Leczenie produktem powinien rozpoczynać i nadzorować lekarz mający doświadczenie w stosowaniu przeciwnowotworowych produktów leczniczych. Przed rozpoczęciem leczenia dakomitynibem należy oznaczyć status mutacji genu EGFR. Zalecana dawka produktu leczniczego to 45 mg przyjmowane doust. raz/dobę, do wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do zaakceptowania toksyczności. Pacjentom należy zalecić, by dawkę przyjmowali codziennie mniej więcej o tej samej porze. Jeśli pacjent zwymiotuje lub pominie dawkę, nie powinien przyjmować dawki dodatkowej, a kolejną przepisaną dawkę przyjąć o zwykłej porze następnego dnia. Modyfikacje dawki. Modyfikacja dawki może być konieczna i należy jej dokonać w oparciu o ocenę bezpieczeństwa stosowania i tolerancji u danego pacjenta. Jeśli konieczne jest zmniejszenie dawki produktu leczniczego, wówczas należy zmniejszyć dawkę w sposób opisany poniżej. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawki i postępowania w przypadku określonych działań niepożądanych. Zalecane modyfikacje dawki w przypadku działań niepożądanych produktu: zalecana dawka początkowa - 45 mg raz/dobę, pierwsze zmniejszenie dawki - 30 mg raz/ dobę, drugie zmniejszenie dawki - 15 mg raz/dobę. Modyfikacja dawki i postępowanie w przypadku działań niepożądanych produktu leczniczego. Śródmiąższowa choroba płuc (ILD/zapalenie płuc): podczas diagnostyki w kierunku ILD/zapalenia płuc należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ILD/zapalenia płuc dakomitynib należy całkowicie odstawić. Biegunka: w przypadku biegunki o 1. stopniu nasilenia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Po pierwszym wystąpieniu biegunki należy rozpocząć leczenie przeciwbiegunkowymi produktami leczniczymi (np. loperamidem). Pacjentowi należy zalecić odpowiednie doust. nawadnianie w okresie biegunki; w przypadku biegunki o 2. stopniu nasilenia, jeśli w ciągu 24 h stosowania przeciwbiegunkowych produktów leczniczych (np. loperamidu) i odpowiedniego doust. nawadniania nie dojdzie do zmniejszenia jej nasilenia do maks. 1. stopnia, należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Po złagodzeniu biegunki do maks. 1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w takiej samej dawce albo rozważyć zmniejszenie dawki o 1 poziom; w przypadku biegunki o 3. lub większym stopniu nasilenia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Należy rozpocząć leczenie przeciwbiegunkowymi produktami leczniczymi (np. loperamidem) i, według potrzeby, zalecić odpowiednie doust. nawadnianie lub wdrożyć dożylne podawanie płynów lub elektrolitów. Po złagodzeniu biegunki do maks. 1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Działania niepożądane w obrębie skóry: w przypadku wysypki lub zmian rumieniowych skóry o nasileniu 1. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy wówczas rozpocząć odpowiednie leczenie (np. antybiotyki, steroidy miejscowe i emolienty); w przypadku zmian złuszczających skóry o nasileniu 1. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy rozpocząć odpowiednie leczenie (np. antybiotyki doust. i steroidy miejscowe); w przypadku wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu 2. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy rozpocząć odpowiednie leczenie lub zastosować dodatkowe leczenie (np. antybiotyki doust. i steroidy miejscowe); w przypadku utrzymywania się wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu 2. stopnia przez 72 h pomimo zastosowanego leczenia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Po zmniejszeniu nasilenia działań niepożądanych do Ł1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w takiej samej dawce albo rozważyć zmniejszenie dawki o 1 poziom; w przypadku wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu ł3. stopnia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Należy rozpocząć lub kontynuować odpowiednie leczenie i/lub zastosować dodatkowe leczenie (np. doust. lub dożylne antybiotyki o szerokim spektrum działania i steroidy miejscowe). Po zmniejszeniu nasilenia działań niepożądanych do Ł1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Inne: w przypadku działań toksycznych o nasileniu 1. lub 2. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki; w przypadku działań toksycznych o nasileniu ł3. stopnia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu, aż nasilenie działań toksycznych zmniejszy się do Ł2. stopnia. Następnie należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej podczas podawania produktu leczniczego pacjentom z łagodnymi (klasa A wg klasyfikacji Childa-Pugh) lub umiarkowanymi (klasa B wg klasyfikacji Childa-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg klasyfikacji Childa-Pugh) dawkę początkową produktu leczniczego należy zmniejszyć do 30 mg raz/dobę. Na podstawie bezpieczeństwa stosowania i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta dawkę tę można zwiększyć do 45 mg raz/dobę po co najmniej 4 tyg. leczenia. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej podczas podawaniu produktu leczniczego pacjentom z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CrCl ł30 ml/min). Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące stosowania tego produktu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CrCl < 30 ml/min). Dane dotyczące stosowania tego produktu u pacjentów wymagających hemodializy nie są dostępne. Nie jest zatem możliwe sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania dla tych grup pacjentów. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku (ł65 lat). Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat). Dane nie są dostępne.

