Nadciśnienie pierwotne. Leczenie należy rozpoczynać od połowy tabl./dobę (co odpowiada 2,5 mg torasemidu). Działanie przeciwnadciśnieniowe rozpoczyna się w pierwszym tyg. stosowania, maks. działanie terapeutyczne osiągane jest po upływie do 12 tyg. leczenia. W przypadku braku normalizacji ciśnienia po upływie 12 tyg. leczenia produktem w dawce połowa tabl. (co odpowiada 2,5 mg torasemidu)/dobę, dawkę można zwiększyć do 1 tabl./dobę (co odpowiada 5 mg torasemidu). Nie należy zwiększać dawki do więcej niż 1 tabl. Produktu (co odpowiada 5 mg torasemidu)/dobę ponieważ nie spowoduje to dalszego obniżenia ciśnienia krwi. Obrzęki i przesięki. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 5 mg/dobę. Dawka ta zwykle odpowiada dawce podtrzymującej. Jeśli dawka 5 mg jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę, w zależności od stanu pacjenta. Tabl. należy stosować rano popijając niewielką ilością płynu. Spożywanie jedzenia nie ma wpływu na dostępność biologiczną torasemidu. Tabl. są zazwyczaj stosowane w długoterminowym leczeniu lub do czasu ustąpienia obrzęków. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Leczenie powinno być prowadzone ze szczególną ostrożnością, w uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat. Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży.

Tabl. należy przyjmować rano, połykać w całości popijając niewielką ilością płynu. Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną produktu. Czas trwania leczenia zależy od stanu klinicznego pacjenta. Tabl. można łatwo podzielić na 2 części (linia podziału po jednej stronie tabl.), co umożliwia dawkowanie zgodnie z indywidualnymi wymaganiami. Tabl. należy położyć na twardej powierzchni, a następnie przełamać ją naciskając tabl. jednym kciukiem po prawej, a drugim kciukiem po lewej stronie linii podziału.

Produktu leczniczego nie wolno podawać w przypadku: stwierdzonej nadwrażliwości na torasemid lub leki o zbliżonej budowie chemicznej (pochodne sulfonylomocznika), obniżonego ciśnienia krwi, niewydolności nerek z bezmoczem, ciężkich zaburzeń czynności wątroby z zaburzeniami świadomości (stan przedśpiączkowy i śpiączka wątrobowa), zmniejszenia objętości krwi krążącej (hipowolemia), obniżenia stężenia sodu i potasu we krwi, zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego, np.: spowodowanego przerostem gruczołu krokowego, okres karmienia piersią. Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej, pobudzenia mięśnia sercowego i zaburzeń przewodnictwa, np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II° lub blok całkowity, zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn, patologicznych zmian w morfologii krwi, np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek, zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi, dzieci poniżej 12 rż.

W przypadku stosowania torasemidu, należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów, szczególnie stężenie potasu we krwi. Ponadto, należy regularnie kontrolować stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny oraz obrazu krwi obwodowej. Stężenie cholesterolu i trójglicerydów należy regularnie kontrolować, szczególnie u pacjentów ze zwiększonym stężeniem lipidów we krwi. Z uwagi na fakt, iż, w indywidualnych przypadkach, nie można wykluczyć zwiększenia stężenia glukozy we krwi, zaleca się kontrolę metabolizmu węglowodanów u pacjentów z objawową cukrzycą lub upośledzoną tolerancją węglowodanów. Ponadto, należy regularnie kontrolować morfologię krwi (erytrocyty, leukocyty, płytki krwi). Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Nawet w przypadku prawidłowego stosowania, torasemid może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Dotyczy to zwłaszcza początkowego okresu leczenia, okresu po zwiększeniu dawki lub po zastąpieniu innego leku, okresu rozpoczęcia równoległego leczenia innym produktem oraz w przypadku jednoczesnego spożycia alkoholu.

