Dawkowanie jest zależne od wieku, mc. oraz stanu klinicznego pacjenta, w szczególności w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek lub serca. Ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii, przed podaniem i w trakcie podawania produktu leczniczego może być konieczne monitorowanie bilansu płynów, stężenia glukozy w surowicy oraz stężenia sodu i innych elektrolitów w surowicy, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego; ang: SIADH) oraz u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki z grupy antagonistów wazopresyny. Monitorowanie stężenia sodu w surowicy jest szczególnie ważne podczas podawania płynów hipotonicznych w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego. Roztwór może stać się hipotoniczny po podaniu ze względu na metabolizm glukozy w organizmie. Dawkowanie i szybkość infuzji należy ustalić w oparciu o badania EKG oraz kontrolę stężenia elektrolitów w osoczu. Należy zapewnić wystarczający odpływ moczu. Dorośli: podane poniżej zalecenia traktować należy jako ogólne wytyczne dotyczące dawkowania potasu, niemniej jednak stosować należy obowiązujące wytyczne lokalne. Potas. Ilość potasu wymaganą do wyrównania umiarkowanych niedoborów a także w celu utrzymania właściwej zawartości potasu można wyliczyć stosując następujący wzór: wymagana liczba mmol K+ = (mc. [kg] x 0,2) oznacza objętość płynów pozakomórkowych x 2 x (docelowe stężenie K+ w surowicy (wynosić powinno 4,5 mmol/l - aktualne stężenie K+ w surowicy [mmol/l]). Maksymalna zalecana dawka potasu wynosi 2-3 mmol/kg mc./dobę. Objętość płynów. Zwykle nie należy podawać więcej, niż 40 ml roztworu/kg mc./dobę. W sytuacjach, kiedy konieczne jest podanie większej ilości potasu, należy rozważyć zastosowanie produktu o innej mocy. Maksymalna szybkość infuzji: do 5 ml/kg mc./h, co odpowiada 0,25 g glukozy/kg mc. na godzinę i 0,1 0,2 mmol potasu/kg mc/h (odpowiednio dla 0,15% i 0,3%). Dzieci i młodzież: wielkość dawki oraz szybkość infuzji będą uzależnione od wymagań indywidualnego pacjenta. Konieczne może być zmniejszenie wielkości dawki oraz szybkości infuzji. Na ogół nie należy przekraczać prędkości substytucji 0,5 mmol potasu/kg mc/h. W trakcie infuzji należy nieustannie monitorować stan pacjenta z wykorzystaniem EKG. Maksymalna zalecana dawka potasu wynosi 2-3 mmol/kg mc./dobę. W żadnym wypadku nie wolno przekroczyć dziennego limitu podaży płynów. Pacjenci w podeszłym wieku. Stosować można te same schematy dawkowania jak dla pacjentów dorosłych, niemniej zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów z innymi schorzeniami, jak niewydolność serca lub nerek, które często występują u pacjentów z tej grupy wiekowej. Czas stosowania. Produkt leczniczy może być podawany tak długo, jak długo istnieją wskazania do podawania energii, potasu i płynów.

Inf. dożylna do dużej żyły obwodowej lub żyły centralnej w celu uniknięcia ryzyka stwardnienia. W przypadku podawania do żyły centralnej nie należy umieszczać cewnika w przedsionku ani komorze w celu uniknięcia miejscowej hiperkaliemii. W but. znajduje się duża ilość powietrza. Aby uniknąć ryzyka zatoru powietrznego, nie należy podawać produktu leczniczego metodą inf. ciśnieniowej.

Hiperkaliemia. Ciężka niewydolność nerek z oligurią, anurią lub azotemią. Hiperchloremia. Ostry udar niedokrwienny. Uraz głowy (w przeciągu 1-szych 24 h). Nadmierne nawodnienie.

