Łagodny rozrost gruczołu krokowego. Dawka początkowa produktu leczniczego wynosi 1 mg raz/dobę. W zależności od indywidualnej odpowiedzi na leczenie, dawkę można zwiększyć do 2 mg, a następnie do 4 mg i do maks. zalecanej dawki dobowej wynoszącej 8 mg. Dawkę należy zwiększać stopniowo co 1-2 tyg. Zazwyczaj zalecana dawka wynosi 2-4 mg/dobę. Doksazosynę można stosować u pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego (BPH), którzy mają nadciśnienie tętnicze, jak i prawidłowe ciśnienie tętnicze krwi. Należy kontrolować ciśnienie krwi na początku leczenia. Nadciśnienie tętnicze. Produkt leczniczy jest stosowany raz/dobę. Dawka początkowa wynosi 1 mg. Po 1-2 tyg. leczenia dawkę tę można zwiększyć do 2 mg, a następnie, w razie potrzeby, do 4 mg. U większości pacjentów, odpowiedź na leczenie doksazosyną występuje po zastosowaniu dawki do 4 mg. W razie potrzeby dawkę można dalej zwiększać do maks. zalecanej dawki dobowej wynoszącej 8 mg. Dzieci i młodzież. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania doksazosyny u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone. Pacjenci w podeszłym wieku: nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na to, że u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie dochodzi do zmiany farmakokinetyki, zaleca się stosowanie zwykle stosowanej dawki dla osób dorosłych. Doksazosyna nie jest usuwana podczas dializy. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Dane na temat stosowania doksazosyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz działania leków, o których wiadomo, że mają wpływ na metabolizm wątrobowy (np. cymetydyna), są ograniczone. Należy zachować ostrożność podczas stosowania doksazosyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Preparat może być przyjmowany w trakcie posiłku lub niezależnie od niego. Tabl. należy połykać w całości popijając wystarczającą ilością płynu. Doksazosyna przeznaczona jest do długotrwałego stosowania.

Stosowanie doksazosyny jest przeciwwskazane: u pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na substancję czynną lub pochodne chinazoliny (np. prazosynę, terazosynę, doksazosynę) lub na jakąkolwiek substancję pomocniczą; u pacjentów z niedociśnieniem ortostatycznym w wywiadzie; u pacjentów z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego z jednoczesnym przekrwieniem górnych dróg moczowych, przewlekłym zakażeniem dróg moczowych lub kamicą pęcherza moczowego; u kobiet karmiących piersią (tylko dla wskazania: nadciśnienie tętnicze); u pacjentów z niedociśnieniem tętniczym (tylko dla wskazania: łagodny rozrost gruczołu krokowego). Doksazosyna jest przeciwwskazana w monoterapii u pacjentów z przepełnieniem pęcherza moczowego albo bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez niej.

