Wyłącznie do podawania dożylnego. Dorośli: preparat należy podawać w dawce nasycającej 50 µg/kg mc. podanej w ciągu 10 minut, a następnie zazwyczaj w ciągłej infuzji w dawce podtrzymującej pomiędzy 0,375 µg/kg mc./min a 0,75 µg/kg mc./min (standardowo 0,5 µg/kg mc./min) dostosowanej do odpowiedzi hemodynamicznej i uwzględniając możliwy początek wystąpienia działań niepożądanych, takich jak spadek ciśnienia tętniczego krwi czy zaburzenia rytmu serca. Dawka całkowita nie powinna przekraczać 1,13 mg/kg mc./dobę. Poniżej przedstawiono instrukcję dawkowania i szybkości podawania inf. podtrzymującej w postaci roztworu zawierającego 200 ug/ml milrinonu, sporządzonego poprzez dodanie 400 ml rozcieńczalnika na 100 ml roztworu do wstrzyk. (40 ml rozcieńczalnika na amp. 10 ml lub 80 ml rozcieńczalnika na ampułkę 20 ml) - szczegóły patrz ChPL. Można użyć roztwo. o innych stężeniach zgodnie z zapotrzebowaniem pacjenta na płyny. Czas trwania leczenia powinien zależeć od odpowiedzi pacjenta. Pacjenci w podeszłym wieku: dotychczasowe doświadczenie wskazuje, że niepotrzebne są szczególne zalecenia dotyczące dawkowania u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Klirens nerkowy może być obniżony u pacjentów w podeszłym wieku i w takich przypadkach wymagane mogą być mniejsze dawki produktu leczniczego. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek: dawkowanie należy dostosować. Dostosowanie dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek opiera się na danych uzyskanych od pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek, ale bez zastoinowej niewydolności serca, które wskazują na znaczne wydłużenie T0,5 milrinonu w fazie eliminacji. Dawka nasycająca pozostaje bez zmian, ale niezbędne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej w zależności od ciężkości (ClCr) zaburzenia czynności nerek - szczegóły patrz ChPL. Dzieci i młodzież: w opublikowanych badaniach u niemowląt i dzieci stosowano następujące dawki: dożylna dawka nasycająca: 50-75 ug/kg mc. podana w ciągu 30-60 minut. Dożylna infuzja ciągła: rozpoczynana na podstawie odpowiedzi hemodynamicznej i uwzględniająca możliwy początek wystąpienia działań niepożądanych pomiędzy 0,25-0,75 ug/kg mc/min przez okres do 35 h. W badaniach klinicznych dotyczących zespołu małego rzutu serca u niemowląt i dzieci w wieku poniżej 6 lat po operacji naprawczej wrodzonej wady serca dawka nasycająca 75 ug/kg mc. podana w ciągu 60 minut, a następnie dawka 0,75 ug/kg mc/min podawana w infuzji przez 35 h istotnie zmniejszyły ryzyko rozwoju zespołu małego rzutu serca. Należy wziąć pod uwagę wyniki badań farmakokinetycznych. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania milrinonu u dzieci z zaburzeniem czynności nerek. Jeśli pożądane jest zastosowanie milrinonu u noworodków przedwcześnie urodzonych lub noworodków donoszonych z przetrwałym przewodem tętniczym lub zagrożonych wystąpieniem przetrwałego przewodu tętniczego, należy dokładnie ocenić stosunek korzyści terapeutycznych do potencjalnego ryzyka.

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL. Należy unikać podania pozanaczyniowego. Lek należy podawać do największej żyły w celu zapobiegania odczynom w miejscu podania inf. W trakcie leczenia milrinonem należy uważnie monitorować ciśnienie krwi, częstość akcji serca, stan kliniczny, elektrokardiogram, równowagę płynową, elektrolity i czynność nerek (tj. stężenie kreatyniny w surowicy krwi). Należy zapewnić dostępność sprzętu niezbędnego do natychmiastowego podjęcia leczenia potencjalnych działań niepożądanych dotyczących zaburzeń serca (np. zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu serca). Szybkość inf. należy dostosować do odpowiedzi hemodynamicznej. Czas trwania leczenia należy ustalić na podstawie odpowiedzi klinicznej. Długość trwania inf. nie powinna przekraczać 48 h z uwagi na brak dowodów bezpieczeństwa stosowania i skuteczności przy długotrwałym leczeniu zastoinowej niewydolności serca.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka hipowolemia.

