Produkt leczniczy podawany jest w ciągłym wlewie podskórnym lub dożylnym. W związku z ryzykiem towarzyszącym długotrwałemu stosowaniu wprowadzonych na stałe centralnych cewników żylnych, w tym ciężkich zakażeń krwi, preferowaną drogą podania jest wlew podskórny (nierozcieńczony). Ciągły wlew dożylny powinien być stosowana jedynie u pacjentów, którzy zostali ustabilizowani treprostynilem podawanym we wlewie podskórnym i którzy nie tolerowali podawania podskórnego oraz, u których można zaakceptować ryzyka związane z wlewem dożylnym. Leczenie powinni rozpoczynać i nadzorować jedynie lekarze, mający doświadczenie w leczeniu nadciśnienia płucnego. Dorośli. Rozpoczęcie leczenia u pacjentów nieleczonych prostacyklinami. Leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim w warunkach umożliwiających zapewnienie intensywnej opieki medycznej. Zalecana początkowa szybkość wlewu wynosi 1,25 ng/kg mc./min. Jeśli dawka początkowa nie jest dobrze tolerowana, szybkość wlewu należy zmniejszyć do 0,625 ng/kg mc./min. Dostosowanie dawkowania. Szybkość wlewu należy zwiększać, pod nadzorem lekarza, o 1,25 ng/kg mc./min na tydz. przez pierwsze 4 tyg. leczenia, a następnie o 2,5 ng/kg mc./min na tydz. Dawkę należy dostosować indywidualnie dla pacjenta, pod nadzorem lekarza, w celu osiągnięcia dawki podtrzymującej, po której objawy choroby zmniejszają się, i która jest dobrze tolerowana przez pacjenta. W trakcie głównych, 12-tyg. badań, skuteczność utrzymywano jedynie w przypadku zwiększania dawki średnio 3-4 razy w m-cu. Celem ciągłego dostosowywania dawkowania jest ustalenie dawki, po której następuje poprawa objawów TNP, przy jednoczesnym minimalizowaniu nadmiernego działania farmakologicznego treprostynilu. Występowanie działań niepożądanych takich, jak: nagłe zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunka, są ogólnie zależne od stosowanej dawki treprostynilu. Działania niepożądane mogą ustąpić w miarę kontynuacji leczenia jednak, jeśli utrzymują się lub nie są tolerowane przez pacjenta, wówczas w celu ich złagodzenia, szybkość wlewu można zmniejszyć. Podczas kolejnych faz badań klinicznych średnie dawki podawane pacjentom po 12 m-cach wynosiły 26 ng/kg mc./min, po 24 m-cach 36 ng/kg mc./min, a po 48 m-cach 42 ng/kg mc./min. U pacjentów z nadwagą (ważących ł30% ponad należną mc.), dawkę początkową i następne zwiększanie dawki należy ustalać w oparciu o należną mc. Nagłe odstawienie treprostynilu lub nagłe, znaczne zmniejszenie jego dawki może spowodować zwiększenie „z odbicia” tętniczego nadciśnienia płucnego. W związku z tym zaleca się unikanie przerywania leczenia treprostynilem oraz jak najszybsze wznowienie wlewu po nagłym, przypadkowym zmniejszeniu dawki lub przerwie w podawaniu. Personel medyczny powinien ustalać optymalną procedurę wznowienia wlewu treprostynilu indywidualnie dla każdego pacjenta. W większości przypadków, po kilkugodzinnej przerwie wlew treprostynilu można wznowić stosując taką samą dawkę. Dłuższe przerwy w podawaniu mogą wymagać ponownego stopniowego ustalenia dawki. Osoby w podeszłym wieku. Badania kliniczne treprostynilu nie obejmowały wystarczającej liczby pacjentów w wieku 65 lat lub starszych, aby można było stwierdzić, czy odpowiedź w tej grupie różni się od odpowiedzi u pacjentów młodszych. W analizie farmakokinetycznej, klirens osoczowy treprostynilu był mniejszy o 20%. Jako zasadę, należy zachować ostrożność ustalając dawkę u pacjentów w podeszłym wieku, biorąc pod uwagę większą częstość zaburzeń czynności wątroby, nerek lub serca oraz współwystępowanie innych chorób lub stosowanie innych produktów leczniczych. Dzieci i młodzież. