Zalecana dawka produktu wynosi 120 mg w pojedynczym wstrzyknięciu podskórnym raz na 4 tyg. w udo, brzuch lub ramię. Wszyscy pacjenci muszą otrzymywać co najmniej 500 mg wapnia i 400 j.m. wit. D, jeśli nie występuje u nich hiperkalcemia. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Brak konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Doświadczenie w stosowaniu produktu u pacjentów otrzymujących dializoterapię lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (ClCr <30 ml/min) jest ograniczone. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania denosumabu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci w podeszłym wieku (wiek ł65 lat). Brak konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież. Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci (w wieku <18 lat), ponieważ nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu w tej grupie pacjentów. Zahamowanie RANK/ligand RANK (RANKL) w badaniach na zwierzętach było związane z zahamowaniem wzrostu kości i brakiem wyrzynania się zębów. Zmiany te były częściowo odwracalne po ustaniu hamowania RANKL.

Do podawania podskórnego. Podawanie produktu powinno być wykonywane pod nadzorem fachowego pracownika ochrony zdrowia. Instrukcja dotycząca stosowania, postępowania z lekiem i jego usuwania.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka, nieleczona hipokalcemia.

U wszystkich pacjentów konieczna jest suplementacja wapnia i witaminy D, chyba, że występuje hiperkalcemia. Przed rozpoczęciem leczenia produktem konieczne jest skorygowanie istniejącej hipokalcemii. Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub otrzymujący dializoterapię są narażeni na większe ryzyko rozwoju hipokalcemii. Zaleca się kontrolowanie stężenia wapnia w tej grupie pacjentów. Jeżeli hipokalcemia wystąpi w trakcie leczenia produktem, konieczne może być zastosowanie dodatkowej krótkotrwałej suplementacji wapnia. Martwica kości szczęki (ang. osteonecrosis of the jaw, ONJ) występowała u pacjentów leczonych denosumabem, zwłaszcza u osób z zaawansowanym procesem nowotworowym obejmującym kości. U pacjentów, u których w trakcie badań klinicznych rozwinęła się ONJ zazwyczaj występowały znane czynniki ryzyka ONJ obejmujące m.in. inwazyjne zabiegi stomatologiczne (np. ekstrakcja zęba, wszczepianie implantów stomatologicznych, zabiegi chirurgiczne w obrębie jamy ustnej), nieodpowiednią higienę jamy ustnej lub inne występujące wcześniej choroby stomatologiczne, zaawansowany proces nowotworowy, zakażenia lub jednoczesne stosowanie innych terapii (np. chemioterapia, kortykosteroidy, inhibitory angiogenezy, radioterapia głowy i szyi). Przed rozpoczęciem leczenia produktem należy rozważyć przeprowadzenie badania i zapobiegawczego leczenia stomatologicznego u pacjentów z aktywnymi zmianami w obrębie zębów i szczęki (wymienionych powyżej). Pacjenci będący w trakcie leczenia powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. Podczas leczenia produktem należy dbać o właściwą higienę jamy ustnej. Pacjenci, u których zachodzi podejrzenie występowania ONJ lub u których w trakcie leczenia produktem wystąpiła ONJ powinni mieć zapewnioną opiekę stomatologa lub chirurga szczękowego. W przypadku tych pacjentów, zabiegi chirurgiczne przeprowadzone w celu leczenia ONJ mogą zaostrzyć ten stan. Przed rozpoczęciem stosowania produktu, należy indywidualnie ocenić stosunek ryzyka do korzyści u każdego pacjenta z czynnikami ryzyka wystąpienia ONJ niemożliwymi do uniknięcia oraz u pacjentów, u których ONJ wystąpiła w trakcie leczenia produktem. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym obejmującym kości zgłaszano przypadki wystąpienia zakażenia skóry (głównie zapalenia tkanki łącznej), które wymagały hospitalizacji. Należy doradzić pacjentom, by jak najszybciej zgłaszali się po pomoc medyczną, jeśli wystąpią u nich podmiotowe lub przedmiotowe objawy zapalenia tkanki łącznej. Pacjenci leczeni produktem nie powinni być równocześnie leczeni innymi produktami leczniczymi zawierającymi denosumab (ze wskazaniami osteoporotycznymi). Pacjenci leczeni produktem nie powinni być równocześnie leczeni bisfosfonianami. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami nietolerancji fruktozy nie powinni stosować produktu. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. W badaniach klinicznych produkt był podawany równocześnie ze standardowymi terapiami przeciwnowotworowymi oraz pacjentom przyjmującym wcześniej bisfosfoniany. Nie obserwowano klinicznie istotnych zmian w min. stężeniu w surowicy oraz we właściwościach farmakodynamicznych denosumabu (stężenie N-telopeptydu w moczu skorygowane o stężenie kreatyniny, uNTx/Cr) podawanego w skojarzeniu z chemioterapią i/lub hormonoterapią lub po wcześniejszej ekspozycji na bisfosfoniany podawane dożylnie.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania produktu u kobiet w ciąży. Badanie na małpach cynomolgus wykazało toksyczny wpływ na reprodukcję po podawaniu przez całą ciążę dawki denosumabu, skutkującej 12 razy większym polem pod krzywą AUC w stosunku do dawki zalecanej u ludzi. Produkt nie jest zalecany do stosowania u kobiet w ciąży i kobiet w wieku rozrodczym niestosujących metod antykoncepcyjnych. Nie wiadomo, czy denosumab przenika do mleka kobiecego. Badania prowadzone na myszach z usuniętym genem RANKL sugerują, że brak RANKL podczas ciąży może zaburzać dojrzewanie gruczołów sutkowych prowadząc do poporodowych zaburzeń laktacji. Decyzję o ewentualnym powstrzymaniu się od karmienia piersią lub leczenia produktem należy podjąć na podstawie oceny korzyści z karmienia piersią dla noworodka/niemowlęcia oraz korzyści z leczenia produktem dla kobiety. Brak danych dotyczących wpływu denosumabu na płodność ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zapalenie tkanki łącznej. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) hipokalcemia, hipofosfatemia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) ekstrakcja zęba. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) martwica kości szczęki. W trzech badaniach klinicznych fazy III kontrolowanych aktywnym leczeniem, u pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym obejmującym kości, hipokalcemię zaobserwowano u 9,6% pacjentów leczonych produktem i u 5,0% pacjentów leczonych kwasem zoledronowym. Zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy 3. stopnia obserwowano u 2,5% pacjentów leczonych produktem oraz u 1,2% pacjentów leczonych kwasem zoledronowym. Zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy 4. stopnia wystąpiło u 0,6% pacjentów leczonych produktem i u 0,2% pacjentów leczonych kwasem zoledronowym. W trzech badaniach klinicznych fazy III kontrolowanych aktywnym leczeniem z udziałem pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym obejmującym kości, wystąpienie ONJ potwierdzono u 1,8% pacjentów leczonych produktem i u 1,3% pacjentów leczonych kwasem zoledronowym. Charakterystyka kliniczna obserwowanych przypadków była zbliżona dla obu grup badawczych. Wśród pacjentów z potwierdzonym rozpoznaniem ONJ, większość (81% w obu grupach pacjentów) przeszła ekstrakcję zęba, nie zachowywała odpowiedniej higieny jamy ustnej i/lub stosowała aparaty nazębne. Ponadto, większość pacjentów otrzymywała w danym momencie lub wcześniej chemioterapię. Pacjenci z pewnymi określonymi czynnikami ryzyka wystąpienia ONJ byli wyłączeni z udziału w kluczowych badaniach. W trzech badaniach klinicznych fazy III kontrolowanych aktywnym leczeniem z udziałem pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym obejmującym kości, częściej zgłaszano zakażenia skóry prowadzące do hospitalizacji (zwłaszcza zapalenie tkanki łącznej) w przypadku pacjentów leczonych produktem (0,9%) niż kwasem zoledronowym (0,7%). W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów bez nowotworów w stadium zaawansowanym, ale z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub u pacjentów dializowanych występowało większe ryzyko wystąpienia hipokalcemii w przypadku braku suplementacji wapnia.

Brak doświadczenia z przedawkowaniem w badaniach klinicznych. Produkt podawano w badaniach klinicznych w dawkach do 180 mg co 4 tyg. i 120 mg/tyg. przez 3 tyg.

RANKL występuje w postaci przezbłonowego lub rozpuszczalnego białka. RANKL jest konieczny do tworzenia, funkcjonowania i przeżycia osteoklastów, które są jedynym rodzajem komórek odpowiedzialnych za resorpcję kości. Nasilona aktywność osteoklastów, stymulowana przez RANKL, jest głównym mediatorem niszczenia kości w chorobie nowotworowej z przerzutami do kości i w szpiczaku mnogim. Denosumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym (IgG2), skierowanym przeciwko RANKL oraz wiążącym się z dużym powinowactwem i swoistością z RANKL, zapobiegając interakcji RANKL/RANK. Zapobieganie interakcji RANKL/RANK hamuje powstawanie i czynność osteoklastów, zmniejszając w ten sposób resorpcję kości oraz niszczenie kości indukowane przez nowotwór.

1 fiol. zawiera 120 mg denosumabu w 1,7 ml roztworu (70 mg/ml).