Przed rozpoczęciem leczenia u pacjentów z objawami rozrostu gruczołu krokowego należy wykluczyć nowotwór gruczołu krokowego. Z uwagi na właściwości a-adrenolityczne doksazosyny, szczególnie na początku leczenia, u pacjentów może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne, objawiające się zawrotami głowy i uczuciem słabości lub, rzadko, utratą przytomności (omdlenia). Zaleca się kontrolę ciśnienia tętniczego na początku leczenia, aby ograniczyć możliwość wystąpienia objawów ortostatycznych. Należy pouczyć pacjentów, by w początkowym okresie leczenia unikali sytuacji, w których może dojść do urazu w przypadku zawrotów głowy lub osłabienia. Podobnie jak w przypadku pozostałych leków a-adrenolitycznych i innych leków rozszerzających naczynia, zaleca się zachowanie ostrożności podczas podawania doksazosyny pacjentom z następującymi ciężkimi chorobami serca: obrzęk płuc spowodowany zwężeniem aorty lub zwężeniem zastawki dwudzielnej, niewydolność serca przy wysokiej pojemności wyrzutowej, prawokomorowa niewydolność serca spowodowana zatorem płucnym lub wysiękiem osierdziowym, lewokomorowa niewydolność serca z niskim ciśnieniem napełniania. Podobnie jak w przypadku innych leków w całości metabolizowanych w wątrobie, należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu doksazosyny pacjentom ze stwierdzoną niewydolnością wątroby. Z uwagi na brak klinicznego doświadczenia w stosowaniu leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, podawanie leku tej grupie pacjentów nie jest zalecane. Podczas jednoczesnego podawania doksazosyny z inhibitorem PDE-5 (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil) należy zachować ostrożność, ponieważ u niektórych pacjentów może to prowadzić do objawowego niedociśnienia tętniczego ze względu na rozszerzające naczynia działanie obu leków. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia ortostatycznego, rozpoczęcie leczenia inhibitorami PDE-5 zaleca się dopiero po uzyskaniu stabilizacji hemodynamicznej pacjenta w terapii lekami a-adrenolitycznymi. Ponadto zaleca się rozpoczynanie leczenia inhibitorami 5-fosfodiesterazy od możliwie najmniejszej dawki i zachowanie co najmniej 6-h przerwy od przyjęcia doksazosyny. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. W obserwacjach prowadzonych po wprowadzeniu do obrotu leków a-adrenolitycznych, w tym doksazosyny, notowano przypadki przedłużonej erekcji i priapizmu, związane ze stosowaniem tych substancji. Jeśli priapizm nie będzie natychmiast leczony, może dojść do uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji, dlatego pacjent powinien natychmiast skorzystać z pomocy medycznej. Podczas operacji usunięcia zaćmy u niektórych pacjentów leczonych tamsulosyną aktualnie lub w przeszłości, zaobserwowano śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (ang IFIS - intraoperative floppy iris syndrome, odmiana zespołu małej źrenicy). Pojedyncze przypadki tego zespołu występowały także podczas leczenia innymi lekami a-adrenolitycznymi, dlatego nie można wykluczyć, że jest to działanie typowe dla tej grupy leków. Ponieważ IFIS może powodować zwiększenie liczby powikłań podczas zabiegu usunięcia zaćmy, przed zabiegiem należy poinformować chirurga mającego przeprowadzić operację o przyjmowaniu leków a-adrenolitycznych obecnie lub w przeszłości. Produkt zawiera laktozę, z tego powodu nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl., to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt leczniczy może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, zwłaszcza na początku leczenia.

Jednoczesne podawanie inhibitorów 5-fosfodiesterazy (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil) i doksazosyny, może prowadzić u niektórych pacjentów do wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego. Nie przeprowadzono badań z zastosowaniem doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Doksazosyna w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza (98%). Dane z badań osocza ludzkiego in vitro wskazują na to, że doksazosyna nie ma wpływu na wiązanie badanych leków tj. digoksyny, warfaryny, fenytoiny, acenokumarolu i indometacyny z białkami. Nie zaobserwowano żadnych niepożądanych interakcji doksazosyny w postaci konwencjonalnej z tiazydowymi lekami moczopędnymi, furosemidem, lekami b-adrenolitycznymi, NLPZ, antybiotykami, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego ani doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Jednakże, nie ma danych z formalnych badań interakcji leków. Doksazosyna nasila działanie obniżające ciśnienie innych leków a-adrenolitycznych i przeciwnadciśnieniowych. W otwartych, randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach na 22 zdrowych ochotnikach (mężczyźni), podanie pojedynczej dawki 1 mg doksazosyny pierwszego dnia czterodniowego schematu podawania cymetydyny doust. (400 mg 2x/dobę) powodowało 10% zwiększenie średniej wartości AUC doksazosyny, oraz statystycznie nieistotne zmiany średniej wartości Cmax i T0,5 doksazosyny. 10% wzrost średniej wartości AUC dla doksazosyny z cymetydyną mieści się w zakresie zmienności międzyosobniczej (27%) średniej wartości AUC dla doksazosyny i placebo.

