Wyłącznie do krótkotrwałego stosowania. Przyjmowanie produktu leczniczego w najmniejszej skutecznej dawce, przez najkrótszy okres konieczny do złagodzenia objawów zmniejsza ryzyko działań niepożądanych. Pacjent powinien skonsultować się z lekarzem, jeśli objawy utrzymują się lub nasilają, bądź jeśli stosowanie produktu jest konieczne przez ponad 3 dni. Dorośli. Należy przyjmować 1 tabl. do 3x/dobę. Należy zachować co najmniej 6-godz. odstęp między dawkami leku. Jeżeli dawka w postaci 1 tabl. nie zapewnia kontroli objawów, można przyjmować maks. 2 tabl. do 3x/dobę. Pojedyncza dawka 2 tabl. przeznaczona jest wyłącznie dla pacjentów o mc. 60 kg i powyżej. Odstęp pomiędzy dawkami powinien wynosić co najmniej 6 h; maks. dawka dobowa to 6 tabl. (3000 mg paracetamolu, 1200 mg ibuprofenu), której nie należy przekraczać w ciągu 24 h. Osoby w podeszłym wieku. Nie jest wymagana żadna szczególna modyfikacja dawki. U osób w podeszłym wieku występuje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich następstw działań niepożądanych. Jeżeli zastosowanie NLPZ uważa się za konieczne, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę przez możliwie najkrótszy czas. Podczas leczenia NLPZ pacjenta należy regularnie monitorować pod kątem krwawienia z przewodu pokarmowego. Zaburzenia czynności nerek/wątroby. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek/wątroby. Dawkę należy ustalać indywidualnie i utrzymywać na jak najniższym poziomie. Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek/wątroby. Dzieci i młodzież. Produkt nie jest przeznaczony do stosowania u dzieci i młodzieży <18 lat.

Pacjenci powinni przyjmować lek popijając szklanką wody. Aby zminimalizować działania niepożądane, pacjenci powinni przyjmować lek podczas posiłku.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie z innymi produktami leczniczymi zawierającymi paracetamol. Pacjenci z występującymi w przeszłości reakcjami nadwrażliwości (np. skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, astma, zapalenie błony śluzowej nosa lub pokrzywka), związanymi ze stosowaniem kwasu acetylosalicylowego lub innych NLPZ. Pacjenci z czynnym lub występującym w przeszłości nawracającym wrzodem trawiennym/krwawieniem z przewodu pokarmowego (co najmniej 2 osobne epizody potwierdzonego owrzodzenia lub krwawienia). Pacjenci, u których w przeszłości występowało krwawienie lub perforacja przewodu pokarmowego, w związku z wcześniejszym leczeniem NLPZ. Pacjenci z zaburzeniami krzepnięcia krwi. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby, ciężką niewydolnością nerek lub ciężką niewydolnością serca (klasy IV wg NYHA). Jednoczesne stosowanie z innymi produktami z grupy NLPZ, w tym wybiórczymi inhibitorami COX2 oraz ASA w dawkach powyżej 75 mg/dobę. III trymestr ciąży.

