Ostra białaczka nielimfoblastyczna (ANLL) / ostra białaczka szpikowa (AML). Dorośli: zalecana dawka wynosi 12 mg/m2 pc./dobę, dożylnie, przez 3 dni, zgodnie ze schematem leczenia skojarzonego z cytarabiną. Inny schemat dawkowania stosowany w monoterapii i w leczeniu skojarzonym, to 8 mg/m2 pc./dobę, dożylnie, przez 5 dni. Dzieci: zalecana dawka wynosi 10-12 mg/m2 pc./dobę, dożylnie, przez 3 dni, zgodnie ze schematem leczenia skojarzonego z cytarabiną. Ostra białaczka limfoblastyczna (ALL). Dorośli: zalecana dawka wynosi 12 mg/m2 pc./dobę, dożylnie, przez 3 dni w monoterapii. Dzieci: zalecana dawka wynosi 10 mg/m2 pc./dobę, dożylnie, przez 3 dni w monoterapii. Powyższe zalecenia mają charakter ogólny. W celu określenia dokładnych dawek należy zapoznać się z poszczególnymi protokołami. Na ogół dawkę oblicza się na podstawie całkowitej pc. pacjenta. Konieczne jest jednak dostosowanie zalecanego dawkowania do zaburzeń hematologicznych u danego pacjenta, a w przypadku leczenia skojarzonego - do dawek pozostałych produktów leczniczych cytotoksycznych. Dostosowanie dawki. Niewydolność wątroby oraz nerek. Ze względu na niewystarczającą ilość danych, dotyczących stosowania idarubicyny chlorowodorku u pacjentów z niewydolnością wątroby i/lub nerek, nie ustalono odpowiedniej dawki idarubicyny chlorowodorku w tych grupach pacjentów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów, u których stężenie bilirubiny i/lub kreatyniny w surowicy jest większe niż 2 mg/dl. Nie należy stosować idarubicyny chlorowodorku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i/lub nerek.

Idarubicyny chlorowodorek należy podawać wyłącznie dożylnie. Wlew należy wykonywać w ciągu 5-10 minut przez wprowadzone wcześniej cewniki dożylne, przez które przepływa 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy. Bezpośrednie szybkie wstrzyk. idarubicyny chlorowodorku nie jest zalecane ze względu na ryzyko wynaczynienia, które może nastąpić nawet pomimo prawidłowego umieszczenia igły w żyle, potwierdzonego obecnością krwi podczas aspiracji. Technika ta ogranicza ryzyko zakrzepicy i wynaczynienia idarubicyny chlorowodorku wokół żyły, co mogłoby prowadzić do ciężkich powikłań w postaci zapalenia tkanki podskórnej lub martwicy. Po podaniu idarubicyny chlorowodorku do małych naczyń krwionośnych lub po powtarzanych wlewach do tej samej żyły, może dojść do stwardnienia żył.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, inne antracykliny lub antracenodiony; ciężka niewydolność wątroby; ciężka niewydolność nerek; ciężka kardiomiopatia; ciężka niewydolność mięśnia sercowego; niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego; ciężkie zaburzenia rytmu serca; utrzymująca się supresja szpiku kostnego; wcześniejsza terapia maks., skumulowaną dawką idarubicyny chlorowodorku i/lub innymi antracyklinami lub antracenodionami; w okresie karmienia piersią.