Dla wskazania „Nadciśnienie tętnicze”. Ponieważ nie przeprowadzono odpowiednio kontrolowanych badań z udziałem kobiet w ciąży, bezpieczeństwo stosowania doksazosyny w okresie ciąży nie zostało określone. W związku z tym doksazosynę należy stosować tylko wówczas, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ewentualnym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych u płodu. Choć w badaniach na zwierzętach nie zaobserwowano działania teratogennego, po wyjątkowo dużych dawkach u zwierząt wystąpiło zmniejszenie przeżywalności płodów. W badaniach na szczurach wykazano, że substancja kumuluje się w mleku, dlatego stosowanie doksazosyny w czasie laktacji jest przeciwwskazane. Brak danych dotyczących wydzielania doksazosyny do mleka kobiecego. Alternatywnie, należy przerwać karmienie piersią, jeśli stosowanie doksazosyny jest konieczne. Dla wskazania „Łagodny rozrost gruczołu krokowego. Nie dotyczy.

Nadciśnienie tętnicze: w badaniach klinicznych obejmujących pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, najczęstsze działania niepożądane związane z leczeniem doksazosyną były związane ze zmianą pozycji ciała (rzadko z omdleniem) lub były niespecyficzne. Łagodny rozrost gruczołu krokowego: doświadczenia w kontrolowanych badaniach klinicznych wskazują na podobny profil działań niepożądanych do obserwowanych w nadciśnieniu tętniczym. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenie dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) leukopenia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje alergiczne na lek. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) dna moczanowa, zwiększenie apetytu, anoreksja. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) pobudzenie, depresja, niepokój, bezsenność, nerwowość. Zaburzenia układu nerwowego: (często) senność, zawroty głowy, bóle głowy; (niezbyt często) zaburzenia mózgowo-naczyniowe, zmniejszone czucie, omdlenia, drżenie; (bardzo rzadko) ortostatyczne zawroty głowy, parestezje. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) niewyraźne widzenie; (nieznana) śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy; (niezbyt często) szum w uszach. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca, tachykardia; (niezbyt często) dusznica bolesna, zawał serca; (bardzo rzadko) bradykardia, arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (często) hipotonia, hipotonia ortostatyczna; (bardzo rzadko) uderzenia gorąca. Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) zapalenie oskrzeli, kaszel, duszność, zapalenie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) krwawienie z nosa; (bardzo rzadko) skurcz oskrzeli. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) bóle brzucha, niestrawność, suchość w ustach, nudności; (niezbyt często) zaparcia, wzdęcia, wymioty, zapalenie żołądka i jelit, biegunka. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, zaburzona aktywność enzymów wątrobowych; (bardzo rzadko) zastój żółci, zapalenie wątroby, żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd; (niezbyt często) wysypka; (bardzo rzadko) pokrzywka, łysienie, plamica. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle pleców, bóle mięśni; (niezbyt często) bóle stawów; (rzadko) skurcze mięśni, osłabienie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zapalenie pęcherza, nietrzymanie moczu; (niezbyt często) dyzuria, odczuwanie zwiększonej potrzeby oddawania moczu, krwiomocz; (rzadko) wielomocz; (bardzo rzadko) częstomocz, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) impotencja; (bardzo rzadko) ginekomastia, priapizm; (nieznana) wsteczna ejakulacja. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) osłabienie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, obrzęki obwodowe; (niezbyt często) bóle, obrzęk twarzy; (bardzo rzadko) uczucie zmęczenia, złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie mc.

W przypadku przedawkowania prowadzącego do niedociśnienia należy ułożyć pacjenta na plecach, z uniesionymi nogami. Zastosowanie innego leczenia podtrzymującego należy rozważyć indywidualnie. Jeśli powyższe środki są niewystarczające, wstrząs należy leczyć środkami zwiększającymi objętość krwi krążącej. W razie konieczności należy podać leki wazopresyjne. Należy monitorować czynność nerek i w razie potrzeby podjąć działania podtrzymujące. Ponieważ doksazosyna wiąże się w wysokim stopniu z białkami, dializa jako metoda leczenia przedawkowania nie jest wskazana.

