1200 mg podane w pojedynczej dawce w 3-h wlewie dożylnym. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. Nie badano farmakokinetyki orytawancyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Orytawancyna nie jest usuwana z krwi podczas hemodializy. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (klasa B według Childa-Pugha). Nie badano farmakokinetyki orytawancyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C według Childa-Pugha), jednak na podstawie parametrów farmakokinetycznych nie należy oczekiwać, aby ciężkie zaburzenia czynności wątroby miały wpływ na ekspozycję na orytawancynę. Dlatego nie ma konieczności dostosowania dawkowania, nawet jeśli należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania orytawancyny pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C według Childa-Pugha). Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności orytawancyny u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat. Nie ma dostępnych danych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Dożylne podawanie heparyny sodowej niefrakcjonowanej jest przeciwwskazane przez okres 48 h po podaniu orytawancyny, ponieważ przewiduje się, że przez około 48 h po podaniu orytawancyny czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) będzie fałszywie wydłużony.

Opisano przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości po zastosowaniu orytawancyny. W razie wystąpienia ostrej reakcji nadwrażliwości podczas infuzji orytawancyny, należy natychmiast przerwać podawanie orytawancyny i zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące. Nie ma dostępnych danych dotyczących reakcji krzyżowych między orytawancyną a innymi glikopeptydami, włącznie z wankomycyną. Przed zastosowaniem orytawancyny należy dokładnie wypytać o występujące wcześniej reakcje nadwrażliwości na glikopeptydy (np. wankomycynę, telawancynę). Ze względu na możliwość wystąpienia nadwrażliwości krzyżowej, pacjenci z nadwrażliwością na glikopeptydy w wywiadzie, powinni być uważnie monitorowani w trakcie infuzji i po jej zakończeniu. Orytawancynę należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 3 h, aby uniknąć reakcji związanych z infuzją. Wykazano, że orytawancyna może wywołać reakcje związane z infuzją, na przykład świąd, pokrzywkę lub nagłe zaczerwienienie. W razie wystąpienia reakcji należy rozważyć przerwanie lub zmniejszenie szybkości infuzji, aby złagodzić reakcję. Konieczność jednoczesnego stosowania innych antybiotyków: orytawancyna działa wyłącznie na bakterie Gram-dodatnie. W zakażeniach mieszanych, w których podejrzewa się zakażenie bakteriami Gram-ujemnymi i/lub niektórymi bakteriami beztlenowymi, orytawancynę należy stosować jednocześnie z odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi. Jednoczesne stosowanie orytawancyny i warfaryny może prowadzić do zwiększonej ekspozycji na warfarynę (powodując zwiększenie średnie wartości powierzchni pola pod krzywą (AUC) warfaryny o 31%), co może zwiększać ryzyko krwawienia. Orytawancynę należy stosować u pacjentów długotrwale leczonych warfaryną jedynie wtedy, gdy oczekiwane korzyści z leczenia przewyższają ryzyko krwawienia. Tacy pacjenci powinni być regularnie monitorowani, czy nie występują u nich objawy krwawienia. Wykazano, że orytawancyna falszywie wydłuża czas protrombinowy (PT) i zwiększa międzynarodowy współczynnik znormalizowany (INR) przez okres do 24 h. Z tego względu do 24 h po podaniu orytawancyny kontrola przeciwzakrzepowego działania warfaryny jest niemiarodajna. Wpływ na wyniki badań krzepliwości krwi: wykazano, że orytawancyna fałszywie wydłuża czas APTT przez 48 h po podaniu, a PT i INR przez 24 h po podaniu, ponieważ wiąże fosfolipidowe odczynniki - które w powszechnie stosowanych laboratoryjnych badaniach krzepliwości krwi aktywują koagulację - uniemożliwiając ich działanie. W przypadku pacjentów, u których w ciągu 48 h po podaniu orytawancyny konieczna jest kontrola APTT, można rozważyć zastosowanie badań krzepliwości krwi niewykorzystujących fosfolipidów, takich jak pomiar aktywności anty-Xa (metodą chromogenną), lub z alternatywnego leku przeciwzakrzepowego niewymagającego monitorowania APTT. Przewiduje się, że orytawancyna wywiera wpływ na czas krzepnięcia po aktywacji (ACT), ponieważ w tym badaniu krzepliwości krwi również stosuje się odczynniki fosfolipidowe. Orytawancyna zaburza niektóre badania krzepliwości krwi, jednak nie zaobserwowano wpływu orytawancyny na układ krzepnięcia krwi. Zgłaszano przypadki poantybiotykowego zapalenia jelit i rzekomobłoniastego zapalenia jelit podczas stosowania orytawancyny. Może mieć ono przebieg od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć tą możliwość pod uwagę u pacjentów, u których po podaniu orytawancyny wystąpi biegunka. W takich przypadkach należy rozważyć zastosowanie leczenia podtrzymującego z jednoczesnym leczeniem zakażenia Clostridium difficile. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych może zwiększać ryzyko nadmiernego wzrostu drobnoustrojów opornych na leczenie. Jeżeli w trakcie leczenia dojdzie do nadkażenia, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. W III fazie badań klinicznych nad leczeniem ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ABSSSI), w ramieniu grupy pacjentów leczonych orytawancyną zgłaszano więcej przypadków zapalenia kości i szpiku niż w ramieniu grupy pacjentów leczonych wankomycyną. Po podaniu orytawancyny pacjentów należy monitorowa, czy nie występują u nich przedmiotowe i podmiotowe objawy zapalenia kości i szpiku. Jeśli u pacjenta podejrzewa się lub rozpoznano zapalenie kości i szpiku, należy rozpocząć leczenie właściwym, alternatywnym lekiem przeciwbakteryjnym. W III fazie badań klinicznych w ramieniu grupy pacjentów leczonych orytawancyną zgłaszano nieco więcej przypadków nowo powstałych ropni niż w ramieniu grupy pacjentów leczonych wankomycyną (odpowiednio 4,6% vs 3,4%). Jeśli dojdzie do powstania nowych ropni, należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Podczas dwóch głównych badań nad leczeniem ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ABSSSI) ograniczono się do leczenia zapaleń tkanki łącznej, ropni i zakażeń ran. Nie badano innych rodzajów zakażeń. Istnieją ograniczone doświadczenia w zakresie danych z badań klinicznych z udziałem pacjentów z bakteriemią, chorobą tętnic obwodowych lub neutropenią, pacjentów z niedoborem odporności, pacjentów w wieku powyżej 65 lat oraz z zakażeniami wywołanymi przez S. pyogenes. Orytawancyna wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Przyjmowanie produktu może wiązać się z wystąpieniem zawrotów głowy, co może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Substancje metabolizowane z udziałem cytochromu P450: w przeprowadzonych z udziałem zdrowych ochotników (n=16) badaniach interakcji typu lek-lek badano jednoczesne podanie pojedynczej 1200 mg dawki orytawancyny z substratami kilku enzymów CYP450. Stwierdzono, że orytawancyna jest nieswoistym słabym inhibitorem (CYP2C9 i CYP2C19) lub słabym induktorem (CYP3A4 i CYP2D6) kilku izoform CYP. Należy zachować ostrożność podczas stosowaniu orytawancyny jednocześnie z produktami leczniczymi o wąskim zakresie terapeutycznym, które są metabolizowane głównie przez jeden z tych enzymów CYP450 (np. warfaryna), ponieważ ich równoczesne podanie może zwiększać (np. substratów CYP2C9) lub zmniejszać (np. substratów CYP2D6) stężenie produktu leczniczego o wąskim zakresie terapeutycznym. Pacjentów należy uważnie monitorować czy nie występują u nich objawy toksyczności lub braku skuteczności, jeśli podaje się im orytawancynę w czasie stosowania leku, którego może to dotyczyć; np. pacjentów należy monitorować, czy nie występują u nich objawy krwawienia, jeżeli jednocześnie otrzymują orytawancynę i warfarynę. Interakcje lek - testy laboratoryjne: wykazano, że orytawancyna fałszywie wydłuża czas APTT w ciągu 48 h po podaniu, a PT i INR przez 24 h po podaniu, ponieważ wiąże fosfolipidowe odczynniki, które w powszechnie stosowanych laboratoryjnych badaniach krzepliwości aktywują koagulację, uniemożliwiając ich działanie. Przewiduje się, że orytawancyna wywiera wpływ na czas krzepnięcia po aktywacji (ACT), ponieważ w tym badaniu krzepliwości krwi również wykorzystuje się odczynniki fosfolipidowe.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania orytawancyny u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. Jako postępowanie zapobiegawcze, zaleca się unikanie stosowania orytawancyny w okresie ciąży, chyba że korzyści przeważają potencjalne zagrożenie dla płodu. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych i/lub toksykologicznych dotyczących zwierząt wykazano, że orytawancyna przenika do mleka. Nie wiadomo, czy orytawancyna i/lub jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i/lub dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać lub zrezygnować z podawania orytawancyny, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu orytawancyny podawanej w największych dawkach na płodność, jednak nie ma dostępnych danych dotyczących wpływu orytawancyny na płodność u ludzi.

