Leczenie należy rozpocząć i odpowiednio monitorować wyłącznie w warunkach szpitalnych lub pod nadzorem specjalisty. Amiodaronu chlorowodorek można stosować wyłącznie, gdy dostępne są urządzenia do monitorowania czynności serca, defibrylacji i stymulacji czynności serca. Należy wykonać badania czynności tarczycy w stosownych wypadkach przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów. Zazwyczaj zalecana dawka to 5 mg/kg mc., podawana w infuzji dożylnej, trwającej od 20 minut do 2 h. Lek należy podawać w postaci roztw. rozcieńczonego w 250 ml glukozy 5%. Następnie infuzję można powtórzyć w dawce do 1200 mg (około 15 mg/kg mc.) w maks. objętości 500 ml glukozy 5%/dobę, szybkość infuzji należy dostosować na podstawie reakcji klinicznej. W stanie zagrożenia życia lek można podać - według uznania lekarza - w powolnym dożylnym wstrzyknięciu w dawce 150-300 mg w 10-20 ml glukozy 5%, trwającym co najmniej 3 minuty. Procedurę można powtórzyć po upływie przynajmniej 15 minut. Pacjentów otrzymujących amiodaronu chlorowodorek w ten sposób należy ściśle monitorować, np. w oddziale intensywnej terapii. Zmiana podawania dożylnego na doustne. Niezwłocznie po uzyskaniu właściwej reakcji należy równolegle rozpocząć leczenie doustne, podając zazwyczaj stosowaną dawkę nasycającą (np. 200 mg 3x/dobę). Amiodaronu chlorowodorek należy odstawiać stopniowo. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności amiodaronu u dzieci i młodzieży. Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, dożylne podanie preparatu jest przeciwwskazane u noworodków. Preparat powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u niemowląt i dzieci w wieku poniżej 3 lat. Pacjenci w podeszłym wieku. Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów ważne jest, aby stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Chociaż brak danych dotyczących innych zaleceń odnośnie dawkowania w tej grupie pacjentów, pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na bradykardię i zaburzenia przewodzenia, w przypadku zastosowania zbyt dużej dawki. Szczególną uwagę należy zwrócić na monitorowanie czynności tarczycy. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa. Zalecana dawka w przypadku migotania komór/częstoskurczu komorowego bez tętna, odpornego na defibrylację wynosi 300 mg (lub 5 mg/kg mc.) rozcieńczonych w 20 ml glukozy 5% w szybkim wstrzyknięciu. Jeżeli migotanie komór nie ustąpi, można rozważać podanie dodatkowej dawki 150 mg dożylnie (lub 2,5 mg/kg mc.). Zaburzenia czynności wątroby i nerek. Chociaż podczas długotrwałego stosowania doustnego amiodaronu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby nie stwierdzono konieczności dostosowania dawkowania, należy ściśle monitorować stan kliniczny pacjentów w podeszłym wieku, np. w oddziale intensywnej terapii.

Podanie dożylne.

Nadwrażliwość na substancję czynną, jod lub na którąkolwiek substancję pomocniczą (1 amp. zawiera ok. 56 mg jodu). Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, dożylne podanie leku jest przeciwwskazane u noworodków. Ciężka niewydolność oddechowa, zapaść krążeniowa lub ciężkie niedociśnienie tętnicze; niedociśnienie, niewydolność serca i kardiomiopatia również stanowią przeciwwskazania do stosowania produktu we wstrzyknięciu dożylnym typu bolus. Zaburzenia czynności tarczycy lub zaburzenia czynności tarczycy w wywiadzie. Bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy i zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego u pacjentów bez stymulatora. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia (blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia, blok dwu- lub trójwiązkowy) lub chorobą węzła zatokowego amiodaron można stosować wyłącznie w wyspecjalizowanych ośrodkach i wyłącznie u pacjentów z wszczepionym stymulatorem serca. Jednoczesne stosowanie leków wydłużających odstęp QT. Ciąża i karmienie piersią. Produkt można stosować wyłącznie w stanie zagrożenia życia. Powyższe przeciwwskazania nie dotyczą stosowania amiodaronu chlorowodorku w resuscytacji krążeniowo-oddechowej z powodu migotania komór odpornego na defibrylację.

Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i alergiczne. Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana, ze zwiększonym ryzykiem kumulacji u małych dzieci. Istnieją doniesienia o występowaniu zespołu poważnych zdarzeń niepożądanych i niewydolności oddechowej prowadzących do zgonu (ang. "Gasping Syndrome"), u noworodków lub wcześniaków, którym podano produkty lecznicze zawierające alkohol benzylowy (objawy to nagłe wystąpienie zaburzeń oddychania, niedociśnienie tętnicze, bradykardia i zapaść sercowo-naczyniowa). Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u noworodków i powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u niemowląt i dzieci poniżej 3 lat. Ponieważ alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko, należy zachować ostrożność podczas stosowania tego produktu leczniczego w czasie ciąży. Duże objętości leków zawierających alkohol benzylowy należy podawać z zachowaniem ostrożności i tylko w razie konieczności, szczególnie u osób z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek ze względu na ryzyko kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna). Amiodaronu chlorowodorek można podawać wyłącznie w oddziale intensywnej opieki i pod stałym nadzorem (monitorowanie zapisu EKG i ciśnienia tętniczego). Podanie w inf. dożylnej jest korzystniejsze niż w dożylnym bolusie, ze względu na skutki hemodynamiczne, czasami związane z szybkim wstrzyknięciem. Zbyt szybkie podanie lub przedawkowanie może doprowadzić do zapaści krążeniowej (u pacjentów z bradykardią wykazano skuteczność atropiny). Powtarzająca się lub ciągła inf. do żyły obwodowej może wywołać reakcję w miejscu wstrzyknięcia. Jeżeli planowana jest wielokrotna lub ciągła inf., zaleca się podawanie przez wkłucie centralne. Leku nie należy mieszać z innymi produktami w tej samej strzykawce i nie należy podawać go w jednym wlewie z innymi lekami. Jeśli leczenie amiodaronem powinno być kontynuowane, należy to zrobić we wlewie dożylnym. W przypadku podania w infuzji, wielkość kropli amiodaronu chlorowodorku może się zmniejszać i w razie konieczności należy dostosować szybkość inf. Znieczulenie ogólne: przed zabiegiem należy poinformować anestezjologa, że pacjent przyjmuje amiodaron. Otrzymano raporty o krystalizacji dla leku: przed podaniem należy obejrzeć każdą amp. i sprawdzić, czy nie zawiera kryształów; roztw. należy stosować tylko wtedy, gdy jest klarowny, bez cząstek stałych, a pojemnik jest nieuszkodzony i nienaruszony. Należy rozważyć zastosowanie wewnętrznych filtrów dożylnych z możliwością podłączenia do zestawu inf. ako dodatkowego środka ostrożności. Zaburzenia serca: należy zachować ostrożność u pacjentów z niedociśnieniem i niewyrównaną kardiomiopatią oraz ciężką niewydolnością serca. Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Zgłaszano przypadki nowych zaburzeń rytmu serca lub nasilenia leczonych, czasami zakończone zgonem. Ważne jest, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku na skutek jego proarytmicznego działania czy też związane jest to z pogorszeniem czynności serca. Działanie proarytmiczne występuje zwykle w obecności czynników wydłużających odstęp QT, takich jak interakcje z lekami i/lub zaburzenia elektrolitowe. Pomimo wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje małą aktywność wywoływania zaburzeń rytmu typu „torsade de pointes”. Zbyt duża dawka może prowadzić do ciężkiej bradykardii i zaburzeń przewodzenia, z pojawieniem się rytmu komorowego, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub podczas leczenia glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach należy przerwać leczenie amiodaronu chlorowodorkiem. W razie potrzeby można podać b-adrenomimetyk lub glukagon. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, jeśli bradykardia jest ciężka i objawowa, należy rozważyć wszczepienie rozrusznika. Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem załamka U i zniekształconego załamka T; zmiany te nie odzwierciedlają toksyczności. Zagrażające życiu przypadki bradykardii i bloku serca obserwowano, gdy protokoły leczenia zawierające sofosbuwir były stosowane w skojarzeniu z amiodaronem. Bradykardia zwykle występowała w ciągu kilku godz. lub dni, ale odległe przypadki były najczęściej obserwowane do 2 tygodni po rozpoczęciu leczenia przeciw HCV. U pacjentów leczonych według protokołu zawierającego sofosbuwir, amiodaron powinien być stosowany wyłącznie, gdy inne alternatywne leki przeciwarytmiczne nie są tolerowane lub są przeciwwskazane. Jeżeli jednoczesne stosowanie amiodaronu zostanie uznane za konieczne, zaleca się, aby pacjenci zostali poddani się monitorowaniu kardiologicznemu w warunkach stacjonarnych przez pierwsze 48 h jednoczesnego stosowania, po czym należy codziennie monitorować częstość akcji serca w warunkach ambulatoryjnych lub samodzielnie przez pacjenta, przynajmniej przez pierwsze 2 tyg. leczenia. Ze względu na długi T0,5 amiodaronu, opisane powyżej monitorowanie pracy serca należy również przeprowadzić u pacjentów, którzy przerwali leczenie amiodaronem w ciągu ostatnich kilku m-cy i mają rozpocząć leczenie według protokołu zawierającego sofosbuwir. Wszyscy pacjenci otrzymujący amiodaron w skojarzeniu z protokołem zawierającym sofosbuwir powinni zostać ostrzeżeni o objawach bradykardii i bloku serca oraz powinni zostać poinformowani, aby w razie ich wystąpienia niezwłocznie zasięgnęli porady lekarza. Pierwotna dysfunkcja przeszczepu (ang. PGD) po przeszczepie serca: w badaniach retrospektywnych stosowanie amiodaronu u biorcy przeszczepu przed przeszczepieniem serca wiązało się ze zwiększonym ryzykiem PGD. PGD to zagrażające życiu powikłanie przeszczepu serca, którego objawami są: dysfunkcja lewo-, prawo- lub dwukomorowa, występująca w ciągu pierwszych 24 h od przeszczepu, dla której nie można zidentyfikować przyczyny wtórnej. Ciężkie PGD może być nieodwracalne. W przypadku pacjentów znajdujących się na liście oczekujących na przeszczep serca należy rozważyć zastosowanie alternatywnego leku przeciwarytmicznego możliwie jak najwcześniej przed przeszczepem. Znieczulenie ogólne: Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu lub otrzymujących tlenoterapię w dużych dawkach. U pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu, przyjmujących amiodaron zgłaszano ciężkie powikłania: bradykardię nie odpowiadającą na atropinę, niedociśnienie, zaburzenia przewodzenia, zmniejszoną pojemność minutową serca. Amiodaron może wywoływać nadczynność tarczycy, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności tarczycy w wywiadzie lub u pacjentów, którzy doustnie przyjmują/wcześniej przyjmowali amiodaron. Jeśli podejrzewa się zaburzenia czynności tarczycy należy oznaczyć stężenie hormonu tarczycy (TSH) w surowicy metodą ultraczułą/wysokoczułą (ang. usTSH). Badania czynności tarczycy powinny być wykonywane w stosownych przypadkach przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów. Amiodaron zawiera jod i dlatego może zaburzać wychwyt jodu promieniotwórczego. Jednak badania czynności tarczycy (wolna T3, wolna T4, usTSH) są możliwe do zinterpretowania. Amiodaron hamuje obwodową konwersję tyroksyny (T4) do trijodotyroniny (T3) i może powodować izolowane zmiany biochemiczne (zwiększenie stężenia wolnej T4 w surowicy, stężenie wolnej T3 jest nieznacznie zmniejszone lub prawidłowe) u pacjentów z kliniczną eutyreozą. W takich przypadkach nie ma konieczności przerwania leczenia amiodaronem, jeśli nie ma klinicznych lub dodatkowych laboratoryjnych (usTSH) dowodów na chorobę tarczycy. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: wystąpienie duszności lub kaszlu bez odkrztuszania może być związane z toksycznością płucną, taką jak śródmiąższowe zapalenie płuc. Podczas dożylnego stosowania amiodaronu zgłaszano bardzo rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc. W przypadku takiego podejrzenia należy wykonać prześwietlenie klatki piersiowej. Należy rozważyć dalsze leczenie amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zwykle odwracalne, jeżeli leczenie amiodaronem zostanie szybko zakończone. W takim przypadku należy rozważyć zastosowanie kortykosteroidów. Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, po czym następuje wolniejsza poprawa parametrów radiologicznych i czynności płuc. Stan niektórych pacjentów może ulec pogorszeniu pomimo odstawienia amiodaronu chlorowodorku. Zgłaszano przypadki toksycznego działania na płuca prowadzącego do zgonu. Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, niekiedy prowadzące do zgonu, zwykle występujące w okresie bezpośrednio po zabiegu (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych); możliwą przyczyną są interakcje z tlenem o dużym stężeniu. W ciągu pierwszych 24 h dożylnego podawania amiodaronu może wystąpić ciężka niewydolność komórek wątrobowych, która niekiedy prowadzi do zgonu. Dlatego po rozpoczęciu leczenia amiodaronem zalecane jest ścisłe monitorowanie aktywności aminotransferaz. Zagrażające życiu lub nawet śmiertelne reakcje skórne: zespół Stevens-Johnsona (SJS), toksyczna rozpływna martwica naskórka (ang. TEN). Jeśli wystąpią objawy podmiotowe lub przedmiotowe SJS, TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), należy natychmiast przerwać leczenie amiodaronem. W przypadku niewyraźnego lub pogorszonego widzenia należy niezwłocznie wykonać pełne badanie okulistyczne, w tym badanie dna oka. Pojawienie się neuropatii nerwu wzrokowego i/lub zapalenia nerwu wzrokowego wymaga odstawienia amiodaronu z powodu potencjalnej progresji do utraty wzroku. Nie zaleca się stosowania amiodaronu jednocześnie z następującymi lekami: b-adrenolityki, antagoniści wapnia zwalniający czynność serca (werapamil, diltiazem), drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię. W przypadku wystąpienia hipokaliemia, należy ją wyrównać i monitorować odstęp QT. W przypadku wystąpienia zaburzeń rytmu typu „torsade de pointes” nie należy podawać leków przeciwarytmicznych, można zastosować stymulację i podać dożylnie magnez. Podczas jednoczesnego podawaniu amiodaronu i flekainidu zgłaszano zwiększenie stężenia flekainidu w osoczu. Dawkę flekainidu należy odpowiednio zmniejszyć i ściśle monitorować stan pacjenta. Amiodaronu chlorowodorek może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Do bardziej istotnych leków, wykazujących interakcje z amiodaronem należy: warfaryna, digoksyna, fenytoina i każdy lek wydłużający odstęp QT. Przeciwwskazane jest leczenie skojarzone z następującymi lekami, które wydłużają odstęp QT, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia częstoskurczu typu „torsade de pointes”: leki przeciwarytmiczne klasy Ia, np. chinidyna, prokainamid, dyzopiramid; leki przeciwarytmiczne klasy III, np. sotalol, bretylium; podawana dożylnie erytromycyna, kotrimoksazol lub pentamidyna; niektóre leki przeciwpsychotyczne, np. chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, amisulpryd i sertindol; preparaty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepina, maprotylina, amitryptylina; niektóre leki przeciwhistaminowe, np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna; leki przeciwmalaryczne, np. chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna; moksyfloksacyna. U pacjentów przyjmujących amiodaron jednocześnie z fluorochinolonami opisywano rzadkie przypadki wydłużenia odstępu QTc z wystąpieniem częstoskurczu typu „torsade de pointes” lub bez jego wystąpienia. Należy unikać jednoczesnego podawania amiodaronu i fluorochinolonów (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane, patrz powyżej). Nie zaleca się stosowania amiodaronu jednocześnie z następującymi lekami: b-adrenolityki i antagoniści wapnia z grupy diltiazemu i werapamilu - może wystąpić nasilenie działania chronotropowego ujemnego i spowolnienie przewodzenia. Jednoczesne podawanie amiodaronu z protokołami zawierającymi sofosbuwir może prowadzić do ciężkiej objawowej bradykardii. Jeśli nie można uniknąć ich jednoczesnego podawania, zaleca się monitorowanie pracy serca. Drażniące środki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię, zwiększając w ten sposób ryzyko wystąpienia częstoskurczu typu „torsade de pointes”; należy stosować inne rodzaje środków przeczyszczających. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania następujących leków, które również mogą prowadzić do hipokaliemii i/lub hipomagnezemii,: diuretyków, kortykosteroidów stosowanych ogólnoustrojowo, tetrakozaktydu, amfoterycyny B podawanej dożylnie. U pacjentów przyjmujących amiodaron poddawanych znieczuleniu ogólnemu zgłaszano potencjalnie ciężkie powikłania, takie jak bradykardia nie odpowiadająca na atropinę, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia przewodzenia, zmniejszona pojemność minutowa serca. Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych), czasami prowadzących do zgonu, zwykle występujących w okresie bezpośrednio po zabiegu. Może to być związane z interakcją z tlenem podawanym w dużym stężeniu. Wpływ amiodaronu chlorowodorku na inne produkty lecznicze Amiodaron i (lub) jego metabolit, desetyloamiodaron, hamują CYP1A1, CYP1A2, CYP3A4, CYP2C9, CYP2D6 i glikoproteinę P i mogą zwiększać narażenie na ich substraty. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, interakcje można obserwować przez kilka miesięcy po odstawieniu tego leku. Amiodaron jest inhibitorem glikoproteiny P. Przypuszcza się, że jednoczesne stosowanie amiodaronu z substratami glikoproteiny P wiąże się ze zwiększeniem narażenia na te substraty. Podawanie amiodaronu chlorowodorku pacjentom przyjmującym digoksynę powoduje zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu, a tym samym pojawienie się objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z dużym stężeniem digoksyny; mogą wystąpić zaburzenia automatyzmu (nasilona bradykardia) oraz synergiczny wpływ na częstość akcji serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Zaleca się obserwację kliniczną, monitorowanie zapisu EKG i oznaczanie parametrów laboratoryjnych, aby nie przeoczyć objawów toksyczności glikozydów nasercowych. Dawkę digoksyny należy zmniejszyć o połowę. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amiodaronu z dabigatranem, ze względu na ryzyko krwawienia. Konieczne może być dostosowanie dawki dabigatranu, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania. Amiodaron zwiększa stężenie w osoczu substratów CYP 2C9, takich jak doustne leki przeciwzakrzepowe (warfaryna) i fenytoina, poprzez hamowanie izoenzymu 2C9 cytochromu P450. Konieczne jest odpowiednie zmniejszenie dawki warfaryny. Należy częściej oznaczać czas protrombinowy, zarówno podczas leczenia amiodaronem, jak i po jego zakończeniu. Dawkę fenytoiny należy zmniejszyć, jeśli pojawią się objawy przedawkowania. Należy oznaczać stężenie leku w osoczu. Ponieważ flekainid jest metabolizowany głównie przez CYP 2D6, poprzez hamowanie tego izoenzymu, amiodaron może zwiększać stężenie flekainidu w osoczu. Zaleca się zmniejszenie dawki flekainidu o 50% i monitorowanie stanu pacjenta, aby nie przeoczyć działań niepożądanych. Należy monitorować stężenie flekainidu w osoczu. Podawanie niektórych leków wraz z amiodaronem, który jest inhibitorem CYP 3A4, może skutkować zwiększeniem ich stężenia w osoczu, które może prowadzić do zwiększenia ich toksyczności. W przypadku stosowania jednocześnie z amiodaronem stężenie cyklosporyny w osoczu może zwiększyć się nawet dwukrotnie. Aby utrzymać stężenie cyklosporyny w osoczu w zakresie terapeutycznym konieczne może być zmniejszenie jej dawki. Ryzyko toksycznego działania (na przykład rabdomioliza) na mięśnie jest większe podczas podawania amiodaronu jednocześnie ze statynami metabolizowanymi przez CYP 3A4, takimi jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna. Podczas leczenia amiodaronem należy stosować statyny niemetabolizowane przez CYP 3A4. Inne leki metabolizowane przez izoenzym CYP 3A4 cytochromu P450: lidokaina, syrolimus, takrolimus, syldenafil, fentanyl, midazolam, triazolam, dihydroergotamina, ergotamina i kolchicyna. Badania in vitro wykazały, że amiodaron może także hamować izoenzymy CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6 poprzez swój główny metabolit. Przewiduje się, iż amiodaron podawany jednocześnie z lekami, których metabolizm zależy od CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6, może zwiększać stężenie tych leków w surowicy. Inhibitory CYP3A4 i CYP2C8 mogą potencjalnie hamować metabolizm amiodaronu i zwiększać narażenie na amiodaron. Podczas leczenia amiodaronem należy unikać inhibitorów CYP 3A4 (np. soku grejpfrutowego i niektórych produktów leczniczych). Sok grejpfrutowy hamuje izoenzym CYP 3A4 cytochromu P450 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu. Podczas doustnego leczenia amiodaronem należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.

