Objawowa, przewlekła niewydolność serca. W momencie rozpoczynania leczenia stan pacjenta musi być stabilny, bez konieczności dożylnego podawania leków moczopędnych i bez objawów przewodnienia. Leczenie lekiem należy zaczynać od bardzo małych dawek, zwiększanych stopniowo do osiągnięcia dawki docelowej. Dawki można podwajać w odstępach czasu co 1-2 tyg., pod warunkiem, że aktualna terapia jest dobrze tolerowana. Większość chorych może być leczona w warunkach ambulatoryjnych. Przed każdym zwiększeniem dawki stabilność stanu klinicznego pacjenta powinna zostać potwierdzona przez lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu niewydolności serca w dniu dostosowania dawki. U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca (NYHA III i IV) o nieznanej przyczynie, ze względnymi przeciwwskazaniami (objawowa bradykardia lub niskie ciśnienie tętnicze), podejrzeniem astmy lub ciężkiej choroby płuc oraz u pacjentów, którzy nie tolerują małych dawek leku lub u których leki b -adrenolityczne były wcześniej odstawiane z powodu zgłaszanych objawów leczenie lekiem należy wprowadzać pod nadzorem specjalisty, najlepiej w warunkach szpitalnych. Dawkę preparatu należy ustalać indywidualnie. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE i/lub lekami moczopędnymi i/lub digoksyną, dawkowanie tych leków powinno zostać ustalone przed rozpoczęciem podawania karwedylolu. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2x/dobę przez 2 tyg. W przypadku dobrej tolerancji leku dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg., do dawki 6,25 mg 2x/dobę, następnie 12,5 mg 2x/dobę, aż do dawki 25 mg 2x/dobę. Dawka powinna być zwiększana do największej tolerowanej przez pacjenta. Zalecana dawka maks. u wszystkich pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. mniej niż 85 kg wynosi 25 mg 2x/dobę. U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością serca, o mc. ponad 85 kg zalecana dawka maks. wynosi 50 mg 2x/dobę. U pacjentów z ciśnieniem skurczowym <100 mmHg, podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić pogorszenie czynności nerek i/lub serca. Z tego powodu przed każdym zwiększeniem dawki należy u tych pacjentów kontrolować czynność nerek, a także ocenić czy występują objawy nasilenia niewydolności serca lub związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Przejściowe nasilenie niewydolności serca, objawy związane z rozszerzeniem naczyń krwionośnych lub retencję płynów można skorygować dostosowując dawkę leku moczopędnego lub inhibitora ACE albo modyfikując lub czasowo przerywając leczenie karwedylolem. W omawianej grupie pacjentów dawki karwedylolu nie należy zwiększać do chwili stabilizacji stanu klinicznego. W przypadku przerwania terapii karwedylolem na okres dłuższy niż 2 tyg. leczenie należy rozpocząć ponownie od dawki 3,125 mg 2x/dobę, a następnie zwiększać dawkę zgodnie z przedstawionymi powyżej zaleceniami. Pacjenci w podeszłym wieku. Dawkowanie jak u dorosłych. Dzieci i młodzież. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (<18 lat). Nadciśnienie tętnicze. Zaleca się podawanie preparatu raz/dobę. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg raz/dobę. U większości pacjentów jest to dawka wystarczająca, jednak w razie konieczności może zostać zwiększona do zalecanej dawki maks. wynoszącej 50 mg raz/dobę lub w dawkach podzielonych. Dawkę leku należy zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg/dobę. W wielu przypadkach dawka ta zapewnia właściwą kontrolę ciśnienia tętniczego. W przypadku braku zadowalającego obniżenia ciśnienia tętniczego, dawkę można stopniowo zwiększać do zalecanej maks. dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz/dobę lub w dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (<18 lat). Dławica piersiowa. Dorośli. Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2x/dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecana dawka wynosi 25 mg 2x/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. Zalecana maks. dawka dobowa wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci i młodzieży (<18 lat). Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ciśnieniem tętniczym skurczowym >100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki preparatu. Dysfunkcja lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Leczenie można rozpoczynać u pacjentów stabilnych hemodynamicznie bez retencji płynów. W badaniu klinicznym leczenie karwedylolem włączano 3-21 dni po ostrym zawale mięśnia serca. Pacjenci stabilni hemodynamicznie muszą otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem a dawka inhibitora ACE powinna pozostawać niezmieniona przez 24 h. U pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca zalecana dawka początkowa wynosi 6,25 mg 2x/dobę. Po podaniu pierwszej dawki pacjent powinien być monitorowany przez 3 h. Dawkę należy zwiększać co 3-10 dni do dawki 12,5 mg 2x/dobę, a następnie 25 mg 2x/dobę. U pacjentów, którzy nie tolerują dawki 6,25 mg 2x/dobę dawkę należy zmniejszyć do 3,125 mg 2x/dobę przez 3-10 dni. Jeśli dawka ta będzie dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do dawki 6,25 mg 2x/dobę a następie stopniowo do 25 mg 2x/dobę. Należy dążyć do największej dawki tolerowanej przez pacjenta. Wszystkie wskazania. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie karwedylolu jest przeciwwskazane u pacjentów z jawnymi klinicznie zaburzeniami czynności wątroby. Badanie farmakokinetyczne z udziałem pacjentów z marskością wątroby wykazało, że ekspozycja (AUC) na karwedylol zwiększała się 6,8 razy u chorych z upośledzeniem czynności wątroby w porównaniu z osobami zdrowymi. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z ciśnieniem tętniczym skurczowym >100 mmHg nie jest konieczne dostosowanie dawki. Podczas długotrwałego leczenia karwedylolem zachowana jest autoregulacja przepływu krwi i filtracji kłębuszkowej w nerkach. Nie ma konieczności dostosowywania dawki karwedylolu u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek. Pacjenci z cukrzycą. Leki b-adrenolityczne mogą zwiększać insulinooporność i maskować objawy hipoglikemii. Liczne badania wykazały jednak, że leki b-adrenolityczne rozszerzające naczynia krwionośne, np. karwedylol, mają korzystniejszy wpływ na glukozę i lipidogram. Stwierdzono, że karwedylol może nieznacznie zwiększać wrażliwość na insulinę i łagodzić objawy zespołu metabolicznego.

Tabl. należy popijać odpowiednią ilością płynu. Pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca powinni przyjmować preparat w trakcie posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Znaczna retencja płynów lub przeciążenie serca wymagające dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym dodatnim. Jawne klinicznie zaburzenia czynności wątroby, stany skurczowe oskrzeli lub astma w wywiadzie, blok przedsionkowo-komorowy 2. lub 3. stopnia (z wyjątkiem pacjentów ze wszczepionym na stałe stymulatorem serca), ciężka bradykardia (< 50 uderzeń na minutę), niestabilna/ zdekompensowana niewydolność serca, wstrząs kardiogenny, zespół chorej zatoki (w tym blok zatokowo-przedsionkowy), ciężkie niedociśnienie (ciśnienie tętnicze skurczowe < 85 mmHg), kwasica metaboliczna, guz chromochłonny (z wyjątkiem pacjentów skutecznie leczonych a-adrenolitykami), jednoczesne dożylne stosowanie antagonisty wapnia typu werapamilu lub diltiazemu.

