W zaburzeniach depresyjnych zalecana jest dawka 20 mg/dobę. Dawkowanie należy ponownie ocenić i dostosować w razie konieczności po upływie 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a także później, jeśli uzna się to za właściwe ze względów klinicznych. W nerwicy natręctw zalecana dawka wynosi 20-60 mg/dobę. Dawka początkowa w tym przypadku powinna wynosić 20 mg/dobę a po kilku tyg. stosowania można ją zwiększyć do 60 mg/dobę - należy jednak uwzględnić ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Jeśli w ciągu 10 tyg. nie nastąpi poprawa stanu pacjenta, należy ponownie rozważyć zasadność leczenia fluoksetyną. Jeżeli uzyskano dobrą odpowiedź, można kontynuować leczenie dostosowując dawkę indywidualnie dla każdego pacjenta. Okresowo należy oceniać konieczność dalszego leczenia. Nie wykazano jednak długotrwałej skuteczności leczenia (powyżej 24 tyg). W bulimii zalecana dawka dobowa wynosi 60 mg. Nie wykazano długotrwałej skuteczności leczenia (powyżej 3 m-cy). Nie należy przekraczać dawki 80 mg/dobę. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku na ogół dawka dobowa nie powinna być większa niż 40 mg. Maks. zalecana dawka wynosi 60 mg/dobę. Pacjenci z niewydolnością wątroby. Należy rozważyć zastosowanie mniejszych dawek dobowych lub większe odstępy w przyjmowaniu dawek u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z niewydolnością nerek oraz leczonych dializą także należy rozpatrzyć możliwość zmniejszenia dawki albo częstości podawania (u osób leczonych dializą stężenie fluoksetyny i jej metabolitów we krwi jest podobne jak u zdrowych). Dzieci. Fluoksetyna nie jest zalecana u dzieci. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności fluoksetyny u dzieci.

Fluoksetynę można podawać zarówno przed posiłkiem, w trakcie, jak i po posiłku. Należy uprzedzić pacjenta, że efekty działania występują zazwyczaj po paru tyg. leczenia oraz że po zaprzestaniu przyjmowania leku, fluoksetyna i jej metabolit norfluoksetyna eliminowane są z organizmu przez parę tyg. Należy unikać nagłego odstawienia leku. W przypadku zakończenia leczenia fluoksetyną dawkę należy stopniowo zmniejszać w okresie co najmniej 1-2 tyg., aby ograniczać ryzyko reakcji odstawiennych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Fluoksetyna nie może być podawana jednocześnie z inhibitorami MAO zarówno selektywnymi (np. selegiliną) jak i odwracalnymi (RIMA) (np. moklobemidem), ponieważ powodować może objawy podobne do objawów zespołu serotoninowego. W przypadku wystąpienia takich objawów pomocne może być podanie cyproheptadyny lub dantrolenu. W wyniku interakcji fluoksetyny z inhibitorami MAO mogą wystąpić takie objawy jak: hipertermia, sztywność, zaburzenia ze strony układu autonomicznego, mioklonie, zaburzenia koordynacji ruchowej, rozchwianie emocjonalne, na które składają się: drażliwość, splątanie oraz ekstremalne pobudzenie prowadzące czasami do delirium lub śpiączki. Dlatego fluoksetyna nie może być stosowana razem z lekami typu inhibitory MAO i co najmniej 14 dni po zakończeniu przyjmowania inhibitorów MAO. Natomiast okres po zakończeniu przyjmowania fluoksetyny a rozpoczęciem stosowania inhibitorów MAO powinien wynosić co najmniej 5 tyg. (w przypadku długotrwałego stosowania fluoksetyny lub podawania dużych dawek leku należy zachować dłuższą niż 5 tyg. przerwę przed stosowaniem inhibitorów MAO).

