Dorośli. Leczenie zakrzepicy żył głębokich: preparat 25 000 j.m. należy podawać w dawce 115 j.m. anty-Xa/kg mc., podskórnie, raz/dobę. Zalecany czas trwania leczenia to 7 ± 2 dni. Dawka dobowa zazwyczaj odpowiada - w zależności od mc. pacjenta - następującym dawkom i objętościom preparatu w amp.-strzyk.: <50 kg, 0,2 ml (5 000 j.m. anty-Xa); 50 - 70 kg, 0,3 ml (7 500 j.m. anty-Xa); >70kg, 0,4 ml (10 000 j.m. anty-Xa). Dla pacjentów, których mc. przekracza 100 kg, dawkę należy przeliczać na podstawie: 115 j.m. anty-Xa/kg mc./dobę, dla stężenia anty-Xa 25 000j.m./ml. W przypadku braku przeciwwskazań do stosowania, podawanie doustnych leków przeciwkrzepliwych należy rozpocząć 3 do 5 dni po pierwszym podaniu leku 25 000 j.m., a dawkę dostosować tak, aby uzyskać wartość wskaźnika INR (International Normalized Ratio) w zakresie 2-3 krotności wartości kontrolnej. Po osiągnięciu powyższego wskaźnika INR podawanie bemiparyny może być przerwane. Doustne leczenie przeciwkrzepliwe powinno być kontynuowane przez co najmniej 3 m-ce. Dzieci. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania bemiparyny u dzieci, dlatego nie zaleca się stosowania tego preparatu u dzieci. Osoby w podeszłym wieku: nie jest wymagana zmiana dawkowania. Niewydolność nerek i wątroby: brak jest wystarczających danych by zalecać zmianę dawkowania bemiparyny w tej grupie pacjentów.

Amp.-strzyk. są gotowe do natychmiastowego użycia i nie wolno ich odpowietrzać przed wykonaniem wstrzyknięcia podskórnego. Podczas podskórnego podawania preparatu, wstrzyknięcie należy wykonać do tkanki podskórnej przednio-bocznej lub tylno-bocznej części brzucha, podczas kolejnych wstrzyknięć naprzemiennie po stronie lewej i prawej. Całą długość igły należy wsunąć prostopadle, a nie pod kątem, w grubą część fałdu skórnego trzymanego pomiędzy kciukiem, a palcem wskazującym; fałd skórny powłok brzusznych należy trzymać przez cały czas trwania wstrzyknięcia. Nie należy trzeć miejsca wstrzyknięcia.

Nadwrażliwość na sól sodową bemiparyny, heparynę lub substancje pochodzenia zwierzęcego (wieprzowego). Potwierdzenie lub podejrzenie immunologicznie zależnej trombocytopenii wywołanej przez heparynę (ang. HIT) w wywiadzie. Czynne krwawienie lub zwiększone ryzyko krwawienia z powodu zaburzeń hemostazy. Ciężka niewydolność wątroby i trzustki. Uszkodzenia i zabiegi chirurgiczne dotyczące ośrodkowego układu nerwowego, oczu i uszu, w ciągu ostatnich 2 m-cy. Rozsiane krzepnięcie wewnątrznaczyniowe (ang. DIC) w przebiegu trombocytopenii wywołanej heparyną. Ostre bakteryjne zapalenie wsierdzia i przewlekłe zapalenie wsierdzia. Jakiekolwiek zmiany organiczne z dużym ryzykiem krwawienia (np. czynna choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy, udar krwotoczny, tętniak mózgu lub nowotwór mózgu). U pacjentów otrzymujących heparynę w celach leczniczych, a nie w profilaktyce, znieczulenie miejscowe w planowanych zabiegach chirurgicznych jest przeciwwskazane.