Idarubicynę należy stosować pod nadzorem lekarza, doświadczonego w podawaniu cytostatyków (chemioterapii). Zapewni to podjęcie natychmiastowego i skutecznego leczenia ciężkich powikłań choroby i/lub jej leczenia (tj. krwotoki, ciężkie zakażenia). Leczenie idarubicyny chlorowodorkiem należy rozpocząć po ustąpieniu ostrych objawów toksyczności wcześniej stosowanych leków cytotoksycznych (takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość oraz uogólnione zakażenia). Leczenie antracyklinami niesie ze sobą ryzyko kardiotoksyczności, która może objawiać się powikłaniami wczesnymi (tj. ostrymi) lub późnymi (tj. opóźnionymi). Wczesne (tj. ostre) powikłania: wczesne objawy toksycznego wpływu idarubicyny na serce to głównie: tachykardia zatokowa i/lub nieprawidłowości w zapisie EKG, takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Opisywano również przypadki tachyarytmii, w tym przedwczesnych skurczów komorowych i tachykardii komorowej, bradykardii oraz bloku przedsionkowo-komorowego i bloku odnogi pęczka Hisa. Objawy te z reguły nie zwiększają ryzyka kardiotoksyczności późnej, rzadko są istotne klinicznie i zazwyczaj nie stanowią wskazania do przerwania leczenia idarubicyną. Późne (tj. opóźnione) powikłania: kardiotoksyczność późna zwykle rozwija się w późniejszym okresie leczenia lub w ciągu 2-3 m-cy po jego zakończeniu. Jej objawy obserwowano również po wielu m-cach, a nawet latach po zakończeniu terapii. Późna kardiomiopatia manifestuje się obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) i/lub objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęki ortostatyczne, powiększenie serca, powiększenie wątroby, oliguria, wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz rytm cwałowy serca. Obserwowano również podostre objawy w postaci zapalenia osierdzia i/lub mięśnia sercowego. Najcięższą postacią kardiomiopatii, wywołaną stosowaniem antracyklin, jest zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca, będąca efektem toksyczności zależnej od wielkości dawki skumulowanej. Nie określono granicznej skumulowanej dawki idarubicyny chlorowodorku podawanej dożylnie. Kardiomiopatię spowodowaną leczeniem idarubicyną obserwowano jednak u 5% pacjentów, w przypadku których dawki skumulowane podawanej dożylnie idarubicyny wynosiły 150-290 mg/m2 pc. Dostępne dane dotyczące pacjentów, którym podawano doustnie całkowite dawki idarubicyny chlorowodorku skumulowane do 400 mg/m2 pc., sugerują małe prawdopodobieństwo wystąpienia kardiotoksyczności. Aby zminimalizować ryzyko ciężkiego uszkodzenia serca, przed rozpoczęciem leczenia idarubicyną należy ocenić czynność serca, a następnie monitorować ją w trakcie terapii. Można to uzyskać poprzez regularne określanie frakcji wyrzutowej lewej komory w czasie leczenia oraz natychmiastowe przerwanie podawania produktu w momencie stwierdzenia pierwszych objawów uszkodzenia serca. Odpowiednimi metodami ilościowej oceny czynności serca (oceny frakcji wyrzutowej lewej komory) są wentrykulografia izotopowa (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zaleca się, by wyjściowej oceny funkcji serca dokonywać przy użyciu EKG oraz wentrykulografii lub echokardiografii, szczególnie u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę frakcji wyrzutowej lewej komory (badania MUGA lub ECHO), zwłaszcza gdy skumulowana dawka antracyklin przyjęta przez pacjenta jest zwiększona. Przez cały czas obserwacji pacjenta, ocenę należy dokonywać tą samą metodą. Czynnikami ryzyka kardiotoksyczności są: aktywna lub utajona choroba sercowo-naczyniowa, uprzednie lub jednoczesne napromienianie śródpiersia i/lub okolicy osierdzia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami, oraz jednoczesne stosowanie produktów leczniczych, które mogą upośledzać kurczliwość mięśnia sercowego lub działać kardiotoksycznie (np. trastuzumab). Nie należy podawać antracyklin, w tym idarubicyny w skojarzeniu z innymi substancjami kardiotoksycznymi, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. U pacjentów otrzymujących antracykliny po zakończeniu leczenia innymi substancjami kardiotoksycznymi, szczególnie tymi z długim okresem półtrwania, takimi jak trastuzumab, może również wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju kardiotoksyczności. Raportowany T0,5 trastuzumabu jest zmienny. Trastuzumab może utrzymywać się w krwiobiegu do 7 m-cy. W związku z tym należy unikać terapii opartej na antracyklinie przez okres do 7 