Ryzyko przedawkowania paracetamolu jest większe u pacjentów z alkoholową chorobą wątroby bez marskości. W przypadku przedawkowania należy niezwłocznie zwrócić się o pomoc medyczną, nawet jeśli pacjent czuje się dobrze, ze względu na ryzyko opóźnionego, ciężkiego uszkodzenia wątroby. Zaleca się ostrożność w przypadku podawania paracetamolu jednocześnie z flukloksacyliną, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową (ang. HAGMA), szczególnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, posocznicą, niedożywieniem i niedoborami glutationu innego pochodzenia (np. związanymi z przewlekłą chorobą alkoholową), a także u osób stosujących maks. dawki dobowe paracetamolu. Zalecane jest uważne monitorowanie, w tym pomiar 5-oksoproliny w moczu. Ryzyko działań niepożądanych można zminimalizować, stosując najniższą skuteczną dawkę produktu leczniczego przez najkrótszy czas konieczny do złagodzenia objawów i przyjmując produkt leczniczy z jedzeniem. U osób w podeszłym wieku zwiększa się częstość występowania działań niepożądanych związanych ze stosowaniem NLPZ, szczególnie perforacji i krwawienia w obrębie przewodu pokarmowego, które mogą zakończyć się zgonem. Zgłaszano, że u pacjentów z występującą aktualnie lub w przeszłości astmą oskrzelową lub alergią, leki z grupy NLPZ wywoływały skurcz oskrzeli. U pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym (TRU) i mieszaną chorobą tkanki łącznej może wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i/lub zastoinową niewydolnością serca o nasileniu łagodnym do umiarkowanego w wywiadzie konieczna, jest odpowiednia obserwacja i udzielanie odpowiednich porad, ponieważ w związku z leczeniem NLPZ zgłaszano zatrzymywanie płynów, nadciśnienie tętnicze i obrzęki. Dane z badań klinicznych wskazują, że stosowanie ibuprofenu, szczególnie w wysokich dawkach (2400 mg/dobę), może być związane z niewielkim zwiększeniem ryzyka tętniczych incydentów zakrzepowych (np. zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu). Badania epidemiologiczne ogólnie nie wskazują, aby stosowanie ibuprofenu w niskiej dawce (np. Ł1200 mg/dobę) było związane ze zwiększonym ryzykiem tętniczych incydentów zakrzepowych. W przypadku pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym, zastoinową niewydolnością serca (klasy II-III wg NYHA), rozpoznaną chorobą niedokrwienną serca, chorobą tętnic obwodowych i/lub chorobą naczyń mózgowych leczenie ibuprofenem należy stosować wyłącznie po starannym rozważeniu danego przypadku i należy unikać stosowania wysokich dawek (2400 mg/dobę). Należy starannie rozważyć rozpoczęcie długotrwałego leczenia u pacjentów z czynnikami ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych (np. nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia, cukrzyca, palenie tytoniu), zwłaszcza jeśli wymagane jest stosowanie wysokich dawek ibuprofenu (2400 mg/dobę). Podawanie leków z grupy NLPZ może powodować zależne od dawki zmniejszenie wytwarzania prostaglandyn i wywołać niewydolność nerek. W grupie największego ryzyka wystąpienia takiej reakcji znajdują się pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, zaburzeniami czynności serca, zaburzeniami czynności wątroby, pacjenci przyjmujący leki moczopędne oraz pacjenci w podeszłym wieku. U tych pacjentów należy kontrolować czynność nerek. Leczenie należy przerwać u pacjentów, u których rozwinęła się ciężka niewydolność nerek. Zaleca się zmniejszenie dawki u pacjentów wykazujących objawy pogorszenia czynności wątroby. Leczenie należy przerwać u pacjentów, u których rozwinęła się ciężka niewydolność wątroby. Leki z grupy NLPZ należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami przewodu pokarmowego w wywiadzie (wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna), ponieważ przebieg tych chorób może ulec zaostrzeniu. W przypadku wszystkich NLPZ opisywano występowanie krwawienia z przewodu pokarmowego oraz owrzodzenia lub perforacji przewodu pokarmowego, mogących prowadzić do zgonu, które występowały w dowolnym momencie leczenia, w tym także bez objawów zwiastunowych lub ciężkich zdarzeń dotyczących przewodu pokarmowego w wywiadzie. Ryzyko krwawienia, owrzodzenia lub perforacji w obrębie przewodu pokarmowego jest większe w przypadku stosowania wyższych dawek NLPZ, u pacjentów z przebytą chorobą wrzodową, zwłaszcza powikłaną krwawieniem lub perforacją, a także u pacjentów w podeszłym wieku. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać od najniższej dostępnej dawki. U tych pacjentów, a także u pacjentów wymagających jednoczesnego stosowania niskich dawek ASA lub innych leków potencjalnie zwiększających ryzyko powikłań ze strony przewodu pokarmowego, należy rozważyć jednoczesne podawanie leków o działaniu ochronnym (np. mizoprostolu lub inhibitorów pompy protonowej). Pacjenci z działaniami niepożądanymi ze strony przewodu pokarmowego w wywiadzie, zwłaszcza pacjenci w podeszłym wieku, powinni zgłaszać wszelkie nietypowe objawy dotyczące jamy brzusznej (zwłaszcza krwawienie z przewodu pokarmowego), szczególnie w początkowym okresie leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki, które mogą zwiększać ryzyko owrzodzenia lub krwawienia, takie jak doustne kortykosteroidy, leki przeciwzakrzepowe takie jak warfaryna, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub leki przeciwpłytkowe, takie jak ASA. Jeśli u pacjentów stosujących produkty lecznicze zawierające ibuprofen wystąpi krwawienie z przewodu pokarmowego lub owrzodzenie w przewodzie pokarmowym, leczenie należy przerwać. Ciężkie reakcje skórne (niektóre prowadzące do zgonu), w tym złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka, były bardzo rzadko zgłaszane w związku ze stosowaniem NLPZ. Ryzyko takich reakcji wydaje się być największe w początkowym okresie leczenia; w większości przypadków pojawiały się one w pierwszym miesiącu leczenia. Zgłaszano przypadki ostrej uogólnionej osutki krostkowej (ang. AGEP), związane ze stosowaniem produktów leczniczych zawierających ibuprofen. Po wystąpieniu pierwszych objawów w postaci wysypki skórnej, zmian w obrębie błon śluzowych lub jakichkolwiek innych objawów nadwrażliwości, należy przerwać stosowanie tego produktu. Produkt może maskować objawy zakażenia, co może opóźniać rozpoczęcie właściwego leczenia i w rezultacie pogarszać skutki zakażenia. Zjawisko to zaobserwowano w przypadku pozaszpitalnego bakteryjnego zapalenia płuc i powikłań bakteryjnych ospy wietrznej. Jeśli produkt jest podawany z powodu gorączki lub bólu związanych z zakażeniem, zaleca się kontrolowanie przebiegu zakażenia. W warunkach pozaszpitalnych pacjent powinien skonsultować się z lekarzem, jeśli objawy utrzymują się lub nasilają. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg)/dawkę, to znaczy, że lek uznaje się za „wolny od sodu”. Po przyjęciu leków z grupy NLPZ mogą wystąpić takie działania niepożądane jak zawroty głowy, ospałość, zmęczenie i zaburzenia widzenia. W razie ich wystąpienia pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Produkt (ze względu na obecność paracetamolu/ibuprofenu) jest przeciwwskazany do jednoczesnego stosowania z: innymi produktami leczniczymi zawierającymi paracetamol, ze względu na zwiększone ryzyko występowania ciężkich działań niepożądanych; ASA w dawce powyżej 75 mg/dobę i innymi NLPZ, w tym selektywnymi inhibitorami COX2, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Cholestyramina zmniejsza szybkość wchłaniania paracetamolu. Z tego względu, jeśli wymagane jest maks. działanie przeciwbólowe, cholestyraminy nie należy przyjmować w ciągu godziny od przyjęcia tego produktu. Metoklopramid i domperydon zwiększają wchłanianie paracetamolu. Nie trzeba jednak unikać jednoczesnego stosowania tych leków. Długotrwałe, regularne stosowanie paracetamolu może zwiększać przeciwzakrzepowe działanie warfaryny i innych kumaryn, czemu towarzyszy zwiększone ryzyko krwawienia; sporadyczne stosowanie nie wywołuje żadnego istotnego działania. Flukloksacylina stosowana jednocześnie wiązała się z rozwojem kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka. ASA (poniżej 75 mg/dobę): dane eksperymentalne sugerują, że ibuprofen może kompetycyjnie hamować wpływ małych dawek ASA na agregację płytek krwi, jeśli są podawane jednocześnie. Chociaż nie ma pewności co do ekstrapolacji tych danych na sytuację kliniczną, nie można wykluczyć, że regularne, długotrwałe stosowanie ibuprofenu może zmniejszyć kardioprotekcyjne działanie małych dawek kwasu acetylosalicylowego. Uważa się, że sporadyczne stosowanie ibuprofenu nie powoduje żadnego klinicznie istotnego efektu. NLPZ mogą nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych, tj. warfaryny. Leki przeciwnadciśnieniowe (inhibitory ACE i antagonisty receptora angiotensyny II) oraz leki moczopędne: NLPZ mogą osłabiać działanie tych leków. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. pacjentów odwodnionych lub pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek) jednoczesne stosowanie inhibitora ACE lub antagonisty receptora angiotensyny II i leków, które hamują cyklooksygenazę, może prowadzić do dalszego pogorszenia czynności nerek, w tym do ewentualnego wystąpienia ostrej niewydolności nerek, która zwykle jest odwracalna. Interakcje te powinny być brane pod uwagę u pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitor COX2 i inhibitory ACE lub antagonisty receptora angiotensyny II. W związku z tym należy zachować ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu tych produktów leczniczych, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni i należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego i okresowo na dalszych etapach terapii. Leki moczopędne mogą zwiększać ryzyko nefrotoksycznego działania NLPZ. Leki przeciwpłytkowe i selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI): zwiększone ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego. Glikozydy nasercowe: NLPZ mogą zaostrzać niewydolność serca, zmniejszać przesączanie kłębuszkowe (GFR) i zwiększać stężenie glikozydów w osoczu. Cyklosporyna: zwiększone ryzyko nefrotoksyczności. Kortykosteroidy: zwiększone ryzyko owrzodzenia lub krwawienia w obrębie przewodu pokarmowego. Lit: zmniejszona eliminacja litu. Metotreksat: zmniejszona eliminacja metotreksatu. Nie należy stosować leków z grupy NLPZ przez 8-12 dni po przyjęciu mifeprystonu, gdyż NLPZ mogą osłabiać jego działanie. Dane z badań na zwierzętach wskazują, że NLPZ mogą zwiększać ryzyko drgawek związane ze stosowaniem antybiotyków z grupy chinolonów. Pacjenci przyjmujący NLPZ i chinolony mogą być narażeni na podwyższone ryzyko wystąpienia drgawek. Możliwe zwiększenie ryzyka nefrotoksyczności w przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy NLPZ z takrolimusem. Zwiększenie ryzyka toksyczności hematologicznej w przypadku jednoczesnego stosowania leków z grupy NLPZ z zydowudyną. Istnieją dowody na zwiększone ryzyko krwawienia do stawów oraz powstawania krwiaków u pacjentów z hemofilią zakażonych HIV, którzy otrzymują jednoczesne leczenie zydowudyną i ibuprofenem. Inne produkty zawierające ibuprofen: ryzyko przedawkowania.

Brak danych dotyczących stosowania tego produktu leczniczego u ludzi podczas ciąży. Ze względu na zawartość ibuprofenu stosowanie tego produktu jest przeciwwskazane w III trymestrze ciąży. Paracetamol. Duża ilość danych dotyczących kobiet w ciąży nie wskazuje na ryzyko występowania wad rozwojowych ani toksycznego działanie na płód/noworodka. Badania epidemiologiczne dotyczące rozwoju układu nerwowego u dzieci, narażonych w życiu płodowym na paracetamol, dają niejednoznaczne wyniki. Jeśli jest to klinicznie konieczne, paracetamol można stosować w czasie ciąży, jednak należy go stosować w najniższej skutecznej dawce przez możliwie najkrótszy czas i jak najrzadziej. Ibuprofen. Hamowanie syntezy prostaglandyn może niekorzystnie wpływać na przebieg ciąży i/lub rozwój zarodka/płodu. Dane z badań epidemiologicznych wskazują na zwiększone ryzyko poronienia, wad rozwojowych serca i wytrzewienia po zastosowaniu inhibitora syntezy prostaglandyn na wczesnym etapie ciąży. Bezwzględne ryzyko wad rozwojowych układu krążenia zwiększyło się z poniżej 1% do ok. 1,5%. Uważa się, że ryzyko rośnie wraz z dawką i czasem trwania leczenia. W badaniach na zwierzętach wykazano, że podanie inhibitora syntezy prostaglandyn powodowało zwiększenie liczby poronień przed i po implantacji oraz śmiertelności zarodków i płodów. Ponadto zgłaszano zwiększenie częstości występowania różnych wad rozwojowych, w tym wad układu krążenia, u zwierząt otrzymujących inhibitor syntezy prostaglandyn w okresie organogenezy. Od 20. tyg. ciąży stosowanie ibuprofenu może powodować małowodzie wynikające z zaburzeń czynności nerek płodu. Może to wystąpić wkrótce po rozpoczęciu leczenia i jest zwykle odwracalne po jego przerwaniu. Ponadto odnotowano przypadki zwężenia przewodu tętniczego w następstwie leczenia w II trymestrze, z których większość ustąpiła po odstawieniu leczenia. Dlatego ibuprofen nie powinien być stosowany podczas I i II trymestru ciąży, jeśli nie jest to konieczne. W przypadku stosowania ibuprofenu przez kobiety planujące zajście w ciążę lub w I i II trymestrze ciąży dawka powinna być jak najmniejsza, a czas leczenia jak najkrótszy. Należy rozważyć monitorowanie przedporodowe w kierunku małowodzia i zwężenia przewodu tętniczego po narażeniu na ibuprofen przez kilka dni po 20. tyg. ciąży. W przypadku stwierdzenia małowodzia lub zwężenia przewodu tętniczego ibuprofen należy odstawić. Wszystkie inhibitory syntezy prostaglandyn stosowane w III trymestrze ciąży mogą narazić płód na: działanie toksyczne na serce i płuca (przedwczesne zwężenie/zamknięcie przewodu tętniczego i nadciśnienie płucne), zaburzenia czynności nerek, a pod koniec ciąży mogą narazić matkę i noworodka na: ewentualne wydłużenie czasu krwawienia w