Przewlekła zastoinowa niewydolność serca. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może dochodzić do nasilenia objawów niewydolności serca lub retencji płynów. W przypadku wystąpienia tych objawów należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego i nie zwiększać dawki karwedylolu, aż do uzyskania stabilizacji stanu klinicznego pacjenta. W rzadkich przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie jego podawania. Sytuacje te nie wykluczają możliwości ponownego skutecznego zwiększenia dawki leku. Karwedylol należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy, diuretykami i/lub inhibitorami ACE, ponieważ zarówno digoksyna jaki i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. Przed rozpoczęciem terapii karwedylolem pacjent musi być klinicznie stabilny i musi otrzymywać inhibitor ACE przez co najmniej 48 h, w dawce niezmienianej przez co najmniej 24 h. Cukrzyca. Należy zachować ostrożność podczas podawania karwedylolu u pacjentów z cukrzycą, ponieważ karwedylol może maskować lub łagodzić wczesne objawy ostrej hipoglikemii. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i cukrzycą stosowanie karwedylolu może powodować pogorszenie kontroli stężenia glukozy we krwi. Dlatego podczas rozpoczynania leczenia karwedylolem lub podczas zwiększania dawki u pacjentów z cukrzycą zaleca się systematyczną kontrolę stężenia glukozy we krwi i odpowiednie dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Czynność nerek w zastoinowej niewydolności serca. Odwracalne pogorszenie czynności nerek obserwowano w czasie leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca oraz uogólnioną miażdżycą naczyń i/lub ze współistniejącą niewydolnością nerek. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i wyżej wymienionymi czynnikami ryzyka podczas zwiększania dawki karwedylolu zaleca się monitorowanie czynności nerek, a w przypadku jej pogorszenia należy przerwać leczenie lub zmniejszyć dawkę leku. Soczewki kontaktowe. Pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy poinformować o możliwości zmniejszenia wydzielania łez. Znieczulenie i duże zabiegi chirurgiczne. Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych operacjom chirurgicznym z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne karwedylolu i środków znieczulających. Choroba naczyń obwodowych. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami naczyń obwodowych. Klasyczne b-adrenolityki mogą powodować wystąpienie lub nasilenie objawów niewydolności tętniczej. Nadczynność tarczycy. Karwedylol może maskować objawy nadczynności tarczycy. Bradykardia. Karwedylol może wywołać bradykardię. W przypadku zwolnienia czynności serca do wartości poniżej 55 skurczów na minutę, dawkę karwedylolu należy zmniejszyć. Nadwrażliwość. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania karwedylolu pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanych leczeniu odczulającemu, ponieważ leki b-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje anafilaktyczne. Zespół Raynauda. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniem krążenia w naczyniach obwodowych (zjawisko Raynauda), ponieważ może wystąpić nasilenie objawów. Łuszczyca. U pacjentów z łuszczycą w wywiadzie, związaną z podawaniem b-adrenolityków, karwedylol można podawać jedynie po ocenieniu stosunku korzyści do ryzyka. Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry. Podczas leczenia karwedylolem obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, takich jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zespół Stevens-Johnsona. Karwedylol należy na stałe odstawić u pacjentów, u których doszło do ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, które można by przypisać działaniu karwedylolu. Jednoczesne stosowanie antagonistów wapnia. U pacjentów otrzymujących jednocześnie antagonistów wapnia, takich jak werapamil lub diltiazem, lub inne leki przeciwarytmiczne konieczna jest staranna kontrola EKG i ciśnienia tętniczego. Guz chromochłonny. U pacjentów z guzem chromochłonnym, przed zastosowaniem leku b-adrenolitycznego należy rozpocząć podawanie a-adrenolityku. Mimo że karwedylol wykazuje aktywność farmakologiczną a- i b-adrenolityka, nie ma doświadczenia ze stosowaniem karwedylolu w przypadku tej choroby. Dlatego karwedylol należy stosować ostrożnie u osób z podejrzeniem guza chromochłonnego. Dławica Printzmetala. Leki o nieselektywnym działaniu na receptory beta mogą powodować ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących stosowania karwedylolu u tych pacjentów, jednak działanie a-adrenolityczne leku może zapobiegać występowaniu tych objawów. Jednakże stosowanie karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem dławicy piersiowej typu Prinzmetala wymaga ostrożności. Przewlekła obturacyjna choroba płuc. Karwedylol należy stosować ostrożnie u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) z komponentą bronchospastyczną, którzy nie otrzymują leków doustnych ani wziewnych, i tylko wtedy gdy potencjalne korzyści przewyższają ewentualne ryzyko. U pacjentów ze skłonnością do stanów skurczowych oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddychania jako skutek zwiększenia oporu w drogach oddechowych. W czasie włączania i zwiększania dawki karwedylolu pacjentów należy starannie obserwować a w razie stwierdzenia jakichkolwiek cech skurczu oskrzeli w czasie leczenia należy zmniejszyć dawkę karwedylolu. Zespół odstawienia. Nie należy nagle przerywać leczenia karwedylolem, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Odstawianie karwedylolu powinno odbywać się stopniowo (na przestrzeni 2 tyg). Substancje pomocnicze o znanym działaniu Jedna tabletka produktu leczniczego Vivacor o mocy 6,25 mg zawiera 50,00 mg laktozy, tabl. o mocy 12,5 mg zawiera 62,50 mg laktozy a tabl. o mocy 25 mg zawiera 125 mg laktozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Ponadto każda tabl. produktu leczniczego o mocy 6,25 mg zawiera 12,5 mg sacharozy. Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozo-galaktozy lub niedoborem sacharazo-izomaltazy nie powinni przyjmować tego leku. Nie prowadzono żadnych badań dotyczących wpływu karwedylolu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Z powodu indywidualnie zróżnicowanej reakcji na lek (np. zawroty głowy, zmęczenie) zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn oraz wykonywania czynności wymagających koncentracji uwagi może być zaburzona. Dotyczy to szczególnie rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki lub dokonywania zmian w leczeniu oraz jednoczesnego spożywania alkoholu.