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów w wieku poniżej 18 lat. Na podstawie przeprowadzonych badań klinicznych nie można ustalić, czy skuteczność i bezpieczeństwo stosowania zalecanego schematu dawkowania u dorosłych można ekstrapolować na dzieci i młodzież. Zaburzenia czynności wątroby. Stężenie treprostynilu w osoczu (pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu, AUC) zwiększa się o 260% do 510% u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby, odpowiednio klasa A i B wg skali Child-Pugh. Osoczowy klirens treprostynilu był zmniejszony do 80% u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. W związku z powyższym zaleca się ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ze względu na ryzyko zwiększenia ekspozycji ogólnoustrojowej na produkt leczniczy, co może zmniejszyć tolerancję i spowodować zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych zależnych od dawki. Początkową dawkę treprostynilu należy zmniejszyć do 0,625 ng/kg mc./min, a jej zwiększanie należy przeprowadzać z zachowaniem ostrożności. Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na brak badań klinicznych u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, nie ma ustalonych zaleceń dotyczących leczenia takich pacjentów. Treprostynil i jego metabolity wydalane są głównie z moczem i w związku z tym, zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, aby zapobiec następstwom związanym z ewentualnym zwiększeniem ekspozycji ogólnoustrojowej. Metoda przejścia do leczenia dożylnego epoprostenolem. W przypadku konieczności zmiany na dożylne podawanie epoprostenolu, w okresie przejściowym należy zapewnić pacjentowi ścisły nadzór lekarski. Pomocne może być zastosowanie następującego schematu leczenia w okresie przejściowym. Początkowo należy powoli zmniejszyć szybkość wlewu treprostynilu o 2,5 ng/kg mc./min. Po, co najmniej, 1 h podawania nowej dawki treprostynilu można wprowadzić epoprostenol w maks. dawce 2 ng/kg mc./min. Następnie dawkę treprostynilu należy zmniejszać w kolejnych odstępach, wynoszących co najmniej 2 h, z jednocześnie stopniowo zwiększając dawki epoprostenolu, przy czym dawkę początkową należy utrzymywać przez co najmniej 1 h.

Podawanie w ciągłym wlewie podskórnym: produkt leczniczy jest podawany w ciągłym wlewie podskórnym przez cewnik podskórny z użyciem przenośnej pompy infuzyjnej. W celu uniknięcia ewentualnych przerw w podawaniu leku, w przypadku wadliwie działającego urządzenia, pacjent musi mieć dostęp do zapasowej pompy infuzyjnej i zapasowego zestawu do wlewu podskórnego. Przenośna pompa infuzyjna używana do podawania podskórnego nierozcieńczonego produktu leczniczego, powinna spełniać następujące wymagania: niewielkie rozmiary i waga; możliwość dostosowania szybkości wlewu w przedziałach wynoszących około 0,002 ml/h; sygnały alarmowe w przypadku niedrożności, słabej baterii, błędu programowania i awarii silniczka; dokładność w zakresie +/- 6% zaprogramowanej szybkości podawania; zasada działania oparta o ciśnienie dodatnie (ciągłe lub pulsacyjne). Pojemnik musi być wykonany z polichlorku winylu, polipropylenu lub szkła. Pacjentów należy dokładnie przeszkolić w zakresie obsługi pompy i jej programowania oraz podłączania i pielęgnacji zestawu do wlewów. Przepłukiwanie linii infuzyjnej podłączonej do pacjenta może spowodować przypadkowe przedawkowanie. Szybkość wlewu Ń (ml/h) oblicza się według następującego wzoru: Ń (ml/h) = D (ng/kg mc./min) x W (kg mc.) x [0,00006/stężenie treprostynilu (mg/ml)]. D = przepisana dawka w ng/kg mc./min. W = mc. pacjenta w kg. Produkt leczniczy dostępny jest w stężeniach 1 mg/ml, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml i 10 mg/ml. Produkt stosowany we wlewie podskórnym podawany jest bez rozcieńczenia z szybkością (ml/h) ustalaną na podstawie dawki (ng/kg mc./min), mc. pacjenta (kg) i stężenia produktu leczniczego w używanej fiolce (mg/ml). Podczas wlewu, 1 pojemnik (strzykawka) nierozcieńczonego produktu leczniczego nie może być używany dłużej niż 72 h w temperaturze 37°C. Szybkość ciągłego wlewu podskórnego oblicza się według następującego wzoru: Szybkość wlewu podskórnego (ml/h) = Dawka (ng/kg mc./min) x mc. (kg) x 0,00006 (współczynnik przeliczeniowy 0,00006 = 60 min/godzinę x 0,000001 mg/ng)/Stężenie produktu