Notowano wystąpienie reakcji alergicznych – wysypek skórnych, reakcji anafilaktoidalnych oraz rzadziej zaburzeń układowych (obejmujących takie organy jak wątroba, nerki, skóra czy płuca) u osób nadwrażliwych na lek. W przypadku wystąpienia wysypki lub innych objawów alergicznych, których nie można powiązać z inną przyczyną, podawanie fluoksetyny należy przerwać. Fluoksetyna może spowodować drgawki. Jest to objaw niepożądany, który może wystąpić w przypadku większości leków przeciwdepresyjnych. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z leczoną padaczką oraz u pacjentów z napadami drgawek w wywiadzie. Należy unikać podawania produktu pacjentom z padaczką oporną na leczenie przeciwpadaczkowe. Fluoksetynę należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów, którzy wykazywali kiedykolwiek stany maniakalne. Lek należy odstawić, gdy u pacjenta wystąpi faza maniakalna. Fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana w wątrobie i wydalana przez nerki. Należy rozważyć mniejsze dawki lub zmienić schemat dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (GFR<10 ml/min) poddawanych dializie, po dwumiesięcznym podawaniu 20 mg fluoksetyny/dobę stężenie leku oraz jego metabolitów w osoczu nie różniło się znacząco od stężenia u osób zdrowych. Badania kliniczne nie wykazały wpływu fluoksetyny na układ naczyniowo-sercowy u pacjentów z niewydolnością mięśnia sercowego. Jednakże w związku z ograniczeniem możliwości badań u osób z chorobami serca i braku wystarczających danych na ten temat, należy u tych pacjentów zachować ostrożność. U chorych na cukrzycę stosujących fluoksetynę należy zlecić dodatkową kontrolę stężenia glukozy we krwi. Odnotowano przypadki hipoglikemii podczas terapii oraz przypadki hiperglikemii po zaprzestaniu przyjmowania leku. Diabetykom podczas kuracji fluoksetyną należy na nowo dostosować lub zmienić schemat dawkowania insuliny i/lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Zgłaszano przypadki krwawień w postaci wylewów podskórnych oraz rzadziej krwawień z narządów rodnych lub przewodu pokarmowego. Dlatego zalecana jest szczególna ostrożność u pacjentów przyjmujących fluoksetynę, u których wcześniej zaobserwowano takie objawy, a także u pacjentów przyjmujących inne leki, które powodują podobne działania niepożądane. U pacjentów przyjmujących fluoksetynę może wystąpić zmniejszenie mc. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku 1-szych tyg. leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się na wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest fluoksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów poniżej 25 rż. stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów oraz ich opiekunów należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza. Stosowanie fluoksetyny wiązało się z rozwojem akatyzji. Największe prawdopodobieństwo wystąpienia tych objawów zachodzi podczas 1-szych kilku tyg. leczenia. U tych pacjentów zwiększanie dawki może być szkodliwe. Objawy odstawienne występują często w przypadku przerwania leczenia, zwłaszcza, gdy leczenie przerwano nagle. Ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych może zależeć od kilku czynników, do których należą czas trwania leczenia oraz wielkość dawki, a także tempo zmniejszania dawki. Występują zwykle w ciągu 1-szych kilku dni po odstawieniu leku. Zwykle objawy te ustępują samoistnie w okresie 2 tyg., chociaż u niektórych pacjentów mogą utrzymywać się dłużej (2-3 lub więcej m-cy). Zgłaszano rzadkie przypadki przedłużających się napadów drgawkowych u pacjentów stosujących fluoksetynę, u których zastosowano elektrowstrząsy. Z tego powodu zaleca się ostrożność w tej grupie pacjentów. Podczas jednoczesnego stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i produktów ziołowych zawierających dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) może wystąpić nasilenie działań serotoninergicznych, takich jak np. zespół serotoninowy. W rzadkich przypadkach zgłaszano rozwój zespołu serotoninowego lub incydentów podobnych do złośliwego zespołu neuroleptycznego w związku z leczeniem fluoksetyną - zwłaszcza, gdy lek stosowano jednocześnie z innymi produktami o działaniu serotoninergicznym i/lub neuroleptykami. Produkt leczniczy zawiera laktozę, nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Pomimo że fluoksetyna nie wykazywała wpływu na zdolności psychomotoryczne u zdrowych ochotników, należy pamiętać, że każdy lek wpływający na OUN może wpływać na ocenę sytuacji i refleks. Pacjentom należy doradzić unikanie prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn w ruchu przez pewien okres, dopóki nie upewnią się, że ich zachowanie i odruchy nie uległy pogorszeniu.