Interakcje farmakokinetyczne. Karwedylol jest substratem i inhibitorem glikoproteiny P. Z tego powodu przy jednoczesnym stosowaniu karwedylolu może się zwiększać biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P. Ponadto pod wpływem leków indukujących lub hamujących glikoproteinę P zmianom może ulegać biodostępność karwedylolu. Leki hamujące lub indukujące CYP2D6 i CYP2C9 mogą stereoselektywnie zmieniać układowy lub przedukładowy metabolizm karwedylolu, prowadząc do zwiększenia lub zmniejszenia stężenia karwedylolu R i S. Poniżej podano niektóre przykłady obserwowane u pacjentów i u osób zdrowych, ale lista ta nie jest wyczerpująca. Digoksyna: U pacjentów z nadciśnieniem stężenia digoksyny mogą zwiększać się o około 15% w razie jednoczesnego stosowania digoksyny i karwedylolu. Zarówno digoksyna, jak i karwedylol wydłużają czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Zaleca się monitorowanie stężeń digoksyny w czasie włączania, zmieniania dawki lub odstawiania karwedylolu. Induktory lub inhibitory metabolizmu wątrobowego: Ryfampicyna zmniejsza stężenia karwedylolu w osoczu o około 70%. Cymetydyna zwiększa AUC o około 30%, ale nie powoduje zmian Cmax. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących induktory oksydaz o mieszanej funkcji, np. ryfampicynę z uwagi na możliwość zmniejszenia stężeń karwedylolu w surowicy lub u pacjentów otrzymujących inhibitory oksydaz o mieszanej funkcji, np. cymetydynę, z uwagi na możliwość zwiększenia stężeń karwedylolu w surowicy. Biorąc jednak pod uwagę stosunkowo niewielki wpływ cymetydyny na stężenia karwedylolu prawdopodobieństwo jakiejkolwiek interakcji istotnej klinicznie jest minimalne. Cyklosporyna: 2 badania z udziałem pacjentów po przeszczepieniu serca i nerki, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazały zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po włączeniu karwedylolu. U około 30% pacjentów dawka cyklosporyny musiała zostać zmniejszona w celu utrzymania stężenia cyklosporyny w zakresie terapeutycznym. U pozostałych pacjentów nie było konieczności modyfikacji dawki. Średnio dawka cyklosporyny została zmniejszona o około 20% u tych pacjentów. W wyniku dużej zmienności pomiędzy pacjentami pod względem konieczności zmniejszenia dawki, zaleca się kontrolowanie stężenia cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem, a także zaleca się odpowiednią modyfikację dawki cyklosporyny. W przypadku dożylnego podawania cyklosporyny nie powinny występować żadne interakcje z karwedylolem. Ryfampicyna: W badaniu 12 zdrowych osób podawanie ryfampicyny zmniejszało stężenia karwedylolu w osoczu o około 70%, najprawdopodobniej w wyniku indukcji glikoproteiny P prowadzącej do zmniejszenia jelitowego wchłaniania karwedylolu, i powodowało osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Amiodaron: U pacjentów z niewydolnością serca amiodaron zmniejszał klirens karwedylolu S, prawdopodobnie poprzez hamowanie CYP2C9. Średnie stężenie karwedylolu R w osoczu nie ulegało zmianie. W związku z tym istnieje potencjalne ryzyko nasilenia blokady receptorów b-adrenergicznych przez zwiększone stężenie karwedylolu S w osoczu. Fluoksetyna: W badaniu prowadzonym jako próba kliniczna z randomizacją