wyniku przeciwagregacyjnego działania nawet bardzo małych dawek produktu, zahamowanie skurczów macicy, skutkujące opóźnieniem lub przedłużeniem porodu. Z tego względu stosowanie ibuprofenu w III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. W związku z tym w miarę możliwości należy unikać stosowania produktu w okresie pierwszych 6 m-cy ciąży i powinno to być przeciwskazane w ostatnich 3 m-cach ciąży. Ibuprofen i jego metabolity mogą przenikać w bardzo małych ilościach (0,0008% dawki podanej matce) do mleka kobiecego. Nie są znane szkodliwe działania na niemowlęta. Paracetamol przenika do mleka kobiecego, lecz nie w ilościach znaczących klinicznie. Dostępne opublikowane dane nie wskazują na występowanie przeciwwskazań do karmienia piersią. W związku z tym nie jest konieczne przerwanie karmienia piersią podczas krótkotrwałego leczenia tym produktem leczniczym w zalecanej dawce. Istnieją ograniczone dowody na to, że leki hamujące syntezę cyklooksygenazy/prostaglandyn mogą upośledzać płodność kobiet poprzez wpływ na owulację i nie są zalecane u kobiet starających się o zajście w ciążę. Jest to odwracalne po odstawieniu leczenia. U kobiet mających trudności z zajściem w ciążę lub będących w trakcie badań w kierunku niepłodności należy rozważyć odstawienie produktu.

Badania kliniczne z zastosowaniem tego produktu leczniczego nie wykazały żadnych działań niepożądanych innych niż obserwowane po zastosowaniu ibuprofenu lub paracetamolu w monoterapii. Poniżej przedstawiono działania niepożądane, które obserwowano w ramach nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii u pacjentów przyjmujących przez krótki i przez długi czas ibuprofen w monoterapii lub paracetamol w monoterapii. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zaburzenia układu krwiotwórczego; (niezbyt często) nadwrażliwość z pokrzywką i świądem. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) ciężkie reakcje nadwrażliwości. Objawy mogą obejmować: obrzęk twarzy, języka i gardła, duszność, tachykardię, niedociśnienie (anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy lub ciężki wstrząs). Zaburzenia psychiczne: (bardzo rzadko) dezorientacja, depresja i omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) bóle i zawroty głowy; (bardzo rzadko) jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, parestezje, zapalenie nerwu wzrokowego i senność. Zaburzenia oka: (bardzo rzadko) zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (bardzo rzadko) szumy uszne i zawroty głowy pochodzenia błędnikowego. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) niewydolność serca i obrzęki. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo rzadko) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) nadreaktywność układu oddechowego, w tym astma, zaostrzenie astmy, skurcz oskrzeli i duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból brzucha, wymioty, biegunka, nudności, niestrawność i dyskomfort w jamie brzusznej; (niezbyt często) wrzód trawienny, perforacja przewodu pokarmowego lub krwotok z przewodu pokarmowego, smoliste stolce, krwawe wymioty, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, zaostrzenie zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie trzustki, wzdęcia i zaparcia. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zaburzenia czynności wątroby, zapalenie wątroby i żółtaczka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierne pocenie; (niezbyt często) różne wysypki skórne; (bardzo rzadko) reakcje pęcherzowe, w tym zespół Stevens-Johnsona, rumień wielopostaciowy i toksyczna nekroliza naskórka. Złuszczające dermatozy, plamica: (nieznana) reakcja polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (zespół DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), reakcje nadwrażliwości na światło. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) nefrotoksyczność w różnej postaci, w tym śródmiąższowe zapalenie nerek, zespół nerczycowy oraz ostra i przewlekła niewydolność nerek. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo rzadko) zmęczenie i złe samopoczucie. Badania diagnostyczne: (często) zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności g-glutamylotransferazy oraz nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby w związku ze stosowaniem paracetamolu, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi; (niezbyt często) zwiększenie aktywności AspAT, fosfatazy zasadowej we krwi, fosfokinazy kreatynowej we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i zwiększenie liczby płytek krwi. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych, patrz ChPL.

