Leczenie substytucyjne należy rozpocząć i monitorować pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawka i schemat dawkowania zależą od wskazania. Leczenie substytucyjne. Produkt należy podawać drogą podskórną. W leczeniu substytucyjnym dawka może wymagać indywidualnego dostosowania dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. Poniższe schematy dawkowania przedstawiono jako wytyczne. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia stężenia minimalnego IgG (oznaczanego przed kolejną infuzją) na poziomie co najmniej 5-6 g/l i mieć na celu osiągnięcie stężenia IgG w surowicy mieszczącego się w zakresie wartości prawidłowych dla osób w danym wieku. Może być konieczne podanie dawki nasycającej wynoszącej co najmniej 0,2-0,5 g/kg (od 1 do 2,5 ml/kg) mc. Podanie może wymagać rozłożenia na kilka dni, przy maks. dawce dobowej wynoszącej 0,1-0,15 g/kg mc. Po osiągnięciu stężeń IgG w stanie stacjonarnym dawki podtrzymujące podaje się w powtarzanych odstępach czasu (ok. raz w tyg.), aby osiągnąć skumulowaną dawkę miesięczną rzędu 0,4-0,8 g/kg mc. Każda pojedyncza dawka może wymagać wstrzyknięcia w różne miejsca anatomiczne. Stężenia minimalne należy mierzyć i oceniać w odniesieniu do częstości występowania zakażeń. Aby zmniejszyć częstość występowania zakażeń, może być konieczne zwiększenie dawki i dążenie do większego stężenia minimalnego. Osoby w podeszłym wieku. Ponieważ dawkę ustala się na podstawie mc. i dostosowuje do wyniku klinicznego w wyżej wymienionych stanach, uważa się, że dawka u osób w podeszłym wieku nie różni się od dawki u pacjentów w wieku 18-65 lat. W badaniach klinicznych stosowanie produktu oceniono u 5 pacjentów z zespołami pierwotnych niedoborów odporności (PID) >65 lat i nie było konieczne specjalne dostosowanie dawki w celu osiągnięcia pożądanego stężenia IgG w surowicy. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0-18 lat) nie różni się od dawkowania u dorosłych, ponieważ dawkowanie dla każdego wskazania ustala się na podstawie mc. i jest dostosowywane do wyniku klinicznego we wskazaniach do leczenia substytucyjnego. Stosowanie produktu oceniono u 43 uczestników z populacji dzieci i młodzieży z PID w wieku 2-16 lat (włącznie), w tym u 28 pacjentów w wieku 12 lat lub młodszych. Do osiągnięcia pożądanego stężenia IgG w surowicy nie były konieczne szczególne wymagania dotyczące dawkowania u dzieci i młodzieży.

Wyłącznie do podania podskórnego. Podawanie leku w inf. podskórnej w ramach leczenia domowego musi rozpocząć i monitorować wykwalifikowany pracownik ochrony zdrowia mający doświadczenie w prowadzeniu pacjentów leczonych w domu. Można stosować pompy infuzyjne odpowiednie do podskórnego podawania immunoglobulin. Pacjent lub opiekun musi zostać przeszkolony w zakresie stosowania pompy infuzyjnej, metod podawania infuzji, prowadzenia dzienniczka leczenia, rozpoznawania ciężkich działań niepożądanych i środków, jakie należy podjąć w przypadku ich wystąpienia. Produkt można podawać w miejsca, takie jak brzuch, udo, ramię i boczna część biodra. Zalecana początkowa szybkość inf. zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta. Dostosowanie szybkości i objętości inf. w odniesieniu do danego miejsca podania zależy od tolerancji pacjenta. Zaleca się stosowanie początkowej szybkości podawania wynoszącej 10 ml/godz./miejsce inf. W przypadku dobrej tolerancji szybkość podawania można zwiększać w odstępach co najmniej 10-minutowych do maks. 20 ml/godz./miejsce inf. u dzieci i młodzieży oraz do maks. 25 ml/godz./miejsce inf. w przypadku pacjentów dorosłych podczas pierwszych 2 inf. W przypadku dobrej tolerancji 2 inf. szybkość podawania można stopniowo zwiększać do 35 ml/godz./miejsce. Można używać więcej niż 1 pompy infuzyjnej jednocześnie. Objętość produktu podanego w określonym miejscu jest różna. U niemowląt i dzieci miejsca infuzji można zmieniać co 5-15 ml. U dorosłych dawki powyżej 30 ml można podzielić zgodnie z preferencjami pacjenta. Nie ma ograniczeń co do liczby miejsc podania. Miejsca podania powinny być oddalone od siebie o co najmniej 5 cm. Miejsca podania należy zmieniać i unikać wystających kości.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Produktu nie wolno podawać donaczyniowo ani domięśniowo. Pacjenci, u których wystąpiła reakcja anafilaktyczna lub ciężka reakcja ogólnoustrojowa na podanie ludzkiej immunoglobuliny. Pacjenci z niedoborem IgA z przeciwciałami przeciwko IgA i nadwrażliwością na leczenie immunoglobuliną ludzką w wywiadzie.