leczniczego w fiolce (mg/ml). Przykłady obliczania szybkości wlewu podskórnego oraz ustawienie szybkości wlewu podskórnego w pompie, szczegóły patrz ChPL. Podanie w ciągłym wlewie dożylnym. Produkt leczniczy jest podawany w ciągłym wlewie dożylnym przez centralny żylny cewnik naczyniowy za pomocą przenośnej pompy infuzyjnej. Produkt leczniczy może być podawany również, tymczasowo, przez kaniulę dożylną (obwodową), najlepiej umieszczoną w dużej żyle. Podawanie wlewu do żyły obwodowej przez okres dłuższy niż kilka godzin może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej. W celu uniknięcia przerwy w podawaniu produktu leczniczego w przypadku wadliwie działającego urządzenia, pacjent musi mieć dostęp do zapasowej pompy infuzyjnej i zapasowego zestawu do wlewu. Przenośna pompa infuzyjna używana do dożylnego podawania rozcieńczonego produktu leczniczego powinna spełniać następujące wymagania: niewielkie rozmiary i waga; możliwość dostosowania szybkości wlewu w przedziałach wynoszących około 0,05 ml/h; szybkość wlewu powinna wynosić 0,4 ml - 2 ml na godzinę; sygnały alarmowe w przypadku niedrożności, słabej baterii, błędu oprogramowania i awarii silniczka; dokładność w zakresie co najmniej ±6% zaprogramowanej szybkości podawania w ciągu godziny; zasada działania oparta o ciśnienie dodatnie. Pojemnik powinien być wykonany z polichlorku winylu, polipropylenu lub szkła. Produkt leczniczy należy rozcieńczyć jałową wodą do wstrzykiwań lub 0,9% (w/v) chlorkiem sodu do wstrzykiwań i podawać dożylnie w ciągłym wlewie przez założony chirurgicznie, na stałe centralny żylny cewnik naczyniowy lub tymczasowo, przez kaniulę wprowadzoną do żyły obwodowej przy użyciu pompy infuzyjnej przeznaczonej do dożylnego podawania leku. W przypadku stosowania odpowiedniej pompy infuzyjnej i pojemnika należy najpierw wybrać wcześniej ustaloną szybkość wlewu dożylnego, która ma być stosowana w żądanym okresie podawania. Maks. czas podawania rozcieńczonego produktu leczniczego nie powinien przekraczać 24 h. Pojemniki typowych zestawów do wlewów dożylnych mają objętość 20 ml, 50 ml lub 100 ml. Po określeniu wymaganej szybkości wlewu dożylnego (ml/h), dawki stosowanej przez pacjenta (ng/kg mc./min) i mc. pacjenta (kg), stężenie rozcieńczonego treprostynilu do podawania dożylnego (mg/ml) można obliczyć według następującego wzoru: Krok 1 Stężenie rozcieńczonego treprostynilu do podania dożylnego (mg/ml) = Dawka (ng/kg mc./min) x mc. (kg) x 0,00006/Szybkość wlewu dożylnego (ml/h). Następnie za pomocą poniższego wzoru można obliczyć objętość produktu leczniczego wymaganą do przygotowania wymaganego stężenia rozcieńczonego produktu leczniczego do podania dożylnego dla określonej pojemności pojemnika: Krok 2 Objętość produktu (ml) = Stężenie rozcieńczonego treprostynilu do podania dożylnego (mg/ml) x Łączna objętość rozcieńczonego roztw. treprostynilu w pojemniku (ml). Następnie obliczona objętość produktu leczniczego zostaje dodana do pojemnika wraz z odpowiednią objętością rozcieńczalnika (jałowa woda do wstrzykiwań lub 0,9% chlorek sodu do wstrzykiwań) w celu uzyskania w pojemniku żądanej, łącznej objętości. Przykładowe obliczenia dla wlewu dożylnego, szczegóły patrz ChPL. Szkolenie dla pacjentów otrzymujących ciągły wlew dożylny. Zespół kliniczny odpowiedzialny za prowadzenie leczenia musi upewnić się, że pacjent został odpowiednio przeszkolony i przygotowany do korzystania z wybranego zestawu do wlewów. Czas indywidualnego szkolenia i nadzoru powinien trwać dopóki zespół uzna, że pacjent jest odpowiednio przygotowany do wymiany wlewu, zmiany szybkości przepływu/ dawek zgodnie z instrukcjami oraz jest w stanie poradzić sobie ze zwykłymi sygnałami alarmowymi. Pacjenci muszą być przeszkoleni w zakresie przestrzegania prawidłowych zasad zachowania jałowości podczas przygotowywania pojemnika do wlewu treprostynilu oraz odpowietrzania drenów do wlewów i łączników zestawu do wlewów. Pacjent musi otrzymać wydrukowane