Dawkę ustala się w zależności od natężenia bólu lub gorączki oraz indywidualnej wrażliwości pacjenta na produkt leczniczy. Istotne jest, aby zastosować najmniejszą dawkę skuteczną w łagodzeniu bólu i/lub gorączki. Dorośli. Dorośli i młodzież w wieku 15 lat lub powyżej (>53 kg) można podawać maks. do 1000 mg metamizolu w dawce pojedynczej, przyjmowanej do 4x/dobę, w odstępach co 6-8 h, co odpowiada maks. dawce dobowej 4000 mg. Wyraźnego działania produktu leczniczego należy się spodziewać 30-60 minut po podaniu doustnym. Zalecane pojedyncze dawki i maks. dawki dobowe, w zależności od mc. lub wieku. Młodzież ł15 lat o mc. >53 kg. Dawka pojedyncza: pół tabl. 1000 mg do 1 tabl. 1000 mg, (500-1000 mg); maks. dawka dobowa: 4 tabl. po 1000 mg, (4000 mg). Czas stosowania. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju i nasilenia objawów. W przypadku długotrwałego leczenia metamizolem, wymagane są regularne wykonywanie badania morfologii krwi, w tym morfologii krwi z rozmazem. Pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci osłabieni i pacjenci z obniżonym ClCr. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów z obniżoną wartością klirensu kreatyniny należy zmniejszyć dawkę, ponieważ eliminacja produktów metabolizmu metamizolu może być wydłużona. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek. Należy unikać dużych dawek podawanych wielokrotnie, ponieważ czynność nerek lub wątroby jest zaburzona, z uwagi na zmniejszoną szybkość eliminacji. Krótkotrwałe stosowanie leku nie wymaga zmniejszenia dawki. Dotychczas, brak jest wystarczającego doświadczenia w długotrwałym stosowaniu metamizolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i nerek. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u pacjentów <15 lat, z uwagi na zawartość stałej ilości 1000 mg metamizolu w 1 tabl. Dostępne są inne postacie i/lub moce produktów leczniczych zawierające metamizol, których dawkę można odpowiednio dostosować u mniejszych dzieci.

Tabl. nie należy rozgryzać. Tabl. należy przyjmować popijając dostateczną ilością płynu (np. szklanką wody).

Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne pirazolonu i pirazolidyny. Dotyczy to również pacjentów, u których po zastosowaniu któregoś z tych leków wystąpiła agranulocytoza lub ciężkie reakcje skórne. Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z rozpoznanym zespołem astmy analgetycznej lub znaną nietolerancją na leki przeciwbólowe objawiające się pokrzywką, obrzękiem naczynioworuchowym, tj. pacjenci, którzy reagują skurczem oskrzeli lub inną reakcją anafilaktoidalną na salicylany, paracetamol lub inne nieopioidowe leki przeciwbólowe, takie jak: diklofenak, ibuprofen, indometacyna lub naproksen. Zaburzenia czynności szpiku kostnego (np. po leczeniu cytostatykami) oraz choroby układu krwionośnego. Wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (zagrożenie hemolizą). Ostra przerywana porfiria wątrobowa (ryzyko wywołania napadu porfirii). III trymestr ciąży.