Doksazosyna wywiera działanie naczyniorozszerzające poprzez wybiórcze i konkurencyjne blokowanie postsynaptycznych receptorów a1-adrenergicznych. Podanie doksazosyny pacjentom z nadciśnieniem tętniczym powoduje znamienne klinicznie obniżenie ciśnienia tętniczego krwi wynikające ze zmniejszenia oporu obwodowego. Uważa się, że działanie to wynika z wybiórczego blokowania znajdujących się w naczyniach krwionośnych receptorów adrenergicznych a1. W czasie stosowania preparatu raz na dobę stwierdza się klinicznie znamienne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi podczas całej doby, jak i w 24 h po podaniu ostatniej dawki. U większości pacjentów pożądane działanie uzyskuje się po podawaniu preparatu w dawce takiej, jak na początku leczenia. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym ciśnienie krwi podczas leczenia doksazosyna było podobne w pozycji siedzącej i stojącej. Doksazosyna podawana w zalecanych dawkach nie wywiera wpływu lub wywiera nieznaczny wpływ na ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów z prawidłowym ciśnieniem krwi. W przeciwieństwie do preparatów blokujących receptory adrenergiczne alfa w sposób niewybiórczy, w czasie długotrwałego leczenia doksazosyna nie obserwowano zjawiska tolerancji, polegającej na zmniejszeniu skuteczności leczenia w czasie długotrwałego stosowania. Odmiennie niż inne leki rozszerzające naczynia krwionośne, doksazosyna nie powoduje odruchowej tachykardii, zwiększenia pojemności minutowej ani aktywności reninowej osocza, co nie jest do końca jasne i bywa tłumaczone zachowaniem presynaptycznej kontroli uwalniania noradrenaliny (brak wpływu na adrenergiczne receptory presynaptyczne a2 oraz zmniejszeniem obciążenia wstępnego serca). Doksazosyna wywiera korzystny wpływ na stężenie lipidów w surowicy, umiarkowanie zwiększając stosunek HDL (lipoproteiny o dużej gęstości) do cholesterolu całkowitego (od około 4% do 13% w stosunku do wartości przed leczeniem doksazosyna). Nie ustalono znaczenia klinicznego tych danych. Nie wykazano, aby doksazosyna powodowała niepożądane zmiany metabolizmu lipidów i glukozy i może być stosowana u pacjentów z cukrzycą i BPH. Doksazosyna może być stosowana u pacjentów ze współistniejącą astmą oskrzelową, przerostem lewej komory i u pacjentów w podeszłym wieku. Wykazano, że leczenie doksazosyna powoduje zmniejszenie przerostu lewej komory serca (z badań wynika zmniejszenie masy lewej komory o 7-14%). Dotychczas nie ukończono badań dotyczących wpływu doksazosyny na zachorowalność i śmiertelność z powodu chorób układu krążenia. Ponadto stwierdzono, że leczenie doksazosyna zwiększa wrażliwość tkanek na insulinę u pacjentów, u których wrażliwość na insulinę jest zaburzona. Podawanie doksazosyny pacjentom z objawami BPH powoduje znamienną poprawę wyników badań urodynamicznych i zmniejszenie dolegliwości. Uważa się, że działanie to spowodowane jest wybiórczym blokowaniem receptorów adrenergicznych typu a1 zlokalizowanych w mięśniówce gruczołu krokowego i szyi pęcherza moczowego. W kontrolowanym badaniu przeprowadzonym u pacjentów z BPH wykazano, że leczenie doksazosyną pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami erekcji wiązało się ze zmniejszeniem nasilenia objawów zaburzeń seksualnych. Doksazosyna ma rozkurczający wpływ na mięśnie gładkie trójkąta pęcherza moczowego, zwieracza pęcherza moczowego i sterczowego odcinka cewki moczowej oraz mięśnie zrębu gruczołu krokowego, przez co zmniejsza dynamiczny komponent odpowiedzialny za utrudnienie odpływu moczu w rozroście gruczołu krokowego. Powoduje nasilenie apoptozy komórek nabłonkowych i mięśniowych zrębu gruczołu krokowego. Indukcja apoptozy komórek gruczołu krokowego, niezależna od blokowania receptorów a1, uważana jest za jeden z mechanizmów przyczyniających się do złagodzenia objawów i długotrwałych korzyści ze stosowania a1-adrenolityków w rozroście gruczołu krokowego.

1 tabl. zawiera 2 mg lub 4 mg doksazosyny w postaci mezylanu doksazosyny (2,43 mg lub 4,86 mg).