Nie podawać domięśniowo. Z powodu ryzyka powstania krwiaka podczas podawania bemiparyny, należy unikać podawania innych preparatów we wstrzyknięciu domięśniowym. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek (u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek należy regularnie kontrolować stężenie anty-Xa), niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, chorobą wrzodową żołądka i/lub dwunastnicy w wywiadzie, trombocytopenią, kamicą nerkową i/lub kamicą moczową, zaburzeniami naczyniówki i siatkówki oka lub wszelkimi innymi zmianami organicznymi związanymi ze zwiększonym ryzykiem powikłań krwotocznych, jak również u pacjentów poddawanych znieczuleniu dokanałowemu, zewnątrzoponowemu i/lub nakłuciu lędźwiowemu. Bemiparyną, podobnie jak inne heparyny drobnocząsteczkowe (LMWHs), może hamować wydzielanie aldosteronu z nadnerczy prowadząc do hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą, przewlekłą niewydolnością nerek, z kwasicą metaboliczną, zwiększonym stężeniem potasu w osoczu lub przyjmujących leki moczopędne oszczędzające potas. Ryzyko hiperkaliemii wydaje się zwiększać wraz z długością okresu leczenia, ale zwykle przemija po zakończeniu leczenia. U pacjentów z grupy ryzyka należy przed rozpoczęciem leczenia bemiparyną oznaczyć stężenie elektrolitów w surowicy i następnie monitorować je systematycznie, zwłaszcza, jeśli leczenie trwa dłużej niż 7 dni. Na początku leczenia heparyną obserwowano łagodną, przemijającą trombocytopenię (HIT typu I) z liczbą płytek od 100 000/mm3 do 150 000/mm3 spowodowaną przemijającą aktywacją płytek. W takim przypadku zazwyczaj nie występują powikłania w związku z tym leczenie może być kontynuowane. W rzadkich przypadkach obserwowano zależną od przeciwciał ciężką trombocytopenię (HIT typu II) z liczbą płytek znacznie poniżej 100 000/mm3. Występuje ona zwykle w ciągu 5 do 21 dni od chwili rozpoczęcia leczenia; może wystąpić wcześniej u pacjentów z wywiadem trombocytopenii wywołanej heparyną. Zaleca się oznaczanie liczby płytek przed podaniem bemiparyny, w pierwszym dniu terapii a następnie regularnie co 3 do 4 dni oraz w momencie zakończenia leczenia bemiparyną. Leczenie należy przerwać natychmiast i rozpocząć leczenie alternatywne, jeżeli liczba płytek znacznie zmniejszy się (30 do 50%), a wyniki badań in vitro przeciwciał przeciwpłytkowych w obecności bemiparyny, innych heparyn drobnocząsteczkowych i/lub heparyn są dodatnie lub nieznane. Podobnie jak dla innych heparyn dla bemiparyny odnotowano przypadki martwicy skóry, często poprzedzonej zaczerwienieniem lub rumieniowymi plamami na skórze. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać leczenie. U pacjentów poddawanych znieczuleniu zewnątrzoponowemu, dokanałowemu lub nakłuciu lędźwiowemu, profilaktyczne stosowanie heparyny bardzo rzadko może prowadzić do wystąpienia krwiaka nadtwardówkowego lub śródrdzeniowego, a w konsekwencji długotrwałego lub stałego porażenia. Ryzyko zwiększa się podczas stosowania cewnika do znieczulenia zewnątrzoponowego lub dokanałowego, podczas skojarzonego stosowania leków wpływających na hemostazę takich jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), inhibitory płytek lub przeciwzakrzepowe oraz podczas wielokrotnych lub powodujących urazy punkcji. Podczas podejmowania decyzji dotyczących odstępu pomiędzy ostatnim podaniem heparyny w dawkach profilaktycznych, a założeniem lub wyjęciem cewnika zewnątrzoponowego lub dokanałowego, należy wziąć pod uwagę własności preparatu i profil pacjenta. Kolejna dawka bemiparyny powinna być podana nie wcześniej niż po upływie przynajmniej 4 godzin od wyjęcia cewnika. Należy opóźnić podawanie kolejnej dawki, aż do chwili zakończenia zabiegu chirurgicznego. Jeżeli lekarz zdecydował o zastosowaniu leczenia przeciwzakrzepowego podczas trwania znieczulenia zewnątrzoponowego lub dokanałowego, należy zachować szczególną ostrożność i często monitorować pacjenta w celu wykrycia wszelkich oznak i objawów uszkodzenia układu nerwowego, takich jak ból pleców, zaburzenia czuciowo-motoryczne (drętwienie i osłabienie kończyn dolnych) oraz zaburzenia czynności jelit i pęcherza. Pielęgniarki należy przeszkolić w celu wykrywania takich oznak i objawów. Pacjentów należy poinstruować o konieczności niezwłocznego informowania pielęgniarek lub lekarza w przypadku odczuwania, któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów. W przypadku jakichkolwiek oznak lub objawów czy podejrzenia krwiaka nadtwardówkowego lub śródrdzeniowego, należy przeprowadzić szybką diagnostykę i włączyć leczenie obejmujące odbarczenie rdzenia kręgowego. Bemiparyna nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Nie badano interakcji bemiparyny z innymi preparatami, a informacje podane w tym punkcie pochodzą z danych dostępnych dla innych heparyn drobnocząsteczkowych. Nie zaleca się skojarzonego podawania bemiparyny i następujących preparatów: antagonistów witaminy K i innych leków przeciwzakrzepowych, ASA i innych salicylanów oraz NLPZ, tyklopidyny, klopidogrelu oraz innych leków antyagregacyjnych, glikokortykosteroidów ogólnoustrojowych i dekstranu. Wszystkie te preparaty zwiększają działanie farmakologiczne bemiparyny poprzez wpływ na koagulację i/lub funkcję płytek oraz zwiększanie ryzyka krwawienia. Jeśli nie jest możliwe uniknięcie jednoczesnego podawania preparatów, to powinno się je stosować ostrożnie z dokładną kontrolą kliniczną i laboratoryjną. Preparaty, które powodują zwiększenie stężenia potasu w surowicy można przyjmować jednocześnie jedynie pod ścisłym nadzorem lekarskim. Nie można wykluczyć interakcji heparyny z dożylnie podawaną nitrogliceryną (co może powodować zmniejszenie skuteczności bemiparyny).

