Zalecana dawka to 1 tabl. powl. raz/dobę. Zaleca się oddzielne dostosowanie dawki poszczególnych składników. W każdym przypadku dawkę poszczególnych składników należy zwiększać stopniowo, aby zmniejszyć ryzyko niedociśnienia tętniczego i innych działań niepożądanych. Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, można zalecić bezpośrednią zmianę monoterapii na podawanie produktu złożonego, u pacjentów, u których monoterapia walsartanem lub hydrochlorotiazydem nie zapewnia prawidłowej kontroli ciśnienia tętniczego, pod warunkiem, że dawkę poszczególnych składników dostosowano zgodnie z zaleceniami. Po rozpoczęciu leczenia należy ocenić reakcję kliniczną na produkt leczniczy; jeśli kontrola ciśnienia tętniczego nie jest wystarczająca, dawkę produktu leczniczego można zwiększyć poprzez zwiększenie dawki któregokolwiek ze składników do maks. dawki 320 mg walsartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu. Działanie obniżające ciśnienie tętnicze staje się wyraźne w ciągu 2 tyg. U większości pacjentów maks. działanie obserwuje się w ciągu 4 tyg. Jednak, niektórzy pacjenci mogą wymagać 4-8 tyg. leczenia. Należy mieć to na uwadze podczas zwiększania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego (GFR) ł30 ml/min). Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu, produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min) i bezmoczem. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby, bez cholestazy, dawka walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności dostosowywania dawki hydrochlorotiazydu. Ze względu na zawartość walsartanu, stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub z żółciową marskością wątroby i cholestazą. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawki. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania.

Produkt leczniczy można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłków. Tabl. należy popić wodą.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby, zastój żółci. Bezmocz, ciężkie zaburzenie czynności nerek z klirensem kreatyniny <30 ml/min, dializoterapia. Pierwotny hiperaldosteronizm. Objawowa hiperurykemia, zespoły przebiegające z oporną hiponatremią, hipokaliemią i hiperkalcemią.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej bądź zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę oraz z ciężką zastoinową niewydolnością serca. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania u dzieci. Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby bez cholestazy, ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, z niedoborem sodu, z hiper- i hipokaliemią, ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej, z kardiomiopatią przerostową z zawężaniem drogi odpływu.

Stosowanie wraz z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi może nasilać efekt hipotensyjny. Jednoczesne stosowanie środków uzupełniających potas, leków moczopędnych oszczędzających potas, substytutów soli kuchennej zawierających potas lub innych leków, które mogą zmieniać stężenie potasu może spowodować hiperkaliemię. Stosowanie wraz z preparatami litu może spowodować objawy zatrucia litem. Zaleca się kontrolowanie stężenia litu w osoczu. Nie stwierdzono istotnych interakcji podczas monoterapii walsartanem z następującymi lekami: cymetydyna, warfaryna, furosemid, digoksyna, atenolol, indometacyna, hydrochlorotiazyd, amlodypina, glibenklamid. Tiazydy nasilają działanie pochodnych kurary. Jednoczesne podawanie NLPZ może osłabić działania moczopędne i przeciwnadciśnieniowe hydrochlorotiazydu, a jego działanie hipokaliemiczne może być zwiększone przez inne leki moczopędne powodujące zwiększone wydalanie potasu z moczem (kortykosteroidy, ACTH, amfoterycynę, karbenoksolon, penicylinę G, pochodne kwasu salicylowego). Może być konieczna zmiana dawkowania insuliny oraz doustnych środków przeciwcukrzycowych z powodu hiperglikemizującego działania hydrochlorotiazydu. Leczenie skojarzone tiazydowymi lekami moczopędnymi może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurinol, zwiększać ryzyko działań niepożądanych amantadyny, zwiększać działanie hiperglikemizujące diazoksydu, zmniejszać wydalanie przez nerki leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, metotreksatu) oraz nasilać ich działanie supresyjne na szpik kostny. Dostępność biologiczna tiazydowych leków moczopędnych może zostać zwiększona przez środki antycholinergiczne (atropina, biperyden). Wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych jest zmniejszane przez cholestyraminę, a ich podawanie z witaminą D lub solami wapnia może nasilać wzrost stężenia wapnia w surowicy krwi. Jednoczesne stosowanie z cyklosporyną może zwiększyć ryzyko hiperurykemii oraz zaostrzenie napadów dny.

Nie stosować w okresie ciąży i karmienia piersią.

Mogą wystąpić bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, zapalenie gardła i zatok, zakażenia górnych dróg oddechowych, biegunka, nudności, bóle brzucha, bóle w klatce piersiowej, bóle pleców, bóle stawów. W pojedynczych przypadkach reakcje nadwrażliwości: wysypka, świąd, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie naczyń. Sporadycznie: hipokaliemia, hiponatremia, hiperurykemia, obniżenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu oraz wzrost poziomu kreatyniny, bilirubiny, transaminaz. Kaszel - znacznie rzadziej niż podczas leczenia ACE.

Hipotonia, zmniejszenie objętości krwi krążącej, zaburzenia równowagi elektrolitowej, zaburzenia rytmu serca, kurcze mięśni, nudności, senność. Walsartan, w przeciwieństwie do hydrochlorotiazydu, nie może być usunięty z krążenia przez hemodializę.

Walsartan jest wybiórczym antagonistą podtypu AT1 receptora angiotensyny II, bez aktywności agonistycznej. Nie hamuje kininazy II, nie wywołuje objawów związanych z działaniem bradykininy (suchy kaszel, obrzęk naczynioruchowy). Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów dla hormonów ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi bez wpływu na częstość tętna. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Biodostępność wynosi 23%. Silnie wiąże się z białkami surowicy (94-97%), głównie z albuminami. Początek działania hipotensyjnego występuje w ciągu 2 h, utrzymuje się przez 24 h, a maks. obniżenie ciśnienia tętniczego krwi jest osiągane w ciągu 4-6 h. Pełny efekt hipotensyjny osiągany jest po 2-4 tyg. leczenia. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej, w 70% z żółcią, w 30% z moczem. Połączenie z hydrochlorotiazydem nasila działanie hipotensyjne walsartanu. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym działającym w dystalnych nerkowych kanalikach krętych poprzez hamowanie wchłaniania zwrotnego jonów Na+ Cl-. Zwiększa wydalanie NaCl i wody zmniejszając objętość oraz podwyższając aktywność reninową osocza, co aktywuje układ angiotensyna-aldosteron powodując wzrost wydalania K+ i hipokaliemię. Zwiększa także wydalanie jonów H+, HCO3-, Mg++ i fosforanów, zmniejsza wydalanie Ca++. Wchłania się szybko z przewodu pokarmowego osiągając najwyższe stężenie po ok. 2 h. W ok. 50% wiąże się z białkami osocza. Początek działania występuje po 2-3 h. Czas działania wynosi 6-12 h. Wydalany jest z moczem w postaci niezmienionej (T0,5=6-15 h). Jednoczesne podawanie antagonisty receptora angiotensyny II zmniejsza działanie hipokaliemiczne hydrochlorotiazydu.

1 tabl. powl. zawiera 80 mg, 160 mg lub 320 walsartanu i 12,5 mg lub 25 mg hydrochlorotiazydu.