Dorośli. Nadciśnienie tętnicze. W leczeniu łagodnego nadciśnienia tętniczego dawka początkowa wynosi 10 mg raz/dobę. Jeśli działanie jest niewystarczające, dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę. W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego zwykła dawka wynosi 20 mg raz/dobę. Dławica piersiowa wysiłkowa stabilna. Dawkę należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę. Dawkę można zwiększyć do zwykle stosowanej dawki 20 mg raz/dobę. W niektórych przypadkach konieczne może być zwiększenie dawki dobowej do 40 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. U pacjentów z niewydolnością nerek (CrCl >20 ml/min) nie ma konieczności dostosowania dawkowania, jednakże zaleca się obserwację kliniczną na początku leczenia, do czasu uzyskania stabilnych stężeń produktu leczniczego w osoczu (średnio 4 dni). U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CrCl <20 ml/min) oraz u pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej nie należy przekraczać dawki 10 mg/dobę. U pacjentów z niewydolnością wątroby nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Zaleca się uważną kontrolę kliniczną na początku leczenia. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać ostrożnie od małych dawek oraz ściśle kontrolować stan kliniczny pacjenta. Dzieci i młodzież. Nie ustalono dotąd bezpieczeństwa stosowania i skuteczności betaksololu u dzieci i młodzieży, z tego względu nie zaleca się jego stosowania w tych grupach wiekowych.

Spożyty równocześnie pokarm oraz jego skład nie wpływają na dostępność biologiczną betaksololu. Produkt należy przyjmować o tej samej porze każdego dnia, najlepiej rano.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężkie postaci astmy oskrzelowej lub przewlekłej, obturacyjnej choroby płuc, niewyrównana niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, blok przedsionkowo-komorowy II i III stopnia, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem, dławica Prinzmetala (w czystej postaci i jako monoterapia), zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego, w tym blok zatokowo-przedsionkowy, ciężka bradykardia (poniżej 45-50 uderzeń/minutę), ciężkie postaci choroby Raynauda i zaburzeń tętnic obwodowych, nieleczony guz chromochłonny nadnerczy, niedociśnienie tętnicze, reakcje anafilaktyczne w wywiadzie, kwasica metaboliczna, jednoczesne stosowanie z floktafeniną lub z sultoprydem, jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B), dożylne podawanie antagonistów kanału wapniowego, takich, jak werapamil lub diltiazem i innych leków przeciwarytmicznych (jak dizopiramid lub amiodaron) u pacjentów leczonych betaksololem jest przeciwwskazane. Wyjątkiem jest leczenie w oddziale intensywnej opieki medycznej, gdzie zagwarantowane jest uważne i ciągłe monitorowanie pacjenta.

U pacjentów z dławicą piersiową, nie należy nagle przerwać stosowania produktu, ponieważ może to spowodować ciężkie zaburzenia rytmu serca, zawał mięśnia sercowego lub nagły zgon. Nie należy nagle przerywać leczenia, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Dawkę należy zmniejszać stopniowo, przez okres 1-2 tyg. Jeżeli jest to konieczne, leczenie innym lekiem przeciwdławicowym należy rozpocząć równocześnie ze zmniejszaniem dawki betaksololu, w celu uniknięcia zaostrzenia dławicy piersiowej. Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc: leki hamujące receptory b-adrenergiczne mogą być podawane tylko w przypadku łagodnych postaci tych chorób. Zaleca się stosowanie kardioselektywnych leków b-adrenolitycznych w najmniejszych, możliwych dawkach. Przed oraz po rozpoczęciu leczenia lekiem b-adrenolitycznym zaleca się przeprowadzenie badań czynności płuc. Jeśli podczas leczenia wystąpi napad astmy można zastosować leki pobudzające receptory b2, rozszerzające oskrzela. U pacjentów ze skompensowaną niewydolnością serca, w razie potrzeby można podawać betaksolol w stopniowo zwiększających się dawkach. Leczenie należy rozpocząć od bardzo małych dawek. Pacjenci powinni znajdować się pod stałą obserwacją lekarza. Konieczne jest zmniejszenie dawki betaksololu, jeżeli częstość akcji serca w spoczynku jest mniejsza niż 50-55 uderzeń/minutę oraz jeśli wystąpią objawy bradykardii. Ze względu na ujemne dromotropowe działanie leków b-adrenolitycznych należy zachować ostrożność podczas stosowania betaksololu u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia. Leki