wskazówki opracowane przez producenta pompy lub specjalnie przygotowane przez lekarza przepisującego produkt leczniczy. Wskazówki powinny obejmować wymagane działania związane z prawidłowym podawaniem produktu, postępowanie w przypadku niedrożności i innych alarmów pompy oraz dane kontaktowe w nagłych przypadkach. Minimalizowanie ryzyka zakażeń krwi związanych z żylnymi cewnikami naczyniowymi. Należy zwracać szczególną uwagę na następujące kwestie w celu zminimalizowania ryzyka zakażeń krwi związanych ze stosowaniem żylnego cewnika naczyniowego u pacjentów otrzymujących treprostynil we wlewie dożylnym. Zalecenia te są zgodne z aktualnymi wytycznymi najlepszej praktyki postępowania w zakresie zapobiegania zakażeniom krwi związanymi z żylnymi cewnikami naczyniowymi i obejmują zasady ogólne: należy stosować tunelizowany centralny żylny cewnik naczyniowy z mankietem i minimalną liczbą portów. Należy wprowadzić centralny żylny cewnik naczyniowy z zachowaniem pełnych zasad jałowości (ang. sterile barier technique). Należy odpowiednio odkazić ręce i przestrzegać zasad aseptyki podczas wprowadzania, wymiany, naprawy lub dostępu do cewnika, lub w trakcie oceny miejsca wprowadzenia cewnika i/lub zakładania opatrunku. Do zabezpieczenia miejsca wprowadzenia cewnika należy stosować jałowy gazik (zmieniany co dwie doby) lub jałowy, przezroczysty, półprzepuszczalny opatrunek (wymieniany przynajmniej co 7 dni). Opatrunek należy wymienić zawsze, gdy zostanie zmoczony, odklei się lub zabrudzi, oraz po kontroli miejsca wprowadzenia cewnika. Nie należy stosować miejscowo maści ani kremów z antybiotykiem, gdyż sprzyjają one rozwojowi zakażeń grzybiczych i bakteryjnych opornych na antybiotyki. Maks. czas stosowania rozcieńczonego roztw. produktu leczniczego nie powinien przekraczać 24 h. Stosowanie wbudowanego filtra 0,2 µm , należy umieścić pomiędzy drenem do wlewu a łącznikiem cewnika i wymieniać go co 24 h w czasie wymiany pojemnika z roztw. do wlewu. Dwa kolejne zalecenia dotyczą postępowania z łącznikiem cewnika i mogą być ważne w zapobieganiu Gram (-) zakażeń krwi przenoszonych z wodą i obejmują: stosowanie zamkniętego zestawu do wlewu z membraną podzielną (typu split septum). Należy stosować zamknięty zestaw do wlewu (preferowana jest membrana podzielna zamiast zaworu mechanicznego) zapewniający, że światło cewnika jest zawsze zamknięte, gdy zestaw do podawania wlewu jest odłączony. Zapobiega to zagrożeniu zanieczyszczenia mikrobiologicznego. Zamknięty zestaw do wlewu z podzielną membraną należy wymieniać co 7 dni. Łączniki typu luer lock do zestawu do wlewu. Ryzyko zanieczyszczenia drobnoustrojami Gram (-), pochodzącymi z wody może być większe, jeśli łącznik typu luer lock jest wilgotny w czasie wymiany drenu do wlewu lub zamkniętego łącznika cewnika. W związku z tym: należy odradzić pacjentowi pływanie lub zanurzanie zestawu do wlewu w wodzie w miejscu łączników cewnika; w czasie wymiany zamkniętego łącznika cewnika w gwincie łącznika typu luer lock nie może być widoczna woda; dren do wlewu należy odłączać tylko raz na 24 h w czasie wymiany zamkniętego łącznika.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Tętnicze nadciśnienie płucne związane z chorobą zarostową żył. Zastoinowa niewydolność serca spowodowana ciężką niewydolnością lewej komory serca. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C wg skali Child-Pugh). Czynna choroba wrzodowa przewodu pokarmowego, krwotok śródczaszkowy, uraz lub inny rodzaj krwawienia. Wrodzone lub nabyte wady zastawkowe serca z klinicznie istotnymi zaburzeniami czynności mięśnia sercowego niezwiązanymi z nadciśnieniem płucnym. Ciężka choroba wieńcowa lub niestabilna dławica piersiowa; zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 6 m-cy; niewyrównana niewydolność krążenia, jeśli pacjent nie jest pod ścisłą kontrolą lekarza; ciężkie arytmie; zdarzenia naczyniowo-mózgowe (np. przemijający napad niedokrwienny, udar mózgu) w ciągu ostatnich 3 m-cy.