Produkt zawiera pochodną pirazolonu, metamizol i jego stosowanie wiąże się z rzadkim, ale zagrażającym życiu ryzykiem wystąpienia wstrząsu i agranulocytozy. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktoidalna na metamizol są szczególnie narażeni na wystąpienie podobnych reakcji również po zastosowaniu innych nieopioidowych leków przeciwbólowych. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktyczna lub inna immunologicznie zależna reakcja (np. agranulocytoza) na metamizol, są również szczególnie narażeni na wystąpienie podobnych reakcji na inne pirazolony i pirazolidyny. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktyczna lub inna immunologicznie zależna reakcja na inne pirazolony, pirazolidyny lub inne nienarkotyczne leki przeciwbólowe, są również narażeni na wysokie ryzyko wystąpienia takiej samej reakcji na metamizol. Gdy tylko wystąpią objawy neutropenii (<1500 neutrofili/mm3), leczenie musi zostać natychmiast przerwane i należy kontrolować morfologię krwi, aż do czasu unormowania się wyników badań. Pacjentom należy zalecić, aby natychmiast zaprzestali stosowania tego produktu leczniczego i zwrócili się o pomoc medyczną w przypadku wystąpienia następujących objawów przedmiotowych i podmiotowych: nieoczekiwane pogorszenie stanu ogólnego (takie jak: gorączka, dreszcze, ból gardła, trudności w połykaniu), utrzymująca się lub nawracająca gorączka i bolesne zmiany na błonach śluzowych, szczególnie w jamie ustnej, nosie i gardle oraz w okolicy narządów płciowych i odbytu. Należy natychmiast przerwać stosowanie produktu i wykonać badanie morfologii krwi (w tym rozmaz krwi). Nie należy odkładać przerwania leczenia do momentu uzyskania wyników badań laboratoryjnych. Jeśli wystąpią objawy trombocytopenii, takie jak zwiększona skłonność do krwawień oraz wybroczyny na skórze i błonach śluzowych, stosowanie produktu musi zostać natychmiast przerwane i należy wykonać badanie morfologii krwi (w tym rozmazu). Nie wolno zwlekać z przerwaniem leczenia do czasu uzyskania wyników badań laboratoryjnych. Jeśli wystąpią objawy pancytopenii, leczenie musi zostać natychmiast przerwane i należy kontrolować morfologię, aż do czasu unormowania się wyników badań. Należy poinformować wszystkich pacjentów, aby zgłosili się niezwłocznie do lekarza, jeżeli podczas leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na dyskrazję krwi (np. pogorszenie stanu ogólnego, infekcja, utrzymująca się gorączka, krwiaki, krwawienia, bladość). Ryzyko wystąpienia potencjalnie ciężkich reakcji anafilaktoidalnych na metamizol wyraźnie wzrasta u pacjentów z: zespołem astmy analgetycznej lub nietolerancją leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką i/lub obrzękiem naczynioruchowym; astmą oskrzelową, szczególnie u pacjentów z współistniejącym zapaleniem zatok przynosowych i polipami nosa; przewlekłą pokrzywką; nietolerancją barwników (np. tartrazyna) lub konserwantów (np. benzoesany); nietolerancją alkoholu. U takich pacjentów nawet minimalne ilości napojów alkoholowych wywołują objawy takie jak: kichanie, łzawienie oczu i silne zaczerwienienie twarzy. Taka nietolerancja alkoholu może wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną. U pacjentów z uczuleniem może dojść do wstrząsu anafilaktycznego. Podczas stosowania metamizolu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią. Przed podaniem produktu należy przeprowadzić odpowiedni wywiad lekarski. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem reakcji rzekomoanafilaktycznych produkt należy stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu potencjalnego ryzyka w stosunku do oczekiwanych korzyści. Jeżeli w takich przypadkach stosowany jest produkt, pacjent powinien być ściśle monitorowany pod względem medycznym i mieć dostęp do pomocy doraźnej. Podczas stosowania metamizolu zgłaszano występowanie ciężkich niepożądanych reakcji skórnych (SCARs) w tym zespół Stevens-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), które mogą zagrażać życiu i prowadzić do zgonu. Pacjentów należy poinformować o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle monitorować czy nie występują u nich reakcje skórne. Jeżeli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na te reakcje, należy natychmiast odstawić metamizol i nie wolno go ponownie podawać w żadnym momencie. U pacjentów leczonych metamizolem zgłaszano przypadki ostrego zapalenia wątroby, przebiegającego głównie z uszkodzeniem komórek wątrobowych i pojawiającego się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, z żółtaczką lub bez, często w kontekście innych reakcji nadwrażliwości na produkty lecznicze (np. wysypka skórna, dyskrazje komórek krwi, gorączka i eozynofilia) lub z towarzyszącymi cechami autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Większość pacjentów wyzdrowiała po zaprzestaniu leczenia metamizolem, niemniej jednak w pojedynczych przypadkach zgłaszano progresję do ostrej niewydolności wątroby z koniecznością jej przeszczepienia. Mechanizm powodujący uszkodzenie wątroby na skutek stosowania metamizolu nie jest jasno określony, ale dane wskazują na występowanie mechanizmu immunologiczno-alergicznego. Pacjentów należy informować o konieczności kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów świadczących o uszkodzeniu wątroby. U takiego pacjenta należy przerwać leczenie metamizolem i wykonać badania czynności wątroby. Nie należy ponownie wdrażać leczenia metamizolem, jeśli u pacjenta nastąpiło uszkodzenie wątroby podczas stosowania metamizolu, w przypadku gdy nie stwierdzono innych przyczyn uszkodzenia wątroby. Metamizol może wywoływać reakcje hipotensyjne. Reakcje te mogą zależeć od dawki. Jest to bardziej prawdopodobne w przypadku podawania metamizolu pozajelitowo niż dojelitowo. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest również zwiększone w przypadku: pacjentów z istniejącym wcześniej niedociśnieniem, hipowolemią lub odwodnieniem, niestabilnym krążeniem lub początkową niewydolnością krążenia (np. u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego lub urazem mnogim); pacjentów z wysoką gorączką. Dlatego u tych pacjentów należy dokładnie rozważyć konieczność stosowania produktu, a w razie jego zastosowania prowadzić ścisły nadzór. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji hipotensyjnych, konieczne może okazać się podjęcie działań zapobiegawczych (np. wyrównanie zaburzeń krążenia). U pacjentów, u których koniecznie należy unikać obniżenia ciśnienia krwi, np. w przypadku ciężkiej choroby wieńcowej lub istotnych zwężeń naczyń domózgowych, metamizol można stosować tylko pod ścisłą kontrolą parametrów hemodynamicznych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby, metamizol należy stosować wyłącznie po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka i tylko w przypadku podjęcia odpowiednich środków ostrożności. Podczas leczenia metamizolem, zgłaszano wpływ na wyniki badań laboratoryjnych opartych na reakcji Trindera lub reakcjach podobnych do reakcji Trindera (takich jak: oznaczenie poziomu kreatyniny, trójglicerydów, cholesterolu frakcji HDL lub kwasu moczowego w surowicy krwi). Produkt zawiera 71,3 mg sodu/tabletkę, co odpowiada 3,56% zalecanej przez WHO maks. dawki dobowej sodu u osób dorosłych, która wynosi 2 g. W zalecanym zakresie dawkowania metamizol nie wpływa na koncentrację i zdolność reagowania. Ze względów ostrożności należy jednak, przynajmniej w razie stosowania większych dawek, uwzględnić możliwość zaburzenia tych zdolności i zrezygnować z obsługi maszyn, prowadzenia pojazdów lub wykonywania czynności obciążonych ryzykiem. Dotyczy to szczególnie stosowania w połączeniu z alkoholem.