hamujące receptory b-adrenergiczne mogą zwiększyć częstość i czas trwania napadów u pacjentów z dławicą Prinzmetala. W postaciach łagodnych i mieszanych można stosować kardioselektywne b-adrenolityki, pod warunkiem, że jednocześnie stosuje się lek rozszerzający naczynia krwionośne. Stosowanie leków b-adrenolitycznych u pacjentów z chorobami tętnic obwodowych (zespół lub choroba Raynauda, zapalenie tętnic lub przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych) może prowadzić do nasilenia objawów. Podczas stosowania leków b-adrenolitycznych w leczeniu wtórnego nadciśnienia tętniczego spowodowanego leczeniem guza chromochłonnego nadnerczy wymagane jest ścisłe monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi pacjenta. Nie ustalono dotąd bezpieczeństwa stosowania i skuteczności betaksololu u dzieci i młodzieży, z tego względu nie zaleca się jego stosowania w tych grupach wiekowych. U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od małych dawek oraz ściśle kontrolować stan kliniczny pacjenta. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek dawkowanie należy dostosować do stężenia kreatyniny we krwi lub do CrCl. Leki b-adrenolityczne mogą maskować niektóre objawy hipoglikemii, szczególnie tachykardię, kołatanie serca i pocenie się. Pacjentów należy poinformować o konieczności częstszego kontrolowania stężenia glukozy we krwi, szczególnie na początku leczenia. Należy dokładnie rozważyć korzyści z zastosowania leków b-adrenolitycznych u pacjentów z łuszczycą lub z łuszczycą w wywiadzie rodzinnym, ponieważ donoszono o nasileniu objawów łuszczycy u pacjentów leczonych lekami b-adrenolitycznymi. U pacjentów podatnych na występowanie ciężkich reakcji anafilaktycznych, niezależnie od przyczyny, szczególnie po podaniu środków kontrastowych, zawierających jod lub floktafeniny oraz u pacjentów poddawanych terapii odczulającej, leczenie lekiem b-adrenolitycznym może prowadzić do zaostrzenia reakcji uczuleniowej i oporności na działanie adrenaliny, podawanej w zwykle stosowanych dawkach. U pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu blokada receptorów beta-adrenergicznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu serca oraz niedokrwienia mięśnia sercowego w czasie indukcji i intubacji, a także w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się kontynuowanie leczenia lekiem b-adrenolitycznym w okresie okołooperacyjnym. Należy poinformować anestezjologa o stosowaniu leku b-adrenolitycznego, ponieważ potencjalne interakcje z innymi lekami mogą wywołać bradyarytmie, osłabienie odruchowej tachykardii oraz zmniejszenie zdolności odruchowej do kompensacji utraty krwi. Jeżeli konieczne jest przerwanie leczenia, to uznaje się, że 48 h jest wystarczającym okresem na uzyskanie prawidłowej wrażliwości na katecholaminy. W niektórych przypadkach nie należy przerywać stosowania leku b-adrenolitycznego: u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, ze względu na ryzyko związane z nagłym przerwaniem stosowania leków b-adrenolitycznych, zaleca się kontynuowanie leczenia aż do czasu operacji; w nagłych wypadkach oraz jeśli przerwanie leczenia jest niemożliwe, pacjentów należy chronić przed nadmiernymi reakcjami przywspółczulnymi za pomocą odpowiedniej premedykacji atropiną. W razie konieczności można powtórzyć podanie atropiny. Blokada b-adrenergiczna zmniejsza ciśnienie wewnątrzgałkowe i może mieć wpływ na niewłaściwy wynik testu na wykrycie jaskry. Należy poinformować lekarza okulistę o tym, że pacjent jest leczony betaksololem. Należy monitorować pacjentów, u których zastosowano leczenie ogólne i miejscowe, w postaci kropli do oczu, lekami hamującymi receptory b-adrenergiczne, ze względu na możliwość sumowania się efektów leczenia. Leki b-adrenolityczne mogą maskować objawy sercowo-naczyniowe nadczynności tarczycy. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby: zaleca się uważną kontrolę kliniczną pacjentów na początku leczenia. Podatność na hipoglikemię jest zwiększona, np. podczas długotrwałej głodówki lub ciężkiego wysiłku fizycznego. Należy zwrócić uwagę na stosowanie produktu u sportowców, ponieważ lek zawiera substancję czynną, która może powodować dodatni wynik testu antydopingowego. Nie przeprowadzono badań nad wpływem betaksololu na zdolność prowadzenia pojazdów. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę występujące sporadycznie zawroty głowy i uczucie zmęczenia.

