Dorośli. W monoterapii: zalecany schemat dawkowania to: 3 pierwsze podania: 60 mg/m2 pc. podawane raz/tydz.; kolejne podania: po 3. podaniu zalecane jest zwiększenie dawki produktu do 80 mg/m2 pc. raz/tydz., z wyjątkiem pacjentów, u których podczas pierwszych 3 podań dawek po 60 mg/m2 pc. liczba neutrocytów spadła <500/mm3 1 raz lub spadła do poziomu 500-1000/mm3 więcej niż 1 raz. Modyfikacja dawki. W przypadku planowanego podawania dawek po 80 mg/m2 pc., jeżeli liczba neutrocytów wynosi mniej niż 500/mm3 lub więcej niż 1 raz 500-1000/mm3, podanie należy odroczyć do czasu uzyskania poprawy, a wielkość dawki zmniejszyć z 80 mg/m2 pc. do 60 mg/m2 pc. na tydz. przez 3 kolejne podania; szczegóły, patrz ChPL. Istnieje możliwość powtórnego zwiększenia dawki z 60 mg/m2 pc. do 80 mg/m2 pc. tyg., jeżeli liczba neutrocytów nie zmniejszyła się poniżej 500/mm3 lub więcej niż 1 raz nie zmniejszyła się do poziomu 500-1000/mm3 w czasie 3 podań dawki 60 mg/m2 pc., zgodnie z zasadami wcześniej ustalonymi dla 3 pierwszych podań. W przypadku terapii łączonej, dawka i schemat podawania będą dostosowane do protokołu leczenia. W badaniach klinicznych wykazano, że dawka 80 mg/m2 pc. w postaci doustnej odpowiada dawce 30 mg/m2 pc. w postaci dożylnej, a 60 mg/m2 pc. odpowiada 25 mg/m2 pc. Przeliczenie to stanowi podstawę w schematach terapii łączonej, w których stosuje się naprzemiennie postać dożylną i doustną winorelbiny w celu poprawy komfortu pacjenta. W przypadku terapii skojarzonej, dawka i schemat podawania będą dostosowane do protokołu leczenia. Nawet u pacjentów z powierzchnią ciała (ang. BSA) ł2 m2 całkowita dawka nigdy nie powinna przekraczać 120 mg/tydz. przy zastosowaniu dawki 60 mg/m2 pc. podawanej raz/tydz. oraz 160 mg/tydz. przy zastosowaniu dawki 80 mg/m2 pc. podawanej raz/tydz. Osoby w podeszłym wieku. Z doświadczeń klinicznych nie wynika, aby istniały istotne różnice w odpowiedzi na leczenie u pacjentów w podeszłym wieku, choć nie można wykluczyć większej wrażliwości niektórych pacjentów w tej grupie wiekowej. Wiek nie ma wpływu na właściwości farmakokinetyczne winorelbiny. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu u dzieci i w związku z tym nie zaleca się jego podawania. Zaburzenia czynności wątroby. Winorelbinę można podawać w standardowej dawce 60 mg/m2 pc./tydz. pacjentom z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny <1,5 x GGN, a ALAT i/lub AspAT od 1,5 do 2,5 x GGN). U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny 1,5-3 x GGN niezależnie od stężenia ALAT i AspAT), produkt należy podawać w dawce 50 mg/m2 pc./tydz. Nie zaleca się podawania winorelbiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby z powodu braku wystarczających danych dotyczących tej populacji koniecznych do określenia właściwości farmakokinetycznych, skuteczności oraz bezpieczeństwa stosowania. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na niewielkie wydalanie przez nerki, nie ma farmakokinetycznego uzasadnienia zmniejszenia dawki produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.

Kaps. produktu należy połykać, popijając wodą bez rozgryzania lub ssania, ponieważ płyn zawarty w kaps. jest środkiem drażniącym i może wywierać szkodliwy wpływ po kontakcie ze skórą, oczami lub błoną śluzową. Zaleca się przyjmować kaps. z niewielką ilością jedzenia. Podczas podawania winorelbiny należy przestrzegać specjalnych instrukcji.

Potwierdzona nadwrażliwość na winorelbinę lub inne alkaloidy barwinka lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Choroba mająca istotny wpływ na wchłanianie. Wcześniejsza duża resekcja chirurgiczna żołądka lub jelita cienkiego. Liczba neutrocytów <1500/mm3 lub ciężkie zakażenie występujące obecnie lub ostatnio (w ciągu ostatnich 2 tyg.). Liczba płytek krwi <100 000/mm3. Laktacja. Konieczność długotrwałej terapii tlenowej. Jednoczesne stosowanie szczepionki przeciwko żółtej febrze.