Metamizol może indukować enzymy metabolizujące, w tym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie metamizolu i bupropionu, efawirenzu, metadonu, walproinianu, cyklosporyny, takrolimusu lub sertraliny może zmniejszyć stężenie tych leków w osoczu i ograniczyć ich skuteczność kliniczną. Dlatego też zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania z metamizolem; w stosownych przypadkach należy monitorować odpowiedź kliniczną i/lub stężenie leku. Jednoczesne stosowanie metamizolu i chloropromazyny może wywołać ciężką hipotermię. Jednoczesne stosowanie metamizolu i metotreksatu może nasilać hemotoksyczność metotreksatu, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Z tego względu należy unikać jednoczesnego stosowania obu tych leków. Metamizol może zmniejszać działanie przeciwpłytkowe małych dawek ASA podczas jednoczesnego stosowania. Dlatego też metamizol należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących małe dawki ASA w celu kardioprotekcji. Wiadomo, że pochodne pirazolonu mogą wchodzić w interakcjie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, kaptoprylem, litem, metotreksatem i triamterenem oraz wpływają na skuteczność leków przeciwnadciśnieniowych i moczopędnych. Nie ustalono, w jakim stopniu metamizol powoduje takie interakcje.

Istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące stosowania metamizolu u kobiet w ciąży. Na podstawie opublikowanych danych dotyczących kobiet w ciąży narażonych na działanie metamizolu w pierwszym trymestrze (n=568), nie zidentyfikowano dowodów na występowanie działania teratogennego lub toksycznego na zarodek. W wybranych przypadkach, pojedyncze dawki metamizolu w I i II trymestrze mogą być dopuszczalne, w razie braku innych opcji leczenia. Jednak, z zasady, stosowanie metamizolu w pierwszym i drugim trymestrze ciąży nie jest wskazane. Stosowanie metamizolu w trzecim trymestrze powiązane jest z ryzykiem toksycznego działania na płód (zaburzenie czynności nerek i zwężenie przewodu tętniczego) i dlatego stosowanie metamizolu jest przeciwwskazane w III trymestrze ciąży. W razie niezamierzonego przyjęcia metamizolu w III trymestrze ciąży, należy kontrolować wody płodowe i przewód tętniczy w badaniach ultrasonograficznych i echokardiograficznych. Chociaż metamizol jest jedynie słabym inhibitorem syntezy prostaglandyn, nie można wykluczyć możliwości powikłań okołoporodowych wynikających ze zmniejszenia agregacji płytek krwi u matki i dziecka. Metamizol przenika przez barierę łożyska. Badania na zwierzętach wykazały działanie toksyczne metamizolu na rozrodczość, ale nie wykazały działania teratogennego. Metabolity metamizolu przenikają do mleka matki w znacznych ilościach i nie można wykluczyć zagrożenia dla karmionego piersią niemowlęcia. W związku z tym, pacjentka musi unikać zwłaszcza wielokrotnego stosowania metamizolu w okresie laktacji. W razie jednorazowego przyjęcia metamizolu, zaleca się matkom odciągnięcie i wyrzucenie pokarmu przez 48 h od przyjęcia leku.