Podczas podejmowania decyzji o rozpoczęciu leczenia treprostynilem, należy uwzględnić duże prawdopodobieństwo kontynuowania ciągłego wlewu przez długi okres czasu. W związku z tym należy dokładnie rozważyć, czy pacjent zaakceptuje i weźmie odpowiedzialność za wprowadzony na stałe cewnik naczyniowy i urządzenie do wlewów. Treprostynil jest silnym produktem leczniczym rozszerzającym naczynia płucne i ogólnoustrojowe. U pacjentów z niskim systemowym ciśnieniem tętniczym krwi, leczenie treprostynilem może zwiększyć ryzyko wystąpienia niedociśnienia systemowego. Nie zaleca się leczenia treprostynilem pacjentów ze skurczowym ciśnieniem tętniczym poniżej 85 mmHg. Zaleca się monitorowanie systemowego ciśnienia tętniczego i tętna podczas zmiany dawki, z zaleceniem zaprzestania wlewu w przypadku pojawienia się objawów niedociśnienia tętniczego lub stwierdzenia, że skurczowe ciśnienie tętnicze wynosi 85 mmHg lub mniej. Nagłe odstawienie treprostynilu lub nagłe i znaczące zmniejszenie jego dawki może spowodować nasilenie „z odbicia” tętniczego nadciśnienia płucnego. Jeśli podczas leczenia treprostynilem wystąpi u pacjenta obrzęk płuc, należy rozważyć możliwość wystąpienia związanej z nim choroby zarostowej żył płucnych. Leczenie należy przerwać. U pacjentów z otyłością (BMI powyżej 30 kg/m2) wydalanie treprostynilu następuje wolniej. Nie określono korzyści z leczenia treprostynilem podawanym podskórnie u pacjentów z ciężkim tętniczym nadciśnieniem płucnym (w IV klasie czynnościowej wg NYHA). Nie badano wskaźnika skuteczności i bezpieczeństwa stosowania dla treprostynilu w przypadkach tętniczego nadciśnienia płucnego związanego z przeciekiem lewo-prawym, nadciśnieniem wrotnym lub zakażeniem wirusem HIV. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i nerek, należy zachować ostrożność podczas ustalania dawki. Treprostynil i jego metabolity wydalane są głównie w moczu, dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, aby zapobiec szkodliwym skutkom związanym z ewentualnym zwiększeniem ekspozycji ogólnoustrojowej. Zaleca się zachowanie ostrożności, jeżeli treprostynil może zwiększyć ryzyko krwawienia poprzez hamowanie agregacji płytek krwi. Produkt leczniczy zawiera 36,8 mg, 37,3 mg, 37,4 mg lub 39,1 mg sodu w każdej fiolce o objętości 10 ml, co odpowiada 1,8%, 1,9%, 2,0% lub 1,9 % zalecanej przez WHO maks. 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Jednoczesne podawanie inhibitora izoenzymu cytochromu P450 CYP2C8 (np. gemfibrozylu) może zwiększać ekspozycję (zarówno Cmax jak i AUC) na treprostynil. Zwiększenie ekspozycji może zwiększyć częstość występowania działań niepożądanych związanych z podawaniem treprostynilu. Należy rozważyć zmniejszenie dawki treprostynilu. Jednoczesne podawanie induktora izoenzymu CYP2C8 (np. ryfampicyny) może zmniejszać ekspozycję na treprostynil. Zmniejszona ekspozycja może zmniejszyć skuteczność kliniczną leczenia. Należy rozważyć zwiększenie dawki treprostynilu. Działania niepożądane związane z zastosowaniem systemu do dożylnego podawania leku: u pacjentów otrzymujących treprostynil we wlewie dożylnym zgłaszano przypadki zakażeń krwi i posocznicy związanych z centralnym żylnym cewnikiem naczyniowym. Ryzyko to związane jest ze stosowaniem systemu do podawania leku. W retrospektywnym badaniu obejmującym 7 ośrodków w Stanach Zjednoczonych, w których stosowano dożylnie treprostynil w leczeniu TNP, przeprowadzonym przez Centra Kontroli Chorób (ang. Centers for Disease Control), stwierdzono częstość występowania zakażeń krwi związanych ze stosowaniem żylnych cewników naczyniowych wynoszącą 1,10 zdarzenia na 1000 dni stosowania cewnika naczyniowego. Lekarze powinni pamiętać o różnorodności Gram (-) i