Fluoksetyna wykazuje silną interakcję farmakologiczną z inhibitorami MAO. Zaobserwowano, że fluoksetyna może spowodować zwiększenie stężenia we krwi niektórych leków działających na OUN takich jak: karbamazepina, haloperydol, klozapina, diazepam, alprazolam, lit, fenytoina oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. W niektórych przypadkach zaobserwowano nawet objawy toksyczności. W przypadku konieczności stosowania jednoczesnego tego typu leków, należy rozważyć zmianę schematu dawkowania oraz obserwować pacjenta. Podanie jednoczesne z lekami serotoninergicznymi może zwiększyć efekt działania na receptory 5-HT. Odnotowano nasilenie działania leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) w przypadku jednoczesnego podania z solami litu lub tryptofanem. Ponieważ metabolizm fluoksetyny związany jest z systemem izoenzymów wątrobowych cytochromu P450 CYP2D6 (fluoksetyna może hamować izoenzym cytochromu P450 CYP2D6), podawanie tego produktu z innymi lekami, których metabolizm związany jest z tym systemem, może prowadzić do interakcji. Stosowanie leków o małym indeksie terapeutycznym i metabolizowanych przez ten cytochrom (jak np.: flekainid, enkainid, winblastyna, karbamazepina i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), jednocześnie z fluoksetyną lub do 5 tyg. po jej odstawieniu, może wymagać zmniejszenia dawki tych leków. Gdy rozpatruje się możliwe interakcje fluoksetyny z innymi lekami, należy zawsze mieć na uwadze jej długi T0,5. Fluoksetyna wiąże się z białkami osocza, co prowadzić może do interakcji z innymi lekami, które silnie wiążą się z białkami osocza. Może nastąpić gwałtowne uwolnienie fluoksetyny wskutek wyparcia przez substancję o większym powinowactwie do albumin osocza, lub zjawisko odwrotne. W badaniach nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji pomiędzy fluoksetyną a chlorotiazydem, etanolem, sekobarbitalem i tolbutamidem. U pacjentów, którym podawano warfarynę, obserwowano nasilone działanie przeciwzakrzepowe (objawiające się klinicznie i w badaniach laboratoryjnych) o nie ustalonym mechanizmie. Podczas podawania fluoksetyny jednocześnie z warfaryną należy zachować ostrożność, a u pacjentów tak leczonych należy okresowo kontrolować wskaźnik krzepnięcia krwi. Istnieją nieliczne zgłoszenia o wystąpieniu drgawek u pacjentów poddawanych jednoczesnej terapii fluoksetyną i elektrowstrząsom. Dlatego podczas stosowania obu tych metod leczenia jednocześnie należy zachować ostrożność. Mimo braku danych na temat wpływu fluoksetyny na zwiększenie się stężenia alkoholu we krwi, lub zwiększenia działania alkoholu, picie alkoholu podczas terapii fluoksetyną jest niewskazane. Fluoksetyny, podobnie jak większości selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, nie należy podawać jednocześnie z preparatami ziołowymi zawierającymi dziurawiec (Hypericum perforatum), ponieważ może dojść do nasilenia działań niepożądanych.

Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na rozwój zarodka lub płodu, oraz na rozwój ciąży. Wyniki badań na zwierzętach nie zawsze można odnieść do ludzi, dlatego fluoksetyna może być stosowana u kobiet w czasie ciąży tylko w przypadku, gdy w opinii lekarza korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Fluoksetyna przenika do mleka kobiecego. Dotychczas nie ustalono wpływu fluoksetyny na dzieci karmione piersią, dlatego należy rozważyć zaprzestanie karmienia piersią u kobiet, u których leczenie fluoksetyną jest konieczne. Odnotowano przypadki stężenia fluoksetyny i norfluoksetyny 70,4 ng/ml we krwi dziecka karmionego przez matkę, u której stwierdzono stężenie tych samych substancji wynoszące 295,0 ng/ml, bez wystąpienia działań niepożądanych u dziecka. W innym przypadku stwierdzono stężenie 340 ng/ml fluoksetyny i 208 ng/ml norfluoksetyny u dziecka karmionego piersią przez matkę leczoną fluoksetyną; u dziecka wystąpiły objawy takie jak płacz, zaburzenia snu, wymioty, obfity i wodnisty stolec.