m-cy od zakończenia podawania trastuzumabu, jeżeli jest to możliwe. Natomiast jeżeli nie jest to możliwe, czynność serca pacjenta powinna być ściśle monitorowana. Monitorowanie czynności serca musi być szczególnie dokładne u pacjentów, u których osiągnięto duże skumulowane dawki produktu oraz u pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka. Jednak idarubicyna może działać kardiotoksycznie już przy mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od występowania czynników ryzyka. U niemowląt oraz dzieci podatność na kardiotoksyczność antracyklin wydaje się być większa, dlatego też konieczne jest prowadzenie długoterminowych, okresowych badań czynności serca u tych pacjentów. Toksyczność idarubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów prawdopodobnie sumuje się. Idarubicyna wykazuje nasilone działanie mielosupresyjne. U wszystkich pacjentów, którzy otrzymali terapeutyczną dawkę produktu, dochodzi do ciężkiej mielosupresji. Przed każdym cyklem leczenia idarubicyną oraz w czasie jego trwania, należy oceniać parametry hematologiczne, w tym liczbę białych krwinek wraz z rozmazem. Głównym objawem toksyczności hematologicznej idarubicyny oraz najczęstszym ostrym powikłaniem zmuszającym do zmniejszenia dawki produktu jest zależna od dawki, odwracalna leukopenia i/lub granulocytopenia (neutropenia). Leukopenia i neutropenia zwykle mają ciężki przebieg. Może również wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Liczba neutrofilów i płytek krwi jest najmniejsza zwykle 10-14 dni po podaniu produktu i zazwyczaj wraca do normy w trzecim tyg. W trakcie fazy ciężkiej mielosupresji zgłaszano przypadki zgonów z powodu zakażeń i/lub krwotoków. Powikłaniami klinicznymi ciężkiej mielosupresji mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica, wstrząs septyczny, krwotok, niedotlenienie tkanek lub zgon. W przypadku wystąpienia gorączki neutropenicznej zaleca się dożylne leczenie antybiotykami. Donoszono o przypadkach wtórnych białaczek u pacjentów leczonych antracyklinami, w tym idarubicyną (z poprzedzającym stanem przedbiałaczkowym lub bez). Wtórne białaczki występują częściej w przypadku jednoczesnego stosowania produktów z tej grupy z produktami leczniczymi przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA u pacjentów intensywnie leczonych w przeszłości produktami cytotoksycznymi lub przy zwiększaniu dawek antracyklin. Okres utajenia w przypadku tych białaczek może wynosić 1-3 lat. Idarubicyna może powodować wymioty. Po podaniu produktu zwykle szybko dochodzi do zapalenia śluzówek (głównie błony śluzowej jamy ustnej, rzadziej przełyku), które w ciężkich postaciach mogą w ciągu kilku dni spowodować powstanie owrzodzeń błony śluzowej. U większości pacjentów ustępuje ono w 3 tyg. leczenia. Bardzo rzadko obserwowano przypadki ciężkich zdarzeń żołądkowo-jelitowych (takich jak perforacja lub krwawienie) u pacjentów otrzymujących doustnie idarubicynę, z ostrą białaczką lub innymi zaburzeniami w wywiadzie albo przyjmujących produkty prowadzące do powikłań żołądkowo-jelitowych. U pacjentów z czynną chorobą układu pokarmowego ze zwiększonym ryzykiem krwawienia i/lub perforacji, należy oszacować stosunek korzyści do ryzyka doust. stosowania idarubicyny. Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek mogą mieć wpływ na wydalanie idarubicyny, dlatego czynność tych narządów należy oceniać przed rozpoczęciem oraz w trakcie terapii, przy użyciu standardowych testów laboratoryjnych (stosując jako parametry stężenie bilirubiny i kreatyniny w surowicy). W czasie licznych badań klinicznych III fazy, produktu leczniczego nie podawano, jeśli stężenie bilirubiny i/lub kreatyniny w surowicy było większe niż 2 mg/dl. Jeżeli stężenie bilirubiny mieści się w zakresie 1,2-2 mg/dl, dawki innych antracyklin zwykle redukuje się o 50%. W wyniku podania produktu do małego naczynia lub wielokrotnego jego podawania do tej samej żyły może dojść do stwardnienia ścian naczynia żylnego. Podawanie produktu w sposób zgodny z zaleceniami może zminimalizować ryzyko zapalenia żyły/zakrzepowego zapalenia żyły w miejscu wlewu. Wynaczynienie idarubicyny w czasie inf. dożylnej może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenia tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki łącznej) oraz martwicę. Jeśli podczas doż. podania produktu wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe wynaczynienia, należy natychmiast przerwać wlew produktu. W