Główne działania niepożądane metamizolu wynikają z reakcji nadwrażliwości. Najbardziej istotnymi są wstrząs i agranulocytoza. Reakcje te występują rzadko lub bardzo rzadko, ale zagrażają życiu i mogą również wystąpić u pacjentów, którzy stosowali wcześniej metamizol bez żadnych powikłań. W związku z leczeniem metamizolem zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym zespół Stevens-Johnsona (SJS), toksyczną nekrolizę naskórka (TEN) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) leukopenia; (bardzo rzadko) agranulocytoza w tym przypadki śmiertelne lub trombocytopenia; (nieznana) niedokrwistość aplastyczna, pancytopenia, w tym przypadki śmiertelne. Reakcje te mogą także wystąpić nawet wtedy, gdy wcześniejsze podanie metamizolu przebiegało bez powikłań. Istnieją pewne dowody potwierdzające, że ryzyko agranulocytozy zwiększa się, jeśli metamizol jest podawany przez okres dłuższy niż jeden tydzień. Reakcja ta nie zależy od wielkości dawki i może wystąpić w dowolnej chwili w trakcie leczenia. Charakteryzuje się wysoką gorączką, dreszczami, bólem gardła, trudnościami w połykaniu, a także stanami zapalnymi w okolicy ust, nosa, gardła oraz okolicy narządów płciowych lub odbytu. U pacjentów otrzymujących antybiotyki objawy te mogą być jednak minimalne. Obrzęk węzłów chłonnych lub śledziony jest niewielki lub nie występuje wcale. Szybkość opadania erytrocytów (ang. ESR) jest znacznie przyspieszona, granulocyty są znacznie zmniejszone lub całkiem nieobecne. Na ogół, chociaż nie zawsze, wartości hemoglobiny, erytrocytów i płytek krwi są prawidłowe. Natychmiastowe przerwanie stosowania ma kluczowe znaczenie dla wyzdrowienia. Dlatego stanowczo zaleca się natychmiastowe przerwanie stosowania metamizolu, bez oczekiwania na wyniki badań laboratoryjno-diagnostycznych, w przypadku nieoczekiwanego pogorszenia stanu ogólnego, utrzymywania się lub ponownego pojawienia się gorączki, lub pojawienia się bolesnych zmian na błonach śluzowych (głównie w okolicy jamy ustnej, nosa i gardła). Typowe objawy trombocytopenii obejmują zwiększoną skłonność do krwawień i/lub wybroczyn na skórze i błonach śluzowych. W przypadku wystąpienia pancytopenii, należy natychmiast przerwać leczenie i kontrolować pełną morfologię krwi, aż do momentu unormowania się wyników badań. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne; (bardzo rzadko) zespół astmy analgetycznej. U pacjentów z zespołem astmy analgetycznej, reakcje nietolerancji zazwyczaj przybierają postać napadów astmy; (nieznana) wstrząs anafilaktyczny - te reakcje mogą wystąpić głównie podczas pozajelitowego podawania metamizolu i mogą mieć ciężkie lub zagrażające życiu nasilenie, a w pewnych przypadkach nawet śmiertelne skutki. Reakcje te mogą wystąpić, nawet jeśli wcześniej metamizol był tolerowany bez powikłań. Takie reakcje na produkty lecznicze mogą wystąpić podczas wstrzyknięcia, natychmiast po podaniu lub mogą również rozwinąć się kilka godzin później; jednakże w większości przypadków występują one w ciągu pierwszej godziny po podaniu. Łagodniejsze reakcje zwykle występują w postaci zmian skórnych i w obrębie błon śluzowych (np.: świąd, uczucie pieczenia, zaczerwienienie, pokrzywka, obrzęk), duszności, oraz rzadziej, zaburzeń żołądka i jelit (np. nudności, niestrawność, wymioty). Takie łagodne reakcje mogą przechodzić w cięższe formy z uogólnioną pokrzywką, ciężkim obrzękiem naczynioruchowym (w tym obrzękiem krtani), ciężkim skurczem oskrzeli, zaburzeniami rytmu serca, spadkiem ciśnienia tętniczego (niekiedy również poprzedzonym jego wzrostem) i wstrząsem krążeniowym. U pacjentów z zespołem astmy analgetycznej, reakcje nietolerancji zazwyczaj przybierają postać napadów astmy. Przy pierwszych oznakach wstrząsu, takich jak zimny pot, zawroty głowy, uczucie pustki w głowie, bladość skóry, uczucie dyskomfortu wokół serca, należy podjąć niezbędne środki stosowane w stanach zagrożenia. Dlatego też w przypadku wystąpienia reakcji skórnych, leczenie metamizolem musi zostać przerwane. Zaburzenia serca: (nieznana) zespół Kounisa. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) reakcje hipotensyjne występujące podczas lub po podaniu, które mogą być uwarunkowane farmakologicznie i nie towarzyszą im objawy reakcji anafilaktoidalnych lub anafilaktycznych. Takie reakcje mogą prowadzić do ciężkiego spadku ciśnienia krwi. W zależności od wielkości dawki, do ciężkiego spadku ciśnienia krwi może również dojść w razie gorączki wysokiej, bez dodatkowych objawów nadwrażliwości. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: (nieznana) krwawienie z przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) polekowe uszkodzenie wątroby, w tym ostre zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) stwierdzona wysypka polekowa; (rzadko) wysypka (osutka plamisto-grudkowa); (bardzo rzadko) zespół Stevens-Johnsona (ang. SJS) lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN); (nieznana) reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (ang. DRESS). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) ostre pogorszenie czynności nerek, które bardzo rzadko może się rozwinąć w białkomocz, skąpomocz lub bezmocz lub ostrą niewydolność nerek, ostre śródmiąższowe zapalenie nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: zgłaszano czerwone zabarwienie moczu. Można to przypisać nieszkodliwemu metabolitowi metamizolu, kwasowi rubazonowemu, który występuje w niskim stężeniu. W związku z leczeniem metamizolem zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym zespół Stevens-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS).