Działania niepożądane mogą się zmniejszać, stawać się mniej częste lub ustępować w trakcie trwania terapii i nie zawsze są wskazaniem do zaprzestania podawania fluoksetyny. Fluoksetyna może powodować działania niepożądane takie jak pozostałe inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) małopłytkowość. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje anafilaktyczne, choroba posurowicza. Zaburzenia endokrynologiczne: (nieznana) nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego zmniejszającego objętość moczu. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zmniejszenie apetytu (w tym anoreksja); (rzadko) niedobór sodu we krwi (hiponatremia). Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) bezsenność (w tym wczesne przebudzenia rano, początkowa bezsenność, bezsenność środkowa); (często) lęk, niepokój, nerwowość, napięcie, obniżone libido (w tym utrata libido), zaburzenia snu, niezwykłe sny (w tym koszmary); (niezbyt często) utrata poczucia własnej realności (depersonalizacja), podwyższony nastrój, euforia, zaburzenia myślenia, zaburzenia orgazmu (brak orgazmu), bruksizm; (rzadko) łagodny stan maniakalny (hipomania), mania, halucynacje, pobudzenie, ataki paniki; (nieznana) myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia (objawy te mogą być spowodowane chorobą podstawową), zamroczenie, jąkanie się. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) bóle głowy; (często) zaburzenia uwagi, oszołomienie, zaburzenia smaku, letarg, senność (wzmożona senność, sedacja), drżenie, drgawki; (niezbyt często) pobudzenie psychoruchowe, dyskineza, ataksja, zaburzenia równowagi, mioklonie; (rzadko) konwulsje, akatyzja, zespół policzkowo- językowy; (nieznana) zespół serotoninowy, zaburzenia pamięci, zawroty głowy, splątanie. Zaburzenia oka: (często) niewyraźne widzenie; (niezbyt często) rozszerzenie źrenic; (nieznana) nadwrażliwość na światło. Zaburzenia ucha i błędnika: (nieznana) szumy uszne. Zaburzenia serca: (często) kołatanie; (rzadko) arytmia komorowa w tym wielokształtny częstoskurcz komorowy, przedłużony odcinek QT elektrokardiogramu. Zaburzenia naczyniowe: (często) napadowe zaczerwienienie skóry twarzy (w tym uderzenia gorąca); (niezbyt często) niedociśnienie; (rzadko) zapalenie naczyń, rozszerzenie naczyń krwionośnych; (nieznana) niedociśnienie ortostatyczne. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) ziewanie; (niezbyt często) duszność; (rzadko) zapalenie gardła; (nieznana) zdarzenia płucne [procesy zapalne o różnej histopatologii i/lub włóknieniu], krwawienie z nosa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, nudności; (często) wymioty, niestrawność, suchość w ustach; (niezbyt często) zaburzenia połykania; (rzadko) ból w przełyku; (nieznana) krwawienie z przewodu pokarmowego (w tym najczęściej krwawienie z dziąseł, krwawe wymioty, krwawienia z odbytnicy, biegunka krwotoczna, krew w kale, krwotok z wrzodu żołądka). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (nieznana) bardzo rzadko idiosynkratyczne zapalenie wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka (w tym rumień, rumień złuszczający, potówka czerwona, osutka, rumień przekrwienny, rumień pęcherzowy, rumień wielopostaciowy, rumień plamisty, rumień plamistogrudkowy, wysypka odropodobna, rumień grudkowy, pępkowy rumień przekrwienny), pokrzywka, świąd, nadmierne pocenie się; (niezbyt często) łysienie, zwiększona tendencja do powstawania siniaków, zimny pot; (rzadko) obrzęk naczynioruchowy, wybroczyny, nadwrażliwość na światło, plamica, skaza krwotoczna; (nieznana) rumień wielopostaciowy może rozwinąć się zespół Stevens-Johnsona lub zespół toksycznej nekrolizy naskórka (zespół Lyella). Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów; (niezbyt często) drżenie mięśni; (nieznana) bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) częste oddawanie moczu (w tym częstomocz); (niezbyt często) trudności w oddawaniu moczu; (rzadko) zatrzymanie moczu; (nieznana) zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) krwawienie ginekologiczne (w tym krwotok szyjki macicy, zaburzenia czynności macicy, krwawienie z macicy, krwotok narządów rozrodczych, obfite nieregularne miesiączkowanie, krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny, nadmierne częste miesiączkowanie, krwawienie pomenopauzalne, krwotok z macicy, krwotok z pochwy), zaburzenia erekcji, zaburzenia wytrysku (w tym brak wytrysku, zaburzenia wytrysku, przedwczesny wytrysk, wytrysk opóźniony, wytrysk wsteczny); (niezbyt często) zaburzenia seksualne; (rzadko) mlekotok, nadmierne wydzielanie prolaktyny; (nieznana) priapizm. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie (w tym astenia); (często) zdenerwowanie, dreszcze; (niezbyt często) złe samopoczucie, nietypowe samopoczucie, uczucie zimna, uczucie gorąca; (nieznana) krwotok, błony śluzowej. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc.; (nieznana) nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Po zaprzestaniu terapii fluoksetyną zanotowano przypadki zespołu odstawiennego. Najczęstszymi objawami zespołu odstawiennnego są: zawroty głowy, niepokój, zaburzenia snu, astenia, ból głowy, parestezje, wymioty i nudności. Większość z nich ma łagodny do umiarkowanego przebieg, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i/lub trwać dłużej. Z tego względu, gdy leczenie fluoksetyną nie jest dłużej wymagane, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku.

Objawy przedawkowania samej fluoksetyny są zazwyczaj łagodne. Są to: nudności, wymioty, drgawki, zaburzenia OUN – od poburzenia do śpiączki, zaburzenia czynności układu sercowonaczyniowego, zaburzenia układu oddechowego. Zagrażające życiu przypadki przedawkowania fluoksetyny zgłaszano niezwykle rzadko. W przypadku przedawkowania zaleca się monitorowanie czynności życiowych oraz leczenie objawowe. Nieznane jest antidotum stosowane w zatruciu fluoksetyną. Wymuszona diureza, hemodializa, hemoperfuzja, czy transfuzja wymienna nie są skuteczne. Podawanie węgla aktywnego wraz z sorbitolem może być równie lub bardziej skuteczne niż prowokowanie wymiotów czy płukanie żołądka. Przy wyborze metody leczenia zatrucia fluoksetyną należy wziąć pod uwagę możliwość zatrucia dodatkowo innymi lekami. Należy przedłużyć okres obserwacji w szpitalu osób, które zażywały fluoksetynę z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Fluoksetyna jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny. Fluoksetyna nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów jak: a1, a2 czy b-adrenergicznych, serotoninergicznych; dopaminergicznych, histaminowych, muskarynowych i receptorów GABA. Fluoksetyna dobrze wchłania się po podaniu doustnym. Maks. stężenie w osoczu osiąga po 6-8 h po podaniu leku. Fluoksetyna wiąże się w dużym stopniu z białkami osocza. Stężenie fluoksetyny w osoczu ustala się dopiero po paru tyg. stosowania. Stałe stężenie w osoczu obserwowane po długotrwałym podawaniu fluoksetyny jest takie samo jak po przyjmowaniu przez 4-5 tyg. Fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana w wątrobie do norfluoksetyny i licznych niezidentyfikowanych dotychczas metabolitów, które są wydalane z moczem. T0,5 fluoksetyny wynosi 4-6 dni a jej aktywnego metabolitu (norfluoksetyny) 4-16 dni.

1 kaps. zawiera 20 mg fluoksetyny w postaci 22,4 mg fluoksetyny chlorowodorku.