Inhibitory konwertazy: torasemid nasila działanie innych leków obniżających ciśnienie krwi, zwłaszcza inhibitorów konwertazy. Podawanie inhibitorów konwertazy jednocześnie, lub bezpośrednio po leczeniu torasemidem, może spowodować gwałtowne obniżenie ciśnienia krwi. Glikozydy naparstnicy Zmniejszenie stężenia potasu, spowodowane przez torasemid, może nasilić działania niepożądane ze strony, jednocześnie stosowanych, glikozydów naparstnicy. Torasemid może osłabiać działanie leków przeciwcukrzycowych. Probenecid i niesteroidowe leki przeciwzapalne mogą hamować moczopędne i przeciwnadciśnieniowe działanie torasemidu. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów, torasemid może nasilać ich działanie toksyczne na ośrodkowy układ nerwowy. Antybiotyki aminoglikozydowe i cisplatyna: szczególnie w przypadkach leczenia dużymi dawkami torasemid może nasilać oto-i nefrotoksyczne działanie antybiotyków aminoglikozydowych oraz cisplatyny. Torasemid może również nasilać działanie teofiliny oraz działanie zwiotczające mięśnie leków o działaniu kuraryzującym. Leki przeczyszczające oraz mineralo- i glikokortykoidy mogą zwiększać utratę potasu powodowaną przez torasemid. Jednoczesne leczenie torasemidem oraz solami litu, może powodować zwiększenie stężenia litu w surowicy i w ten sposób nasilać działanie, również niepożądane, soli litu. Torasemid może zmniejszać naczyniokurczące działanie amin katecholowych. Jednoczesne stosowanie kolestyraminy może osłabiać wchłanianie podanego doustnie torasemidu, a przez to zmniejszać skuteczność jego działania.

Torasemid może być stosowany w okresie ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne, po dokładnej analizie wszystkich korzyści i zagrożeń wynikających z zastosowania produktu. Brak jest wystarczającej wiedzy klinicznej dotyczącej stosowania leku w okresie ciąży. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany w czasie karmienia piersią, z uwagi na brak wystarczającej wiedzy na temat przenikania torasemidu do mleka kobiecego.

Zaburzenia serca/równowaga wodno-elektrolitowa: zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, zwłaszcza hipowolemia, hipopotasemia i/lub hiponatremia, o nasileniu zależnym od dawki i czasu trwania leczenia. W rzadkich przypadkach - występowanie zasadowicy metabolicznej. W pojedynczych przypadkach, zwłaszcza na początku leczenia, mogą wystąpić bóle i zawroty głowy, zmęczenie, osłabienie i kurcze mięśni. Szczególnie w przypadkach dużej utraty płynów i elektrolitów, spowodowanej zwiększoną diurezą, może wystąpić obniżenie ciśnienia krwi, stan dezorientacji, a w indywidualnych przypadkach: zakrzepica, niedokrwienie mózgu, niedokrwienie mięśnia sercowego mogące spowodować zaburzenia rytmu, dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego oraz omdlenia. Zaburzenia żołądka i jelit: sporadycznie mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe, np.: utrata łaknienia, ból żołądka, nudności, biegunka, zaparcie. W pojedynczych przypadkach może też wystąpić zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: u pacjentów z zaburzeniami oddawania moczu, np.: z powodu znacznego powiększenia gruczołu krokowego, zwiększona diureza może prowadzić do zalegania moczu i rozciągania pęcherza moczowego. Rzadko może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: opisano pojedyncze przypadki zwiększonego stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi, jak również, zwiększenie stężenia lipidów (trójglicerydów, cholesterolu). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: obserwowano pojedyncze przypadki zwiększenia aktywności niektórych enzymów wątrobowych (GGT). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: w rzadkich przypadkach dochodzi do zmniejszenia liczby erytrocytów, leukocytów i płytek krwi. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: rzadko występują skórne reakcje alergiczne, np.: świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło). W pojedynczych przypadkach mogą też wystąpić reakcje alergiczne. Inne: W rzadkich przypadkach występuje suchość w ustach i parestezje, a także zaburzenia widzenia. W pojedynczych przypadkach obserwowano szum w uszach i utratę słuchu.