Bezpieczeństwo stosowania orytawancyny zostało zbadane w badaniach klinicznych obejmujących ponad 2400 pacjentów z ostrymi bakteryjnymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich (ABSSSI). Łącznie w III fazie badań klinicznych nad leczeniem ABSSSI brało udział 976 dorosłych pacjentów, leczonych pojedynczą 1 200 mg dawką orytawancyny. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi (ł5%) były nudności, reakcje nadwrażliwości, reakcje związane z infuzją oraz ból głowy. Najczęściej zgłaszanym ciężkim działaniem niepożądanym było zapalenie tkanki łącznej (1,1%, 11/976). Najczęściej zgłaszanymi przyczynami przerwania leczenia były zapalenie tkanki łącznej (0,4%, 4/976) i zapalenie kości i szpiku (0,3%, 3/976). U pacjentek płci żeńskiej działania niepożądane zgłaszano częściej niż u pacjentów płci męskiej. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie tkanki łącznej, ropień (na kończynie i podskórny); (niezbyt często) zapalenie kości i szpiku. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (niezbyt często) eozynofilia, małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) hipoglikemia, hiperurykemia. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) tachykardia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) skurcz oskrzeli, świszczący oddech. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, zaparcie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) nieprawidłowy wynik testów czynnościowych wątroby (zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT); (niezbyt często) podwyższony poziom bilirubiny we krwi. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) pokrzywka, wysypka, świąd; (niezbyt często) leukocytoklastyczne zapalenie naczyń krwionośnych, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, nagłe zaczerwienienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) mialgia; (niezbyt często) zapalenie pochewki ścięgna. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) reakcje w miejscu podania, w tym zapalenie żył w miejscu podania, rumień w miejscu podania, wynaczynienie, stwardnienie, świąd, wysypka, obrzęk obwodowy.

Podczas badań klinicznych z udziałem 3017 osób nie doszło do żadnego przypadku przypadkowego przedawkowania. Orytawancyna nie jest usuwana z krwi podczas hemodializy. W przypadku przedawkowania należy zastosować właściwe leczenie podtrzymujące.

Orytawancyna ma 3 mechanizmy działania: (I) inhibicja biosyntezy ściany komórkowej na etapie transglikozylacji (polimeryzacji) poprzez wiązanie z grupami peptydowymi prekursorów peptydoglikanu, (II) inhibicja biosyntezy ściany komórkowej na etapie tworzenia wiązań poprzecznych (transpeptydacji) poprzez wiązanie z mostkami peptydowymi w ścianie komórkowej, oraz (III) przerywanie ciągłości bakteryjnych błon komórkowych, prowadzące do depolaryzacji, zwiększenia przepuszczalność błony i gwałtownej śmierci komórek.

1 fiol. zawiera 400 mg orytawancyny, w postaci orytawancyny difosforanu. Po rekonstytucji 1 ml roztw. zawiera 10 mg orytawancyny. Po rozcieńczeniu 1 ml roztw. do inf. zawiera 1,2 mg orytawancyny.