W związku z ostrym przedawkowaniem obserwowano nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenie czynności nerek i/lub ostrą niewydolność nerek (np. w postaci śródmiąższowego zapalenia nerek) oraz, rzadziej, objawy ze strony OUN (zawroty głowy, senność, śpiączka, drgawki) i spadek ciśnienia krwi, który może przejść we wstrząs i częstoskurcz. Po podaniu bardzo dużych dawek, wydalanie kwasu rubazonowego może powodować czerwone zabarwienie moczu. Nie jest znana swoista odtrutka na metamizol. Jeśli przyjęcie metamizolu nastąpiło niedawno, można podjąć próbę zmniejszenia wchłaniania do organizmu poprzez pierwotną detoksykację (np. płukanie żołądka) lub środki zmniejszające wchłanianie (np. węgiel aktywny). Główny metabolit (4-N-metyloaminoantypiryna) można wyeliminować drogą hemodializy, hemofiltracji, hemoperfuzji lub filtracji osocza. Leczenie zatrucia i zapobieganie ciężkim powikłaniom może wymagać ogólnej i specjalistycznej opieki medycznej na oddziale intensywnej terapii oraz leczenia. Natychmiastowe postępowanie w przypadku wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości (wstrząsu). Leczenie metamizolem należy przerwać w przypadku wystąpienia pierwszych objawów nadwrażliwości (np. reakcji skórnych, takich jak: pokrzywka i uderzenia gorąca, niepokój, ból głowy, napady pocenia, nudności). Należy założyć dostęp żylny. Oprócz typowych środków doraźnych, takich jak pozycja Trendelenburga, utrzymanie drożności dróg oddechowych i podanie tlenu, może okazać się konieczne podanie sympatykomimetyków, leków zwiększających objętość krwi lub glikokortykosteroidów.

Metamizol jest pochodną pirazolonu o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym oraz spazmolitycznym. Mechanizm jego działania nie jest do końca poznany. Niektóre wyniki badań wskazują na to, że metamizol i jego główny metabolit (4-N-metyloaminoantypiryna) mogą mieć zarówno ośrodkowy, jak i obwodowy mechanizm działania.

1 tabl. zawiera 1000 mg metamizolu sodowego jednowodnego.