Desmopresyna powoduje wchłanianie zwrotne wody w nerkach a w konsekwencji zatrzymanie płynów. W związku z tym podczas leczenia desmopresyną sugeruje się: rozpoczynanie leczenia od najmniejszej zalecanej dawki; stopniowe i ostrożne zwiększanie dawki (bez przekraczania maks. zalecanej dawki); przestrzeganie ograniczenia przyjmowania płynów; upewnienie się, że w przypadku pacjentów pediatrycznych, produkt leczniczy będzie przyjmowany pod nadzorem osoby dorosłej. Dawkowanie ogólnie. Jeśli wystąpią objawy zatrzymania wody i/lub hiponatremii (ból głowy, nudności i/lub wymioty, zwiększenie mc., a w ciężkich przypadkach drgawki i śpiączka), należy tymczasowo przerwać leczenie do czasu pełnego powrotu pacjenta do zdrowia. Po wznowieniu leczenia, pacjent powinien ściśle przestrzegać ograniczeń w przyjmowaniu płynów i należy monitorować stężenie sodu we krwi pacjenta. Dawka może wymagać dostosowania. We wszystkich przypadkach dostosowanie dawki powinno być przeprowadzane stopniowo z uwzględnieniem wystarczającego okresu pomiędzy kolejnymi poziomami dawkowania. Jeśli przy cotyg. zwiększaniu dawki, w ciągu 4 tyg. nie zostanie osiągnięty odpowiedni skutek kliniczny, należy przerwać leczenie. Moczówka prosta ośrodkowa. Dorośli i dzieci: odpowiednia dawka początkowa to 60 µg podjęzykowo 3x/dobę. Następnie dawkowanie dostosowuje się w zależności od odpowiedzi pacjenta. Z doświadczenia klinicznego wynika, że dawka dobowa waha się 120-720 µg podjęzykowo. Dla większości pacjentów dawka podtrzymująca wynosi 60-120 µg podjęzykowo 3x/dobę. Pierwotne izolowane moczenie nocne. Odpowiednia dawka początkowa wynosi 120 µg podjęzykowo na noc. Dawkę można zwiększyć do 240 µg podjęzykowo, jeśli mniejsza dawka nie jest wystarczająco skuteczna. Należy przestrzegać ograniczenia ilości przyjmowanych płynów. Ten produkt leczniczy jest przeznaczony do leczenia przez okres do 3 m-cy. Konieczność dalszego leczenia należy zweryfikować po przerwaniu podawania leku na okres co najmniej tyg. Nokturia u pacjentów dorosłych. W celu stwierdzenia nocnego wielomoczu u pacjentów z nokturią należy prowadzić, co najmniej przez 2 doby przed rozpoczęciem leczenia, kartę częstości i objętości wydalanego moczu. Nocny wielomocz rozpoznaje się, gdy ilość moczu produkowanego w nocy przekracza czynnościową pojemność pęcherza moczowego lub 1/3 dobowej produkcji moczu. Zalecana dawka początkowa wynosi 60 µg desmopresyny przed snem. Jeśli ta dawka nie jest wystarczająco skuteczna po tyg. stosowania, można ją zwiększyć do 120 µg, a następnie do 240 µg, z zachowaniem tyg. odstępów w zwiększaniu dawki. Należy przestrzegać ograniczenia ilości przyjmowanych płynów. Należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu przed rozpoczęciem leczenia, a także po 3 dniach po rozpoczęciu leczenia. To samo dotyczy przypadku zwiększenia dawki, a także innych sytuacji podczas leczenia, jeśli lekarz prowadzący uzna to za konieczne. W przypadku wystąpienia oznak lub objawów zatrzymania wody i/lub hiponatremii leczenie należy przerwać do czasu pełnego powrotu pacjenta do zdrowia. Po wznowieniu leczenia konieczne jest ścisłe ograniczenie ilości płynów. Jeśli przy cotyg. zwiększaniu dawki, w ciągu 4 tyg. nie zostanie osiągnięty odpowiedni skutek kliniczny, należy przerwać leczenie. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie należy rozpoczynać leczenia nokturii u pacjentów w wieku >65 lat. Zaburzenia czynności nerek. Nie ma konieczności zmniejszenia dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ma konieczności zmniejszenia dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Ten produkt leczniczy jest wskazany u dzieci w leczeniu moczówki prostej ośrodkowej i pierwotnym izolowanym moczeniu nocnym. W leczeniu moczówki prostej, zalecenia dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży są takie same jak u dorosłych. Nie należy stosować tego produktu leczniczego w leczeniu pierwotnego izolowanego moczenia nocnego u pacjentów w wieku poniżej 5 lat.

