Dorośli. W leczeniu zarówno nadciśnienia, jak i dławicy piersiowej dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg, podawana raz/dobę. Dawkę dobową amlodypiny można zwiększyć do dawki maks. 10 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym produkt może być stosowany w skojarzeniu z lekami moczopędnymi z grupy tiazydów, lekami a-adrenolitycznymi, lekami b-adrenolitycznymi lub inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę. W dławicy piersiowej amlodypina może być stosowana w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi u pacjentów opornych na leczenie azotanami i/lub odpowiednimi dawkami leków b-adrenolitycznych. U pacjentów wcześniej leczonych lekami moczopędnymi z grupy tiazydów, lekami b-adrenolitycznymi, inhibitorami ACE nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny. Pacjenci w podeszłym wieku. Amlodypina stosowana w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowana przez pacjentów w wieku podeszłym, jak i młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się typowy schemat dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność. Zaburzenia czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń odnośnie dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby; dlatego leczenie należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki i ostrożnie ją dostosowywać. Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo ją zwiększać. Zaburzenia czynności nerek. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie korelują ze stopniem niewydolności nerek, dlatego nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Amlodypina nie ulega dializie. Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku 6-17 lat wynosi 2,5 mg raz/dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz/dobę jeśli po 4 tyg. stosowania nie uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg/dobę nie były badane u dzieci i młodzieży. Dzieci poniżej 6 lat. Brak dostępnych danych.

Nadwrażliwość na amlodypinę lub inne pochodne dihydropirydyny. Wstrząs kardiogenny. Istotne hemodynamicznie zwężenie aorty. Niestabilna dławica piersiowa z wyjątkiem postaci naczynioskurczowej (dławica Prinzmetala).

Ponieważ wszystkie leki blokujące kanały wapniowe są metabolizowane w wątrobie, u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dochodzi do wydłużenia T0,5 amlodypiny. Z tego powodu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, amlodypinę należy stosować szczególnie ostrożnie. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku. Amlodypina jest zwykle dobrze tolerowana przez pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, jednak należy ją stosować ostrożnie w tej grupie pacjentów. W rzadkich przypadkach, szczególnie na początku leczenia mogą wystąpić objawy związane z obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi (np. zawroty głowy, uczucie nadmiernego zmęczenia), które mogą upośledzić zdolność do prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Amlodypina może być podawana łącznie z tiazydowymi lekami moczopędnymi, a i b-adrenolitykami, inhibitorami ACE, azotanami lub nitrogliceryną. Należy ostrożnie stosować amlodypinę u pacjentów jednocześnie przyjmujących silne inhibitory izoenzymu CYP3A4.

Nie należy podawać amlodypiny kobietom w ciąży. Przed rozpoczęciem leczenia amlodypiną należy potwierdzić, że kobieta nie jest w ciąży i zaproponować skuteczną antykoncepcję. W przypadku stwierdzenia ciąży należy odstawić amlodypinę i zmienić sposób leczenia. Kobiety leczone amlodypiną nie powinny karmić piersią.

Są zwykle łagodne i nie wymagają odstawienia leku. Podobnie jak inne pochodne dihydropirydyny, amlodypina może powodować często: obrzęki, bóle i zawroty głowy, zaczerwienienie twarzy, zmęczenie, osłabienie, kołatanie serca, bóle brzucha, nudności. Niezbyt często występują: hipotonia,omdlenia, bóle zamostkowe, tachykardia, zmiany nastroju, bezsenność, depresja, neuropatie obwodowe, świąd, wysypka, bóle stawów, bóle mieśni, częste oddawanie moczu, obrzęk i/lub przerost dziąseł, zapalenie naczyń, zaburzenia widzenia. Rzadko mogą wystąpić: zaburzenia rytmu serca, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, żółtaczka, dezorientacja, hiperglikemia, pojedyncze przypadki ciężkich reakcji skórnych (np. rumień wielopostaciowy). Amlodypina nie wpływa na stężenie lipidów w surowicy oraz laboratoryjne parametry biochemiczne.

Znaczne przedawkowanie może spowodować rozszerzenie naczyń obwodowych i wystąpienie hipotonii. Niezależnie od postępowania zmierzającego od usunięcia nie wchłoniętej amlodypiny z żołądka (np. płukanie żołądka) należy zastosować odpowiednie leczenie objawowe.

Amlodypina jest pochodną dihydropirydyny, hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i w mniejszym stopniu do komórek mięśnia sercowego. Należy do III generacji blokerów wolnych kanałów wapniowych (antagonistów wapnia) charakteryzujących się długotrwałym, nie krótszym niż 24 h działaniem. Działanie przeciwnadciśnieniowe jest spowodowane bezpośrednim rozszerzeniem naczyń krwionośnych, głównie obwodowych.

1 tabl. zawiera 10 mg amlodypiny.