Należy sprawdzić, jeżeli jest to możliwe, wrażliwość na norfloksacynę drobnoustroju wywołującego chorobę. Jednakże terapię norfloksacyną można rozpocząć jeszcze przed otrzymaniem wyników testu wrażliwości. Niepowikłane zakażenia dolnych dróg moczowych (np. zapalenie miedniczek nerkowych): 400 mg 2x/dobę przez 3 dni; zakażenia dróg moczowych: 400 mg 2x/dobę przez 7-10 dni; przewlekłe, powracające zakażenia dróg moczowych (jeżeli w ciągu pierwszych 4 tyg. leczenie przyniosło odpowiedni efekt terapeutyczny, można zmniejszyć dawkę produktu leczniczego): 400 mg 2x/dobę do 12 tyg. Dzieci i młodzież. Produktu leczniczego nie stosować u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu i rozwoju. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Norfloksacyna może być stosowana u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ClCr mniejszym niż 30 ml/min/1,73 m2, niewymagających hemodializy, średni T0,5 norfloksacyny w surowicy wynosił w przybliżeniu 8 h. Badania kliniczne wykazały, że średni T0,5 norfloksacyny u pacjentów z ClCr mniejszym niż 10 ml/min/1,73 m2 był taki sam jak u pacjentów z ClCr 10-30 ml/min/1,73 m2. W związku tym w tej grupie pacjentów zalecana dawka norfloksacyny wynosi 400 mg raz/dobę. Po podaniu norfloksacyny w tej dawce stężenie w tkankach i płynach ustrojowych przekracza wartości MIC (najmniejsze stężenie leku hamujące wzrost drobnoustrojów) określone dla większości drobnoustrojów wrażliwych na tę substancję czynną. Pacjenci w podeszłym wieku. Badania farmakokinetyczne nie wykazały znaczących zmian w farmakokinetyce norfloksacyny u pacjentów w podeszłym wieku w porównaniu do pacjentów młodszych, z wyjątkiem nieznacznego wydłużenia średniego okresu półtrwania. U pacjentów z wydolnymi nerkami norfloksacyna jest dobrze tolerowana i nie ma konieczności modyfikacji dawki.

Tabletki należy połykać, popijając szklanką wody przynajmniej 1 h przed lub 2 h po posiłku lub po przyjęciu pokarmu mlecznego. W ciągu 2 h od zażycia norfloksacyny nie należy przyjmować preparatów wielowitaminowych, suplementów minerałów (np. żelaza, cynku, glinu lub magnezu), leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających magnez lub glin, sukralfatu lub dydanozyny.

Nadwrażliwość na norfloksacynę, na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na inne leki z grupy chinolonów. Norfloksacyny nie należy podawać dzieciom i młodzieży w okresie wzrostu i rozwoju. Nie należy stosować norfloksacyny u kobiet w ciąży i karmiących piersią.