Produkt powinien być przepisywany przez lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii i odpowiedni sprzęt do monitorowania leków cytotoksycznych. Płyn zawarty w kaps. ma właściwości drażniące. Jeśli pacjent przypadkowo przegryzie lub będzie ssał kaps., należy kilkakrotnie przepłukać usta wodą lub, co jest bardziej wskazane, roztw. soli fizjologicznej. W przypadku, gdy kaps. została przecięta lub uszkodzona, płyn zawarty w kaps., który jest środkiem drażniącym, może powodować uszkodzenia skóry, błon śluzowych lub oczu. Nie należy połykać uszkodzonych kaps., tylko zwrócić je do apteki lub przekazać lekarzowi, aby mogły zostać zniszczone we właściwy sposób. Jeśli dojdzie do jakiegokolwiek kontaktu z płynem zawartym w kaps., należy natychmiast przemyć miejsce kontaktu wodą lub, co jest bardziej wskazane, roztw. soli fizjologicznej. W przypadku, gdy w ciągu kilku godz. po przyjęciu leku wystąpią wymioty, nie należy podawać powtórnie wcześniejszej dawki. Leczenie wspomagające, np. antagonistami receptora 5HT3 (np. ondansetron, granisetron), może ograniczyć występowanie tych objawów. Stosowanie produktu związane jest z częstszym występowaniem nudności/wymiotów niż stosowanie postaci dożylnej winorelbiny. Zaleca się stosowanie profilaktyki lekami przeciwwymiotnymi. Produkt leczniczy zawiera sorbitol, dlatego pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy nie powinni przyjmować produktu. Produkt leczniczy zawiera małe ilości etanolu (alkoholu), mniej niż 100 mg/dawkę. Produkt leczniczy zawiera 5 mg alkoholu (etanolu) w każdej 20 mg kaps. miękkiej, co jest równoważne 2,85%. Ilość alkoholu w dawce 20 mg tego produktu leczniczego jest równoważna mniej niż 1 ml piwa lub 1 ml wina. Produkt leczniczy zawiera 7,5 mg alkoholu (etanolu) w każdej 30 mg kaps. miękkiej, co jest równoważne 2,85%. Ilość alkoholu w dawce 30 mg tego produktu leczniczego jest równoważna mniej niż 1 ml piwa lub 1 ml wina. Produkt leczniczy zawiera 20 mg alkoholu (etanolu) w każdej 80 mg kaps. miękkiej, co jest równoważne 2,85%. Ilość alkoholu w dawce 80 mg tego produktu leczniczego jest równoważna mniej niż 1 ml piwa lub 1 ml wina. Mała ilość alkoholu w tym produkcie leczniczym nie będzie powodowała zauważalnych skutków. Podczas leczenia należy prowadzić ścisłą kontrolę parametrów morfologii krwi (w dniu każdego nowego podania produktu leczniczego należy oznaczyć stężenie hemoglobiny oraz liczby leukocytów, neutrocytów i płytek krwi). Dawkowanie należy ustalić na podstawie wartości parametrów morfologii krwi. Jeżeli liczba neutrocytów jest mniejsza niż 1500/mm3 i/lub liczba płytek krwi wynosi <100 000/mm3, leczenie należy odroczyć do czasu normalizacji wartości parametrów. Zwiększanie dawki z 60 do 80 mg/m2 pc./tydz., po podaniu trzeciej dawki, szczegóły patrz ChPL. Jeżeli po podaniu dawki 80 mg/m2 pc. liczba neutrocytów wyniesie poniżej 500/mm3 lub więcej niż 1 raz obniży się do poziomu 500-1000/mm3, należy nie tylko odroczyć podanie następnej dawki, ale również zmniejszyć ją do 60 mg/m2 pc./tydz. Możliwe jest ponowne zwiększenie dawki z 60 do 80 mg/m2 pc./ tydz., szczegóły patrz ChPL. W badaniach klinicznych wykazano, że jeśli leczenie rozpoczynano od dawki 80 mg/m2 pc., u nielicznych pacjentów, w tym u pacjentów w złym stanie ogólnym, rozwinęły się ciężkie powikłania neutropeniczne. W związku z tym zaleca się, aby dawka początkowa wynosiła 60 mg/m2 pc. i jeśli jest tolerowana, zwiększana była do 80 mg/m2 pc. U pacjentów z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi wskazującymi na zakażenie należy szybko przeprowadzić diagnostykę. Należy zachować szczególną ostrożność przepisując produkt leczniczy pacjentom: z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie; w złym stanie ogólnym. Winorelbiny nie należy podawać jednocześnie z radioterapią, jeśli pole napromieniania obejmuje wątrobę. Produkt leczniczy jest szczególnie przeciwwskazany do jednoczesnego stosowania ze szczepionką przeciw żółtej febrze, a stosowanie w skojarzeniu z innymi żywymi atenuowanymi szczepionkami nie jest zalecane. