczenia inhibitorem układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Należy poinstruować pacjentów, aby nie przerywali leczenia bez porozumienia z lekarzem prowadzącym. Do zwiększenia stężenia potasu w surowicy może dojść już po 2 dniach od przyjęcia ostatniej dawki patiromeru. Dane dotyczące stężenia potasu w surowicy u dzieci i młodzieży po odstawieniu patiromeru są ograniczone. Gdy jest to wskazane klinicznie, należy monitorować stężenie potasu w surowicy zgodnie ze standardową praktyką, m.in. po zmianach dotyczących produktów leczniczych, które wpływają na stężenie potasu w surowicy (np. inhibitorów RAA lub leków moczopędnych), i po dostosowaniu dawki lub odstawieniu patiromeru. Dostępna jest ograniczona ilość danych dotyczących stosowania u pacjentów ze stężeniem potasu w surowicy wynoszącym ponad 6,5 mmol/l. W populacji pediatrycznej doświadczenie ogranicza się do pacjentów z maks. stężeniem potasu w osoczu wynoszącym 6,2 mmol/l. Produktu nie należy stosować w leczeniu doraźnym hiperkaliemii zagrażającej życiu ze względu na opóźniony początek działania. Badania kliniczne patiromeru nie obejmowały ekspozycji dłuższej niż 1 rok. Badania kliniczne u dzieci i młodzieży nie obejmowały ekspozycji dłuższej niż 6 m-cy. Dlatego też u młodzieży w wieku 12-17 lat należy zachować ostrożność podczas leczenia trwającego dłużej niż 6 m-cy. Kompleks wiążący jony produktu zawiera sorbitol. Zawartość sorbitolu w 8,4 g patiromeru wynosi ok. 4 g (10,4 kcal) a w 1 g patiromeru ok. 0,5 g (1,2 kcal). Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Kompleks wiążący jony produktu zawiera wapń. Wapń jest częściowo uwalniany i może częściowo się wchłaniać. Należy dokładnie ocenić korzyści i zagrożenia wynikające z podawania tego produktu leczniczego u pacjentów dorosłych, dzieci i młodzieży z ryzykiem wystąpienia hiperkalcemii. Należy monitorować stężenie wapnia w surowicy przez co najmniej 1 m-c po rozpoczęciu leczenia oraz zgodnie ze wskazaniami klinicznymi w trakcie leczenia. Patiromer nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Patiromer może wiązać niektóre jednocześnie przyjmowane doustne produkty lecznicze, co może zmniejszać ich wchłanianie w przewodzie pokarmowym. W przeprowadzonych badaniach dotyczących interakcji międzylekowych nie zaobserwowano zwiększonej biodostępności jednocześnie podawanych produktów leczniczych. Ponieważ patiromer nie jest wchłaniany ani metabolizowany przez organizm, jego wpływ na działanie innych produktów leczniczych jest ograniczony. W celu zachowania ostrożności oraz w oparciu o poniższe podsumowanie danych, patiromer należy podawać w co najmniej 3 godz. odstępach od innych doustnych produktów leczniczych. Jednoczesne podawanie patiromeru nie miało wpływu na biodostępność mierzoną jako wartość pola powierzchni pod krzywą (AUC) amlodypiny, cynakalcetu, klopidogrelu, furosemidu, litu, metoprololu, trimetoprymu, werapamilu i warfaryny. W przypadku tych produktów leczniczych nie ma potrzeby podawania ich oddzielnie. Wykazano, że jednoczesne podawanie patiromeru z cyprofloksacyną, lewotyroksyną i metforminą zmniejsza ich biodostępność. Jednak nie wykazano żadnych interakcji w przypadku przyjmowania patiromeru i wymienionych produktów leczniczych w 3 godz. odstępach. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Badania in vitro nie wykazały interakcji patiromeru z następującymi substancjami: allopurynol, amoksycylina, apiksaban, ASA, atorwastatyna, azylsartan, benazepryl, bumetanid, kanagliflozyna, kandesartan, kaptopryl, cefaleksyna, dapagliflozyna, digoksyna, empagliflozyna, enalapryl, eplerenon, finerenon, fozynopryl, glipizyd, irbesartan, lizynopryl, losartan, olmesartan, peryndopryl, fenytoina, chinapryl, ramipryl, ryboflawina, rywaroksaban, sakubitryl, sewelamer, spironolakton, takrolimus, torasemid, trandolapryl i walsartan. Badania in vitro wykazały możliwe interakcje patiromeru z bisoprololem, karwedylolem, mykofenolanem mofetylu, nebiwololem, chinidyną i telmisartanem.

