Lek należy stosować raz/dobę, zawsze o tej samej porze dnia. Nadciśnienie tętnicze. Zalecana dawka początkowa wynosi 1 mg/dobę. Dawkę należy ustalić indywidualnie, w zależności od wartości ciśnienia tętniczego. Dla większości pacjentów dawka podtrzymująca wynosi 2,5-5 mg/dobę. Jeśli po zastosowaniu dawki 5 mg nie uzyskuje się normalizacji ciśnienia, można jednocześnie zastosować środek moczopędny w małej dawce (z innej grupy niż leki moczopędne oszczędzające potas), aby zwiększyć działanie przeciwnadciśnieniowe. Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym leczeni środkami moczopędnymi. Na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia cylazaprylem należy odstawić preparat moczopędny, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg/dobę. W przypadku konieczności stosowanie leku moczopędnego można wznowić później. Przewlekła niewydolność serca. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca cylazapryl można stosować w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy i/lub środkami moczopędnymi. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mg/dobę pod ścisłym nadzorem lekarskim. Dawkę należy zwiększyć do najmniejszej dawki podtrzymującej wynoszącej 1 mg/dobę w zależności od stanu klinicznego i tolerancji leku przez pacjenta. Dalsze zwiększanie dawki do zazwyczaj stosowanej dawki podtrzymującej, wynoszącej 2,5 mg/dobę, należy przeprowadzić w zależności od reakcji pacjenta i tolerancji leku. Dawka maks. wynosi 5 mg/dobę. Wyniki badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem pacjentów z niewydolnością serca wskazują na zależność klirensu cylazaprylatu od ClCr. W przypadku pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i zaburzeniami czynności nerek należy stosować dawkowanie zależnie od ClCr. Zaburzenia czynności nerek. U osób z zaburzeniami czynności nerek może być konieczne stosowanie mniejszych dawek, zależnie od ClCr. ClCr >40 ml/min.: dawka początkowa 1 mg/dobę, dawka maks. 5 mg/dobę; ClCr 10-40 ml/min.: dawka początkowa 0,5 mg/dobę, dawka maks. 2,5 mg/dobę; ClCr <10 ml/min.: nie zaleca się stosowania. U osób poddawanych hemodializie preparat należy stosować w dniach, gdy pacjent nie jest dializowany. Dawkę należy dostosować do wartości ciśnienia tętniczego. Osoby w podeszłym wieku. Nadciśnienie: leczenie należy rozpoczynać od dawki 0,5-1 mg/dobę. Dawkę podtrzymującą należy ustalić w zależności od tolerancji leku i stanu klinicznego pacjenta. Przewlekła niewydolność serca: leczenie należy rozpoczynać od dawki 0,5 mg/dobę. Dawka podtrzymująca, wynosząca 1-2,5 mg/dobę, powinna być dostosowana do stanu klinicznego pacjenta. U pacjentów w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca przyjmujących duże dawki środków moczopędnych należy bezwzględnie przestrzegać rozpoczynanie leczenia od dawki 0,5 mg/dobę. Dzieci. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania cylazaprylu u dzieci nie zostały ustalone, dlatego cylazapryl nie jest zalecany do stosowania w tej grupie wiekowej.

Preparat można zażywać niezależnie od posiłku, ponieważ pokarm nie wpływa znacząco na wchłanianie leku.

Nadwrażliwość na cylazapryl lub którąkolwiek substancję pomocniczą, lub inne inhibitory ACE, obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie, związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorami ACE, wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy, ciąża lub karmienie piersią.