Roztw. o niskich stężeniach soli, w szczególności sodu, należy podawać dzieciom ze szczególną ostrożnością, jednocześnie kontrolując równowagę elektrolitów i płynów. Roztw. zawierające potas należy podawać powoli i po uprzednim ustaleniu prawidłowości funkcjonowania nerek. W przypadku pacjentów z niewydolnością nerek należy dokładnie kontrolować podawanie roztworów zawierających potas poprzez regularne oznaczanie stężeń potasu w osoczu i okresowe badania EKG. Jeśli w trakcie inf.i zaobserwowano objawy niewydolności nerek, należy przerwać inf. Należy zachować ostrożność poddając suplementy potasu pacjentom z chorobą serca, w szczególności pacjentom przyjmującym glikozydy naparstnicy. Gwałtowne obniżenie stężenia potasu w osoczu (np. w momencie przerwania inf.) u pacjentów przyjmujących glikozydy naparstnicy może prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Należy zachować ostrożność w przypadku inf. dużych objętości płynów hipotonicznych pacjentom w stanie przekrwienia lub z odmą płucną. W związku z niską zawartością elektrolitów w roztw. (zaledwie 20 (40) mmol potasu/l) inf. należy prowadzić z zachowaniem szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów z odwodnieniem hipotonicznym oraz w przypadku pacjentów z hiponatremią. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania roztworu pacjentom z cukrzycą, w szczególności w przypadku hiperglikemii opornej na insulinę oraz pacjentów z nietolerancją na glukozę. Należy kontrolować stężenie glukozy we krwi. Należy zachować ostrożność podając roztwór pacjentom z chorobą Addisona z uwagi na ryzyko wystąpienia hiperkaliemii u tej grupy pacjentów. Roztw. zawierających glukozę nie należy podawać jednocześnie, przed oraz po transfuzji krwi z wykorzystaniem tej samej linii do infuzji z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji. Zaleca się wymianę zestawu do infuzji dożylnej przynajmniej raz na 24 h. Nadzór kliniczny powinien obejmować EKG, regularne oznaczanie równowagi płynów i stężeń elektrolitów w osoczu. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn - nie dotyczy.

Roztw. zawiera glukozę i dlatego nie należy podawać go jednocześnie, przed oraz po transfuzji krwi z wykorzystaniem tej samej linii do infuzji z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji. Glikokortykosteroidy oraz hormon adrenokortykotropowy mogą prowadzić do obniżonej tolerancji glukozy. W przypadku pacjentów przyjmujących digoksynę hipokaliemia może prowadzić do toksyczności digoksyny. Należy zachować szczególną ostrożność podczas przerywania podawania potasu u tej grupy pacjentów. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania leków zawierających potas oraz leków mogących potencjalnie wywoływać hiperkaliemię, takich jak: leki moczopędne oszczędzające potas np. spironolakton, triamteren, inhibitory ACE, antagoniści receptora angiotensyny ll, takrolimus, cyklosporyna, suksametonium. Inne klinicznie istotne interakcje farmakologiczne nie są znane.

Brak danych lub istnieje ograniczona ilość danych w zakresie stosowania potasu chlorku i glukozy u kobiet w ciąży. Wyniki badań dotyczących toksyczności reprodukcyjnej prowadzonych na zwierzętach są niewystarczające. Jednakże z uwagi na to, że wszystkie składniki produktu występują naturalnie w organizmie człowieka i ich właściwości biochemicznie są dobrze znane, nie należy spodziewać się żadnego toksycznego wpływu na ciążę. Sugerowano, że podawanie glukozy matce w trakcie porodu może prowadzić do hiperglikemii płodowej, hiperinsulinemii oraz kwasicy z równoczesną hipoglikemią noworodkową, jednakże inne badania nie potwierdziły takiego działania. Produkt leczniczy może być podawany kobietom w ciąży, jeśli jest to wskazane z klinicznego punktu widzenia. Brak danych lub istnieje ograniczona ilość danych w zakresie stosowania potasu chlorku i glukozy u kobiet karmiących piersią. Jednakże z uwagi na to, że wszystkie składniki produktu występują naturalnie w organizmie człowieka i ich właściwości biochemicznie są dobrze znane, nie należy spodziewać się żadnego toksycznego wpływu w związku z karmieniem piersią. Produkt leczniczy może być podawany matkom karmiącym piersią, jeśli jest to wskazane z klinicznego punktu widzenia.