Brak danych dotyczących stosowania patiromeru u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania patiromeru w okresie ciąży. Nie należy się spodziewać wpływu na organizm noworodków/dzieci karmionych piersią, ponieważ ekspozycja ogólnoustrojowa na patiromer u kobiet karmiących piersią jest minimalna. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią lub czy przerwać podawanie patiromeru, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Brak danych dotyczących wpływu patiromeru na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na funkcje rozrodcze ani płodność.

Większość działań niepożądanych obserwowanych w badaniach u pacjentów dorosłych dotyczyła zaburzeń żołądka i jelit, a do najczęściej zgłaszanych należały: zaparcie (6,2%), hipomagnezemia (5,3%), biegunka (3%), ból brzucha (2,9%) i wzdęcia (1,8%). Reakcje związane z zaburzeniami żołądka i jelit miały z reguły nasilenie od łagodnego do umiarkowanego, nie wydawały się być związane z dawką, zasadniczo ustępowały samoistnie lub w wyniku leczenia i żadne z nich nie były ciężkie. Hipomagnezemia miała nasilenie od łagodnego do umiarkowanego i u żadnego z pacjentów stężenie magnezu w surowicy nie wynosiło <1 mg/dl (0,4 mmol/l). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipomagnezemia. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaparcie, biegunka, ból brzucha, wzdęcia; (niezbyt często) nudności, wymioty. Bezpieczeństwo stosowania patiromeru w leczeniu hiperkaliemii badano jednorazowo u 23 dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat. Profil działań niepożądanych obserwowany u dzieci i młodzieży był generalnie zgodny z profilem bezpieczeństwa u osób dorosłych. Nie badano bezpieczeństwa stosowania patiromeru u pacjentów <6 lat. Działania niepożądane zgłoszono ogółem u 4 pacjentów; 3 w grupie wiekowej od 12 do <18 lat i 1 w grupie wiekowej od 6 do <12 lat. U 2 z tych pacjentów działania niepożądane należały do zaburzeń żołądkowo-jelitowych wg. SOC, tj. biegunka, zaparcia, częste wypróżnienia i wzdęcia. Pozostałe działania niepożądane leku obejmowały zwiększenie stężenia wapnia we krwi i hipokaliemię. Wszystkie te działania niepożądane nie były poważne i miały nasilenie od łagodnego do umiarkowanego.

Ponieważ zbyt duże dawki patiromeru mogą prowadzić do hipokaliemii, należy monitorować stężenie potasu w surowicy. W zależności od średniego czasu przejścia przez układ pokarmowy patiromer jest wydalany po upływie około 24-48 h. W przypadku stwierdzenia konieczności interwencji medycznej można rozważyć podjęcie odpowiednich środków mających na celu przywrócenie prawidłowego stężenia potasu w surowicy. Nie badano dawek większych niż 25,2 g patiromeru/dobę u młodzieży w wieku 12-17 lat ani większych niż 12 g dla dzieci w wieku od 6 do poniżej 12 lat. Ponieważ nadmierne dawki patiromeru mogą prowadzić do hipokaliemii, należy monitorować stężenie potasu w surowicy. W przypadku stwierdzenia konieczności interwencji medycznej można rozważyć podjęcie odpowiednich środków mających na celu przywrócenie prawidłowego stężenia potasu w surowicy.

Patiromer to niewchłanialny polimer ze zdolnością wymiany kationów, który jako przeciwjon zawiera kompleks wapń-sorbitol. Patiromer zwiększa wydalanie potasu w kale poprzez wiązanie potasu w świetle przewodu pokarmowego. Wiązanie potasu powoduje zmniejszenie stężenia wolnego potasu w świetle przewodu pokarmowego, co skutkuje zmniejszeniem stężenia potasu w surowicy.

1 sasz. zawiera 8,4 g patiromeru (w postaci patiromeru wapniowego z sorbitolem).