U pacjentów z zaburzeniami czynności OUN (zwłaszcza z padaczką i innymi stanami, mogącymi wywoływać drgawki), produkt leczniczy należy podawać ostrożnie. W przypadku wystąpienia ciężkiej i długotrwałej biegunki w trakcie lub po leczeniu norfloksacyną lub innymi chinolonami należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego (zagrażające życiu, mogące zakończyć się zgonem). W tym przypadku należy niezwłocznie przerwać podawanie norfloksacyny i wdrożyć odpowiednie leczenie. Leki hamujące perystaltykę jelit są przeciwwskazane. Wykazano, że norfloksacyna, podobnie jak i inne chinolony wywołuje reakcje o typie fotowrażliwości.W czasie leczenia pacjent powinien unikać nadmiernego narażenia na światło słoneczne lub promieniowanie ultrafioletowe. Jeśli wystąpią objawy nadwrażliwości na światło, należy przerwać leczenie. Jeśli w trakcie przyjmowania produktu leczniczego pogorszy się wzrok lub wystąpią inne zaburzenia widzenia, należy niezwłocznie skonsultować się z okulistą. Należy dbać o prawidłowe nawodnienie pacjenta. U pacjentów z niewydolnością nerek należy odpowiednio zmniejszyć dawkę norfloksacyny. W piśmiennictwie donoszono o pojedynczych przypadkach zapalenia, a nawet częściowego lub całkowitego zerwania ścięgien (zwłaszcza ścięgna Achillesa) w czasie leczenia chinolonami. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów w wieku podeszłym i pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Jeśli wystąpią bóle ścięgien lub pierwsze objawy zapalenia ścięgien, zaleca się przerwanie leczenia. W czasie leczenia i bezpośrednio po jego zakończeniu pacjent powinien unikać nadmiernego wysiłku fizycznego. Chinolony, w tym również norfloksacyna, mogą spowodować nasilenie objawów miastenii (Myasthenia gravis), co może wywołać zagrażającą życiu niewydolność mięśni oddechowych. Produkt leczniczy należy podawać ostrożnie u pacjentów z miastenią. U pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, zarówno w postaci utajonej, jaki i czynnej, przyjmujących chinoliny, w tym norfloksacynę, bardzo rzadko odnotowywano występowanie reakcji hemolitycznych. Zaburzenia serca. Należy zachować ostrożność podczas stosowania fluorochinolonów, w tym norfloksacyny u pacjentów, u których występuje czynnik ryzyka wydłużenia odstępu QT, np. u pacjentów: z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT; jednocześnie stosujących leki wpływające na wydłużenie odstępu QT (np. leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne); z zaburzoną równowagą elektrolitową (np. hipokaliemia, hipomagnezemia); z chorobami serca (np. niewydolność serca, zawał serca, bradykardia). Pacjenci w podeszłym wieku oraz kobiety mogą być bardziej wrażliwi na leki wydłużające odstęp QT. W związku z tym należy zachować ostrożność stosując fluorochinolony, w tym norfloksacynę, w powyższej populacji. Barwnik azowy (E 110) może powodować reakcje nadwrażliwości, z astmą oskrzelową włącznie. Reakcje nadwrażliwości są częstsze u osób nadwrażliwych na ASA. Produkt leczniczy wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń w ruchu. Produkt leczniczy może czasami powodować wystąpienie działań niepożądanych (ból głowy, zawroty głowy), które mogą zmniejszać zdolność szybkiego reagowania, szczególnie jeśli pacjent pije jednocześnie napoje alkoholowe.

Chinolony, w tym również norfloksacyna, są inhibitorami enzymu CYP1A2, przez co może dojść do interakcji z innymi lekami metabolizowanymi przez ten enzym. Probenecyd nie wpływa na stężenie norfloksacyny w surowicy, zmniejsza natomiast jej wydalanie z moczem. Jednoczesne podawanie norfloksacyny i teofiliny może prowadzić do nadmiernego zwiększenia stężenia teofiliny w surowicy krwi i wystąpienia jej działań niepożądanych. Jeśli równoczesne stosowanie tych leków jest konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie teofiliny w surowicy i odpowiednio zmniejszyć jej dawkę. Podczas jednoczesnym stosowaniu norfloksacyny i cyklosporyny stężenie cyklosporyny wzrasta. Dlatego należy kontrolować stężenie cyklosporyny w surowicy i odpowiednio dostosować jej dawkę, jeśli stosuje się razem oba leki. Jednoczesne przyjmowanie norfloksacyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych (warfaryna lub jej pochodne) może wzmagać działanie leków przeciwzakrzepowych. Jeśli niezbędnie jest równoczesne podawanie obu leków, należy kontrolować czas protrombinowy lub wykonać inne odpowiednie badania krzepliwości krwi. Mleko i jogurt (płynne produkty mleczne) zmniejszają wchłanianie produktu leczniczego. Produkt leczniczy należy przyjmować godzinę przed lub 2 h po mlecznym posiłku. Preparatów wielowitaminowych, suplementów minerałów (np. żelaza, cynku, glinu lub magnezu), leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających magnez lub glin, sukralfatu lub dydanozyny, nie należy przyjmować jednocześnie lub wciągu 2 h od zażycia norfloksacyny, ponieważ mogą one wpływać na wchłanianie norfloksacyny, zmniejszając jej stężenie w surowicy krwi i w moczu. Przy jednoczesnym zażywaniu chinolonów i kortykosteroidów może wzrastać ryzyko wystąpienia zapalenia lub naderwania ścięgien. Jednoczesne stosowanie norfloksacyny i glibenklamidu (pochodna sulfonylomocznika) nasila działanie hipoglikemizujące glibenklamidu. Dlatego podczas jednoczesnego stosowania należy kontrolować stężenie glukozy we krwi. Niektóre leki z grupy chinolonów, w tym norfloksacyna, mogą wpływać na metabolizm kofeiny, co może prowadzić do zmniejszenia klirensu kofeiny i wydłużenia jej T0,5 w surowicy. Przy jednoczesnym zażywaniu z nitrofurantoiną działanie obu leków ulega osłabieniu. Badania na zwierzętach wykazały, że chinolony w skojarzeniu z fenbufenem mogą wywoływać drgawki. Dlatego też należy unikać jednoczesnego podawania norfloksacyny i fenbufenu. Podczas jednoczesnego podawania NLPZ i chinolonów, w tym norfloksacyny, może zwiększyć się ryzyko stymulacji układu nerwowego oraz wystąpienia napadów drgawek. Dlatego u pacjentów otrzymujących NLPZ należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania produktu leczniczego. Norfloksacyna podobnie jak inne fluorochinolony, należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów przyjmujących leki wydłużające odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne).