Produkt leczniczy jest podawany podjęzykowo. Ten produkt leczniczy umieszcza się pod językiem, gdzie rozpuszcza się bez konieczności popijania wodą. W leczeniu pierwotnego izolowanego moczenia nocnego i moczenia nocnego, przyjmowanie płynów należy ograniczyć do minimum na 1 h przed podaniem dawki nocnej i na co najmniej 8 h po jej podaniu.

Nadwrażliwość na desmopresynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nawykowa lub psychogenna polidypsja (powodująca zwiększoną ilość wydalanego moczu, większą niż 40 mg/kg mc./dobę). Znana lub podejrzewana niewydolność serca i inne stany wymagające leczenia lekami moczopędnymi. Umiarkowana do ciężkiej niewydolność nerek (ClCr mniejszy niż 50 ml/min). Hiponatremia w wywiadzie. Zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Pacjenci w wieku poniżej 5 lat, jeśli produkt leczniczy stosuje się w leczeniu pierwotnego izolowanego moczenia nocnego. Pacjenci w wieku poniżej 65 lat, jeśli produkt leczniczy stosuje się w leczeniu pierwotnego izolowanego moczenia nocnego. Pacjenci, którzy nie są zdolni do przestrzegania ograniczenia płynów.

Przed rozpoczęciem leczenia desmopresyną we wskazaniach pierwotnego izolowanego moczenia nocnego u dzieci i nokturii u dorosłych, należy wykluczyć jakąkolwiek organiczną anomalię zwieracza pęcherza. Desmopresynę należy podawać z zachowaniem ostrożności, a jej dawkę w razie potrzeby zmniejszyć u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami sercowo-naczyniowymi (niewydolność wieńcowa, nadciśnienie tętnicze), a także u pacjentów z ryzykiem wystąpienia nadciśnienia wewnątrzczaszkowego. Desmopresynę należy podawać z zachowaniem ostrożności, a jej dawkę w razie potrzeby zmniejszyć u pacjentów chorych na astmę, mukowiscydozę, padaczkę, migrenę lub w przypadku występowania stanów charakteryzujących się zaburzeniami płynów i/lub równowagi elektrolitów. W dużych dawkach, zwłaszcza w przypadku moczówki prostej ośrodkowej, desmopresyna może czasami powodować niewielkie zwiększenie ciśnienia tętniczego, które ustępuje po zmniejszeniu dawki. W przypadku niedoczynności przysadki mózgowej i tarczycy konieczne jest wyrównanie tego stanu przed rozpoczęciem leczenia desmopresyną oraz przez cały czas jego trwania, aby uniknąć wystąpienia przewodnienia. U pacjentów z nokturią należy założyć dzienniczek oddawania moczu, w którym począwszy od co najmniej 2 dni przed rozpoczęciem leczenia ocenia się częstość i objętość oddawanego moczu w celu rozpoznania nocnej poliurii. Postępowanie terapeutyczne w przypadku moczenia nocnego u dzieci rozpoczyna się na ogół od działań związanych ze stylem życia i alarmu nocnego moczenia. Ważne jest, aby lekarze rozważyli te środki przed rozpoczęciem podawania desmopresyny. U dzieci z pierwotnym izolowanym moczeniem nocnym, przed rozpoczęciem leczenia, należy zapisywać częstość oddawania moczu i godz. spożywania płynów przez 48 h oraz liczbę nocy z moczeniem przez 7 dni. U pacjentów z nietrzymaniem moczu lub wysiłkowym nietrzymaniem moczu, organicznymi przyczynami zwiększonej częstotliwości mikcji lub nokturii (np. łagodny przerost gruczołu krokowego, zakażenia dróg moczowych, kamienie żółciowe lub guzy, polidypsja lub cukrzyca maladaptacyjna), należy w pierwszej kolejności zająć się konkretną przyczyną problemu. W leczeniu pierwotnego moczenia nocnego i nokturii należy ograniczyć przyjmowanie