przypadku wystąpienia wynaczynienia można podać deksrazoksan, aby zapobiec lub zmniejszyć uszkodzenie tkanki. Idarubicyna może powodować hiperurykemię, która jest wynikiem nasilonego katabolizmu puryn, towarzyszącego gwałtownemu rozpadowi komórek nowotworowych pod wpływem produktu („zespół lizy guza”). Po rozpoczęciu leczenia należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyczne podawanie allopurynolu w celu zapobieżenia hiperurykemii może zminimalizować potencjalne powikłania zespołu lizy guza. Podawanie szczepionek z żywych lub żywych atenuowanych drobnoustrojów (np. szczepionka przeciw żółtej febrze) pacjentom z obniżoną odpornością na skutek podawania chemioterapii, w tym idarubicyny, może prowadzić do ciężkich infekcji lub zgonu. Należy unikać szczepienia pacjentów przyjmujących idarubicynę za pomocą żywych szczepionek. Można podawać szczepionki oparte o drobnoustroje inaktywowane lub zabite, ale reakcja na takie szczepionki może być osłabiona. Mężczyznom leczonym idarubicyną należy doradzić stosowanie antykoncepcji w trakcie terapii oraz poinformować o możliwości przechowania nasienia zebranego przed rozpoczęciem terapii, ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności spowodowanej leczeniem. Podczas stosowania idarubicyny obserwowano epizody zakrzepowego zapalenia żył oraz powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucną. Należy poinformować pacjentów o tym, że produkt może spowodować czerwone zabarwienie moczu przez 1-2 dni po podaniu produktu. Nie przeprowadzano badań dotyczących wpływu idarubicyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Idarubicyna jest produktem silnie hamującym czynność szpiku kostnego i stosowanie skojarzonych schematów chemioterapii zawierających inne produkty o podobnych właściwościach może prowadzić do pogłębienia tego działania, szczególnie w odniesieniu do szpiku kostnego i/lub krwi oraz przewodu pokarmowego. Stosowanie idarubicyny w połączeniu z innymi potencjalnie kardiotoksycznymi chemioterapeutykami, jak również jednoczesne podawanie z produktami wpływającymi na układ sercowo-naczyniowy (np. inhibitory kanału wapniowego), wymaga monitorowania czynności serca przez cały okres leczenia. Zmiany w czynności wątroby lub nerek, spowodowane produktami stosowanymi jednocześnie z idarubicyną, mogą mieć wpływ na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność i/lub toksyczność tego produktu. Zastosowanie radioterapii w czasie podawania produktu lub w okresie 2-3 tyg. przed rozpoczęciem leczenia idarubicyną może powodować nasiloną supresję szpiku kostnego. Jednoczesne stosowanie żywych atenuowanych szczepionek (np. szczepionka przeciw żółtej febrze) nie jest zalecane ze względu na ryzyko ogólnoustrojowej choroby, który może prowadzić do zgonu. Ryzyko jest większe u pacjentów z obniżoną odpornością, spowodowaną przez współistniejącą chorobę. Można podawać szczepionki inaktywowane, jeżeli są dostępne. W przypadku skojarzonego stosowania doustnych produktów przeciwzakrzepowych i chemioterapii przeciwnowotworowej zaleca się zwiększenie częstości kontrolowania wskaźnika INR (ang. INR), ponieważ nie można wykluczyć ryzyka interakcji. Równoczesne podanie cyklosporyny A, jako pojedynczego czynnika uwrażliwiającego komórki nowotworowe znacząco zwiększało wartość AUC idarubicyny (1,78 razy) oraz idarubicynolu (2,46 razy) u pacjentów z ostrą białaczką. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. U niektórych pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki idarubicyny.

Embriotoksyczność idarubicyny wykazano zarówno w badaniach in vitro, jak i in vivo. Nie prowadzono jednak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań z udziałem kobiet w ciąży. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić podczas leczenia niezachodzenie w ciążę oraz stosowanie skutecznych metod antykoncepcji. Idarubicynę można stosować w okresie ciąży jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem dla płodu. Pacjentkę należy poinformować o ryzyku dla płodu. Pacjentkom, które chcą mieć dzieci po zakończeniu terapii, należy doradzić konsultację genetyczną. Nie wiadomo, czy idarubicyna lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Podczas stosowania idarubicyny nie należy karmić piersią. Idarubicyna może uszkadzać chromosomy ludzkich plemników. Dlatego mężczyźni leczeni idarubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcyjne do 3 m-cy od zakończenia leczenia.