Produkt leczniczy przeznaczony jest do podawania doust. Tabl. należy popijać wodą i można je przyjmować zarówno z posiłkami, jak i bez posiłków.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Ważne jest, aby do oceny statusu mutacji genu EGFR wybrać właściwie zwalidowaną metodologię, co pozwoli uniknąć fałszywie ujemnych lub fałszywie dodatnich oznaczeń. U pacjentów otrzymujących produkt leczniczy opisywano ILD/zapalenie płuc, w tym przypadki zakończone zgonem. Nie badano pacjentów z ILD w wywiadzie. Wszystkich pacjentów z nagłym wystąpieniem lub niewyjaśnionym zaostrzeniem objawów ze strony płuc (np. duszności, kaszlu, gorączki) należy poddać starannej diagnostyce w celu wykluczenia ILD/zapalenia płuc. Do czasu jej zakończenia należy wstrzymać leczenie dakomitynibem. Jeśli rozpoznanie ILD/zapalenia płuc zostanie potwierdzone, należy całkowicie odstawić dakomitynib i w razie konieczności zastosować odpowiednie leczenie. W trakcie leczenia produktem leczniczym bardzo często zgłaszano biegunkę, w tym ciężką biegunkę. Biegunka może prowadzić do odwodnienia z zaburzeniami czynności nerek lub bez nich, co przy braku odpowiedniego leczenia może zakończyć się zgonem. Proaktywne postępowanie przeciwbiegunkowe obejmujące odpowiednie nawodnienie i podawanie przeciwbiegunkowych produktów leczniczych należy wdrożyć natychmiast po pojawieniu się pierwszych objawów biegunki, szczególnie w ciągu pierwszych dwóch tyg. leczenia dakomitynibem i kontynuować przez 12 h od oddania przez pacjenta ostatniego luźnego stolca. Należy stosować przeciwbiegunkowe produkty lecznicze (np. loperamid) i w razie konieczności stopniowo zwiększać dawkę do największej zalecanej dawki. Może być konieczne przerwanie podawania dakomitynibu i/lub zmniejszenie jego dawki. Pacjenci powinni utrzymywać odpowiedni poziom doust. nawodnienia, a jeśli dojdzie do odwodnienia, mogą oni wymagać dożylnego podawania płynów i elektrolitów. U pacjentów leczonych produktem leczniczym zgłaszano przypadki wysypki, zmian rumieniowych skóry i zmian złuszczających skóry. W ramach zapobiegania suchości skóry należy rozpocząć stosowanie preparatów nawilżających, a po wystąpieniu wysypki należy rozpocząć stosowanie antybiotyków miejscowych, emolientów i steroidów do stosowania miejscowego. U pacjentów, u których wystąpią zmiany złuszczające skóry należy rozpocząć stosowanie antybiotyków doust. i steroidów miejscowo. Jeśli którekolwiek z tych zmian ulegną nasileniu do stopnia 2. lub większego, należy rozważyć dodanie antybiotyków o szerokim spektrum działania w postaci doust. lub dożylnej. Wysypka, zmiany rumieniowe skóry i zmiany złuszczające skóry mogą wystąpić, a już obecne nasilić się w obszarach ciała narażonych na działanie słońca. Pacjentom należy zalecić, aby przed ekspozycją na promienie słoneczne zakładali odzież i stosowali kosmetyki z filtrem przeciwsłonecznym. Może być konieczne przerwanie leczenia dakomitynibem i/lub zmniejszenie jego dawki. Zgłaszano przypadki zwiększonej aktywności aminotransferaz (zwiększenia aktywności AlAT i AspAT) w trakcie leczenia produktem leczniczym. U pacjentów z NDRP leczonych dakomitynibem w dawce 45 mg/ dobę zgłoszono też pojedyncze przypadki działania hepatotoksycznego u 4 (1,6%) pacjentów. W całym programie badań klinicznych dakomitynibu niewydolność wątroby zakończoną zgonem odnotowano u 1 pacjenta. Dlatego zaleca się okresowe oznaczanie parametrów czynnościowych wątroby. U pacjentów, u których w trakcie przyjmowania dakomitynibu wystąpi znaczne zwiększenie aktywności aminotransferaz, stosowanie tego produktu należy przerwać. Lek może zwiększać ekspozycję na inne produkty lecznicze metabolizowane przez CYP2D6 (lub zmniejszać ekspozycję na ich czynne metabolity). Należy unikać jednoczesnego podawania produktów leczniczych metabolizowanych głównie przez CYP2D6, chyba że jest to konieczne. Należy unikać jednoczesnego stosowania inhibitorów pompy protonowej (IPP) i dakomitynibu. Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabl., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt leczniczy wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Pacjenci, u których w okresie przyjmowania dakomitynibu występuje zmęczenie lub działania niepożądane dotyczące narządu wzroku, powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Rozpuszczalność dakomitynibu w wodzie zależy od pH, przy czym jest ona większa przy niskim pH (kwaśnym). Z danych uzyskanych w badaniu z udziałem 24 zdrowych ochotników wynika, że u osób przyjmujących rabeprazol (lek z grupy IPP) w dawce 40 mg raz/dobę przez 7 dni po podaniu dakomitynibu w dawce jednorazowej 45 mg stwierdzono o około 51% mniejszą wartość Cmax, o około 39% mniejszą wartość AUC0-96 h (pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu dla okresu 0-96 h) oraz o około 29% mniejszą wartość AUCinf (AUC dla okresu od 0 do nieskończoności) (n=14) niż po jednorazowym podaniu tej samej dawki dakomitynibu osobom nieprzyjmującym rabeprazolu. W okresie leczenia dakomitynibem należy unikać stosowania leków z grupy IPP. Na podstawie danych z obserwacji 8 pacjentów uczestniczących w badaniu A7471001 nie stwierdzono wyraźnego wpływu działających miejscowo leków zobojętniających kwas żołądkowy na Cmax i AUCinf dakomitynibu. Na podstawie łącznych danych dotyczących pacjentów nie stwierdzono wyraźnego wpływu antagonistów receptora histaminowego typu 2 (H2) na stężenie dakomitynibu w stanie stacjonarnym tuż przed podaniem kolejnej dawki [stosunek średnich geometrycznych 86% (90% CI: 73; 101)]. Działające miejscowo leki zobojętniające kwas żołądkowy oraz leki z grupy antagonistów receptora H2 mogą być stosowane, jeśli istnieje taka konieczność. Dakomitynib należy podawać 2 h przed przyjęciem leków z grupy antagonistów receptora H2 lub co najmniej 10 h po przyjęciu tych leków. Jednorazowe podanie doust. dakomitynibu w dawce 45 mg prowadziło do zwiększenia średniej ekspozycji (AUClast oraz Cmax) na dekstrometorfan, modelowy substrat izoenzymu CYP2D6 o odpowiednio 855% i 874% w porównaniu z podawaniem samego dekstrometorfanu. Wyniki te sugerują, że dakomitynib może zwiększać ekspozycję na inne produkty lecznicze metabolizowane głównie z udziałem izoenzymu CYP2D6 (lub zmniejszać ekspozycję na ich czynne metabolity). Należy unikać jednoczesnego stosowania produktów leczniczych metabolizowanych głównie z udziałem izoenzymu CYP2D6. Jeśli jednoczesne stosowanie takich produktów leczniczych jest uważane za koniecznie, należy postępować zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6, zawartymi w drukach informacyjnych każdego z nich. Na podstawie danych z badań in vitro ustalono, że dakomitynib w klinicznie istotnych stężeniach może wykazywać zdolność hamowania aktywności glikoproteiny P (P-gp) (w przewodzie pokarmowym), białka oporności raka piersi (BCRP) (ogólnoustrojowo i w przewodzie pokarmowym) i transportera kationów organicznych 1 (OCT1).

Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić, aby podczas leczenia produktem leczniczym nie zaszły w ciążę. Kobiety w wieku rozrodczym leczone tym produktem leczniczym powinny stosować odpowiednie metody antykoncepcji w trakcie terapii i przez co najmniej 17 dni (czyli pięciokrotność T0,5 leku) po zakończeniu leczenia. Brak danych dotyczących stosowania dakomitynibu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały ograniczony szkodliwy wpływ na rozrodczość (mniejszy przyrost mc. i spożycia pożywienia u samic szczurów i królików oraz mniejsza masa płodu i częstsze występowanie nieskostniałych kości śródstopia u szczurów). W oparciu o mechanizm działania dakomitynib może spowodować uszkodzenie płodu, gdy jest podawany kobiecie w ciąży. Dakomitynibu nie należy stosować w okresie ciąży. Pacjentki przyjmujące dakomitynib w okresie ciąży lub które zajdą w ciążę podczas leczenia dakomitynibem, należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie wiadomo, czy dakomitynib i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele produktów leczniczych przenika do mleka ludzkiego oraz ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych z powodu ekspozycji na dakomitynib u karmionych piersią niemowląt, matkom należy odradzić karmienie piersią w trakcie przyjmowania tego produktu leczniczego. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu dakomitynibu na płodność. W badaniach nieklinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania wykazano odwracalny zanik nabłonka szyjki macicy i nabłonka pochwy u samic szczura.

Mediana długości okresu leczenia produktem leczniczym dla zbioru danych połączonych wyniosła 66,7 tyg. Najczęstszymi (> 20%) działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących dakomitynib były: biegunka (88,6%), wysypka (79,2%), zapalenie jamy ustnej (71,8%), choroby paznokci (65,5%), suchość skóry (33,3%), zmniejszone łaknienie (31,8%), zapalenie spojówek (24,7%), zmniejszenie mc. (24,3%), łysienie (23,1%), świąd (22,4%), zwiększona aktywność aminotransferaz (22,0%) i nudności (20,4%). Ciężkie działania niepożądane zgłoszono u 6,7% pacjentów leczonych dakomitynibem. Najczęściej zgłaszanymi (ł1%) ciężkimi działaniami niepożądanymi u tych osób były: biegunka (2,0%), śródmiąższowa choroba płuc (1,2%), wysypka (1,2%) i zmniejszenie łaknienia (1,2%). Działania niepożądane prowadzące do zmniejszenia dawki zgłoszono u 52,2% pacjentów leczonych dakomitynibem. Najczęściej zgłaszanymi (>5%) przyczynami zmniejszenia dawki z powodu działań niepożądanych u tych osób były: wysypka (32,2%), choroby paznokci (16,5%) i biegunka (7,5%). Działania niepożądane prowadzące do całkowitego odstawienia dakomitynibu zgłoszono u 6,7% pacjentów leczonych tym lekiem. Najczęstszymi (> 0,5%) przyczynami całkowitego odstawienia dakomitynibu ze względu na jego działania niepożądane u tych osób były: wysypka (2,4%), śródmiąższowa choroba płuc (2,0%) i biegunka (0,8%). Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych dakomitynibu (N = 255). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszone łaknienie, hipokaliemia; (często) odwodnienie. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (bardzo często) zapalenie spojówek; (często) zapalenie rogówki. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) śródmiąższowa choroba płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, zapalenie jamy ustnej, wymioty, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, szczelinowate pęknięcia skóry, suchość skóry, świąd, choroby paznokci, łysienie; (często) złuszczanie skóry, nadmierne owłosienie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, osłabienie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększona aktywność aminotransferaz, zmniejszenie mc. Na podstawie danych uzyskanych dla puli 255 pacjentów otrzymujących produkt leczniczy w dawce 45 mg raz/dobę jako dawkę początkową w leczeniu pierwszego rzutu NDRP z mutacjami aktywującymi w obrębie genu EGFR w badaniach klinicznych. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Bardzo częste działania niepożądane występujące u co najmniej 10% pacjentów biorących udział w badaniu ARCHER 1050 zostały przedstawione z podziałem na stopnie nasilenia według kryteriów (ang. NCI-CTC). Bardzo częste działania niepożądane w badaniu III fazy ARCHER 1050 (N = 451) - szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Śródmiąższowa choroba płuc (ILD)/zapalenie płuc: działania niepożądane w postaci ILD/zapalenia płuc zgłoszono u 2,7% pacjentów otrzymujących produkt leczniczy, z czego o nasileniu ł3. stopnia u 0,8%, w tym 1 przypadek zakończony zgonem (0,4%). U pacjentów otrzymujących dakomitynib mediana czasu do pierwszego epizodu ILD/zapalenia płuc o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 16 tyg., a mediana czasu do najcięższego epizodu ILD/zapalenia płuc również 16 tyg. Mediana czasu trwania epizodu ILD/zapalenia płuc o dowolnym stopniu nasilenia oraz o nasileniu ł3. stopnia wyniosła odpowiednio 13 tyg. i 1,5 tyg. Biegunka: była najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym u pacjentów otrzymujących produkt leczniczy (88,6%), a biegunkę o nasileniu ł3. stopnia zgłoszono u 9,4% pacjentów. W badaniu klinicznym u 1 pacjenta (0,4%) biegunka doprowadziła do zgonu. U pacjentów otrzymujących dakomitynib mediana czasu do pierwszego epizodu biegunki o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 1 tydz., a mediana czasu do najcięższego epizodu biegunki 2 tyg. Mediana czasu trwania epizodu biegunki o dowolnym stopniu nasilenia oraz o nasileniu ł3. stopnia wyniosła odpowiednio 20 tyg.i 1 tydz. Działania niepożądane w obrębie skóry: działania niepożądane w postaci wysypki, zmian rumieniowych skóry i zmian złuszczających skóry zgłoszono odpowiednio u 79,2% i 5,5% pacjentów otrzymujących produkt leczniczy. Działania niepożądane w obrębie skóry miały nasilenie od 1. do 3. stopnia. Działania niepożądane w postaci wysypki i zmian rumieniowych skóry o nasileniu 3. stopnia były najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi o 3. stopniu nasilenia (25,5%). Zmiany złuszczające skóry o 3. stopniu nasilenia zgłoszono u 0,8% pacjentów. U pacjentów otrzymujących dakomitynib mediana czasu do pierwszego epizodu wysypki i zmian rumieniowych skóry o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 2 tyg., a mediana czasu do najcięższego epizodu wysypki i zmian rumieniowych skóry 7 tyg. Mediana czasu trwania epizodu wysypki i zmian rumieniowych skóry o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 53 tyg., a epizodu wysypki i zmian rumieniowych skóry o nasileniu ł3. stopnia 2 tyg. Mediana czasu do pierwszego epizodu zmian złuszczających skóry o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 6 tyg., a mediana czasu do najcięższego epizodu zmian złuszczających skóry również 6 tyg. Mediana czasu trwania zmian złuszczających skóry o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 10 tyg, a zmian złuszczających skóry o nasileniu ł3. stopnia około 2 tyg. Zwiększona aktywność aminotransferaz: przypadki zwiększonej aktywności AlAT i AspAT, wszystkie o nasileniu od 1. od 3. stopnia, zgłoszono u 22,0% pacjentów otrzymujących produkt leczniczy, przy czym u większości (18,4%) miały one nasilenie 1. stopnia. U pacjentów otrzymujących dakomitynib mediana czasu do pierwszego epizodu zwiększonej aktywności aminotransferaz o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 12 tyg., a mediana czasu do najcięższego epizodu zwiększonej aktywności aminotransferaz również 12 tyg. Mediana czasu trwania epizodu zwiększonej aktywności aminotransferaz o dowolnym stopniu nasilenia wyniosła 11 tyg., a o ł3. stopnia 1 tydz.

Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu dawek większych niż 45 mg raz/dobę były głównie objawami ze strony przewodu pokarmowego i skóry oraz objawami ogólnymi (np. zmęczenie, złe samopoczucie i zmniejszenie mc.). Nie jest znane antidotum na dakomitynib. Leczenie przedawkowania dakomitynibu powinno obejmować leczenie objawowe i leczenie podtrzymujące czynności życiowe.

Dakomitynib jest inhibitorem ludzkich receptorów naskórkowego czynnika wzrostu (HER) (EGFR/HER1, HER2 i HER4) wykazującym aktywność wobec zmienionego molekularnie genu EGFR z delecjami w eksonie 19 lub substytucją L858R w eksonie 21. Dakomitynib wybiórczo i nieodwracalnie wiąże się z docelowymi białkami z rodziny HER, powodując długotrwałe zahamowanie ich aktywności.

1 tabl. powl. zawiera dakomitynib jednowodny w ilości równoważnej 15 mg, 30 mg lub 45 mg dakomitynibu.