płynów do minimum, na 1 h przed podaniem wieczornej dawki i do co najmniej 8 h po podaniu. Zalecane jest monitorowanie mc. pacjenta w dniach następujących po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki. Gwałtowne i znaczne zwiększenie masy ciała może być oznaką nadmiernej retencji płynów. Bez jednoczesnego zmniejszenia ilości przyjmowanych płynów, leczenie może prowadzić do zatrzymania wody i/lub hiponatremii (ból głowy, nudności lub wymioty, szybki przyrost masy ciała a w ciężkich przypadkach drgawki i śpiączka). W przypadku wystąpienia tych objawów, we wskazaniach pierwotnego izolowanego moczenia nocnego u dzieci i nokturii u dorosłych, leczenie trzeba koniecznie przerwać i wykonać jonogram krwi w celu pomiaru stężenia sodu. Jeśli leczenie zostanie wznowione, ograniczenie przyjmowania płynów powinno być bardziej rygorystyczne. Wszystkich pacjentów lub ich opiekunów należy dokładnie poinstruować w zakresie ograniczania przyjmowania płynów. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hiponatremii u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z niskim stężeniem sodu w osoczu i pacjentów z dużą objętością moczu dobowego (ponad 2,8 do 3 litrów). Środki ostrożności mające na celu uniknięcie wystąpienia hiponatremii, w tym zwracanie szczególnej uwagi na ograniczenie podaży płynów oraz częstsze oznaczanie stężenia sodu w surowicy, należy zachować w przypadku: jednoczesnego stosowania leków powodujących nieprawidłowe uwalnianie hormonu antydiuretycznego (SIADH), takich jak: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI), chlorpromazyna, karbamazepina; jednoczesnego stosowania NLPZ. We wskazaniach pierowotne izolowane moczenie nocne u dzieci i nokturia u dorosłych, leczenie desmopresyną trzeba przerwać w przypadku współistniejących stanów charakteryzujących się zaburzeniem równowagi wodnej i/lub elektrolitowej, takich jak: epizod infekcji, gorączka, zapalenie żołądka i jelit. Produkt leczniczy zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/tabl. podjęzykową, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Substancje, o których wiadomo, że powodują nieprawidłowe uwalnianie hormonu antydiuretycznego (SIADH), takie jak: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), chlorpromazyna i karbamazepina, a także niektóre leki przeciwcukrzycowe z grupy sulfonylomocznika, zwłaszcza chlorpropamid, mogą wywierać dodatkowe działanie przeciwdiuretyczne, zwiększając ryzyko nadmiernego zatrzymania wody w organizmie. NLPZ mogą wywoływać zatrzymanie wody lub hiponatremię. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych jest przeciwwskazane. Jednoczesne stosowanie loperamidu może powodować 3-krotne zwiększenie stężenia desmopresyny w osoczu, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka zatrzymania wody i/lub hiponatremii. Takie samo działanie mogą mieć inne produkty lecznicze, które spowalniają pasaż jelitowy. Nie zostało to jednak potwierdzone badaniami. Jednoczesne stosowanie dimetykonu może powodować zmniejszenie wchłaniania desmopresyny. Jest mało prawdopodobne, aby desmopresyna wchodziła w interakcje z produktami leczniczymi wpływającymi na metabolizm wątrobowy, ponieważ desmopresyna nie wykazuje znaczącego metabolizmu wątrobowego w badaniach in vitro z użyciem ludzkich mikrosomów. Niemniej jednak nie przeprowadzono formalnych badań interakcji in vivo.

