Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu B. Dorośli. Zalecana dawka preparatu wynosi 100 mg raz/dobę. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy zawsze stosować w skojarzeniu z drugim lekiem, bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności oraz w celu uzyskania szybkiego zahamowania replikacji wirusa. Czas trwania leczenia. Optymalny czas trwania leczenia jest nieznany. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B (przewlekłe WZWB, ang. CHB) bez marskości leczenie powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 m-cy po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do serokonwersji HBsAg lub utraty skuteczności. Po przerwaniu leczenia należy regularnie kontrolować miana HBV DNA i aktywność AlAT w surowicy, w celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego. U pacjentów z przewlekłym WZWB z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg (wirus z mutacją w regionie poprzedzającym gen kodujący białko rdzeniowe - region pre-core), bez marskości, leczenie należy kontynuować przynajmniej do wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W przypadku przedłużonego leczenia, zalecana jest ponowna ocena w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla danego pacjenta. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lub marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. W przypadku przerwania podawania lamiwudyny, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w celu wykrycia nawrotu zapalenia wątroby. Oporność kliniczna. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój zmutowanych HBV z mutacją YMDD (tyrozyna-metionina-asparaginian-asparaginian) może powodować zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w monoterapii należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lek bez krzyżowej oporności na lamiwudynę lub dodanie alternatywnego leku bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, jeśli HBV DNA w surowicy pozostaje wykrywalny w 24 tyg. lub po 24 tyg. leczenia. Do leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych HIV i aktualnie otrzymujących lamiwudynę lub u których planuje się leczenie lamiwudyną albo leczenie skojarzone lamiwudyna-zydowudyna, powinna być utrzymana dawka lamiwudyny zalecana w przypadku zakażenia HIV (zazwyczaj 150 mg 2x/dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi). Zaburzenia czynności nerek. Stężenie lamiwudyny w surowicy (AUC) zwiększa się u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego. Dlatego u pacjentów ClCr <50 ml/min dawkowanie należy zmniejszyć. W przypadku konieczności zastosowania dawki mniejszej niż 100 mg należy zastosować lek, roztw. doust. Dawkowanie produktu leczniczego (roztw. doust.) u pacjentów ze zmniejszonym klirensem nerkowym: ClCr 30 do <50 ml/min. - pierwsza dawka 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 10 ml (50 mg); ClCr 15 do <30 ml/min. - pierwsza dawka 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 5 ml (25 mg); ClCr 5 do <15 ml/min. - pierwsza dawka 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę raz/dobę; ClCr <5 ml/min. - pierwsza dawka 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca raz/dobę 2 ml (10 mg). Wyniki badań pacjentów poddawanych okresowej hemodializie (Ł4 h dializy 2-3x/tydz.) wskazują, że po początkowym zmniejszeniu dawki lamiwudyny dokonanej w zależności od wartości ClCr, dalsza zmiana dawkowania nie jest konieczna podczas trwania dializy. Zaburzenia czynności wątroby. Wyniki badań u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, w tym u pacjentów z krańcową niewydolnością wątroby oczekujących na transplantację, wskazują, że zaburzenia czynności wątroby nie wpływają znacząco na farmakokinetykę lamiwudyny. Na podstawie tych danych można stwierdzić, że nie jest konieczne dostosowanie dawki lamiwudyny u pacjentów z niewydolnością wątroby, jeżeli nie towarzyszy jej niewydolność nerek. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku normalny proces starzenia się organizmu z towarzyszącą mu niewydolnością nerek nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na lamiwudynę, z wyjątkiem pacjentów z ClCr <50 ml/min. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego u niemowląt, dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Aktualne dane patrz ChPL, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Nadwrażliwość na lamiwudynę lub pozostałe składniki preparatu.

W przypadku przerwania podawania preparatu, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w kierunku wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby - należy u pacjentów przeprowadzać okresowo zarówno badania kliniczne, jak i oznaczenia czynności wątroby (aktywność AlAT i stężenie bilirubiny) przez okres co najmniej 4 m-cy, a później zawsze, kiedy jest to klinicznie wskazane. W trakcie leczenia preparatem pacjent powinien być regularnie monitorowany: nie rzadziej, niż co 3 m-ce powinna być oznaczana aktywność AlAT, a co 6 m-cy stężenia HBV DNA i HBeAg. Pacjenci z objawami niewydolności wątroby w czasie leczenia lub po zakończonym leczeniu powinni być częściej monitorowani niż jest to standardowo zalecane. Do chwili obecnej brak jest danych na temat skuteczności lamiwudyny u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu Delta lub typu C. Ograniczone są dane na temat stosowania leku u pacjentów z mutacją wirusa HBV typu pre-core (HBeAg ujemnych) i u pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie immunosupresyjne, w tym chemioterapię przeciwnowotworową. Brak jest wystarczających danych potwierdzających korzyści ze wznowienia leczenia lamiwudyną u pacjentów, u których rozwinęły się objawy nawrotu zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu tym preparatem. Z powodu ograniczonych danych podawanie lamiwudyny u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat nie jest zalecane. Pacjenci z cukrzycą powinni być poinformowani, że każda dawka roztworu doustnego (100 mg = 20 ml) zawiera 4 mg sacharozy.

Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych lamiwudyny jest niewielkie z powodu ograniczonego metabolizmu i niewielkiego wiązania się z białkami osocza oraz prawie całkowitego wydalania przez nerki w niezmienionej postaci. Lamiwudyna jest w większości wydalana poprzez układ aktywnego transportu kationów organicznych. Możliwość interakcji z innymi, jednocześnie stosowanymi lekami, należy brać pod uwagę szczególnie w przypadku leków, które są również głównie wydalane poprzez aktywny transport kationów organicznych, np. trimetoprimu. Podawanie trimetoprimu i sulfametoksazolu w dawce 160 mg/800 mg powoduje zwiększenie stężenia lamiwudyny we krwi o około 40%. Lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę trimetoprimu i sulfametoksazolu. Jednak dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania lamiwudyny. Lamiwudyna może hamować wewnątrzkomórkową fosforylację zalcytabiny, gdy obydwa leki są podawane jednocześnie - preparat nie jest zalecany do stosowania w skojarzeniu z zalcytabiną.

Bezpieczeństwo stosowania lamiwudyny u kobiet w ciąży nie zostało określone. Podawanie preparatu nie jest zalecane podczas I trymestru ciąży oraz w okresie karmienia piersią.

Najczęściej obserwowano: złe samopoczucie i zmęczenie, zakażenia dróg oddechowych, dyskomfort w obrębie gardła i migdałków, ból głowy, dyskomfort i bóle brzucha, nudności, wymioty i biegunkę. Dane z badań klinicznych: bardzo często - zwiększenie aktywności AlAT; często - zwiększenie aktywności CK. Ponadto po wprowadzeniu leku na rynek bardzo rzadko stwierdzano trombocytopenię oraz choroby mięśni (w tym bóle i kurcze mięśniowe). U pacjentów z zakażeniem wirusem HIV stwierdzono przypadki zapalenia trzustki i obwodowej neuropatii (lub parestezji). W trakcie leczenia pacjentów zakażonych wirusem HIV kombinacją analogów nukleozydów stwierdzano przypadki kwasicy mleczanowej, czasami śmiertelne, zazwyczaj związane z ciężką hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby.

Lek przeciwwirusowy, aktywny wobec wirusa zapalenia wątroby typu B. Lamiwudyna jest metabolizowana, zarówno przez zakażone wirusem jak i niezakażone komórki, do trójfosforanu (TP), który jest aktywną pochodną związku macierzystego. Wewnątrzkomórkowy T0,5 trójfosforanu lamiwudyny w hepatocytach wynosi 7-19 h in vitro. Trójfosforan lamiwudyny działa jako substrat dla wirusowej polimerazy HBV. Dalsze tworzenie się wirusowego DNA jest blokowane przez włączenie trójfosforanu lamiwudyny do łańcucha i wynikające z tego zakończenie jego powstawania. Trójfosforan lamiwudyny nie wpływa na prawidłowy metabolizm komórkowy dezoksynukleotydów. Po podaniu doustnym lamiwudyna dobrze się wchłania z przewodu pokarmowego, osiągając maks. stężenie we krwi po około 1 h. Biodostępność wynosi 80-85%. W niewielkim stopniu wiąże się z albuminami osocza. W niewielkim stopniu (5-10%) jest metabolizowana w wątrobie. T0,5 we krwi wynosi 5-7 h. Większość lamiwudyny jest wydalana w postaci nie zmienionej z moczem w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania (układ transportu kationów organicznych). Na klirens nerkowy przypada około 70% wydalanej lamiwudyny. Wydalanie lamiwudyny zmienia się w przypadku zaburzenia czynności nerek. Farmakokinetyka lamiwudyny nie ulega zmianie w przypadku zaburzeń czynności wątroby.

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lamiwudyny. 1 ml roztworu doustnego zawiera 5 mg lamiwudyny.