Gram (+) drobnoustrojów, które mogą powodować zakażenia u pacjentów z długotrwale założonym centralnym żylnym cewnikiem naczyniowym. W związku z tym preferowanym sposobem podawania jest ciągły wlew podskórny nierozcieńczonego produktu leczniczego. Zespół kliniczny odpowiedzialny za prowadzenie leczenia musi upewnić się, że pacjent został odpowiednio przeszkolony i przygotowany do korzystania z wybranego systemu do wlewów. Na początku leczenia lub w przypadku zmiany dawkowania mogą występować działania niepożądane takie, jak objawowe systemowe niedociśnienie tętnicze lub zawroty głowy, które mogą zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Należy rozważyć stosowanie z: jednoczesnym podawanie treprostynilu i leków moczopędnych, przeciwnadciśnieniowych lub innych leków rozszerzających naczynia zwiększa ryzyko wystąpienia systemowego niedociśnienia tętniczego; treprostynil może hamować czynność płytek krwi. Jednoczesne podawanie treprostynilu i leków przeciwpłytkowych, w tym NLPZ, donorów tlenku azotu lub leków przeciwzakrzepowych może zwiększyć ryzyko krwawienia. Zgodnie z zaleceniami dobrej praktyki klinicznej, podczas monitorowania takiej terapii należy prowadzić ścisłą kontrolę pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe. Należy unikać jednoczesnego stosowania innych leków przeciwpłytkowych u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe. Ciągły wlew podskórny treprostynilu nie miał wpływu na właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne pojedynczej dawki (25 mg) warfaryny. Brak danych dotyczących ewentualnych interakcji prowadzących do zwiększonego ryzyka krwawienia w przypadku jednoczesnego podawania treprostynilu z donorami tlenku azotu; klirens osoczowy treprostynilu może być nieznacznie zmniejszony u pacjentów leczonych furosemidem. Taka interakcja jest prawdopodobnie wynikiem pewnych wspólnych cech metabolizmu obydwu związków (sprzęganie grupy karboksylowej z kwasem glukuronowym). Substancjami indukującymi/hamującymi izoenzym cytochromu P450 CYP2C8: gemfibrozyl: badania farmakokinetyczne u ludzi otrzymujących doust. treprostynil w postaci soli dietanoloaminy wykazały, że jednoczesne podawanie gemfibrozylu, inhibitora izoenzymu cytochromu P450 (CYP) 2C8, dwukrotnie zwiększa ekspozycję (zarówno Cmax jak i AUC) na treprostynil. Nie ustalono, czy inhibitory CYP2C8 zmieniają bezpieczeństwo stosowania i skuteczność treprostynilu podawanego pozajelitowo (podskórnie lub dożylnie). W przypadku dodawania do leczenia inhibitora CYP2C8 (np. gemfibrozyl, trimetoprim i deferazyroks) lub jego odstawiania, po okresie dostosowania dawki treprostynilu, należy rozważyć modyfikację dawki treprostynilu; ryfampicyna: badania farmakokinetyczne u ludzi z podawanym doustnie treprostynilem w postaci soli dietanoloaminy wykazały, że jednoczesne podawanie ryfampicyny, substancji indukującej izoenzym cytochromu CYP2C8, zmniejsza ekspozycję na treprostynil (około 20%). Nie ustalono, czy ryfampicyna zmienia bezpieczeństwo stosowania i skuteczność treprostynilu podawanego pozajelitowo (podskórnie lub dożylnie). W przypadku dodawania do leczenia ryfampicyny lub jej odstawiania, po okresie dostosowania dawki treprostynilu, należy rozważyć modyfikację dawki treprostynilu. Induktory izoenzymów cytochromu CYP2C8 (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca) mogą zmniejszać ekspozycję na treprostynil. W przypadku dodawania do leczenia induktorów izoenzymów cytochromu CYP2C8 lub ich odstawiania, po okresie dostosowania dawki treprostynilu, należy rozważyć modyfikację dawki treprostynilu. W badaniach farmakokinetycznych u ludzi z zastosowaniem bozentanu (250 mg/dobę) i treprostynilu w postaci soli dietanoloaminy (2 mg/dobę doust.) nie obserwowano interakcji farmakokinetycznych między treprostynilem i bozentanem. W badaniach farmakokinetycznych u ludzi otrzymujących syldenafil (60 mg/dobę) i treprostynil w postaci soli dietanoloaminy (2 mg/dobę doust.) nie obserwowano interakcji farmakokinetycznych pomiędzy treprostynilem i syldenafilem.