Nie przeprowadzano badań płodności. Badania in vitro oparte na modelu perfuzji zrazika łożyska ludzkiego wykazały, że desmopresyna podawana w stężeniu leczniczym odpowiadającym zalecanej dawce nie jest transportowana przez łożysko. Dane dotyczące ograniczonej liczby kobiet w ciąży (n = 53) leczonych desmopresyną z powodu moczówki prostej ośrodkowej oraz dane dotyczące ograniczonej liczby kobiet w ciąży leczonych z powodu choroby von Willebranda (n = 54) wskazują, że desmopresyna nie ma żadnego niepożądanego wpływu na przebieg ciąży oraz stan zdrowia płodów i noworodków. Do chwili obecnej nie są dostępne żadne inne odpowiednie badania epidemiologiczne. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego ani pośredniego działania szkodliwego desmopresyny na przebieg ciąży, rozwój zarodkowy i płodowy, przebieg porodu i rozwój poporodowy. Ten produkt leczniczy powinien być podawany z ostrożnością w okresie ciąży. Wyniki badań zawartości desmopresyny w mleku kobiet karmiących piersią, otrzymujących desmopresynę w dużych dawkach (300 µg donosowo), wskazują, że ilość desmopresyny przekazywanej dziecku jest znacząco mniejsza niż ilość wpływająca na diurezę. Nie badano, czy desmopresyna kumuluje się w mleku matki po podaniu wielokrotnym.

Najcięższym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem desmopresyny jest hiponatremia. Dorośli: ból głowy (12%) był najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym. Innymi częstymi działaniami niepożądanymi były: hiponatremia (6%), zawroty głowy (3%), nadciśnienie tętnicze (2%) i zaburzenia żołądka i jelit [nudności (4%), wymioty (1%), ból brzucha (3%), biegunka (2%) i zaparcia (1%)]. Niezbyt często zgłaszano oddziaływanie na sen i/lub stopień przytomności umysłu, w takiej postaci jak np. bezsenność (0,96%), senność (0,4%) lub osłabienie (0,06%). W badaniach klinicznych nie zgłaszano reakcji anafilaktycznych, ale były one zgłaszane w ramach monitorowania bezpieczeństwa farmakoterapii. Dzieci i młodzież: ból głowy (1%) był najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym. Niezbyt często zgłaszano zaburzenia psychiczne [chwiejność emocjonalna (0,1%), agresywność (0,1%), niepokój (0,05%), zmienność nastroju (0,05%), koszmary nocne (0,05%)], które zwykle ustępowały po przerwaniu leczenia oraz zaburzenia żołądka i jelit [ból brzucha (0,65%), nudności (0,35%), wymioty (0,2%) i biegunka (0,15%)]. W badaniach klinicznych nie zgłaszano reakcji anafilaktycznych, ale były one zgłaszane w ramach monitorowania bezpieczeństwa farmakoterapii. Działania niepożądane desmopresyny opisywano u pacjentów, w tym w grupie pacjentów w wieku 65 lat i starszych, leczonych z powodu nokturii podczas badań klinicznych. W sumie u około 35% pacjentów wystąpiły działania niepożądane podczas fazy nasycania lekiem. Większość przypadków klinicznie istotnej hiponatremii (stężenie sodu w surowicy <130 mmol/l) wystąpiła u pacjentów w wieku 65 lat lub starszych. Hiponatremia pojawiała się albo wcześnie po rozpoczęciu leczenia, albo podczas zwiększania dawki. Działania niepożądane inne niż hiponatremia są w większości przypadków mało istotne. Podczas długotrwałego stosowania, działania niepożądane wystąpiły u 24% pacjentów. Częstość działań niepożądanych zgłaszanych w badaniach klinicznych desmopresyny stosowanej doustnie u dorosłych leczonych z powodu nokturii (N=1557) i danych z monitorowania bezpieczeństwa farmakoterapii dotyczących wszystkich wskazań dla dorosłych (w tym moczówki prostej ośrodkowej). Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hiponatremia; (nieznana) odwodnienie, hipernatremia. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) bezsenność; (rzadko) dezorientacja. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) zawroty głowy; (niezbyt często) senność, parestezje; (nieznana) drgawki, astenia, śpiączka. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (niezbyt często) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, ból brzucha, biegunka, zaparcia, wymioty; (niezbyt często) niestrawność, wiatry, wzdęcia i rozdęcie brzucha. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) pocenie się, świąd, wysypka, pokrzywka; (rzadko) alergiczne zapalenie skóry. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) kurcze mięśniowe, ból mięśni. Zaburzenia nerek i układu moczowego: (często) dyskomfort w obrębie pęcherza i cewki moczowej. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk, uczucie zmęczenia; (niezbyt często) Złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększona mc., zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hipokaliemia, szczegóły patrz ChPL. Częstość działań niepożądanych zgłaszanych w badaniach klinicznych desmopresyny stosowanej doustnie u dzieci i młodzieży, leczonych z powodu pierwotnego izolowanego moczenia nocnego (N=1923). Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcja anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (rzadko) hiponatremia. Zaburzenia psychiczne: (często) chwiejność emocjonalna, agresja; (niezbyt często) objawy niepokoju, koszmary nocne, zmiany nastroju; (nieznana) nietypowe zachowanie, zaburzenia emocjonalne, depresja, omamy, bezsenność. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (niezbyt często) senność; (rzadko) zaburzenia uwagi, nadaktywność psychomotoryczna, drgawki. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) krwawienie z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka, alergiczne zapalenie skóry, pocenie się, pokrzywka. Zaburzenia nerek i układu moczowego: (często) dyskomfort w obrębie pęcherza i cewki moczowej. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) obrzęk obwodowy, uczucie zmęczenia; (niezbyt często) drażliwość, szczegóły patrz ChPL. Pacjenci w podeszłym wieku oraz pacjenci z niskim stężeniem sodu w osoczu mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia hiponatremii. Najcięższym działaniem niepożądanym desmopresyny jest hiponatremia, która może powodować ból głowy, ból brzucha, nudności, wymioty, zwiększenie masy ciała, zawroty głowy, stan dezorientacji, złe samopoczucie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego i w ciężkich przypadkach, drgawki i śpiączkę. Przyczyną potencjalnej hiponatremii jest oczekiwane działanie przeciwdiuretyczne. Hiponatremia jest odwracalna i u dzieci występuje często w związku ze zmianami w porządku dziennym wpływającymi na przyjmowanie płynów i/lub pocenie się. U dorosłych leczonych z powodu nokturii, u których rozwinęła się hiponatremia, w większości przypadków, w których stwierdzano małe stężenie sodu, dochodziło do tego w ciągu pierwszych 3 dni leczenia lub w związku ze zwiększeniem dawki. Zarówno u dorosłych jak i u dzieci należy zwrócić szczególną uwagę na środki ostrożności.

W większości przypadków poważnego przedawkowania z dużym ryzykiem zatrucia wodnego, konieczne jest specjalistyczne leczenie w warunkach szpitalnych, z dokładnym monitorowaniem klinicznym i biologicznym. Przedawkowanie desmopresyny prowadzi do wydłużenia czasu działania ze zwiększonym ryzykiem zatrzymania wody i hiponatremii. Nawet normalne dawki, w połączeniu z dużym spożyciem płynów, mogą spowodować zatrucie wodne. Dawki od 0,3 µg /kg mc. podane dożylnie i 2,4 µg/kg mc. podane donosowo, w połączeniu z przyjmowaniem płynów, powodowały hiponatremię oraz drgawki u dzieci i dorosłych. Niemniej jednak podanie 40 µg donosowo 5-miesięcznemu dziecku i 80 µg donosowo 5-letniemu dziecku nie spowodowało żadnych niepokojących objawów. Podanie 4 µg parenteralnie noworodkowi spowodowało oligurię i zwiększenie mc. Przedawkowanie desmopresyny prowadzi do zwiększenia ryzyka zatrzymania wody z objawami takimi jak: ból głowy, nudności, hiponatremia, hipoosmolarność, oliguria, depresja ośrodkowego układu nerwowego, drgawki, obrzęk płuc. Chociaż leczenie hiponatremii powinno być określone indywidualnie, ogólne zalecenia są następujące: hiponatremię leczy się poprzez przerwanie podawania desmopresyny i ograniczenie podawania płynów; jeśli u pacjenta występują objawy przedawkowania, można podać izotoniczny lub hipertoniczny chlorek sodu we wlewie dożylnym; ciężkie zatrzymanie płynów (drgawki i utrata przytomności) leczy się furosemidem.

Produkt leczniczy zawiera desmopresynę, strukturalny analog naturalnego hormonu antydiuretycznego - wazopresyny. Desmopresyna różni się w budowie chemicznej tym, że grupa aminowa w cysteinie została usunięta i L-arginina została zastąpiona D-argininą. Wynikiem tego jest znaczące wydłużenie działania przeciwdiuretycznego i całkowity brak działania naczynioskurczowego w dawkach stosowanych klinicznie.

1 tabl. podjęzykowa zawiera 60 µg lub 120 µg desmopresyny (w postaci octanu desmopresyny).