Dane dotyczące narażenia na lek podczas ciąży są nieliczne. Amiodaron i N-desmetyloaminodaron przenikają przez barierę łożyskową i osiągają u niemowląt stężenie odpowiadające 10-25% stężenia w osoczu matki. Najczęstsze powikłania to zaburzenia wzrostu, poród przedwczesny i zaburzenia czynności tarczycy u noworodków. U ok. 10% noworodków obserwowano niedoczynność tarczycy, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. W pojedynczych przypadkach stwierdzono powiększenie tarczycy lub szmery sercowe. Wydaje się, że częstość występowania wad wrodzonych nie jest zwiększona. Należy jednak pamiętać o możliwości wystąpienia wad serca. W związku z tym nie należy stosować amiodaronu w czasie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Należy wówczas ocenić, czy ryzyko nawrotu arytmii zagrażających życiu przeważa nad możliwym zagrożeniem dla płodu. Biorąc pod uwagę długi T0,5 amiodaronu, kobiety w wieku rozrodczym powinny planować zajście w ciążę co najmniej pół roku po zakończeniu leczenia, aby uniknąć narażenia zarodka/płodu podczas wczesnego okresu ciąży. Zarówno substancja czynna, jak i czynny metabolit przenikają do mleka matki. Jeśli w okresie laktacji wymagane jest leczenie amiodaronem lub jeżeli lek był przyjmowany w czasie ciąży, należy przerwać karmienie piersią. Stosowanie jest dozwolone tylko w szczególnych okolicznościach zagrażających życiu. U mężczyzn po długotrwałym leczeniu stwierdzono podwyższone stężenia hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy, co wskazuje na zaburzenie czynności jąder.

Najczęstsze działania niepożądane zgłaszane podczas dożylnego stosowania amiodaronu chlorowodorku to zapalenie żył w miejscu podania infuzji, bradykardia i niedociśnienie. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (nieznana) istnieją pojedyncze doniesienia dotyczące występowania ziarniniaków szpiku kostnego u pacjentów przyjmujących amiodaron (znaczenie kliniczne tego nie jest znane), neutropenia, agranulocytoza. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego). Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo rzadko) zespół nieadekwatnego wydzielania wazopresyny (SIADH); (nieznana) nadczynność tarczycy, niekiedy prowadząca do zgonu, niedoczynność tarczycy. Zaburzenia psychiczne: (często) zmniejszone libido; (nieznana) majaczenie (w tym splątanie), omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) drżenie pozapiramidowe; (niezbyt często) obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa i/lub miopatia, zwykle odwracalna po odstawieniu leku; (bardzo rzadko) łagodne nadciśnienie śródczaszkowe (guz rzekomy mózgu), ból głowy. Zaburzenia oka: (bardzo często) u niemal każdego pacjenta stwierdza się mikrozłogi na przedniej powierzchni rogówki, zwykle są one ograniczone do obszaru poniżej źrenicy - mogą być związane z widzeniem otoczki wokół źródła światła lub rozmytym widzeniem. Zaburzenia zwykle ustępują 6-12 m-cy po odstawieniu amiodaronu chlorowodorku; (nieznana) neuropatia/zapalenie nerwu wzrokowego, które może prowadzić do utraty wzroku. Zaburzenia serca: (często) bradykardia zależna od dawki; (bardzo rzadko) ciężka bradykardia (w przypadku zaburzeń czynności węzła zatokowego i u osób w podeszłym wieku) lub (rzadziej) zahamowanie zatokowe: może to wymagać przerwania leczenia. Wystąpienie nowych i zaostrzenie istniejących zaburzeń rytmu serca, które mogą doprowadzić do zatrzymania czynności serca, zaburzenia przewodzenia (blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy); (nieznana) zaburzenia rytmu typu torsades de pointes. Zaburzenia naczyniowe: (często) niedociśnienie i przyspieszenie czynności serca bezpośrednio po wstrzyknięciu - zaburzenia te są generalnie umiarkowane i przemijające. Zgłaszano przypadki ciężkiego niedociśnienia lub wstrząsu po przedawkowaniu lub zbyt szybkim podaniu (wstrzyknięciu w bolusie); (bardzo rzadko) uderzenia gorąca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo rzadko) śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie, czasami prowadzące do zgonu, ostry zespół zaburzeń oddechowych dorosłych, czasami prowadzący do zgonu, skurcz oskrzeli i/lub bezdech u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami oddychania, szczególnie u pacjentów z astmą. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo rzadko) nudności; (nieznana) zapalenie trzustki (ostre). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) łagodne do umiarkowanego zwiększenie aktywności aminotransferaz (1,5-3 razy powyżej normy) na początku leczenia, które często jest przemijające i ustępuje samoistnie po zmniejszeniu dawki, ostre zaburzenia czynności wątroby, ze zwiększeniem aktywności aminotransferaz w surowicy i/lub żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami prowadząca do zgonu. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wyprysk; (bardzo rzadko) potliwość; (nieznana) pokrzywka, ciężka reakcja skórna w postaci toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN)/zespołu Stevens-Johnsona (SJS), pęcherzowego zapalenia skóry i reakcji polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (nieznana) ból pleców. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (nieznana) zmniejszone libido. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) w miejscu wstrzyknięcia lub infuzji: ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie, naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany zabarwienia skóry; (rzadko) alkohol benzylowy będący substancją pomocniczą może powodować reakcje uczuleniowe. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (nieznana) pierwotna dysfunkcja przeszczepu serca po przeszczepieniu serca. Zgłoszono kilka przypadkach różnych objawów klinicznych, wskazujących na reakcje nadwrażliwości, takich jak: zapalenie naczyń, pogorszenie czynności nerek ze zwiększeniem stężenia kreatyniny, małopłytkowość, anafilaksja.

Brak danych na temat przedawkowania amiodaronu podawanego dożylnie. W przypadku ostrego przedawkowania lub zbyt szybkiego podania dożylnego można zaobserwować następujące objawy: nudności, wymioty, zaparcie, nasilone pocenie się, bradykardię i wydłużenie odstępu QT. Po znacznym przedawkowaniu może również wystąpić niedociśnienie, blok serca i częstoskurcz typu „torsades de pointes”. W wyjątkowych przypadkach może wystąpić nadczynność tarczycy. Po znacznym przedawkowaniu należy monitorować zapis EKG. Należy rozważyć przyjęcie pacjenta na oddział intensywnej terapii. Niedociśnienie można wyrównać podając w infuzji płyny lub leki zwężające naczynia krwionośne. Wskazane może być zastosowanie a- lub b-adrenomimetyków lub czasowa stymulacja. Należy unikać podawania leków przeciwarytmicznych klasy Ia i III, ponieważ powodują one wydłużenie odstępu QT i sprzyjają wystąpieniu częstoskurczu typu „torsades de pointes”. Należy stosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Ani amiodaronu, ani jego metabolitów nie można usunąć za pomocą dializy. Ze względu na farmakokinetykę amiodaronu należy odpowiednio i przez długi czas kontrolować stan pacjenta, szczególnie czynność serca.

Amiodaron jest dwujodową pochodną benzofuranu i jest zaliczany do leków przeciwarytmicznych klasy III, ze względu na zdolność do wydłużania czasu trwania potencjału czynnościowego serca w miocytach przedsionkowych i komorowych poprzez hamowanie czynności kanałów potasowych K+ w sercu (zablokowanie głównie szybkiego komponentu opóźnionego potasowego prądu prostującego, IKr). Wydłuża tym samym okres refrakcji potencjału czynnościowego, powodując hamowanie arytmii ektopowych i nawrotnych oraz wydłużenie odstępu QTc w EKG. Ponadto amiodaron hamuje również kanały sodowe Na+ (efekt klasy I) oraz kanały wapniowe Ca2+ (efekt klasy IV) w sercu. To ostatnie działanie może prowadzić do spowolnienia przewodzenia w węźle zatokowo-przedsionkowym i przedsionkowo-komorowym.

1 ml produktu zawiera 50 mg amiodaronu chlorowodorku, co odpowiada 46,9 mg amiodaronu.