Preparat przeznaczony jest do wstrzyknięć dożylnych lub domięśniowych u dorosłych i dzieci. Zaleca się, aby szybkość wstrzyknięcia nie przekraczała 1,5 ml na minutę 10% roztworu lub jego odpowiednika. Preparat może być rozcieńczony w razie konieczności w 5% roztworze glukozy lub 0,9% roztworze chlorku sodu. Dawki należy zmniejszyć w niewydolności nerek. Podczas leczenia należy monitorować stężenie magnezu. W stanach zagrożenia rzucawką i w rzucawce: 30 ml 20% roztw. siarczanu magnezu, domięśniowo; po 4 h następne 30 ml 20% roztworu siarczanu magnezu, domięśniowo; po 4 h następne 30 ml 20% roztworu siarczanu magnezu, domięśniowo; przerwa w podawaniu - 12 h. Jeżeli objawy zatrucia utrzymują się, powtórzyć podawanie jak wyżej. W kontroli drgawek można zastosować 1-2 g leku/h w ciągłej infuzji. W ciężkiej niewydolności nerek dawka siarczanu magnezu wynosi 20 g w ciągu 48 h. W stanach ostrego niedoboru magnezu: domięśniowo 250 mg/kg mc. w odstępach większych niż 4 h. Alternatywnie: w dożylnym wlewie kroplowym 5 g siarczanu magnezu w 1 litrze 5% roztworu glukozy lub 0,9% NaCl (soli fizjologicznej) w ciągu 3 h. W stanach średniego niedoboru magnezu: domięśniowo 1 g siarczanu magnezu co 6 h (w 4 dawkach podzielonych). Jako dodatek do odżywiania pozajelitowego: u dorosłych: od 0,5 do 3 g siarczanu magnezu (4 do 24 mEq Mg2+) na dobę. U niemowląt: od 0,25 do 1,25 g siarczanu magnezu (2 do 10 mEq Mg2+) na dobę. W kontroli drgawek pochodzenia padaczkowego, związanych z kłębuszkowym zapaleniem nerek lub niedoczynnością tarczycy. U dorosłych: 1 g siarczanu magnezu domięśniowo lub dożylnie. U dzieci z chorobą nadciśnieniową, encefalopatia, w drgawkach występujących w ostrym zapaleniu nerek: stosuje się lek domięśniowo w dawce 100 mg/kg mc., w razie potrzeby co 4-6 h. W kontroli drgawek u dzieci można lek zastosować również domięśniowo, w dawce 20-40 mg/kg mc. (0,1-0,2 ml/kg mc. 20% roztworu siarczanu magnezu). W ciężkich stanach podawać lek dożylnie w powolnym wlewie kroplowym, jako 1-3% roztwór w dawce 100-200 mg/kg mc. w sposób ciągły kontrolując ciśnienie tętnicze krwi. Dawkę całkowitą należy podać w ciągu 1 h, natomiast połowę tej dawki w ciągu pierwszych 15-20 minut. W leczeniu zaburzeń rytmu: napadowy częstoskurcz nadkomorowy: 3-4 g siarczanu magnezu dożylnie w ciągu 30 sekund. Należy zachować dużą ostrożność podczas podawania leku. Arytmie zagrażające życiu (np. częstoskurcz komorowy i torsade de pointes): z zatrzymaniem tętna: 1-2 g rozcieńczone w 10 ml 5% roztworu glukozy dożylnie lub śródkostnie przez 5-20 minut; z obecnością tętna: 1-2 g rozcieńczone w 50 do 100 ml 5% glukozy dożylnie przez 5-60 minut jako dawkę początkową, a następnie w dożylnej infuzji 0,5-1 g/h. W leczeniu ostrego napadu astmy: 1,2-2 g siarczanu magnezu dożylnie przez 20 minut.

Produkt jest przeciwwskazany u pacjentów: z nadwrażliwością na magnez i jego sole lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, z blokiem serca lub z uszkodzeniem mięśnia sercowego; z nużliwością mięśni (myasthenia gravis); z niewydolnością nerek.

Nie należy stosować siarczanu magnezu u pacjentów w śpiączce wątrobowej, jeśli występuje ryzyko niewydolności nerek. Aby uniknąć zatrucia podczas parenteralnego stosowania siarczanu magnezu, pacjentów należy dokładnie obserwować i oznaczać stężenie jonów magnezowych w surowicy krwi. Należy przerwać terapię gdy stężenie magnezu wróci do normy 1,5-3 mEq/l lub zostanie uzyskany właściwy efekt terapeutyczny. Klinicznie znaczącym objawem zatrucia magnezem jest zanik odruchu kolanowego, który należy kontrolować przed podaniem Każdej następnej dawki leku. W razie zaniku tego odruchu nie należy kontynuować leczenia. Należy kontrolować liczbę oddechów podczas stosowania preparatu (przed podaniem kolejnej dawki nie powinna być mniejsza niż 16/minutę). Nie należy kontynuować leczenia, jeśli w ciągu 4 h pacjent wydali mniej niż 100 ml moczu. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, z uwagi na ryzyko zatrucia. Produkt zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”. Produkt można rozcieńczać: 5% roztw. glukozy lub 0,9% roztw. chlorku sodu. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu produktu. W celu uzyskania dokładnej inf. dotyczącej zawartości sodu w roztw. wykorzystanym do rozcieńczenia produktu, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika. Brak kontrolowanych badań dotyczących wpływu preparatu na sprawność psychofizyczną. Wobec hamującego działania jonów magnezu na OUN, prowadzenie pojazdów i obsługiwanie urządzeń w ruchu podczas leczenia preparatem nie jest wskazane.