Nie prowadzono badań dotyczących wpływu bemiparyny na rozrodczość. Badania na zwierzętach nie wykazały żadnych skutków teratogennych podczas stosowania heparyn drobnocząsteczkowych. Brak jest danych klinicznych pozwalających na ocenę ewentualnego działania teratogennego lub toksycznego na płód bemiparyny u kobiet w ciąży, więc potencjalne zagrożenie dla ludzi nie jest znane. Z tego powodu nie zaleca się stosowania bemiparyny u kobiet w ciąży poza sytuacjami, w których jest to konieczne. Nie wiadomo, czy bemiparyna przenika przez barierę łożyskową. Dostępnych jest zbyt mało informacji dotyczących przenikania bemiparyny do mleka kobiet karmiących piersią. Dlatego zaleca się przerwać karmienie piersią w tych przypadkach, w których istnieje konieczność podania preparatu kobietom karmiącym piersią.

Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym jest krwiak i/lub wybroczyna w miejscu wstrzyknięcia, pojawiająca się u około 15 % pacjentów otrzymujących preparat. Po długotrwałym leczeniu heparyną może wystąpić osteoporoza. Bardzo często: wybroczyna w miejscu wstrzyknięcia. Często: krwiak i ból w miejscu wstrzyknięcia, powikłania krwotoczne (skóra, błony śluzowe, rany, przewód pokarmowy, układ moczowo-płciowy), łagodne i przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz (AspAT, AIAT) i GGTP. Niezbyt często: skórne odczyny alergiczne (pokrzywka, świąd), łagodna i przemijająca trombocytopenia (HIT typ I). Rzadko: odczyny anafilaktyczne (nudności, wymioty, gorączka, duszność, skurcz oskrzeli, obrzęk głośni, spadek ciśnienia tętniczego, pokrzywka, świąd), ciężka trombocytopenia (typ II), martwica skóry w miejscu wstrzyknięcia, krwiak nadtwardówkowy i śródrdzeniowy po znieczuleniu zewnątrzoponowym, dokanałowym lub nakłuciu lędźwiowym. Krwiaki te powodują różnego stopnia zaburzenia neurologiczne, w tym długotrwałe lub stałe porażenie.

Głównym objawem przedawkowania jest krwawienie. Jeżeli wystąpi krwawienie, należy odstawić bemiparynę w zależności od nasilenia krwawienia i ryzyka zakrzepicy. Drobne krwawienia rzadko wymagają specjalnego leczenia. W przypadku dużych krwawień może być konieczne podanie siarczanu protaminy. Neutralizację bemiparyny siarczanem protaminy badano w badaniach in vitro i in vivo obserwując zmniejszenie się aktywności bemiparyny (anty-Xa) i wpływ na wartość czasu kaolinowo-kefalinowego (APTT). Siarczan protaminy powoduje częściowy spadek aktywności bemiparyny (anty-Xa) przez 2 h od chwili jego podania dożylnego w dawce 1,4 mg siarczanu protaminy na każde 100 j.m. podanej bemiparyny (anty-Xa).

Bemiparyna sodu to sól sodowa heparyny drobnocząsteczkowej otrzymywanej z błony śluzowej jelita wieprzowego poprzez depolimeryzację heparyny sodowej. Średnia masa cząsteczkowa bemiparyny sodowej (m.cz.) wynosi około 3 600 Da. Odsetek łańcuchów o m. cz. poniżej 2 000 Da wynosi poniżej 35%. Odsetek łańcuchów o m. cz. od 2 000 do 6 000 Da waha się między 50% do 75%. Odsetek łańcuchów o m. cz. powyżej 6 000 Da wynosi poniżej 15%. Aktywność hamującą czynnik Xa w zakresie pomiędzy 80 -120 j.m./mg, a czynnik lla w zakresie 5-20 j.m./mg, obliczono w przeliczeniu na suchą substancję. Stosunek aktywności anty Xa do aktywności anty lla wynosi około 8. W modelach doświadczeń na zwierzętach, bemiparyna wykazywała działanie przeciwzakrzepowe i umiarkowane działanie nasilające krwawienie. U ludzi potwierdzono działanie przeciwzakrzepowe bemiparyny, która w zalecanych dawkach, nie wydłużała znacząco wskaźników układu krzepnięcia.

1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 25 000 j.m. soli sodowej bemiparyny (tj. 12 500 j.m. aktywności hamującej czynnik Xa).