Paracetamol. U osób dorosłych, które przyjmą 10 g paracetamolu (co odpowiada 20 tabl.) lub więcej, możliwe jest uszkodzenie wątroby. Przyjęcie 5 g paracetamolu (co odpowiada 10 tabl.) lub więcej może prowadzić do uszkodzenia wątroby, jeśli u pacjenta występuje przynajmniej 1 z następujących czynników ryzyka: długotrwałe leczenie z zastosowaniem karbamazepiny, fenobarbitalu, fenytoiny, prymidonu, ryfampicyny, ziela dziurawca lub innych leków indukujących enzymy wątrobowe; regularne nadużywanie alkoholu; prawdopodobny niedobór glutationu, np. w zaburzeniach odżywiania, mukowiscydozie, zakażeniu HIV, stanach wygłodzenia lub wyniszczenia. Objawy przedawkowania paracetamolu występujące w ciągu pierwszych 24 h obejmują bladość, nudności, wymioty, jadłowstręt i ból brzucha. Uszkodzenie wątroby może się ujawnić po upływie 12-48 h od przyjęcia leku, kiedy pojawią się nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Mogą wystąpić zaburzenia metabolizmu glukozy i kwasica metaboliczna. W ciężkim zatruciu niewydolność wątroby może powodować encefalopatię, krwotoki, hipoglikemię, obrzęk mózgu i zgon. Możliwe jest wystąpienie ostrej niewydolności nerek z ostrą martwicą cewek nerkowych, objawiającej się bólem w okolicy lędźwiowej, krwiomoczem i białkomoczem, nawet w przypadku niewystępowania ciężkiego uszkodzenia wątroby. Zgłaszano przypadki zaburzeń rytmu serca i zapalenia trzustki. Postępowanie przy przedawkowaniu paracetamolu wymaga natychmiastowego leczenia. Pomimo braku istotnych wczesnych objawów, pacjenci powinni w trybie pilnym zgłosić się do szpitala w celu uzyskania natychmiastowej pomocy medycznej. Objawy mogą być ograniczone do nudności lub wymiotów i mogą nie odzwierciedlać ciężkości przedawkowania lub ryzyka uszkodzenia narządów. Postępowanie powinno być zgodne z ustalonymi wytycznymi leczenia. Jeżeli przedawkowanie miało miejsce w ciągu ostatniej 1 h, należy rozważyć podanie węgla aktywowanego. Stężenie paracetamolu w osoczu należy oznaczać co najmniej 4 h po przedawkowaniu (wcześniejsze stężenia nie są miarodajne). Do 24 h po spożyciu paracetamolu można zastosować leczenie N-acetylocysteiną, jednak maks. działanie ochronne uzyskuje się w okresie do 8 h po przedawkowaniu. Po tym czasie skuteczność tej odtrutki gwałtownie spada. W razie potrzeby pacjentowi należy podać N-acetylocysteinę dożylnie zgodnie z ustalonym schematem dawkowania. Jeżeli nie występują wymioty, odpowiednią alternatywą w przypadku miejsc oddalonych od szpitala może być doustne podanie metioniny. Postępowanie w przypadku pacjentów z objawami ciężkiej niewydolności wątroby, występującymi po czasie dłuższym niż 24 h od przedawkowania, powinno być zgodne z ustalonymi wytycznymi. Ibuprofen. U dzieci przyjęcie dawki powyżej 400 mg/kg mc. ibuprofenu może wywołać objawy przedawkowania. U dorosłych zależność efektu od dawki jest mniej wyraźna. T0,5 ibuprofenu po przedawkowaniu wynosi 1,5-3 h. U większości pacjentów po przyjęciu znaczących klinicznie dawek NLPZ mogą wystąpić jedynie nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu lub rzadziej biegunka. Ponadto