Bezpieczeństwo stosowania norfloksacyny w czasie ciąży nie zostało zbadane. Jednakże badania na zwierzętach wykazały, że norfloksacyna, podobnie jak i inne chinoliny, powoduje uszkodzenie tkanki chrzęstnej u niedojrzałych osobników. Z tego względu nie należy stosować produktu leczniczego w okresie ciąży. Po zastosowaniu dużych dawek leku u ciężarnych samic królików obserwowano toksyczne działanie norfloksacyny na płód, wtórne do toksycznego działania norfloksacyny na matkę. Nie wiadomo czy norfloksacyna przenika do mleka ludzkiego, dlatego też nie należy stosować produktu leczniczego w okresie karmienia piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego lub mutagennego norfloksacyny. U makaków obserwowano wczesne poronienia bez występowania działania teratogennego. Znaczenie tych badań dla ludzi nie jest jasne. Brak danych dotyczących wpływu norfloksacyny na płodność człowieka.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) eozynofilia i leukopenia; (bardzo rzadko) niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne (pokrzywka, wysypka, świąd, anafilaksja), ciężkie alergiczne reakcje skórne. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy, zawroty głowy, depresja; (rzadko) zmęczenie; (bardzo rzadko) senność, dezorientacja, niepokój (zwł. ruchowy), pobudliwość, strach, omamy, szumy uszne. Zaburzenia serca: (nieznana) arytmia komorowa i zaburzenia typu torsade de pointes (notowane przeważnie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności; (niezbyt często) jadłowstręt, biegunka; (bardzo rzadko) rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) częściowe lub całkowite zerwanie ścięgien (szczególnie w połączeniu z innymi szkodliwymi czynnikami), zaostrzenie objawów miastenii. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy, zmniejszona wartość hematokrytu; (rzadko) zwiększona aktywność aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, dehydrogenazy mleczanowej (LDH).

Zbyt duże dawki norfloksacyny mogą przede wszystkim wywoływać nudności, wymioty, biegunkę, a w cięższych przypadkach również zawroty głowy, uczucie zmęczenia, dezorientację i drgawki. Jeśli pacjent zażył zbyt dużą liczbę tabletek należy (w razie konieczności) zastosować leczenie objawowe. Należy monitorować zapis EKG, gdyż może wystąpić wydłużenie odstępu QT. Bardzo ważne jest dobre nawodnienie pacjenta, w celu utrzymania odpowiedniej diurezy.

Mechanizm działania norfloksacyny polega na hamowaniu syntezy DNA komórki bakteryjnej. Głównym mechanizmem jest hamowanie aktywności enzymu gyrazy DNA (topoizomerazy II). Wyniki dotychczasowych badań wskazują na to, że gyraza rozszczepia łańcuch DNA, a następnie tworzy się kompleks złożony z rozszczepionego łańcucha DNA, chinolonu i gyrazy. Powstały kompleks uniemożliwia replikację łańcucha DNA i zmienia jego ukształtowanie przestrzenne. Tak zmienione DNA nie może już wypełniać swoich normalnych funkcji. W kolejnej fazie DNA zostaje rozłożony na mniejsze fragmenty. Działanie przeciwbakteryjne chinolonów jest bardziej związane z tworzeniem kompleksów, niż z prostym hamowaniem aktywności gyrazy.

1 tabl. powl. zawiera 400 mg norfloksacyny.