Leczenie skojarzone przeciwwskazane. W przypadku wstrząsu lub niedociśnienia tętniczego wywołanego floktafeniną, leki o działaniu b-adrenolitycznym powodują zmniejszenie reakcji kompensacyjnych. Sultopryd: zaburzenia automatyzmu serca (nasilona bradykardia) z powodu dodatkowego czynnika wywołującego bradykardię. Leczenie skojarzone niezalecane. Amiodaron: zaburzenia kurczliwości, automatyzmu i przewodnictwa mięśnia sercowego (zahamowanie mechanizmów wyrównawczych ze strony układu współczulnego). Leki przeciwnadciśnieniowe o działaniu ośrodkowym, glikozydy naparstnicy: jednoczesne stosowanie betaksololu z tymi produktami leczniczymi może prowadzić do wydłużenia czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i powodować ciężką bradykardię. Leczenie skojarzone wymagające zachowania środków ostrożności. Jednoczesne stosowanie betaksololu z lekami znieczulającymi może prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego krwi. Może wystąpić addytywne ujemne działanie inotropowe leków znieczulających i betaksololu (w celu zniesienia efektów blokady receptorów b-adrenergicznych podczas zabiegu można zastosować leki pobudzające receptory b-adrenergiczne). Jednakże, nie należy przerywać stosowania betaksololu podczas znieczulenia ogólnego lub przed podaniem leków zwiotczających mięśnie szkieletowe. Należy poinformować anestezjologa o leczeniu lekami b-adrenolitycznymi. Jeżeli jest to konieczne, leczenie betaksololem należy przerwać na 48 h przed znieczuleniem, w celu uzyskania prawidłowej wrażliwości na działanie katecholamin. Antagoniści kanału wapniowego (beprydyl, diltiazem, mibefradyl i werapamil): zaburzenia automatyzmu mięśnia sercowego (nasilona bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowo-przedsionkowego), zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i niewydolność serca (działanie synergiczne). Leczenie skojarzone tymi lekami można stosować wyłącznie pod ścisłą kontrolą EKG, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub na początku leczenia. Leki przeciwarytmiczne (propafenon i klasa Ia: chinidyna, hydrochinidyna i dizopiramid): zaburzenia kurczliwości, automatyzmu i przewodnictwa w mięśniu sercowym (zahamowanie wyrównawczych mechanizmów współczulnych). Zaleca się kontrolowanie EKG. Baklofen: zwiększenie ryzyka niedociśnienia tętniczego. Należy regularnie kontrolować ciśnienie tętnicze krwi iw razie potrzeby dostosować dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Insulina i sulfonamidy zmniejszające stężenie glukozy we krwi. Wszystkie leki b-adrenolityczne mogą maskować niektóre objawy hipoglikemii takie, jak kołatanie serca i tachykardia. Należy poinformować pacjentów o tym oraz o konieczności częstszego kontrolowania stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza na początku leczenia. Opisano interakcje lidokainy z propranololem, metoprololem i nadololem. Zwiększenie stężenia lidokainy we krwi z możliwym nasileniem działań niepożądanych neurologicznych i kardiologicznych (zmniejszenie metabolizmu lidokainy w wątrobie). Należy dostosować dawkowanie lidokainy. Zaleca się ścisłą kontrolę kliniczną, kontrolę EKG oraz monitorowanie stężenia lidokainy we krwi podczas stosowania leku b-adrenolitycznego i po zakończeniu jego stosowania. W przypadku wstrząsu lub niedociśnienia tętniczego związanego z zastosowaniem środków kontrastowych, zawierających jod, leki hamujące receptory b-adrenergiczne powodują zmniejszenie reakcji wyrównawczych ze strony układu sercowo-naczyniowego. Zawsze, gdy jest to możliwe, należy przerwać stosowanie leków b-adrenolitycznych przed badaniem radiologicznym z zastosowaniem środków kontrastowych. Jeśli konieczna jest kontynuacja leczenia