Podstawą skutecznego leczenia cukrzycy jest odpowiednia dieta, regularne ćwiczenia fizyczne, jak również rutynowe badania krwi i moczu. Leki doustne i insulina nie będą skuteczne, jeżeli pacjent nie przestrzega zalecanej diety. Dawkę ustala się w zależności od wyników oznaczeń glukozy we krwi i w moczu. Dawka początkowa wynosi 1 mg glimepirydu/dobę. W przypadku uzyskania prawidłowej kontroli glikemii, dawkę tę należy stosować w leczeniu podtrzymującym. Tabl. o różnej mocy są przeznaczone do zastosowania w różnych schematach dawkowania. Jeżeli skuteczność leczenia nie jest zadowalająca, dawkę należy zwiększać stopniowo w zależności od wyników kontroli glikemii co 1-2 tyg., do 2, 3 lub 4 mg glimepirydu/dobę. Dawka powyżej 4 mg glimepirydu/dobę tylko w wyjątkowych przypadkach daje lepsze wyniki leczenia. Zalecana dawka maks. glimepirydu wynosi 6 mg/dobę. U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maks. dawką dobową metforminy, można rozpocząć leczenie skojarzone z glimepirydem. Zachowując dotychczasową dawkę metforminy leczenie glimepirydem należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać w zależności od pożądanej kontroli metabolicznej aż do dawki maks. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maks. dawką dobową produktu leczniczego, można rozpocząć leczenie skojarzone z insuliną. Zachowując dotychczasową dawkę glimepirydu leczenie insuliną należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać w zależności od kontroli glikemii. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza. Pojedyncza dawka dobowa glimepirydu jest na ogół wystarczająca. Dawkę tę należy przyjmować na krótko przed lub w trakcie obfitego śniadania lub pierwszego głównego posiłku w ciągu dnia (jeżeli pacjent nie je śniadania). W razie pominięcia dawki leku nie należy zwiększać kolejnej dawki. Wystąpienie u pacjenta hipoglikemii po zastosowaniu dawki 1 mg glimepirydu/dobę wskazuje na możliwość uzyskania kontroli glikemii samą dietą. Poprawa kontroli glikemii wiąże się z większą wrażliwością na insulinę, dlatego w trakcie leczenia zapotrzebowanie na glimepiryd może się zmniejszyć. W celu uniknięcia hipoglikemii należy odpowiednio wcześnie rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Zmiana dawki może być również konieczna w przypadku zmian masy ciała lub trybu życia pacjenta, bądź też innych czynników zwiększających ryzyko hipo- lub hiperglikemii. Zamiana innych doustnych leków przeciwcukrzycowych na produkt leczniczy. Zastąpienie innych leków przeciwcukrzycowych produktem leczniczym jest na ogół możliwe. Należy przy tym uwzględnić moc i T0,5 poprzednio stosowanego leku. W niektórych przypadkach, dotyczących zwłaszcza leków przeciwcukrzycowych o długim T0,5 (np. chloropropamidu), zaleca się zachowanie kilkudniowego okresu "wypłukiwania" leku z ustroju w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii na skutek sumowania się działania leków. Zalecana dawka początkowa glimepirydu wynosi 1 mg/dobę. W zależności od reakcji na leczenie, dawkę glimepirydu można stopniowo zwiększać w sposób opisany wyżej. Zamiana insuliny na produkt leczniczy. W wyjątkowych przypadkach u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną może być wskazana zmiana leku na glimepiryd. Zmianę taką należy przeprowadzać pod ścisłą kontrolą lekarza. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby: patrz ChPL. Dzieci i młodzież. Brak dostępnych danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów poniżej 8 lat. Ilość danych na temat stosowania glimepirydu w monoterapii u dzieci 8-17 lat jest ograniczona. Ze względu na niedostateczne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności glimepirydu u dzieci i młodzieży leczenie tej grupy pacjentów nie jest zalecane.

Tabl. należy połykać bez żucia, popijając niewielką ilością płynu.

Cukrzyca insulinozależna, śpiączka cukrzycowa, kwasica ketonowa, ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, nadwrażliwość na glimepiryd, na inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidy. Przeciwwskazany w okresie ciąży i karmienia piersią. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności nerek lub wątroby wymagana jest zmiana leku na insulinę.