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania treprostynilu u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach dotyczące szkodliwego wpływu na ciążę są niewystarczające. Potencjalne zagrożenia dla ludzi nie są znane. Treprostynil należy stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki uzasadniają potencjalne zagrożenie dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym: w trakcie leczenia treprostynilem zaleca się stosowanie skutecznej metody antykoncepcji. Nie wiadomo, czy treprostynil przenika do mleka ludzkiego. Kobietom karmiącym piersią i stosującym treprostynil należy zalecić przerwanie karmienia piersią.

Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) rozszerzenie naczyń, nagłe zaczerwienienie twarzy; (często) niedociśnienie tętnicze, krwawienie; (nieznana) zakrzepowe zapalenie żył (zgłaszano przypadki zakrzepowego zaplenia żył związane z wlewem dożylnym do żyły obwodowej). Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności; (często) wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka, (często) świąd; (nieznana) uogólnione wysypki (plamista lub grudkowa). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często)ból szczęki; (często) ból mięśni, ból stawów; ból w kończynie; (nieznana) ból kości. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania; (bardzo często) ból w miejscu podawania wlewu, reakcja w miejscu podawania wlewu, krwawienie lub krwiak; (często) obrzęk. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) małopłytkowość. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (nieznana) zakażenie krwi związane z centralnym żylnym cewnikiem naczyniowym, posocznica, bakteriemia (zgłaszano przypadki zagrażające życiu i zakończone zgonem), zakażenie w miejscu podawania wlewu, ropień w miejscu podawania wlewu podskórnego, zapalenie tkanki łącznej. Zaburzenia serca: (nieznana) niewydolność serca z dużym rzutem. Przypadki krwawień występowały często, biorąc pod uwagę duży odsetek pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe. Ze względu na wpływ na agregację płytek krwi, treprostynil może zwiększać ryzyko krwawień, obserwowane w kontrolowanych badaniach klinicznych jako zwiększona częstość występowania krwawień z nosa i krwawień z przewodu pokarmowego (w tym krwotoków z przewodu pokarmowego, krwotoków z odbytu, krwawienia z dziąseł i smolistych stolców). Zgłaszano również przypadki krwioplucia, krwawych wymiotów i krwiomoczu, jednak ich częstość była taka sama lub mniejsza w porównaniu do grupy placebo.

Objawy przedawkowania treprostynilu są podobne do tych, które ograniczają zwiększanie dawki i obejmują nagłe zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunkę. Pacjenci, u których wystąpią objawy przedawkowania powinni natychmiast zmniejszyć dawkę lub całkowicie odstawić treprostynil w zależności od stopnia nasilenia objawów, aż do momentu ich ustąpienia. Podawanie należy wznowić z zachowaniem ostrożności i pod kontrolą lekarza, a pacjentów należy uważnie monitorować w celu oceny nawrotu działań niepożądanych. Nie jest znane antidotum.

1 mililitr zawiera 1 mg, 2,5 mg, 5 mg lub 10 mg treprostynilu w postaci treprostynilu sodowego. 1 fiol. z roztworem o objętości 10 ml zawiera 10 mg, 25 mg, 50 mg lub 100 mg treprostynilu w postaci treprostynilu sodowego (sól sodowa utworzona in situ podczas wytwarzania produktu końcowego).