Inhibitory ACE mogą powodować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Objawowe niedociśnienie występuje rzadko u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym. Prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia tętniczego jest większe u pacjentów z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej, związanymi ze stosowaniem leków moczopędnych, dietą z ograniczeniem soli, dializami, biegunką lub wymiotami oraz u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym renino-zależnym. Obserwowano objawowe niedociśnienie u pacjentów z objawową niewydolnością serca, z niewydolnością nerek lub bez. Ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego jest większe u pacjentów z bardziej nasiloną niewydolnością serca, leczonych dużymi dawkami diuretyków pętlowych, pacjentów z hiponatremią lub zaburzeniami czynności nerek. Należy uważnie obserwować tych pacjentów na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. Jeżeli to możliwe, wskazane jest zrezygnowanie na pewien czas ze stosowania leku moczopędnego. Powyższe uwagi dotyczą również pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia mózgowego, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi może spowodować wystąpienie zawału mięśnia sercowego lub incydent naczyniowo-mózgowy. Jeśli wystąpi niedociśnienie tętnicze, należy pacjenta położyć z uniesionymi do góry kończynami oraz, jeżeli konieczne, podać dożylnie 0,9% roztwór chlorku sodu. Przejściowa hipotonia nie jest przeciwwskazaniem do podawania dalszych dawek preparatu. Zazwyczaj można podawać je bez trudności po zwiększeniu ciśnienia tętniczego krwi w następstwie uzupełnienia objętości płynów. U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi, istnieje ryzyko dodatkowego obniżenia ciśnienia tętniczego po przyjęciu preparatu. Działanie to jest spodziewane i zwykle nie wyklucza kontynuowania leczenia. Jeżeli niedociśnienie tętnicze staje się objawowe, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie preparatu. Preparat należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom ze zwężeniem zastawki mitralnej lub aortalnej, lub kardiomiopatii przerostowej, powodujących zwężenie drogi odpływu z lewej komory. W trakcie leczenia pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy rutynowo wykonywać oznaczenia stężeń potasu oraz kreatyniny w surowicy krwi. U pacjentów z objawową niewydolnością serca, niedociśnienie tętnicze występujące po podaniu dawki początkowej może prowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek. W takich przypadkach obserwowano ostrą niewydolność nerek, zazwyczaj odwracalną. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, leczonych inhibitorami ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zazwyczaj odwracalne po zakończeniu leczenia. Dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku, gdy współistnieje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko ciężkiego niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek. U tych pacjentów leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą medyczną, od małych dawek oraz ostrożnie zwiększać dawkę. Leczenie lekami moczopędnymi może być czynnikiem przyczyniającym się do wystąpienia powyższych powikłań, dlatego też należy przerwać leczenie lekami moczopędnymi oraz monitorować czynność nerek przez pierwsze tyg. leczenia preparatem. U niektórych pacjentów, u których przed leczeniem nie stwierdzono żadnej choroby naczyniowej nerek, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu, szczególnie, gdy preparat był stosowany w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Częściej dotyczy to pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i/lub odstawienie leku moczopędnego i/lub preparatu. U pacjentów dializowanych z użyciem błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności i przyjmujących preparat obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne. W tej grupie pacjentów należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych lub innego leku przeciwnadciśnieniowego. U pacjentów leczonych cylazaprylem, w dowolnym momencie leczenia może wystąpić obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych języka, głośni i/lub krtani. Jeżeli pojawią się powyższe objawy należy bezzwłocznie odstawić lek, a pacjent powinien pozostać pod obserwacją do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęki obejmujące jedynie twarz i wargi ustępowały na ogół bez leczenia, chociaż stosowanie leków przeciwhistaminowych łagodziło objawy. Obrzęk naczynioruchowy przebiegający z obrzękiem krtani może być przyczyną śmierci. Obrzęk języka, głośni lub krtani może spowodować niedrożność dróg oddechowych i należy natychmiast zastosować leczenie doraźne - podanie adrenaliny oraz utrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien przebywać w szpitalu do czasu całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania inhibitorów ACE jest większa u pacjentów rasy czarnej w porównaniu do pacjentów innych ras. W przypadku osób, u których w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy nie związany ze stosowaniem inhibitorów ACE, może istnieć większe ryzyko jego wystąpienia w czasie leczenia inhibitorami ACE. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas odczulania występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych samych pacjentów reakcji takich uniknięto poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE, ale pojawiały się ponownie po nieumyślnym wznowieniu leczenia. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL) z użyciem siarczanu dekstranu obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne, zagrażające życiu. Reakcji tych można uniknąć, przerywając okresowo podawanie inhibitora ACE przed każdą aferezą. Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE było związane z zespołem rozpoczynającym się od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącej do piorunującej martwicy wątroby i (czasami) zgonu. Etiopatogeneza tego zespołu nie jest znana. U pacjentów, u których wystąpiła żółtaczka lub zwiększyła się aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie leku oraz rozpocząć odpowiednie leczenie. W trakcie leczenia cylazaprylem, może wystąpić suchy, uporczywy kaszel, ustępujący bez leczenia po odstawieniu preparatu. W przypadku diagnostyki różnicowej należy wziąć pod uwagę etiologię jatrogenną. Podczas leczenia cylazaprylem, obserwowano u niektórych pacjentów zwiększenie stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza w przypadku współistniejącej niewydolności nerek, niewyrównanej cukrzycy, jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas lub substytutów soli zawierających potas, lub jednoczesnego stosowania preparatów powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna). Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych preparatów jest konieczne, zaleca się systematyczne oznaczanie stężenia potasu w surowicy krwi. Neutropenia/agranulocytoza, trombocytopenia oraz niedokrwistość mogą wystąpić u pacjentów leczonych inhibitorami ACE. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez dodatkowych czynników ryzyka neutropenię obserwuje się rzadko. Wskazana jest szczególna ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z chorobami tkanki łącznej (kolagenozy naczyń), przyjmujących leki immunopresyjne, allopurynol lub prokainamid, a także, gdy czynniki te współistnieją, w szczególności, jeśli uprzednio występowały zaburzenia czynności nerek. W niektórych przypadkach u tych pacjentów rozwijały się ciężkie infekcje oporne na intensywne leczenie antybiotykami. U tych pacjentów, zaleca się okresowe sprawdzanie ilości leukocytów. Pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich objawów infekcji. U pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu z zastosowaniem środków powodujących niedociśnienie tętnicze, preparat może hamować powstawanie angiotensyny II, wtórnie do kompensacyjnie uwolnionej reniny. Podawanie preparatu należy przerwać na jeden dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego spowodowanego tym mechanizmem, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości płynów. U osób z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas pierwszego m-ca leczenia inhibitorami ACE. Preparat zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