W przypadku nieregularnego spożywania posiłków lub ich pomijania, stosowanie glimepirydu może prowadzić do hipoglikemii. Możliwe objawy hipoglikemii obejmują: ból głowy, uczucie "wilczego głodu", nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój, agresywność, upośledzenie koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresję, dezorientację, zaburzenia mowy i wzroku, afazję, drżenie, niedowład, zaburzenia czucia, zawroty głowy, bezradność, utratę samokontroli, majaczenie, drgawki pochodzenia mózgowego, utratę przytomności do śpiączki włącznie, płytki oddech i bradykardię. Ponadto mogą występować objawy kompensacji adrenergicznej, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, lęk, tachykardia, nadciśnienie, kołatanie serca, dławica piersiowa i zaburzenia rytmu serca. Obraz kliniczny ciężkiego napadu hipoglikemii może przypominać udar. Objawy prawie zawsze można szybko opanować niezwłocznym spożyciem węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne. Hipoglikemia może nawracać mimo początkowo skutecznych środków zaradczych. Ciężka lub przedłużająca się hipoglikemia, tylko krótkotrwale dająca się opanować za pomocą zwykle stosowanych ilości cukru, wymaga niezwłocznego leczenia i niekiedy hospitalizacji. Czynniki sprzyjające wystąpieniu hipoglikemii obejmują: niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność pacjenta do współpracy; niedożywienie, nieregularne spożywanie posiłków lub ich pomijanie, przedłużające się okresy postu; zmiany diety; brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym a spożyciem węglowodanów; spożywanie alkoholu, zwłaszcza przy jednoczesnym pomijaniu posiłków; zaburzenia czynności nerek; ciężkie zaburzenia czynności wątroby; przedawkowanie glimepirydu; niektóre niewyrównane zaburzenia układu wewnątrzwydzielniczego, wpływające na metabolizm węglowodanów lub mechanizmy kompensacyjne w hipoglikemii (jak np. w niektórych zaburzeniach czynności tarczycy oraz w niewydolności przedniego płata przysadki lub kory nadnerczy). Leczenie glimepirydem wymaga regularnego monitorowania stężenia glukozy we krwi i w moczu. U osób w podeszłym wieku pierwsze objawy niskiego lub wysokiego stężenia glukozy we krwi mogą być trudno dostrzegalne lub mogą w ogóle nie występować. Dodatkowo zaleca się oznaczanie glikowanej hemoglobiny. Wymagane jest regularne monitorowanie czynności wątroby i parametrów hematologicznych (zwłaszcza leukocytów i płytek krwi). W warunkach stresu (np. wypadków, operacji z nagłych wskazań, zakażeń przebiegających z gorączką itp.) może być wskazana tymczasowa zmiana leczenia na insulinę. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leczenia na insulinę. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Pacjentom należy zalecić zachowanie środków ostrożności w celu uniknięcia hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów. Jest to szczególnie istotne w przypadku pacjentów, którzy słabo lub w ogóle nie odczuwają objawów zapowiadających hipoglikemię, bądź u których epizody hipoglikemii występują często. W takich przypadkach należy rozważyć, czy wskazane jest, by pacjent kierował pojazdami lub obsługiwał urządzenia mechaniczne.

Nasilenie działania obniżającego stężenie glukozy we krwi i tym samym w niektórych przypadkach hipoglikemia, może wystąpić w związku z zastosowaniem jednego z następujących leków: fenylobutazon, azapropazon i oksyfenbutazon, sulfinpirazon, insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe, niektóre długo działające sulfonamidy, metformina, tetracykliny, salicylany i kwas p-aminosalicylowy, inhibitory MAO, steroidy anaboliczne i męskie hormony płciowe, antybiotyki chinolonowe, chloramfenikol, probenecyd, leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny, mikonazol, fenfluramina, pentoksyfilina (duże dawki podawane pozajelitowo), fibraty, trytokwalina, inhibitory ACE, fluoksetyna, allopurinol, leki sympatykolityczne, cyklofosfamidy, trofosfamidy i ifosfamidy, flukonazol. Osłabienie działania hipoglikemizującego, a w konsekwencji zwiększenie stężenia glukozy we krwi, może wystąpić w przypadku zastosowania jednego z następujących leków: estrogeny i progestageny, saluretyki, tiazydowe leki moczopędne, leki pobudzające czynność tarczycy, glikokortykoidy, pochodne fenotiazyny, chloropromazyna, adrenalina i inne leki sympatykomimetyczne, kwas nikotynowy (w dużych dawkach) i jego pochodne leki przeczyszczające (stosowane długotrwale), fenytoina, diazoksyd, glukagon, barbiturany i ryfampicyna, acetazolamid. Antagoniści receptora H2, b-adrenolityki, klonidyna i rezerpina mogą prowadzić albo do nasilenia, albo do osłabienia działania obniżającego stężenie glukozy we krwi. Pod wpływem leków o działaniu sympatykomimetycznym, takich jak b-adrenolityki, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, objawy kompensacyjnego pobudzenia adrenergicznego w odpowiedzi na hipoglikemię mogą być osłabione lub mogą w ogóle nie występować. Spożycie alkoholu może w sposób nieprzewidywalny nasilać lub osłabiać działanie hipoglikemizujące glimepirydu. Glimepiryd może nasilać lub osłabiać działanie pochodnych kumaryny.