Nie zaleca się stosowania milrinonu w okresie bezpośrednio po zawale mięśnia sercowego dopóki nie zostanie ustalone bezpieczeństwo i skuteczność leku w tym stanie. Stosowanie środków o działaniu inotropowym dodatnim, takich jak preparat, w ostrej fazie zawału mięśnia sercowego może prowadzić do niepożądanego zwiększenia zużycia tlenu przez mięsień sercowy (MVO2). Należy zachować dużą ostrożność u pacjentów w ostrej fazie zawału mięśnia serca, pomimo, że milrinon nie zwiększa MVO2 u pacjentów z przewlekłą niewydolnością sercowego. W trakcie leczenia produktem leczniczym należy uważnie monitorować ciśnienie krwi, częstość akcji serca, stan kliniczny, elektrokardiogram, równowagę płynową, elektrolity i czynność nerek (tj. stężenie kreatyniny w surowicy krwi). Należy zapewnić dostępność sprzętu niezbędnego do natychmiastowego podjęcia leczenia potencjalnych działań niepożądanych dotyczących zaburzeń serca (np. zagrażających życiu komorowych zaburzeń rytmu serca). U pacjentów z ciężką postacią zwężenia zastawki aorty lub tętnicy płucnej oraz z przerostowym zwężeniem podzastawkowym aorty (w przebiegu KMP; niem. KMP - Kardiomyopathie) nie należy stosować milrinonu zamiast chirurgicznego usunięcia zwężenia. Tak jak inne leki o działaniu inotropowym / rozszerzającym naczynia krwionośne, może on nasilać objawy zwężenia drogi odpływu krwi w tych stanach. W trakcie leczenia produktem leczniczym pacjentów z grupy dużego ryzyka obserwowano nadkomorowe i komorowe zaburzenia rytmu serca. U niektórych pacjentów obserwowano zwiększenie częstości występowania dodatkowych skurczów komorowych, w tym nietrwałego częstoskurczu komorowego. Ponieważ wiele leków lub ich skojarzeń może zwiększyć, już istniejącą u pacjentów z niewydolnością serca, możliwość zaburzeń rytmu serca, należy w trakcie infuzji uważnie monitorować stan pacjentów otrzymujących milrinon, a w razie wystąpienia zaburzeń rytmu serca infuzję należy przerwać. U pacjentów z trzepotaniem lub migotaniem przedsionków może dojść do zwiększenia częstości akcji komór serca. U tych pacjentów należy rozważyć wstępne podanie naparstnicy lub innych leków wydłużających czas przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, ponieważ preparat powoduje niewielkie nasilenie przewodnictwa w węźle przedsionkowo-komorowym. Preparat może wywołać niedociśnienie tętnicze krwi wskutek działania rozszerzającego naczynia krwionośne, dlatego też należy zachować ostrożność podając preparat pacjentom, u których przed rozpoczęciem leczenia występuje niedociśnienie tętnicze krwi. U pacjentów, u których po podaniu produktu leczniczego wystąpi nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, leczenie należy przerwać aż do ustania działania hipotensyjnego, a następnie w razie konieczności wznowić z mniejszą szybkością infuzji. W przypadku, gdy przyczyną znacznego obniżenia ciśnienia napływu krwi do serca mogło być stosowane ostatnio intensywne leczenie moczopędne, milrinon należy podawać ostrożnie, monitorując ciśnienie tętnicze krwi, częstość akcji serca i inne istotne objawy kliniczne. W trakcie leczenia należy starannie kontrolować gospodarkę wodno-elektrolitową i stężenie kreatyniny w surowicy. Zwiększenie pojemności minutowej serca i w rezultacie nasilenie diurezy może spowodować konieczność zmniejszenia dawki środka moczopędnego. Utrata potasu wynikająca z nasilenia diurezy może usposabiać pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy do zaburzeń rytmu serca. Dlatego też hipokaliemię należy korygować poprzez suplementację potasem przed lub w trakcie leczenia produktem leczniczym. Wśród pacjentów z niewydolnością serca często występuje obniżone stężenie hemoglobiny, jak również niedokrwistość. Z powodu ryzyka małopłytkowości lub niedokrwistości, należy ściśle monitorować odpowiednie wskaźniki laboratoryjne u pacjentów z obniżoną liczbą