mogą wystąpić szumy uszne, ból głowy i krwawienie z przewodu pokarmowego. W cięższym zatruciu obserwowany jest toksyczny wpływ na OUN, objawiający się ospałością, a niekiedy pobudzeniem i dezorientacją lub śpiączką. Sporadycznie u pacjentów występują drgawki. W ciężkim zatruciu może wystąpić kwasica metaboliczna oraz wydłużenie czasu protrombinowego/INR, co prawdopodobnie wynika z wpływu na aktywność krążących czynników krzepnięcia krwi. W przypadku jednoczesnego odwodnienia może wystąpić ostra niewydolność nerek i uszkodzenie wątroby. U osób z astmą oskrzelową możliwe jest zaostrzenie objawów. Długotrwałe stosowanie dawek wyższych niż zalecane lub przedawkowanie może spowodować nerkową kwasice kanalikową i hipokaliemię. Należy prowadzić leczenie objawowe i podtrzymujące, obejmujące utrzymanie drożności dróg oddechowych oraz monitorowanie czynności serca i podstawowych parametrów życiowych do czasu ich ustabilizowania. Jeśli od przyjęcia potencjalnie toksycznej dawki ibuprofenu nie upłynęła 1 h, należy rozważyć podanie doustne węgla aktywowanego. W przypadku występowania częstych lub przedłużających się drgawek należy podać dożylnie diazepam lub lorazepam. Pacjentom z astmą należy podać leki rozszerzające oskrzela.

Działanie farmakologiczne ibuprofenu i paracetamolu różni się pod względem miejsca oraz mechanizmu działania. Te uzupełniające się mechanizmy działania wykazują efekt synergiczny, co skutkuje uzyskaniem większego efektu przeciwbólowego i przeciwgorączkowego niż w przypadku stosowania każdej z substancji czynnych osobno. Ibuprofen jest lekiem z grupy NLPZ, którego skuteczność w wyniku hamowania syntezy prostaglandyn została wykazana w badaniach na konwencjonalnych zwierzęcych eksperymentalnych modelach stanu zapalnego. Prostaglandyny uwrażliwiają zakończenia nocyceptywnych nerwów czuciowych na przekaźniki takie jak bradykinina. Ibuprofen wywołuje więc działanie przeciwbólowe przez obwodowe hamowanie izoenzymu COX2, a w konsekwencji zmniejszanie wrażliwości zakończeń nerwów nocyceptywnych. Ponadto wykazano, że ibuprofen hamuje indukowaną migrację leukocytów do miejsc objętych stanem zapalnym. Ibuprofen wykazuje istotne działanie w obrębie rdzenia kręgowego, częściowo wynikające z hamowania aktywności COX. Działanie przeciwgorączkowe ibuprofenu wynika z ośrodkowego hamowania prostaglandyn w podwzgórzu. Ibuprofen hamuje w sposób odwracalny agregację płytek krwi. U ludzi ibuprofen zmniejsza ból, obrzęk i gorączkę związane ze stanem zapalnym. Dokładny mechanizm działania paracetamolu nadal nie został całkowicie wyjaśniony, jednak istnieją znaczące dowody na poparcie hipotezy o ośrodkowym działaniu przeciwbólowym. Różne badania biochemiczne wskazują na hamowanie aktywności ośrodkowej COX2. Paracetamol może również pobudzać aktywność zstępujących szlaków 5-hydroksytryptaminy (serotoniny), które hamują przekaźnictwo sygnałów nocyceptywnych w rdzeniu kręgowym. Dowody wskazują, że paracetamol jest bardzo słabym inhibitorem obwodowych izoenzymów COX1 i COX2.

1 tabl. powl. zawiera 500 mg paracetamolu i 200 mg ibuprofenu.