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania produktu i silnych inhibitorów lub induktorów CYP3A4, a jednoczesne podawanie z fenytoiną (jak w przypadku wszystkich środków cytotoksycznych) czy itrakonazolem (jak w przypadku wszystkich alkaloidów barwinka) nie jest zalecane. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby badano podawanie kaps. produktu wg poniższych schematów dawkowania: 60 mg/m2 pc. u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny <1,5 x GGN, a ALAT i/lub AspAT 1,5-2,5 x GGN); 50 mg/m2 pc. u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny 1,5-3 x GGN niezależnie od stężenia ALAT i AspAT). Bezpieczeństwo stosowania i parametry farmakokinetyczne nie ulegały zmianie u tych pacjentów podczas stosowania badanych dawek. Nie badano stosowania kaps. winorelbiny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego nie zaleca się podawania u tych pacjentów. Wydalanie drogą nerkową jest niewielkie, dlatego zmniejszenie dawki produktu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest uzasadnione ze względów farmakokinetycznych. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu winorelbiny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, jednak w oparciu o profil farmakodynamiczny winorelbina nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Niemniej jednak należy zachować ostrożność u pacjentów leczonych winorelbiną, biorąc pod uwagę jej niektóre działania niepożądane.

Z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia zakrzepicy w przypadku chorób nowotworowych, często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe. W przypadku podjęcia decyzji o zastosowaniu doustnych leków przeciwzakrzepowych konieczne jest zwiększenie częstości wykonywania oznaczeń wskaźnika INR ze względu na dużą zmienność czynności układu krzepnięcia u tego samego pacjenta w czasie choroby i możliwość interakcji między doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, a lekami przeciwnowotworowymi. Szczepionka przeciw żółtej febrze: ryzyko wystąpienia śmiertelnej, ogólnoustrojowej choroby poszczepiennej. Żywe, atenuowane szczepionki: ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowej choroby poszczepiennej, która może prowadzić do zgonu. Ryzyko jest zwiększone u pacjentów z obniżoną odpornością wywołaną chorobą podstawową. Jeśli istnieje taka możliwość, należy stosować szczepionkę inaktywowaną (np. szczepionka przeciwko poliomyelitis). Fenytoina: ryzyko nasilenia drgawek z powodu zmniejszenia wchłaniania fenytoiny z przewodu pokarmowego wywołanego przez cytotoksyczne produkty lecznicze lub ryzyko utraty skuteczności cytotoksycznych produktów leczniczych z powodu zwiększonego metabolizmu w wątrobie wywołanego przez fenytoinę. Cyklosporyna, takrolimus: nasilona immunosupresja z ryzykiem rozrostu tkanki limfatycznej. Itrakonazol: zwiększenie neurotoksyczności alkaloidów barwinka z powodu zmniejszenia ich metabolizmu w wątrobie. Mitomycyna C: zwiększone ryzyko skurczu oskrzeli i duszności, w rzadkich przypadkach obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc. Wiadomo, że alkaloidy barwinka są substratami glikoproteiny P i w związku z brakiem odpowiednich badań należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy Vinorelbine medac w połączeniu z silnymi modulatorami tego transportera przezbłonowego. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego z innymi produktami leczniczymi o znanym toksycznym wpływie na szpik kostny może nasilać działania niepożądane związane z mielosupresją. Nie ma wzajemnej farmakokinetycznej interakcji winorelbiny z cisplatyną podczas jednoczesnego stosowania w kilku cyklach leczenia. Jednakże częstość występowania granulocytopenii związanej z podaniem winorelbiny w skojarzeniu z cisplatyną jest większa niż w przypadku podania winorelbiny w monoterapii. Nie zaobserwowano klinicznie istotnej farmakokinetycznej interakcji produktu z kilkoma innymi środkami chemioterapeutycznymi (paklitaksel, docetaksel, kapecytabina i cyklofosfamid podawany doustnie). Metabolizm winorelbiny przebiega głównie z udziałem CYP 3A4, dlatego jednoczesne podanie z silnymi inhibitorami tego izoenzymu (np. ketokonazol, itrakonazol) może zwiększać stężenie winorelbiny we krwi, a skojarzenie z silnymi induktorami tego izoenzymu (np. ryfampicyna, fenytoina) może zmniejszać stężenie winorelbiny we krwi. Leki przeciwwymiotne, takie jak antagoniści 5HT3 (np. ondansteron, granisteron), nie wpływają na farmakokinetykę produktu. Wyniki jednego badania klinicznego fazy I wskazywały na zwiększoną częstość występowania neutropenii stopnia 3/4 w przypadku dożylnego podawania jednocześnie winorelbiny i lapatynibu. W badaniu tym, zalecana dawka dożylnej postaci winorelbiny w schemacie 3-tyg. podawana w dniu 1 i dniu 8 wynosiła 22,5 mg/m2 i była stosowana w skojarzeniu z lapatynibem w dawce dobowej 1000 mg. W przypadku takiego leczenia skojarzonego należy zachować ostrożność. Pokarm nie zmienia farmakokinetyki winorelbiny.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania winorelbiny u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały działanie embriotoksyczne i teratogenne. W oparciu o wyniki badań na zwierzętach i działanie farmakologiczne produktu leczniczego uważa się, że istnieje potencjalne ryzyko uszkodzenia zarodka i płodu. W związku z tym winorelbiny nie wolno stosować w okresie ciąży, chyba, że spodziewane korzyści indywidualne wyraźnie przewyższają potencjalne ryzyko. W przypadku zajścia w ciążę w trakcie leczenia, pacjentkę należy poinformować o istniejącym ryzyku dla nienarodzonego dziecka i starannie monitorować przebieg ciąży. Należy rozważyć możliwość udzielenia porady genetycznej. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie i przez co najmniej 7 m-cy po zakończeniu leczenia. Nie wiadomo, czy winorelbina przenika do mleka ludzkiego. W badaniach na zwierzętach nie badano przenikania winorelbiny do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla dzieci karmionych mlekiem matki, dlatego przed rozpoczęciem leczenia produktem należy przerwać karmienie piersią. Mężczyźni powinni unikać poczęcia dziecka podczas leczenia produktem i przez co najmniej 4 m-ce po zakończeniu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy zasięgnąć porady na temat przechowywania nasienia z powodu możliwej nieodwracalnej niepłodności w wyniku leczenia winorelbiną.

Ogólna częstość występowania zgłoszonych działań niepożądanych została określona na podstawie badań klinicznych u 316 pacjentów (132 pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i 184 pacjentów z rakiem piersi), którzy otrzymali zalecany schemat dawkowania winorelbiny (pierwsze 3 podania 60 mg/m2 pc./tydz., a następnie 80 mg/m2 pc./tydz.). Zgłoszone działania niepożądane przedstawiono poniżej wg klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Przed wprowadzeniem do obrotu. Najczęściej zgłaszane działania niepożądane to: zahamowanie czynności szpiku kostnego z neutropenią, niedokrwistość i małopłytkowość, toksyczne działanie na układ pokarmowy z nudnościami, wymioty, biegunka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i zaparcia. Bardzo często obserwowano również występowanie zmęczenia i gorączki. Po wprowadzeniu do obrotu. Produkt stosowany jest w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami lub środkami do terapii celowanej, takimi jak cisplatyna lub kapecytabina. Działania niepożądane występujące po wprowadzeniu winorelbiny do obrotu najczęściej dotyczyły następujących grup układów i narządów: „Zaburzenia krwi i układu chłonnego”, „Zaburzenia żołądka i jelit” i „Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania”. Informacje te są zgodne z danymi zebranymi przed wprowadzeniem winorelbiny do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia bakteryjne, wirusowe lub grzybicze bez neutropenii, o różnym umiejscowieniu; (często) zakażenia bakteryjne, wirusowe lub grzybicze wynikające z zahamowania czynności szpiku kostnego i/lub upośledzenia układu odpornościowego (zakażenia związane z neutropenią) są zazwyczaj odwracalne po zastosowaniu odpowiedniego leczenia zakażenie związane z neutropenią; (nieznana) posocznica neutropeniczna, powikłana posocznica czasami prowadząca do zgonu, ciężka posocznica czasami z niewydolnością narządową, posocznica. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) zahamowanie czynności szpiku kostnego prowadzące głównie do neutropenii, jest odwracalne i stanowi czynnik toksyczności ograniczający wielkość dawki, leukopenia, niedokrwistość, małopłytkowość; (często) neutropenia związana z gorączką ponad 38°C, w tym gorączka neutropeniczna; (nieznana) małopłytkowość, pancytopenia. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (nieznana) ciężka hiponatremia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zaburzenia nerwów czuciowych, zazwyczaj ograniczone do braku odruchów głębokich i rzadko o ciężkim nasileniu; (często) zaburzenia nerwów ruchowych, ból głowy, zawroty głowy, zaburzenia smaku; (niezbyt często) ataksja stopnia 3; (nieznana) zespół tylnej odwracalnej encefalopatii. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca; (nieznana) zawał mięśnia sercowego u pacjentów z chorobami serca w wywiadzie lub z czynnikami ryzyka chorób serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, kaszel; (nieznana) zatorowość płucna. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty; leczenie wspomagające (np. podawane doustnie setrony) może zmniejszać występowanie nudności i wymiotów, biegunka; zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, ból brzucha, zaparcia, właściwe może być zastosowanie środków przeczyszczających u pacjentów, u których w przeszłości występowały zaparcia i/lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie morfinę lub leki morfinopodobne, zaburzenia żołądka; (często) zapalenie przełyku, dysfagia; (niezbyt często) niedrożność porażenna jelit [w wyjątkowych przypadkach prowadząca do zgonu] leczenie można wznowić po odzyskaniu prawidłowej perystaltyki jelit; (nieznana) krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zaburzenia czynności wątroby; (nieznana) przemijające zwiększenie parametrów w badaniach czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) może wystąpić łysienie zazwyczaj o łagodnym nasileniu; (często) reakcje skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów, w tym ból szczęki, ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) bolesne oddawanie moczu, inne objawy dotyczące układu moczowo-płciowego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie/złe samopoczucie, gorączka; (często) ból, w tym ból w miejscu występowania guza, zmęczenie, dreszcze. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie mc.; (często) zwiększenie mc. Podczas stosowania winorelbiny w postaci dożylnej zgłaszano następujące dodatkowe działania niepożądane: ogólnoustrojowe reakcje alergiczne, ciężkie parestezje, osłabienie siły kończyn dolnych, zaburzenia rytmu serca, uderzenia gorąca, obwodowe uczucie zimna, omdlenie, dusznica bolesna, skurcz oskrzeli, śródmiąższowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa, ostry zespół niewydolności oddechowej.

Przedawkowanie produktu może prowadzić do hipoplazji szpiku kostnego czasami związanej z zakażeniem, gorączką, niedrożnością porażenną jelit i zaburzeniami czynności wątroby. Postępowanie w nagłej sytuacji: należy zastosować ogólne leczenie podtrzymujące oraz wg uznania lekarza przetoczenie krwi, czynnik wzrostu i antybiotyk o szerokim spektrum działania. Zaleca się ścisłą kontrolę parametrów czynności wątroby. Nie jest znana odtrutka w przypadku przedawkowania produktu.

Winorelbina jest lekiem przeciwnowotworowym należącym do leków z grupy alkaloidów barwinka, jednak w odróżnieniu do innych alkaloidów Vinca, katarantynowa grupa funkcyjna winorelbiny została zmodyfikowana strukturalnie. Na poziomie molekularnym, wpływa na dynamiczną równowagę tubuliny w mikrotubularnym układzie komórki. Winorelbina hamuje polimeryzację tubuliny i wiąże się preferencyjnie z mikrotubulami mitotycznymi, wpływając na aksonalne mikrotubule tylko w dużym stężeniu. Indukcja spiralizacji tubuliny jest mniejsza niż pod wpływem winkrystyny. Winorelbina blokuje mitozę w fazie G2-M powodując śmierć komórek w interfazie lub w następnej mitozie.

1 kaps. miękka zawiera winorelbiny winian, co odpowiada 20 mg lub 30 mg winorelbiny.