płytek krwi lub obniżonym stężeniem hemoglobiny. Brak jest danych z kontrolowanych badań klinicznych dotyczących stosowania milrinonu w infuzji przez okres dłuższy niż 48 h. Obserwowano przypadki odczynów w miejscu podania infuzji związane z dożylnym leczeniem milrinonem. Należy zatem uważnie obserwować miejsce podania, aby unikać podania pozanaczyniowego. Oprócz ostrzeżeń i środków ostrożności opisanych dla dorosłych, dodatkowo należy wziąć pod uwagę następujące: u noworodków po operacjach na otwartym sercu w trakcie leczenia produktem leczniczym, monitorowanie powinno obejmować ocenę częstości akcji serca i rytmu serca, systemowego ciśnienia tętniczego poprzez cewnik w tętnicy pępowinowej lub cewnik obwodowy, ciśnienia żylnego ośrodkowego, wskaźnika sercowego, pojemności minutowej serca, systemowego oporu naczyniowego, ciśnienia w tętnicy płucnej oraz ciśnienia w przedsionkach serca. Wyniki bada laboratoryjnych, które należy śledzić to: liczba płytek krwi, stężenia potasu w surowicy, czynności wątroby i nerek. Częstotliwość oznaczeń zależy od wartości wyjściowych i koniecznie należy prowadzić ocenę reakcji noworodka na zmiany w terapii. Z piśmiennictwa fachowego wiadomo, że u dzieci i młodzieży z zaburzoną czynnością nerek obserwowano wyraźne zmniejszenie klirensu milrinononu i klinicznie istotne działania niepożądane, lecz konkretna wartość klirensu kreatyniny, przy której należy dokonać dostosowania dawkowania u tych pacjentów nie została określona, dlatego też nie zaleca się stosowania milrinonu w tej populacji. Stosowanie milrinonu u dzieci i młodzieży należy rozpoczynać tylko wówczas, gdy pacjent jest stabilny hemodynamicznie. Należy zachować ostrożność u noworodków z czynnikami ryzyka krwawienia dokomorowego (tj. u noworodków przedwcześnie urodzonych, noworodków o małej masie urodzeniowej), ponieważ milrinon może powodować małopłytkowość. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci, ryzyko małopłytkowości istotnie wzrastało wraz z czasem trwania infuzji. Dane kliniczne sugerują, że małopłytkowość związana ze stosowaniem milrinonu występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. W badaniach klinicznych, milrinon wydawał się opóźniać zamykanie przewodu tętniczego u dzieci. Dlatego, jeśli zastosowanie milrinonu u noworodków przedwcześnie urodzonych lub noworodków donoszonych zagrożonych wystąpieniem przetrwałego przewodu tętniczego lub z przetrwałym przewodem tętniczym jest pożądane, należy ocenić stosunek korzyści terapeutycznych do potencjalnego ryzyka. Nie ma specjalnych zaleceń dla pacjentów w podeszłym wieku. Nie obserwowano wpływu wieku pacjenta na częstość występowania zdarzeń niepożądanych. Kontrolowane badania farmakokinetyczne nie wykazały odrębności w zakresie farmakokinetyki leku u pacjentów w podeszłym wieku. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek dawkowanie należy dostosować. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu leczniczego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie należy podawać furosemidu lub bumetanid do zestawu do infuzji dożylnych, którym podawany jest milrinonu mleczan, ponieważ nastąpi wytrącenie osadu. Milrinonu nie wolno rozcieńczać w roztworze wodorowęglanu sodu do infuzji dożylnej. W trakcie leczenia milrinonem należy starannie kontrolować gospodarkę wodno-elektrolitową i stężenie kreatyniny w surowicy. Zwiększenie pojemności minutowej serca i w rezultacie nasilenie diurezy może spowodować konieczność zmniejszenia dawki środka moczopędnego. Utrata potasu wynikająca z nasilenia diurezy może usposabiać pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy do zaburzeń rytmu serca. Dlatego też hipokaliemię należy korygować poprzez suplementację potasem przed leczeniem lub w trakcie leczenia milrinonem. Równoczesne stosowanie leków o działaniu inotropowym nasila dodatni efekt inotropowy.