W celu poprawienia identyfikowalności biologicznych produktów leczniczych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego produktu. Jeśli produkt zostanie przypadkowo podany do naczynia krwionośnego, u pacjenta może wystąpić wstrząs. Należy ściśle przestrzegać zalecanej szybkości inf. Przez cały czas inf. pacjentów należy ściśle monitorować i uważnie obserwować w kierunku wystąpienia jakichkolwiek objawów. Niektóre działania niepożądane mogą występować częściej u pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy, lub w rzadkich przypadkach po zmianie produktu immunoglobuliny ludzkiej normalnej bądź po dłuższej przerwie od czasu ostatniej inf. Możliwych powikłań można często uniknąć: na początku wstrzykując produkt leczniczy powoli (nie przekraczając szybkości 25 ml/godz./miejsce): ściśle monitorując pacjentów przez cały czas inf. w kierunku wystąpienia jakichkolwiek objawów. W szczególności pacjentów, którzy wcześniej nie stosowali immunoglobuliny ludzkiej normalnej, którzy zmienili 1 produkt immunoglobuliny na inny lub w przypadku dłuższego odstępu czasu od poprzedniej inf., należy monitorować podczas 1. inf. i przez 1. h po 1. inf. w celu wykrycia oznak potencjalnych działań niepożądanych. Wszystkich pozostałych pacjentów należy obserwować przez co najmniej 20 minut po podaniu produktu. W razie wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania produktu lub przerwać inf. Wymagane leczenie zależy od rodzaju i nasilenia działania niepożądanego. Reakcje alergiczne lub anafilaktyczne wymagają natychmiastowego przerwania inf. W przypadku wstrząsu należy wdrożyć postępowanie zgodne ze standardami medycznymi dotyczącymi leczenia wstrząsu. Prawdziwe reakcje alergiczne występują rzadko. W szczególności mogą występować u pacjentów z przeciwciałami anty-IgA, których należy leczyć ze szczególną ostrożnością. Pacjenci z przeciwciałami anty-IgA, u których leczenie podawanymi podskórnie produktami IgG pozostaje jedyną opcją, powinni być leczeni produktem leczniczym Xembify wyłącznie pod ścisłą kontrolą lekarską. W rzadkich przypadkach immunoglobulina ludzka normalna może wywołać spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, którzy tolerowali wcześniejsze leczenie immunoglobuliną ludzką normalną. Ze stosowaniem immunoglobulin związane było występowanie tętniczych i żylnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zakrzepica żył głębokich i zator tętnicy płucnej. Przed zastosowaniem immunoglobulin pacjentów należy odpowiednio nawodnić. Należy zachować ostrożność u pacjentów z istniejącymi wcześniej czynnikami ryzyka zdarzeń zakrzepowych (takimi jak stosowanie estrogenów, podeszły wiek, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca oraz w wywiadzie choroba naczyniowa lub epizody zakrzepowe, pacjenci z nabytymi lub wrodzonymi zaburzeniami zakrzepowymi, pacjenci długotrwale unieruchomieni, pacjenci z ciężką hipowolemią, pacjenci z chorobami, które zwiększają lepkość krwi). Pacjentów należy poinformować o pierwszych objawach zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, w tym duszności, bólu i obrzęku kończyny, ogniskowych deficytach neurologicznych i bólu w klatce piersiowej, oraz zalecić natychmiastowy kontakt z lekarzem po wystąpieniu objawów. W związku z leczeniem podawaną podskórnie immunoglobuliną zgłaszano występowanie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych; objawy zwykle pojawiają się w ciągu kilku godz. do 2 dni po leczeniu. AMS może występować częściej u kobiet niż u mężczyzn. AMS charakteryzuje się następującymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi: silny ból głowy, sztywność