Dorośli. Obrzęki o różnym pochodzeniu: dawka początkowa, w zależności od nasilenia objawów, wynosi od 20-40 mg/dobę, najlepiej rano, po posiłku. W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 60 mg. W miarę ustępowania obrzęków dawkę należy stopniowo zmniejszać. Dawka dobowa w leczeniu podtrzymującym to 10-20 mg codziennie lub co drugą dobę. Dzieci. Z powodu braku odpowiednich badań nie zaleca się stosowania produktu w tej grupie wiekowej. Pacjenci w podeszłym wieku: nie ma potrzeby zmiany dawkowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek: produktu nie wolno stosować u osób z ciężką niewydolnością nerek i wątroby.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), ostre kłębuszkowe zapalenie nerek i bezmocz, ciężka niewydolność wątroby i śpiączka wątrobowa, oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia, ciężka hiponatremia, hipowolemia, hiperurykemia i dna moczanowa, choroba Addisona, porfiria, ciąża oraz okres karmienia piersią.

Należy zachować ostrożność w trakcie stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, ponieważ nawet niewielkie zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej spowodowane działaniem klopamidu mogą sprzyjać wystąpieniu śpiączki wątrobowej, zwłaszcza u pacjentów z marskością wątroby. Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, ponieważ stosowanie klopamidu może sprzyjać wystąpieniu azotemii u tych pacjentów. Hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu na skutek stosowania diuretyków, powoduje, na początku leczenia, zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to doprowadzić do zwiększenia stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w osoczu. Stosowanie diuretyków tiazydowych związane jest z występowaniem zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej, takich jak hipokaliemia, hipomagnezemia, hiperglikemia i hiponatremia. Z powodu zwiększonej utraty elektrolitów, należy unikać stosowania rygorystycznej diety z małą zawartością sodu. Hipokaliemia może uwrażliwiać lub nasilać reakcję serca na toksyczne działanie glikozydów naparstnicy. Należy okresowo oznaczać stężenie elektrolitów w osoczu, szczególnie u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy. W przypadku długotrwałego stosowania, zalecane jest spożywanie pokarmów bogatych w potas (suszone owoce, rośliny strączkowe, owoce, ryby, chude sery). Objawy ostrzegawcze to: kurcze mięśni, osłabienie, senność, niedociśnienie, tachykardia, pragnienie, objawy żołądkowo-jelitowe. Lek może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi. Napady dny moczanowej są jednak rzadkie w trakcie przewlekłego stosowania. Należy monitorować stężenie kwasu moczowego w osoczu. W trakcie stosowania klopamidu może wystąpić nietolerancja glukozy, objawiająca się hiperglikemią lub glikozurią. Lek rzadko może nasilać lub wywoływać cukrzycę; jest to zazwyczaj odwracalne po zaprzestaniu leczenia. U pacjentów długotrwale leczonych tiazydami lub diuretykami tiazydopodobnymi, takimi jak klopamid, odnotowywano niewielkie i częściowo odwracalne zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów lub cholesterolu LDL. Lek nie powinien być lekiem z wyboru do długotrwałego stosowania u pacjentów z objawową cukrzycą lub u pacjentów leczonych z powodu hipercholesterolemii (dietą lub dietą i farmakoterapią). W innym wypadku, podczas stosowania produktu, dieta i dawki leków przeciwcukrzycowych powinny być dostosowane. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, u pacjentów z ciężką miażdżycą naczyń wieńcowych lub mózgowych, należy ostrożnie określać dawkowanie. Odnotowywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło związanej ze stosowaniem diuretyków tiazydowych lub tiazydopodobnych. Należy zachować ostrożność u podatnych pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym, ze względu na możliwość wystąpienia lub nasilenia objawów. Z powodu większej skłonności do występowania zaburzeń elektrolitowych i odwodnienia należy zachować ostrożność stosując produkt leczniczy u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci przyjmujący produkt nie powinni nadużywać alkoholu. Ponieważ u pacjentów stosujących leki przeciwnadciśnieniowe mogą na początku leczenia wystąpić zawroty głowy lub uczucie nadmiernego zmęczenia, nie należy w początkowym okresie leczenia prowadzić pojazdów mechanicznych, obsługiwać maszyn ani wykonywać czynności wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej.