Chociaż w badaniach na zwierzętach nie stwierdzono szkodliwego działania leku na płód ani też szkodliwego wpływu na rozród, bezpieczeństwo stosowania milrinonu u kobiet w ciąży nie zostało jeszcze ustalone. Milrinon może być stosowany w ciąży tylko w przypadku, gdy spodziewane korzyści uzasadniają potencjalne ryzyko dla płodu. Brak wystarczających danych dotyczących przenikania milrinonu do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie produktu leczniczego biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hipokaliemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zwykle łagodne lub umiarkowane w nasileniu; (niezbyt często) drżenia. Zaburzenia serca: (często) dodatkowe skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy (nietrwały lub trwały), nadkomorowe zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze; (niezbyt często) migotanie komór, dławica piersiowa/ból w klatce piersiowej; (bardzo rzadko) torsades de pointes. Zaburzeni układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) nieprawidłowe wyniki oceny czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) reakcje skórne, takie jak wysypka. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) odczyn w miejscu podania infuzji. Nie ustalono zależności pomiędzy częstością występowania nadkomorowych i komorowych zaburzeń rytmu serca a stężeniem milrinonu w osoczu. Zagrażające życiu zaburzenia rytmu serca są często związane z istnieniem predysponujących czynników ryzyka, takich jak występujące wcześniej zaburzenia rytmu serca, zaburzenia metaboliczne (np. hipokaliemia), zbyt duże stężenie digoksyny w surowicy krwi lub założenie cewnika. Dane kliniczne wskazują, że zaburzenia rytmu serca związane ze stosowaniem milrinonu występują rzadziej u dzieci niż u dorosłych. Dzieci i młodzież. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) krwawienia dokomorowe. Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne: (nieznana) przetrwały przewód tętniczy. Ciężkie następstwa przetrwałego przewodu tętniczego związane są z występującym jednocześnie nadmiernym przepływem krwi przez płuca, z następującym obrzękiem płuc i krwotokiem oraz zmniejszoną perfuzją narządów, z następującym krwawieniem dokomorowym i martwiczym zapaleniem jelit, co wg opisów z piśmiennictwa fachowego, może prowadzić do zgonu. Brak danych dotyczących długoterminowego bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży.

Przedawkowanie dożylnego produktu leczniczego może powodować obniżenie ciśnienia (z powodu jego działania rozszerzającego naczynia krwionośne) i zaburzenia rytmu serca. W takim przypadku należy ograniczyć lub czasowo przerwać podawanie produktu leczniczego, aż do ustabilizowania się stanu klinicznego pacjenta. Swoiste antidotum nie jest znane, jednakże należy zastosować objawowe środki podtrzymujące układ krążenia.

Milrinon jest lekiem o działaniu inotropowym dodatnim i rozszerzającym naczynia krwionośne o nieznacznym działaniu chronotropowym. Poprawia również relaksację mięśnia lewej komory serca w okresie rozkurczu. Różni się od glikozydów naparstnicy, amin katecholowych i inhibitorów konwertazy angiotensyny budową i sposobem działania.

Preparat to jałowy roztwór milrinonu mleczanu odpowiadający zawartości 1 mg milrinonu w 1 ml.