U pacjentów leczonych lekami moczopędnymi, zwłaszcza z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej, może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego na początku terapii inhibitorem ACE. Ryzyko wystąpienia hipotonii można zmniejszyć odstawiając leki moczopędne, wyrównując zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej przed rozpoczęciem leczenia z zastosowaniem małych, stopniowo zwiększanych dawek cylazaprylu. U pacjentów leczonych cylazaprylem zwykle stężenie potasu w surowicy pozostaje prawidłowe, jednak u niektórych osób może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas, takie jak: spironolakton, triamteren czy amiloryd, a także suplementy potasu i substytuty soli zawierające potas mogą prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi. Dlatego też nie zaleca się stosowania cylazaprylu w skojarzeniu z ww. preparatami. Jeśli jednak jest to wskazane z powodu stwierdzonej hipokaliemii, należy zachować szczególną ostrożność i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. W czasie jednoczesnego przyjmowania leku z litem obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz objawy jego toksyczności. Nie zaleca się stosowania litu z cylazaprylem, a w przypadku, gdy jest to konieczne, należy systematycznie oznaczać stężenie litu w surowicy. Stosowanie jednocześnie z lekami przeciwcukrzycowymi (insuliną, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi) może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi, z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Dotyczy to zwłaszcza pierwszych tyg. leczenia skojarzonego oraz pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz, działając addycyjnie, powodują zwiększenie stężenia potasu w surowicy, co w konsekwencji może prowadzić do pogorszenia czynności nerek. Działanie to jest zazwyczaj odwracalne. Rzadko może wystąpić ostra niewydolności nerek, zwłaszcza u pacjentów z ryzykiem rozwoju niewydolności nerek (np. w podeszłym wieku lub odwodnionych). Stosowanie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi może spowodować nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego cylazaprylu. Jednoczesne stosowanie nitrogliceryny, innych azotanów lub leków rozszerzających naczynia może powodować dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Preparaty działające sympatykomimetycznie mogą osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. Stosowanie równocześnie z cylazaprylem leków przeciwpsychotycznych, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych lub środków znieczulających ogólnie zwiększa ryzyko dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi. Cylazapryl może być stosowany jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (stosowanym jako lek przeciwpłytkowy), lekami trombolitycznymi, b-adrenolitykami i/lub azotanami.

Stosowanie leku w okresie ciąży i karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zaburzenia nastroju lub zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, zawroty głowy, parestezje; (bardzo rzadko) uczucie splątania. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) szumy uszne. Zaburzenia serca i naczyń: (często) niedociśnienie tętnicze, w tym objawowe niedociśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego i udar, prawdopodobnie wtórnie do nasilenia niedociśnienia tętniczego u pacjentów z grup dużego ryzyka. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) kaszel, duszność; (niezbyt często) skurcz oskrzeli; (bardzo rzadko) eozynofilowe zapalenie płuc, nieżyt błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenia smaku, niestrawność, biegunka, zaparcia; (niezbyt często) suchość błony śluzowej jamy ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) skurcze mięśni. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd; (niezbyt często) obrzęk twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i/lub krtani, pokrzywka; (bardzo rzadko) rumień wielopostaciowy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) niewydolność nerek; (bardzo rzadko) ostra niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja. Zaburzenia ogólne: (często) astenia; (niezbyt często) nadmierne pocenie. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i zmniejszenie hematokrytu, trombocytopenia, leukopenia/neutropenia oraz przypadki agranulocytozy lub pancytopenii były obserwowane bardzo rzadko. U pacjentów z wrodzonym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej obserwowano bardzo rzadkie przypadki niedokrwistości hemolitycznej. Badania diagnostyczne: może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu i/lub hiperkaliemia, która ustępuje po odstawieniu preparatu, szczególnie w przypadku niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca oraz nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. Odnotowano rzadkie przypadki zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych oraz zwiększenia stężenia bilirubiny w surowicy.

Najbardziej prawdopodobne objawy przedawkowania to: ciężkie niedociśnienie tętnicze, wstrząs (uczucie osłabienia, niepokój, bladość skóry, zimne poty, przyspieszony i płytki oddech, przyspieszone i słabo wyczuwalne tętno, utrata przytomności), osłupienie, bradykardia (zbyt wolna czynność serca), zaburzenia elektrolitowe, niewydolność nerek. W razie przedawkowania leku należy natychmiast zgłosić się do szpitala.

Cylazapryl hamuje działanie enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II (inhibitor konwertazy angiotensyny - inhibitor ACE). Angiotensyna II zwęża naczynia krwionośne powodując zwiększenie wartości ciśnienia tętniczego krwi.

1 tabl. powl. zawiera 0,5 mg, 1 mg, 2,5 mg lub 5 mg cylazaprylu.