Klopamid nasila działanie obniżające ciśnienie tętnicze innych leków wywierających takie działanie (m. in. pochodnych dihydropirydyny, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, barbituranów, fenotiazyn). Choć często jest to korzystne dla procesu leczenia nadciśnienia tętniczego, to stosując takie leki jednocześnie należy zachować ostrożność z powodu ryzyka wystąpienia niedociśnienia. Jednoczesne przyjmowanie klopamidu i soli litu może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi. Klopamid zwiększa ryzyko wystąpienia działania toksycznego glikozydów naparstnicy, dlatego stosując te leki jednocześnie należy okresowo kontrolować zapis EKG oraz stężenie potasu we krwi. Salicylany i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą zmniejszać wpływ klopamidu na ciśnienie tętnicze krwi. Klopamid może osłabiać działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych. Klopamid może osłabiać działanie hipoglikemizujące insuliny. Kardiotoksyczne działanie leków przeciwarytmicznych (takich jak amiodaron, dyzopiramid, chinidyna, sotalol) ulega nasileniu podczas jednoczesnego stosowania z klopamidem. Jednoczesne stosowanie klopamidu z preparatami wapnia może zwiększać ryzyko wystąpienia hiperkalcemii, natomiast z lekami przeczyszczającymi i steroidami – hipokaliemii.

Klopamid przenika przez barierę łożyska i może powodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w płynie owodniowym. Może również powodować zaburzenia gospodarki wodno­elektrolitowej u kobiet w ciąży, które to zaburzenia mogą niekorzystnie wpływać na płód. Stosowanie klopamidu w drugiej połowie ciąży może powodować wystąpienie u noworodka małopłytkowości. Stosowania klopamidu jest przeciwwskazane u kobiet w ciąży. U matek karmiących piersią produkt jest przeciwwskazany.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (nieznana) hiperglikemia i cukrzyca, ujawnienie cukrzycy utajonej, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia, hipochloremia, hiperkalcemia, hiperurykemia, ostry napad dny moczanowej, zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. Zaburzenia układu nerwowego: (nieznana) zawroty głowy, ból głowy, senność. Zaburzenia serca: (nieznana) kołatanie serca. Zaburzenia żołądka i jelit: (nieznana) nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, ból w nadbrzuszu, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki podskórne: (nieznana) zaczerwienienie. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) zmęczenie. Ogólnie, w związku ze stosowaniem tiazydów mogą być zgłaszane: małopłytkowość, leukopenia, reakcje nadwrażliwości (w tym zapalenie płuc, obrzęk płuc, ciężkie reakcje skórne), niedociśnienie ortostatyczne, zapalenie trzustki, cholestaza wewnątrzwątrobowa, alergiczne reakcje skórne, pokrzywka, nadwrażliwość na światło, zaburzenia funkcji seksualnych, impotencja.

W przypadku przedawkowania leku mogą wystąpić między innymi: niedociśnienie ortostatyczne, nudności, wymioty, zawroty głowy, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (głównie hipokaliemia). Postępowanie w przypadku przedawkowania obejmuje: usuwanie klopamidu z organizmu (wywołanie wymiotów, płukanie żołądka, podawanie węgla aktywnego), monitorowanie stanu pacjenta (głównie gospodarki wodno-elektrolitowej), leczenie objawowe.

Klopamid należy do grupy heterocyklicznych, tiazydopodobnych leków moczopędnych. Hamuje wchłanianie zwrotne chloru i sodu w kanalikach nerkowych, co powoduje zwiększone wydalanie wody przez nerki. Dokładny związek pomiędzy działaniem moczopędnym a hipotensyjnym klopamidu nie jest dotychczas w pełni poznany, jednak wiadomym jest, że działanie moczopędne jest proporcjonalne do podanej dawki.

1 tabl. zawiera 20 mg klopamidu.