W przypadku przedawkowania może wystąpić nasilona diureza z utratą płynów i elektrolitów. Niekiedy występują: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, senność, stan splątania, objawowe niedociśnienie, zapaść krążeniowa. Brak jest swoistego antidotum. Na ogół, objawy zatrucia ustępują po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu leku z jednoczesnym podaniem płynów i elektrolitów. Należy prowadzić stałą kontrolę równowagi wodno-elektrolitowej! Wyrównanie zaburzeń elektrolitowych. W przypadku hipokaliemii: uzupełnianie potasu drogą dożylną. Zasadowica: roztw. chlorku potasu, np.: roztwór 7,4% (1 molowy). Kwasica: 10,01% (1 molowy) roztwór wodorowęglanu potasu. W każdym przypadku roztwory dodawane są do roztw. do wlewu. Uzupełnianie potasu drogą doustną: zasadowica: przykładowo: saszetki zawierające granulat chlorku potasu. Kwasica: przykładowo: tabl. musujące zawierające wodorowęglan lub cytrynian potasu. UWAGA! U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek uzupełnianie potasu może spowodować hiperkaliemię. W przypadku hiponatremii: roztw. chlorku sodu, np.: roztwór 5,8% (1 molowy), lub, w razie współistniejącej kwasicy, roztw. wodorowęglanu sodu, np.: roztwór 8,4% (1 molowy). W każdym przypadku roztw. dodawane są do roztw. do wlewu. Leczenie wstrząsu anafilaktycznego: zazwyczaj zaleca się następujące postępowanie: w przypadku wystąpienia pierwszych objawów takich jak: intensywne pocenie się, nudności, sinica, należy zapewnić odpowiednie dojście do żyły. Oprócz innych rutynowych metod postępowania, należy: ułożyć pacjenta w pozycji z nogami uniesionymi powyżej głowy i klatki piersiowej, zapewnić drożność dróg oddechowych. Natychmiastowe leczenie farmakologiczne: natychmiast: epinefryna (adrenalina) i.v. rozcieńczyć 1 ml gotowego roztw. epinefryny (1:1000) w celu otrzymania 10 ml roztw. lub użyć epinefryny w strzykawce do bezpośredniego użycia (1:1000). Początkowo powoli wstrzyknąć 1 ml roztw. (=0,1 mg epinefryny) kontrolując tętno i ciśnienie krwi. (UWAGA!: zaburzenia rytmu serca)..Wstrzyknięcia epinefryny można powtarzać..Następnie: uzupełnianie objętości płynów drogą dożylną, np.: płyny zwiększające objętość osocza, ludzkie albuminy, płyn wieloelektrolitowy; następnie: glikokortykoidy i.v., np.: 250-1000 mg prednizolonu (lub równoważną dawkę jego pochodnych). Podawanie glikokortykoidów można powtarzać. Dawki adrenaliny i glikokortykoidów podawane dzieciom, należy zmniejszyć w zależności od wieku i mc. dziecka. Należy również uwzględnić zastosowanie innych metod leczenia, np.: sztucznego oddychania, podawania tlenu, leków przeciwhistaminowych. Pacjenci powinni znajdować się pod intensywną opieką medyczną. Dalsze postępowanie lecznicze zależy od stanu pacjenta.

Torasemid posiada działanie saluretyczne polegające na blokowaniu wchłaniania zwrotnego jonów sodowych i chlorkowych w ramieniu wstępującym pętli Henlego. U ludzi działanie moczopędne występuje szybko, osiągając maks. działanie w ciągu godziny po podaniu dożylnym oraz 2-3 h po podaniu doustnym; działanie utrzymuje się do 12 h. U zdrowych ochotników, w zakresie dawek 5-100 mg, obserwowano wzrost diurezy proporcjonalny do logarytmu dawki („diuretyk o wysokim pułapie”). Zwiększenie diurezy może być także uzyskane w przypadkach niedostatecznego działania innych leków moczopędnych, np.: tiazydów działających na kanalik dalszy, np.: u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.

1 tabl. produktu leczniczego zawiera 5 mg torasemidu.