Przeciwwskazany w okresie ciąży i karmienia piersią.

Zaburzenia układu immunologicznego: łagodne reakcje nadwrażliwości mogą się rozwinąć w ciężkie reakcje z dusznością, obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi i czasami wstrząsem; alergiczne zapalenie naczyń. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: umiarkowana do ciężkiej trombocytopenia, leukopenia, erytrocytopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, pancytopenia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: hipoglikemia. Zaburzenia oka: przemijające zaburzenia wzroku. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: dolegliwości żołądkowo-jelitowe: nudności, wymioty, biegunka, ucisk lub uczucie pełności w żołądku i ból brzucha. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: cholestaza, żółtaczka i zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: reakcje nadwrażliwości, świąd, wysypka i pokrzywka, nadwrażliwość na światło. Badania: obniżenie stężenia sodu w surowicy; podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych.

Po przyjęciu nadmiernej dawki leku może wystąpić hipoglikemia trwająca 12-72 h, która może nawracać po uzyskaniu początkowej normalizacji. Objawy mogą nie ujawnić się nawet w ciągu 24 h od zażycia dawki. Zaleca się obserwację w warunkach szpitalnych. Objawy: nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu. Hipoglikemii przeważnie mogą towarzyszyć objawy neurologiczne, takie jak niepokój ruchowy, drżenie, zaburzenia widzenia, zaburzenia koordynacji ruchowej, senność, śpiączka i drgawki. Leczenie: polega przede wszystkim na niedopuszczeniu do wchłonięcia się leku poprzez podanie węgla aktywowanego (adsorbent) i siarczanu sodu (środek przeczyszczający). W przypadku przyjęcia dużej ilości leku zaleca się płukanie żołądka, a następnie podanie węgla aktywowanego i siarczanu sodu. W przypadku przedawkowania o ciężkim przebiegu wskazana jest hospitalizacja na oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy jak najszybciej podać glukozę, w razie konieczności w postaci wstrzyknięcia dożylnego (50 ml 50% roztworu glukozy), a następnie w postaci 10% roztworu w dożylnym wlewie kroplowym, pod ścisłą kontrolą stężenia glukozy we krwi. Dalsze leczenie powinno być objawowe. Podczas leczenia hipoglikemii wywołanej przypadkowym zażyciem glimepirydu przez niemowlęta i małe dzieci dawka podawanej glukozy musi być szczególnie starannie kontrolowana w celu uniknięcia ryzyka hiperglikemii. Należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi.

Glimepiryd jest aktywną po podaniu doustnym substancją o działaniu hipoglikemizującym, należącą do grupy pochodnych sulfonylomocznika. Może być stosowany w cukrzycy insulinoniezależnej. Glimepiryd działa głównie poprzez stymulację uwalniania insuliny z komórek b trzustki. Podobnie jak w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika, działanie to polega na zwiększeniu reaktywności komórek b trzustki na fizjologiczny bodziec, jakim jest glukoza. Ponadto glimepiryd prawdopodobnie wykazuje wyraźne działanie pozatrzustkowe, zakładane także w przypadku innych pochodnych sulfonylomocznika.

1 tabl. zawiera 1 mg, 2 mg, 3 mg, 4 mg lub 6 mg glimepirydu.