karku, senność, gorączka, światłowstręt, nudności i wymioty. U pacjentów wykazujących podmiotowe i przedmiotowe objawy AMS należy przeprowadzić dokładne badanie neurologiczne, w tym badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Przerwanie leczenia immunoglobulinami może spowodować remisję AMS w ciągu kilku dni, bez następstw. Pacjentów należy poinformować o pierwszych objawach AMS. AMS może występować częściej w przypadku stosowania dużych dawek i/lub dużej szybkości inf. Wystąpienie ciężkich działań niepożądanych dotyczące nerek zgłaszano u pacjentów otrzymujących immunoglobuliny, zwłaszcza produkty zawierające sacharozę (produkt nie zawiera sacharozy). Należą do nich ostra niewydolność nerek, ostra martwica kanalików nerkowych, nefropatia kanalików proksymalnych i nerczyca osmotyczna. Czynniki zwiększające ryzyko powikłań nerkowych obejmują między innymi istniejącą wcześniej niewydolność nerek, cukrzycę, hipowolemię, jednoczesne stosowanie nefrotoksycznych produktów leczniczych, wiek powyżej 65 lat, posocznicę, nadmierną lepkość i paraproteinemię. Należy również monitorować pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w szczególności pacjentów z istniejącą wcześniej niewydolnością nerek lub obarczonych ryzykiem ostrej niewydolności nerek. Po inf. immunoglobuliny, przejściowy wzrost różnych biernie przeniesionych przeciwciał do krwi pacjenta może skutkować fałszywie dodatnimi wynikami testów serologicznych. Bierne przenoszenie przeciwciał przeciwko antygenon erytrocytów, m.in. A, B, D, może zakłócać działanie niektórych testów serologicznych w kierunku przeciwciał przeciwko krwinkom czerwonym, na przykład bezpośredniego testu antyglobulinowego (ang. test DAT) (odczynu Coombsa). W przypadku dużych dawek lub grup krwi innych niż O może wystąpić hemoliza, dlatego zaleca się monitorowanie. Standardowe środki zapobiegania zakażeniom wynikającym ze stosowania produktów leczniczych przygotowywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych donacji i puli osocza w kierunku swoistych markerów zakażeń oraz wprowadzenie skutecznych etapów procesu wytwarzania w celu inaktywacji/usunięcia wirusów. Pomimo tego w przypadku podawania produktów leczniczych przygotowanych z ludzkiej krwi lub osocza nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to również nieznanych lub nowo pojawiających się wirusów i innych czynników chorobotwórczych. Podejmowane środki są uważane za skuteczne w przypadku wirusów otoczkowych, takich jak ludzki wirus niedoboru odporności (ang. HIV), wirus zapalenia wątroby typu B (ang. HBV) i wirus zapalenia wątroby typu C (ang. HCV), oraz bezotoczkowego wirusa zapalenia wątroby typu A (ang. HAV). Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość w odniesieniu do wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Istnieje jednak doświadczenia kliniczne, z którego wynika, że produkty immunoglobulin nie przenoszą wirusa zapalenia wątroby typu A ani parwowirusa B19. Ponadto przyjmuje się, że obecność przeciwciał w leku ma istotny udział w ochronie przeciwko tym wirusom. Zdecydowanie zaleca się, aby za każdym razem, kiedy podaje się pacjentowi produkt, zapisywać nazwę i numer serii produktu w celu umożliwienia ustalenia w przyszłości, jaką serię produktu otrzymał pacjent. Wymienione ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą zarówno dorosłych oraz dzieci i młodzieży. Produkt wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, m.in. przez występowanie zawrotów głowy. Pacjenci, u których podczas leczenia wystąpią działania niepożądane, powinni poczekać do ustąpienia objawów przed prowadzeniem pojazdów lub obsługiwaniem maszyn.