W przypadku podawania roztw. zgodnie z zaleceniami nie należy spodziewać się wystąpienia żadnych działań niepożądanych. Częstość występowania opisanych poniżej działań niepożądanych zależy od wielkości dawki oraz techniki stosowania. W przypadku pacjentów z poważnym upośledzeniem czynności nerek lub ciężkimi zaburzeniami metabolizmu, lub w przypadku zbyt szybkiego lub zbyt obfitego wlewu, możliwe jest wystąpienie przewodnienia, hiperglikemii lub zatrucia potasem. Objawy hiperkaliemii obejmują drętwienie kończyn, paraliż mięśniowy lub oddechowy, arefleksję, osłabienie, uczucie przemęczenia, chłodną skórę, bladość skóry, splątanie, uczucie słabości lub ciężkości nóg, niedociśnienie, zaburzenia rytmu serca, blok sercowy, nieprawidłowości w zapisie EKG wraz z występowaniem załamka dwufazowego oraz zatrzymaniem akcji serca. W trakcie podawania roztworów zawierających 40 mmol/l potasu lub więcej może pojawić się miejscowy ból oraz zapalenie żyły.

Jeśli układ wydalniczy nie działa prawidłowo lub, gdy wlew jest zbyt szybki lub zbyt obfity, może dojść do hiperkaliemii, przewodnienia, zaburzenia metabolizmu i równowagi elektrolitowej. W przypadku przedawkowania zaburzona jest w szczególności homeostaza potasu. Podanie zbyt dużej ilości chlorku może prowadzić do utraty dwuwęglanu z efektem zakwaszenia. Natychmiastowe przerwanie infuzji, monitorowanie EKG, w razie potrzeby korygowanie odpływu moczu, a w konsekwencji wydalania płynów i elektrolitów, podanie dwuwęglanu sodu. W przypadku podawania insuliny w celu zwiększenia wychwytu komórkowego potasu, należy podać glukozę w celu uniknięcia hipoglikemii. W przypadku utrzymujących się nieprawidłowości w zapisie EKG pacjenta np. można podać glukonian wapnia w celu przeciwdziałania kardiotoksycznemu działaniu potasu. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów przyjmujących glikozydy nasercowe, gdyż gwałtowne obniżenie stężenia potasu może prowadzić do toksyczności glikozydów nasercowych. Może być konieczne przeprowadzenie hemodializy lub dializy otrzewnowej w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek.

Produkt leczniczy zawiera glukozę oraz elektrolity potasu i chlorku w wodzie do wstrzykiwań. Potas to podstawowy kation przestrzeni wewnątrzkomórkowej i jest niezbędny do zachowania równowagi kwasowo-zasadowej, izotoniczności oraz właściwości elektrodynamicznych komórki. Elektrolit jest ważnym aktywatorem w wielu reakcjach enzymatycznych i jest niezbędny w wielu procesach fizjologicznych, w tym transmisji impulsów nerwowych, skurczach mięśnia sercowego oraz mięśni gładkich i szkieletowych, wydzielania żołądkowego, funkcjonowaniu nerek, syntezie tkanek, metabolizmie węglowodanów oraz syntezie białek. Chlorek, jako główny anion w przestrzeni zewnatrzkomórkowej, ściśle naśladuje dystrybucję fizjologiczną sodu i potasu. W połączeniu z sodem i dwuwęglanem chlorek odgrywa znaczącą rolę w regulacji równowagi kwasowo-zasadowej i zmiany w równowadze kwasowo-zasadowej odzwierciedlają zmiany w zakresie stężenia chlorku w osoczu. Glukoza jest głównym węglowodanem występującym w organizmie człowieka i jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania niektórych narządów. W organizmie człowieka glukoza i pochodne glukozy dostarczają energii i są wykorzystywane do modyfikowania białek i tłuszczów, formowania mukopolisacharydów i laktozy, jako komponenty kwasów nukleinowych oraz koniugaty wspomagające wydalanie różnych substancji.

1000 ml roztw. zawiera: 1,5 g lub 3 g chlorku potasu oraz 55 g glukozy.