Sole magnezu nasilają działanie leków zwiotczających typu tubokuraryny. Podczas parenteralnego stosowania siarczanu magnezu i preparatów blokujących zakończenia nerwowo-mięśniowe może wystąpić blokada nerwowo-mięśniowa. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy zachować ostrożność. Siarczan magnezu nasila działanie preparatów działających hamująco na OUN, takich jak: barbiturany, opioidy, leki stosowane do narkozy i inne. Podczas równoczesnego stosowania należy zmienić dawkowanie tych preparatów. Siarczan magnezu należy stosować szczególnie ostrożnie u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy, ponieważ mogą wystąpić zaburzenia przewodnictwa w sercu. Blok serca może wystąpić u tych pacjentów, u których podczas leczenia zatrucia magnezem konieczne jest zastosowanie soli wapnia. Sole wapnia zastosowane dożylnie znoszą działanie magnezu. Sole magnezu nasilają działanie antagonistów wapnia. Podczas jednoczesnego stosowania z nifedypiną obserwowano nasilone niedociśnienie. jednoczesne stosowanie z nifedypiną może rzadko prowadzić do zaburzeń równowagi wapniowej i powodować zaburzenia czynności mięśni.

Bezpieczeństwo stosowania w okresie ciąży i karmienia piersią nie zostały określone. Dlatego stosowanie leku w okresie ciąży lub karmienia piersią nie jest zalecane, o ile lekarz nie uzna tego za konieczne. W takim przypadku podawanie leku musi odbywać się pod ścisłym nadzorem lekarza. W przypadku, gdy preparat jest podawany przed porodem w infuzji dożylnej ciągłej przez okres dłuższy niż 24 h, zwiększa się ryzyko wystąpienia objawów zatrucia magnezem u noworodków, np. depresja oddechowa lub depresja nerwowo-mięśniowa. Preparatu nie należy podawać dożylnie na 12 h przed porodem. Jony magnezu przenikają do mleka matki. Po podaniu parenteralnym wyższe stężenia magnezu w mleku utrzymują się przez około 24 h. Nie należy karmić piersią podczas stosowania leku.

Objawy niepożądane po parenteralnym podaniu siarczanu magnezu są związane najczęściej z hipermagnezemią i są następujące: osłabienie mięśniowe, senność, dezorientacja, śpiączka, zmniejszenie odruchów, niedowład, zwiększona potliwość, uczucie pragnienia, depresja oddechowa, zaburzenia rytmu serca i zatrzymanie akcji serca, bradykardia, niedociśnienie tętnicze, zaburzenia czynności nerek, zaczerwienienie twarzy, hipotermia, nudności i wymioty. W celu zmniejszenia ryzyka zatrucia solami magnezu należy kontrolować stężenie magnezu w surowicy. Podczas leczenia rzucawki może wystąpić znacząca hipokalcemia oraz tężyczka hipokalcemiczna.

W przypadku przedawkowania występują objawy niepożądane. Leczenie zatrucia polega na dożylnym podaniu soli wapnia i zastosowaniu sztucznego oddychania. U dorosłych, zastosowanie 5-10 mEq wapnia dożylnie powinno usunąć depresję oddechową lub blok serca wywołane zatruciem magnezem. W przypadku prawidłowej czynności nerek należy podawać odpowiednie ilości płynów, co wspomaga wydalanie jonów magnezu z organizmu. W przypadku ciężkiej hipermagnezemii zaleca się dializę otrzewnową lub hemodializę.

Sole magnezu hamują pobudliwość ośrodkowego układu nerwowego i przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Siarczan magnezu jest stosowany w gestozach, gdzie wyrazem pobudzenia OUN są drgawki i nadciśnienie. Zwiększone stężenie jonów magnezu w płynie pozakomórkowym hamuje czynność komórek. Są również dane, że podwyższenie stężenia magnezu w komórce moduluje lub hamuje czynność kanałów wapniowych, przez co zaburzeniu ulegają procesy depolaryzacji błony komórkowej. Kanały wapniowe otwierają się w czasie różnych stanów patologicznych, na przykład niedokrwienie i niedotlenienie. Magnez jest ważnym, endogennym blokerem kanałów wapniowych. Jony magnezu zapobiegają pobudzającemu działaniu glutaminianów na receptory NMDA, modulując funkcję tego receptora, a przez to napływ wapnia w niedotlenieniu. Przy stężeniu magnezu wyższym niż 4 mEq/l zahamowane zostają odruchy głęboko-ścięgniste, a przy stężeniu w surowicy 10 mEq/l mogą zanikać całkowicie; może również wystąpić porażenie oddychania i całkowity blok serca. Magnez jest składnikiem wielu systemów enzymów.

1 ml roztw. do wstrzykiwań zawiera 200 mg siarczanu magnezu.