lekiem b-adrenolitycznym, badanie można wykonać jedynie, gdy zapewniony jest dostęp do oddziału intensywnej opieki medycznej. Leczenie skojarzone wymagające rozważenia. Zmniejszenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi (NLPZ hamują prostaglandyny rozszerzające naczynia i zatrzymanie wody i sodu w organizmie przez NLPZ pochodne pirazolonu). Antagoniści kanału wapniowego: dihydropirydyny, takie, jak nifedypina: niedociśnienie tętnicze i niewydolność serca u pacjentów z utajoną lub niewyrównaną. niewydolnością serca (ujemne inotropowe działanie dihydropirydyn in vitro, różniące się stopniem nasilenia w zależności od konkretnego produktu i prawdopodobnie addytywne do ujemnego inotropowego działania leków b-adrenolitycznych). Leczenie lekami b-adrenolitycznymi może zmniejszyć reakcję odruchową układu współczulnego występującą w przypadku nasilonych zaburzeń hemodynamicznych. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne pochodne imipraminy, neuroleptyki: nasilenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi oraz ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego (działanie addytywne). Kortykosteroidy i tetrakozaktyd: zmniejszenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze krwi (zatrzymanie sodu i wody). Meflochina: ryzyko wystąpienia bradykardii (addytywne działanie powodujące bradykardię). Leki sympatykomimetyczne: ryzyko zmniejszenia działania leków b-adrenolitycznych. Jednoczesne stosowanie betaksololu z adrenaliną może prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego krwi. a-adrenolityki: nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. Zwiększenie ryzyka niedociśnienia ortostatycznego. Nitraty i pochodne nitratów: zwiększenie ryzyka niedociśnienia tętniczego, szczególnie ortostatycznego.

Działanie teratogenne: Badania na zwierzętach nie wykazały żadnego działania teratogennego. Dotychczas nie donoszono o działaniu teratogennym u ludzi. Leki b-adrenolityczne zmniejszają przepływ przez łożysko, co może powodować wewnątrzmaciczną śmierć płodu, poronienie i przedwczesny poród. Ponadto, u płodu mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia i bradykardia). Noworodki: u noworodków matek leczonych lekami b-adrenolitycznymi działanie tych leków utrzymuje się przez kilka dni po porodzie. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań sercowych i płucnych u noworodków w okresie pourodzeniowym. Jeśli wystąpi niewydolności serca, noworodka należy przewieźć do oddziału intensywnej opieki medycznej; należy unikać podawania środków zwiększających objętość osocza (ryzyko wystąpienia ostrego obrzęku płuc). Donoszono również o występowaniu bradykardii, zaburzeniach oddychania i hipoglikemii u noworodka. Zaleca się ścisły nadzór nad noworodkiem w specjalistycznym ośrodku (monitorowanie częstości akcji serca i stężenia glukozy we krwi) przez pierwsze 3-5 dni po porodzie. Nie zaleca się stosowania betaksololu podczas ciąży, chyba, że możliwe korzyści z leczenia matki przeważają nad ryzykiem dla noworodka. Betaksolol przenika do mleka matki. Ryzyko wystąpienia hipoglikemii i bradykardii nie zostało ocenione, dlatego nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia betaksololem.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) alergiczne reakcje skórne (zaczerwienienie, świąd, wysypka) i łysienie; (rzadko) leki b-adrenolityczne mogą powodować łuszczycę lub nasilenie istniejącej łuszczycy lub wystąpienie wysypki podobnej do łuszczycy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) szczególnie na początku leczenia wystąpić może zmęczenie, zawroty głowy, ból głowy i nadmierne pocenie się; (niezbyt często) objawy podobne do miastenii, z osłabieniem mięśni; (bardzo rzadko) nasilenie istniejącej miastenii, parestezje obwodowe. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zmniejszenie wydzielania łez (należy mieć to na uwadze u pacjentów stosujących soczewki kontaktowe); (bardzo rzadko) zaburzenie widzenia. Zaburzenia psychiczne: (często) osłabienie, bezsenność; (rzadko) depresja; (bardzo rzadko) omamy, splątanie, koszmary senne. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból żołądka, biegunka, nudności i wymioty. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hipoglikemia, hiperglikemia. Może się ujawnić utajona klinicznie cukrzyca lub pogorszyć istniejąca cukrzyca. Nie znana: u pacjentów z nadczynnością tarczycy kliniczne objawy tyreotoksykozy (tachykardia i drżenie) mogą być zamaskowane. Podczas długotrwałej głodówki lub ciężkiego wysiłku fizycznego może wystąpić hipoglikemia. Ostrzegawcze objawy hipoglikemii (szczególnie tachykardia i drżenie) mogą być osłabione. Zaburzenia serca: (często) bradykardia, możliwa ciężka bradykardia; (rzadko) niewydolność serca, spadek ciśnienia tętniczego krwi, zwolnienie przewodzenia lub nasilenie istniejącego bloku przedsionkowo-komorowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) ziębnięcie kończyn; (rzadko) zespół Raynauda, nasilenie istniejącego chromania przestankowego. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) impotencja. Badania diagnostyczne: w rzadkich przypadkach obserwowano pojawienie się przeciwciał przeciwjądrowych, którym w wyjątkowych przypadkach towarzyszyły objawy kliniczne, takie, jak układowy toczeń rumieniowaty, które ustępowały po zakończeniu leczenia. Podczas leczenia betaksololem mogą wystapić zaburzenia metabolizmu lipidów (zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL, zwiększenie stężenia triglicerydów).

Objawy przedawkowania: ciężkie niedociśnienie tętnicze, bradykardia aż do zatrzymania akcji serca, ostra niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, skurcz oskrzeli i w pojedynczych przypadkach uogólnione drgawki. W przypadku wystąpienia zagrażającej życiu bradykardii lub znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi należy zastosować następujące leczenie: atropina: 1-2 mg dożylnie, glukagon: początkowo 1-10 mg dożylnie, następnie 2-2,5 mg/h w ciągłym wlewie dożylnym; leki sympatykomimetyczne, w zależności od mc. i działania leczniczego: dopamina, dobutamina, orcyprenalina i adrenalina. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli można podać leki b-adrenolitycznymi w postaci aerozolu (w razie niewystarczającego działania także dożylnie) lub aminofilinę i.v. Betaksolol i jego metabolity można usunąć za pomocą hemodializy lub dializy otrzewnowej jedynie w niewielkim stopniu. W przypadku dekompensacji kardiologicznej u noworodków matek leczonych lekami b-adrenolitycznymi należy: podać glukagon w dawce 0,3 mg/kg mc.; przewieźć noworodka do oddziału intensywnej opieki medycznej; podać izoprenalinę i dobutaminę: długotrwale leczenie i stosowanie dużych dawek wymaga specjalistycznego monitorowania.

Betaksolol jest długodziałającym, kardioselektywnym lekiem blokującym receptory b1-adrenergiczne. Działanie blokujące receptory występuje w ciągu 24 h po podaniu doustnym 20 mg betaksololu. Po podaniu terapeutycznych dawek betaksololu obserwowane znaczne zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi, częstości akcji serca i objętości wyrzutowej serca. Betaksolol wykazuje słabe działanie stabilizujące błony komórkowe, bez wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej. Betaksolol nie zmniejsza wydalania sodu przez nerki. Betaksolol zmniejsza aktywność reninową osocza.

1 tabl. zawiera 20 mg betaksololu chlorowodorku.