Działania niepożądane opisano zgodnie z klasyfikacją układów a ich częstość oszacowano na podstawie danych dostępnych po wprowadzeniu idarubicyny do obrotu. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia; (niezbyt często) posocznica. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) wtórna białaczka (ostra białaczka szpikowa i zespół mielodysplastyczny). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) małopłytko-wość, ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość; (nieznana) pancytopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) anafilaksja. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) jadłowstręt; (niezbyt często) odwodnienie. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hiperurykemia; (nieznana) zespół lizy guza. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) krwotok mózgowy. Zaburzenia serca: (często) zastoinowa niewydolność serca, bradykardia, tachykardia zatokowa, tachyarytmia, bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca, kardiomiopatia; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, nieprawidłowości w zapisie EKG; (bardzo rzadko) zapalenie osierdzia, zapalenie mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Zaburzenia naczyniowe: (często) krwotoki, miejscowe zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył; (niezbyt często) wstrząs; (bardzo rzadko) powikłania zakrzepowo-zatorowe, uderzenia gorąca. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i/lub żołądka, biegunka, ból brzucha lub uczucie pieczenia; (często) krwawienie z przewodu pokarmowego, ból brzucha; (niezbyt często) zapalenie przełyku, zapalenie okrężnicy; (niezbyt często) nadżerki lub owrzodzenie żołądka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i zwiększenie stężenia bilirubiny. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie; (często) wysypka, świąd, nadwrażliwość podrażnionej skóry; (niezbyt często) pokrzywka, hiperpigmentacja skóry i paznokci, zapalenie tkanki łącznej, martwica tkanek; (bardzo rzadko) rumień dystalnych części ciała; (nieznana) reakcje miejscowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo często) czerwony kolor moczu przez 1-2 dni po podaniu produktu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) gorączka, ból głowy, dreszcze. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL. Opis wybranych działań niepożądanych. Układ krwiotwórczy: najcięższym działaniem niepożądanym idarubicyny jest nasilona mielosupresja. Jednak jest to konieczne do zniszczenia komórek białaczki. Kardiotoksyczność: najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej stosowaniem antracyklin jest zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca, będąca efektem toksyczności zależnej od wielkości dawki skumulowanej. Żołądek i jelita: zapalenie błony śluzowej żołądka oraz w ciężkich przypadkach owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej, odwodnienie spowodowane ciężkimi wymiotami i biegunką; ryzyko perforacji okrężnicy itp. Miejsce podania: zapalenie żył i/lub zakrzepowe zapalenie żył oraz środki prewencji. Niezamierzone wycieki z żyły mogą spowodować ból, ciężkie zapalenie tkanki łącznej i martwicę tkanek. Inne działania niepożądane: hiperurykemia. Zapobieganie objawom poprzez nawodnienie, alkalizację moczu oraz profilaktyczne podawanie allopurynolu może zminimalizować potencjalne powikłania zespołu lizy guza. Dzieci i młodzież: działania niepożądane są podobne u dorosłych i dzieci, z wyjątkiem większej podatności dzieci na kardiotoksyczność antracyklin.

Bardzo duże dawki idarubicyny chlorowodorku mogą wywierać ostry wpływ toksyczny na mięsień sercowy w ciągu 24 h i wywołać ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego w ciągu 1-2 tyg. Przypadki opóźnionego pojawienia się niewydolności serca zgłaszano nawet po kilku m-cach od przedawkowania antracyklin. Pacjentów należy poddawać ścisłej obserwacji - przy wystąpieniu objawów niewydolności serca, należy ich leczyć tradycyjnymi metodami.

Idarubicyna jest analogiem daunorubicyny, wbudowującym się w cząsteczkę DNA, ma działanie hamujące syntezę kwasów nukleinowych oraz wchodzi w interakcję z enzymem topoizomerazą II. Brak grupy metoksylowej w pozycji 4 cząsteczki antracykliny nadaje związkowi wysoki poziom lipofilności, a w konsekwencji prowadzi do zwiększenia stopnia jego penetracji do komórki w porównaniu do doksorubicyny i daunorubicyny. Stwierdzono, że idarubicyna działa silniej niż daunorubicyna i jest skuteczniejsza od niej w leczeniu białaczki i chłoniaków u myszy, zarówno po podaniu dożylnym, jak i doustnym. W badaniach in vitro na komórkach ludzkich i mysich, opornych na antracykliny, wykazano obniżoną częstość występowania oporności krzyżowej na idarubicynę w porównaniu do doksorubicyny lub daunorubicyny. Badania kardiotoksyczności na zwierzętach sugerują, że idarubicyna cechuje się lepszym wskaźnikiem terapeutycznym niż daunorubicyna i doksorubicyna. Jej główny metabolit, idarubicynol, także wywierał działanie przeciwnowotworowe w badaniach na modelach eksperymentalnych, zarówno in vitro, jak i in vivo. Idarubicynol okazał się mniej kardiotoksyczny niż idarubicyna w doświadczeniach na szczurach, które otrzymywały go w takiej samej dawce, jak lek macierzysty.

1 ml roztw. zawiera 1 mg idarubicyny chlorowodorku. 1 fiol. zawiera 5 mg lub 10 mg idarubicyny chlorowodorku.