w układzie naprzemiennym , u 10 pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne podawanie fluoksetyny, silnego inhibitora CYP2D6, powodowało stereoselektywne hamowanie metabolizmu karwedylolu, ze zwiększeniem AUC enancjomeru R(+) o 77%. Nie zaobserwowano jednak żadnych różnic między grupami w zakresie występowania zdarzeń niepożądanych, ciśnienia tętniczego lub czynności serca. Interakcje farmakodynamiczne. Insulina lub doustne leki hipoglikemizujące: Leki o właściwościach b-adrenolitycznych mogą nasilać działanie obniżające stężenie cukru we krwi wywierane przez insulinę i doustne leki hipoglikemizujące. Objawy hipoglikemii mogą ulec zamaskowaniu lub osłabieniu (szczególnie tachykardia). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące zaleca się regularną kontrolę stężeń glukozy we krwi. Leki zmniejszające stężenie katecholamin: Pacjentów przyjmujących jednocześnie leki o właściwościach b-adrenolitycznych i lek zmniejszający stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitory monoaminooksydazy) należy starannie obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia i/lub ciężkiej bradykardii. Digoksyna: Jednoczesne stosowanie karwedylolu i glikozydów nasercowych może spowalniać przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Werapamil, diltiazem, amiodaron lub inne leki przeciwarytmiczne: Leki te w połączeniu z karwedylolem mogą zwiększać ryzyko zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Klonidyna: Jednoczesne stosowanie klonidyny i leków o właściwościach b-adrenolitycznych może nasilać działanie obniżające ciśnienie i zwalniające czynność serca. W razie przerywania jednoczesnego leczenia lekami o właściwościach b-adrenolitycznych i klonidyną, najpierw należy odstawić lek b-adrenolityczny. Leczenie klonidyną można zakończyć kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Antagoniści wapnia. Podczas stosowania karwedylolu jednocześnie z diltiazemem obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenie (rzadko z następstwami hemodynamicznymi). Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach b-adrenolitycznych w razie jednoczesnego doustnego stosowania karwedylolu i antagonistów wapnia typu werapamilu lub diltiazemu zaleca się kontrolę EKG i ciśnienia tętniczego. Nie należy podawać tych leków dożylnie. Leki przeciwnadciśnieniowe: Podobnie jak inne leki o działaniu b-adrenolitycznym karwedylol może nasilać działanie innych jednocześnie podawanych leków przeciwnadciśnieniowych (np. antagonistów receptorów a-1-adrenergicznych) lub wywołujących niedociśnienie jako działanie niepożądane. Środki znieczulające: W czasie znieczulenia zaleca się staranne monitorowanie objawów życiowych z uwagi na synergistyczne działanie inotropowo ujemne i przeciwnadciśnieniowe karwedylolu i leków znieczulających. Niesteroidowe leki przeciwzapalne: Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i leków b-adrenolitycznych może prowadzić do zwiększenia ciśnienia tętniczego i gorszej kontroli ciśnienia. Agoniści receptorów b-adrenergicznych rozszerzający oskrzela: Nieselektywne leki b-adrenolityczne znoszą bronchodylatacyjne działanie b-agonistów rozszerzających oskrzela. Zalecane jest staranne monitorowanie pacjentów.