Podawanie immunoglobulin może osłabić skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takich jak szczepionki przeciwko odrze, różyczce, śwince i ospie wietrznej, w okresie od co najmniej 6 tyg. do 3 m-cy. Po podaniu tego produktu leczniczego należy zachować odstęp 3 m-cy przed szczepieniem szczepionkami zawierającymi żywe atenuowane wirusy. W przypadku odry osłabienie działania szczepionki może utrzymywać się do 1 roku. U pacjentów otrzymujących szczepionkę przeciw odrze należy zatem oznaczać miano przeciwciał. Wymienione interakcje dotyczą zarówno dorosłych oraz młodzieży i dzieci. Wymienione interakcje dotyczą pacjentów w podeszłym wieku.

Bezpieczeństwo stosowania tego produktu leczniczego u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w badaniach klinicznych z grupą kontrolną, dlatego należy zachować ostrożność w przypadku jego stosowania u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Wykazano, że immunoglobuliny w produktach leczniczych przenikają przez łożysko, co nasila się podczas trzeciego trymestru ciąży. Doświadczenie kliniczne w zakresie stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy się spodziewać szkodliwego wpływu na przebieg ciąży ani na płód i noworodka. Immunoglobuliny przenikają do mleka ludzkiego i mogą przyczyniać się do ochrony noworodka przed czynnikami chorobotwórczymi wnikającymi przez śluzówkę. Doświadczenie kliniczne w zakresie stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać szkodliwego wpływu na płodność.

Sporadycznie mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak dreszcze, ból głowy, zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, ból stawów, niskie ciśnienie krwi i umiarkowany ból pleców. W rzadkich przypadkach immunoglobuliny ludzkie normalne mogą powodować nagły spadek ciśnienia krwi oraz, w pojedynczych przypadkach, wstrząs anafilaktyczny, nawet jeśli pacjent nie wykazywał nadwrażliwości po wcześniejszym podaniu. Często mogą występować reakcje miejscowe w miejscu infuzji, takie jak: obrzęk, bolesność, zaczerwienienie, stwardnienie, zwiększenie ciepłoty w miejscu podania, świąd, zasinienie i wysypka. Bezpieczeństwo stosowania produktu podawanego podskórnie oceniano w dwóch prospektywnych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych fazy III, prowadzonych metodą otwartej próby bez grupy kontrolnej, w których udział wzięło 110 uczestników (mężczyzn i kobiet) w wieku 2-72 lat z pierwotnym niedoborem odporności (PID) wcześniej leczonych IVIg/SCIg. Czterdzieści dziewięć (49) osób uczestniczyło w badaniu prowadzonym w Ameryce Północnej, a 61 osób - w badaniu prowadzonym w Europie. W obu badaniach klinicznych 8 pacjentów przerwało stosowanie produktu z powodu działań niepożądanych; wszystkie działania miały nasilenie łagodne lub umiarkowane, z wyjątkiem niewydolności zastawki aortalnej spowodowanej wadą wrodzoną. Częstość na pacjenta. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) nieżyt nosa. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka grudkowa, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów, ból pleców. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) reakcje w miejscu inf.; (często) gorączka. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszone stężenie immunoglobuliny G we krwi. Częstość na infuzję. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) nieżyt nosa. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) ból głowy. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) biegunka, nudności. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) wysypka grudkowa, świąd. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) ból stawów, ból pleców. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu inf.; (niezbyt często) gorączka. Badania diagnostyczne: (rzadko) zmniejszone stężenie immunoglobuliny G we krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu zidentyfikowano i zgłaszano następujące działania niepożądane: reakcje w miejscu inf., takie jak rumień i obrzęk, duszność, zmęczenie, ból, nudności i ból głowy. Wiarygodne oszacowanie częstości występowania tych działań nie zawsze jest możliwe. Oczekuje się, że częstość występowania, rodzaj i nasilenie działań niepożądanych u dzieci i młodzieży będą takie same jak u dorosłych.

Konsekwencje przedawkowania nie są znane.

Produkt zawiera szerokie spektrum opsonizujących i neutralizujących przeciwciał IgG (immunoglobulin G) przeciwko czynnikom bakteryjnym, wirusowym, pasożytniczym i mykoplazmom oraz wytwarzanym przez nie toksynom. Rola tych przeciwciał i mechanizm działania produktu nie są w pełni poznane.

1 ml zawiera 200 mg immunoglobuliny ludzkiej normalnej.