Brak odpowiedniego doświadczenia klinicznego w stosowaniu karwedylolu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie są wystarczające w odniesieniu do wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, poród i rozwój postnatalny. Potencjalne zagrożenie u ludzi nie jest znane. Karwedylol nie powinien być stosowany w ciąży i podczas karmienia piersią, chyba że spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnymi zagrożeniami. b-adrenolityki zmniejszają przepływ łożyskowy, co może być przyczyną wewnątrzmacicznej śmierci płodu, urodzenia niedojrzałego płodu lub porodu przedwczesnego. Dodatkowo u płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane (szczególnie hipoglikemia i bradykardia). U noworodka w okresie postnatalnym może istnieć zwiększone ryzyko powikłań sercowych i płucnych. Badania na zwierzętach nie wykazały wyraźnych dowodów na teratogenne działanie karwedylolu. Badania na zwierzętach wykazały, że karwedylol i jego metabolity przenika do mleka. Nie wiadomo, czy karwedylol jest wydzielany do mleka kobiecego. Z tego powodu nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania karwedylolu. W badaniach na zwierzętach nie obserwowano działania istotnego z punktu widzenia stosowania klinicznego.W badaniach na zwierzętach nie obserwowano działania istotnego z punktu widzenia stosowania klinicznego.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa. Częstość występowania objawów niepożądanych nie zależy od dawki, z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) niedokrwistość; (rzadko) małopłytkowość; (bardzo rzadko) leukopenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) nadwrażliwość (reakcja alergiczna). Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zwiększenie mc., hipercholesterolemia, ujawnienie się niejawnej klinicznie cukrzycy, a u pacjentów z istniejącą wcześniej cukrzycą pogorszenie kontroli glikemii (hiperglikemia, hipoglikemia). Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, obniżenie nastroju; (niezbyt często) zaburzenia snu. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy i ból głowy, zazwyczaj o niewielkim nasileniu i występujące głównie na początku leczenia; (niezbyt często) stan przedomdleniowy, omdlenie, parestezja. Zaburzenia oka: (często) zaburzenia widzenia, zmniejszenie wydzielania łez (suche oko), podrażnienie oczu. Zaburzenia serca: (bardzo często) niewydolność serca; (często) bradykardia, obrzęki i przeciążenie płynami; (niezbyt często) blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie; (często) niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego i zjawisko Raynauda). Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, obrzęk płuc, astma u podatnych pacjentów; (rzadko) przekrwienie błony śluzowej nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha; (niezbyt często) zaparcie; (rzadko) suchość błony śluzowej jamy ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT), aminotransferazy asparaginowej (AspAT) i gammaglutamylotransferazy (GGT). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry, zmiany skórne typu łuszczycy i liszaja płaskiego), łysienie; (bardzo rzadko) ciężkie niepożądane reakcje skórne, np. rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból kończyn. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z rozsianymi zmianami naczyniowymi i/lub istniejącą wcześniej niewydolnością nerek, zaburzenia mikcji; (bardzo rzadko) nietrzymanie moczu u kobiet. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) zaburzenia erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) osłabienie (zmęczenie); (często) ból. Opis wybranych reakcji niepożądanych. Zawroty głowy, omdlenia , bóle głowy i osłabienie są zwykle łagodne a prawdopodobieństwo ich występowania jest większe na początku leczenia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w czasie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca i zatrzymania płynów. Niewydolność serca jest często opisywana jako zdarzenie niepożądane zarówno u pacjentów otrzymujących placebo jak i u pacjentów otrzymujących karwedylol (odpowiednio 14,5% i 15,4% u pacjentów z dysfunkcją lewej komory po zawale mięśnia serca). U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca, uogólnioną chorobą naczyń i/lub współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek w czasie leczenia karwedylolem obserwowano odwracalne pogorszenie czynności nerek. Objawy niepożądane najczęściej obserwowane w grupie karwedylolu w badaniach klinicznych u chorych z przewlekłą niewydolnością serca a nieobserwowane z porównywalną częstością u pacjentów otrzymujących placebo opisano poniżej. Działania niepożądane w zaburzeniach czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca. W badaniu III fazy skonstruowanym jako podwójnie ślepa próba kliniczna z randomizacją, prowadzona w układzie równoległym, oceniono wpływ karwedylolu na śmiertelność i chorobowość pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia serca, z lub bez klinicznych cech niewydolności serca. Zdarzenia niepożądane obserwowane w grupie karwedylolu z częstością >2% lub z częstością większą niż w grupie placebo- Szczegóły dotyczące punktu działania niepożądane- patrz ChPL. Objawy niepożądane w nadciśnieniu i przewlekłym leczeniu choroby wieńcowej. Profil zdarzeń niepożądanych związanych ze stosowaniem karwedylolu w leczeniu nadciśnienia i długoterminowym leczeniu choroby wieńcowej pokrywa się z profilem obserwowanym u pacjentów z niewydolnością serca. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w tych populacjach pacjentów jest mniejsza niż u pacjentów z niewydolnością serca. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy i zmęczenie, zwykle łagodne i występujące szczególnie na początku leczenia; (niezbyt często) obniżony nastrój, zaburzenia snu, parestezje. Zaburzenia serca i naczyniowe: (często) bradykardia, niedociśnienie ortostatyczne i rzadziej omdlenie, szczególnie na początku leczenia; (niezbyt często) zaburzenia krążenia obwodowego (zimne kończyny, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego, zespół Raynauda), blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa (w tym ból w klatce piersiowej), objawy niewydolności serca i obrzęki obwodowe. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) astma i duszność u podatnych pacjentów; (rzadko) zatkany nos, objawy grypopodobne. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) dolegliwości żołądkowo-jelitowe (z objawami takimi jak nudności, bóle brzucha, biegunka); (niezbyt często) zaparcia i wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) odczyny skórne (np. wyprysk alergiczny, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd skóry). Zaburzenia krwi i układu chłonnego. Opisywano pojedyncze przypadki zwiększenia aktywności AlAT, AspAT, GGT, małopłytkowości i leukopenii. Inne. (często) ból kończyn, zmniejszenie wydzielania łez, podrażnienie oczu; (niezbyt często) impotencja, zaburzenia widzenia; (rzadko) suchość błony śluzowej jamy ustnej , zaburzenia mikcji. Opisywano pojedyncze przypadki reakcji alergicznych. Doświadczenie po wprowadzeniu leku do obrotu. Zgłaszano pojedyncze przypadki nietrzymania moczu u kobiet, które ustępowało po odstawieniu leku. Działanie grupy- zaburzenia metabolizmu. Leki blokujące receptory b-adrenergiczne, jako grupa leków, mogą powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, nasilenie ujawnionej cukrzycy lub hamowanie regulacji stężenia glukozy we krwi.

Objawy podmiotowe i przedmiotowe. W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny oraz zatrzymanie akcji serca. Mogą wystąpić także zaburzenia oddychania, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione drgawki. Leczenie. Oprócz ogólnego leczenia podtrzymującego należy monitorować i, w razie konieczności, wyrównać parametry życiowe pacjenta, na oddziale intensywnej opieki medycznej. W przypadku nadmiernej bradykardii konieczne może być podanie atropiny. Aby wspomagać czynność komór zaleca się dożylne podanie glukagonu lub sympatykomimetyków (dobutaminy, izoprenaliny). Jeśli potrzebne jest działanie inotropowe dodatnie należy rozważyć podanie inhibitorów fosfodiesterazy (PDE). Jeśli w profilu zatrucia dominuje rozszerzenie naczyń obwodowych należy podać norepinefrynę czyli noradrenalinę przy ciągłym monitorowaniu krążenia. W razie bradykardii opornej na leki należy zastosować sztuczną stymulację serca. W przypadku skurczu oskrzeli należy podać beta-sympatykomimetyki (wziewnie lub dożylnie); można też podać aminofilinę dożylnie w powolnym wstrzyknięciu lub wlewie. W przypadku drgawek zaleca się powolne dożylne wstrzyknięcie diazepamu lub klonazepamu. Z uwagi na przedłużony T0,5 i możliwą redystrybucję karwedylolu z głębszych kompartmentów organizmu, w razie ciężkiego przedawkowania z objawami wstrząsu opisane powyżej leczenie należy kontynuować przez odpowiednio długi okres czasu, to znaczy do uzyskania stabilizacji stanu pacjenta.

Karwedylol jest nieselektywnym b-adrenolitykiem o działaniu rozszerzającym naczynia i antyoksydacyjnym. Właściwości naczyniorozszerzające leku wynikają przede wszystkim z blokowania receptorów a1-adrenergicznych. Karwedylol powoduje zmniejszenie oporu obwodowego poprzez działanie naczyniorozszerzające oraz hamowanie aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron poprzez blokadę receptorów b. Dochodzi do zmniejszenia aktywności reninowej osocza, rzadko obserwuje się retencję płynów. Karwedylol nie posiada wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej i podobnie jak propranolol ma zdolność stabilizowania błon komórkowych. Karwedylol jest racemiczną mieszaniną dwóch stereoizomerów. Enancjomer S(-) posiada właściwość blokowania receptorów b -adrenergicznych, oba enancjomery wykazują podobną zdolność blokowania receptorów a1-adrenergicznych.

1 tabl. zawiera 6,25 mg, 12,5 mg lub 25 mg karwedylolu.